บทที่ 294 โลกกันคนละใบกัน
สำหรับเย่โม่เซิน เขาแค่มารับผู้หญิงของเขาแค่นั้น
เพราะเธอออกมาเที่ยวเล่นและดึกป่านนี้ไม่ยอมกลับเขาจึงออกมารับด้วยตนเอง
แต่สำหรับเสิ่นเฉียว มันกลับเหมือนหายนะทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้าๆ สำหรับเสิ่นเฉียวแวบหนึ่งช่างยาวนาน
อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเธอเกือบจะจากเขาไปแล้ว
เมื่อเห็นเธอสวมเสื้อผ้าบางๆ เย่โม่เซินก็เลิกคิ้วดวงตาของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย
“คุณชายเย่ ฉันบอกว่าจะเอาเฉียวเฉียวลงไปส่งเองไงคะ คิดไม่ถึงว่าคุณจะขึ้นมา”
หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็แลกเปลี่ยนสายตากับเซียวซู่
เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนเซียวซู่สีหน้าเฉยเมยของเขาก็หน้าแดงขึ้นมา แล้วเขาก็ไม่กล้าสบสายตาคู่นั้นของเสี่ยวเหยียน
“ในเมื่อคุณชายมารับเธอแล้ว เช่นนั้นก็รีบกลับไปได้แล้ว” เสี่ยวเหยียนพูดแล้วค่อยๆผลักเสิ่นเฉียวเบาๆ “ทีหลังจะมาก็ไม่ต้องมาเย็นแบบนี้อีกพรุ่งนี้ฉันจะไปหา แล้วพวกเราจะได้ไปเดินเล่นกัน”
เสิ่นเฉียวหันหน้าไปมองเธออย่างซาบซึ้ง “งั้นฉันจะกลับก่อนนะ”
เสี่ยวเหยียนโบกมือให้เธอ “ไปเถอะคุณชายเย่ ถ้างั้นพวกคุณเดินทางดีๆ ฉันจะกลับก่อนแล้ว”
หลังจากเสิ่นเฉียวเดินเข้าไปข้างหน้าเพียงสองก้าว มือของเธอก็ถูกจับไว้โดยเย่โม่เซินเมื่อเทียบกับเขาแล้วมือของเธอเย็นและอุณหภูมิของเย่โม่เซินก็ร้อน
“มือเย็นมากไม่รู้ว่าตอนนี้อากาศเป็นอย่างไรหรือไง”
เขาขมวดคิ้วดุจากนั้นก็ถอดเสื้อสูทและยื่นให้เธอ “ใส่ไว้อย่าเป็นหวัด”
“อ๋อ” เสิ่นเฉียวรับสูทมาใส่ ทันใดนั้นเองก็คิดถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้ตัวเองใส่สูทของเขา เขาก็จับมันโยนทิ้งไปโดยบอกว่ามันไม่สะอาด
แต่ตอนนี้ … เขามักเอาสูทของตัวเองให้เธอและ …วันรุ่งขึ้นเขาจะใส่มันต่อไป
ราวกับว่าคนรักษาความสะอาดคนนั้นไม่ใช่เขามาก่อน
หลังจากลงมาถึงชั้นล่าง เสิ่นเฉียวก็เริ่มผลักรถเข็นของเย่โม่เซินเข้าไปในรถหลังจากที่พวกเขาขึ้นรถพวกเขาก็ไม่พูดกัน ในรถเงียบมากเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เสิ่นเฉียวยังคงอึดอัดมาก
แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะแนะนำเธอมาแล้ว แต่เธอก็ยังคงนึกถึงสิ่งที่หานเส่โยวพูดอยู่ในใจ
กลัวก่อนที่เธอจะรู้ว่าหานเส่โยวท้องจริงหรือเปล่าเสิ่นเฉียวคงจะมองหน้าเขาไม่ติดอีกต่อไป
“ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติกับเธอ”
เสิ่นเฉียวกำลังคิดอยู่จู่ๆเย่โม่เซินก็ถามขึ้นมา
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวก็ถึงกับผงะและรีบหันหน้าไปมองเขา
“ไม่มี” เธอปฏิเสธตรงๆเพราะพรุ่งนี้เธอจะไปตรวจสอบความจริงกับเสี่ยวเหยียนดังนั้นวันนี้ … อย่าทะเลาะกับเขาเลย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เสิ่นเฉียวสูดหายใจเข้าลึกๆ และกดริมฝีปากบางๆของเธอ “ฉันแค่ …พักนี้ที่วิลล่าไห่เจียงรู้สึกน่าเบื่อจึงไปหาเสี่ยวเหยียนคลายเบื่อ มีปัญหาอะไรไหม”
มีปัญหาอะไรเหรอ
เย่โม่เซินจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แหลมคมราวกับนกเหยี่ยวดูเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ … ดูเหมือนจะมีปัญหา
ส่วนปัญหาคืออะไร เย่โม่เซินก็ไม่สามารถตอบได้
แค่สองวันมานี้เองที่เขารู้สึกกังวลกับท่าทางแบบนี้ของเธอ เธอเม้มริมฝีปากบางแน่นและไม่พูดอะไรอีก
เสิ่นเฉียวหันหน้าไปทางอื่นทั้งสองเงียบตลอดทางกลับไปที่วิลล่าอาจเป็นเพราะตอนนี้พวกเขาอึดอัดนิดหน่อยจากการทะเลาะเมื่อสักครู่ เสิ่นเฉียวไม่ได้เข็นรถให้เขา แต่รอให้เขาลงจากรถ ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาไป
พอมาถึงห้องเสิ่นเฉียวก็วางกระเป๋า “ฉันจะไปอาบน้ำ”
เธอพูดแล้วเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าใครจะไปรู้ว่าเมื่อเดินผ่านเย่โม่เซินจู่ๆก็คว้าข้อมือบางของเธอเอาไว้
“มีเรื่องต้องบอกฉันฉันไม่ต้องการให้มีความลับระหว่างเรา”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก้าวย่างเสิ่นเฉียวก็หยุดชะงักทันใดนั้นเธอก็หันกลับมามองที่เย่โม่เซินและพูดว่า “ถ้าฉันจะบอกทุกอย่าง ก็ไม่มีความลับระหว่างเราจริงๆเหรอ”
เขาบอกว่าต้องจัดการ แต่ก็ยังไม่มีคำตอบจากเขาก็ไม่ได้บอกเธอทุกอย่าง
แม้ว่าเธอจะพูดในสิ่งที่เธอต้องการจะพูด แต่ก็มีความลับระหว่างกันไม่ใช่เหรอ
แน่นอนว่าเย่โม่เซินตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและคิ้วขมวดตามเขากำลังตัดสินใจจะพูด เสิ่นเฉียวแค่นหัวเราะ “ฉันรู้แล้ว เมื่อกี้แค่ล้อเล่นแกล้งคุณ ใช่จะมีความลับระหว่างเราสักหน่อย เรื่องที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว คุณตั้งใจทำงานเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องของฉัน”
ถึงแม้ว่าเธอจะพูดไปแบบนี้แล้วก็ตาม แต่ดวงตาของเย่โม่เซินก็จ้องมองมาที่เธอมืดมิดเหมือนกลางคืนดำมืดและสีเข้มในดวงตาของเขา ทำเอาเธอแทบจะยิ้มไม่ออก
ในตอนแรกเสิ่นเฉียวยังคงยิ้มได้ แต่เมื่อรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอกำลังจะค่อยๆถูกเก็บไว้เธอก็ได้ยินเย่โม่เซินพูดขึ้น
“สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงทั้งหมดเหรอ”
เสิ่นเฉียวรู้สึกตัวเธอเม้มริมฝีปากแดงแล้วพยักหน้า
“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริงคุณไม่คิดว่าฉันโกหกคุณหรอกใช่ไหม”
เย่โม่เซินจ้องมองเธอในความเงียบ
เสิ่นเฉียวผิดหวังเล็กน้อยเธอไม่คิดว่าตัวเองจะโกหก เธอคิดแค่ว่าจะไปตรวจสอบพรุ่งนี้ แล้ววันนี้พูดแบบนี้เพื่อให้จิตใจของเขาสงบจะผิดอะไร
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เสิ่นเฉียวก็หันกลับไป
“ฉันเชื่อคุณ”
ทันใดนั้นเสียงของเขาก็ดังขึ้นข้างหลัง อีกครั้งที่เสิ่นเฉียวชะงักและหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน
ก็ไม่รู้ว่าทำไมเสิ่นเฉียวมักจะรู้สึกว่าเย่โม่เซินไม่เคยไว้ใจเธอเป็นพิเศษ และ … พวกเขาอยู่ห่างกันเกินไป คำพูดเหล่านั้นของหานเส่โยวแม้ว่าจะไม่ได้น่าฟัง แต่ประโยคนั้นก็ถูกต้อง
เธอกับเย่โม่เซินอยู่คนละโลกกัน
เดิมมีสองเส้นที่แตกต่างกัน แต่ถ้ามันตัดกันตอนนี้ล่ะ หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จะแยกจากกันไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปต่อ
หลังจากเสิ่นเฉียวมองเขาสักพัก ก็ไม่พูดอะไรจากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
คืนนั้นเย่โม่เซินไม่ได้นอนกอดเธออีกต่อไป เธอหดตัวเข้าไปในมุมผ้าห่มด้วย ห่างไกลจากจุดที่มีความร้อนและเขาก็ …ไม่ได้โน้มตัวไปข้างหน้าเหมือนปกติ
*
วันรุ่งขึ้นเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นแปรงฟันล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปหาเสี่ยวเหยียน
“เราจะตรวจสอบยังไง ถามหานเส่โยวไปตรงๆเหรอ”
“การถามเธอเป็นวิธีที่ตรงไปตรงมาที่สุด แต่ … มันอาจจะไม่เหมาะสมที่เราจะถามเธอในตอนนี้ ฉันก็รู้สึกว่า … ถ้าเธอบอกอย่างนั้นจริงๆ เธอคงจะเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ สำหรับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหาน การจะกุเรื่องท้องทำหนังสือรับรองเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก”
ได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว
“ตามความสามารถของเราและเพื่อประโยชน์ของเธอ เราไม่สามารถใช้วิธีง่ายๆขอให้คุณชายเย่ช่วย ฉันไม่เป็นไร ดังนั้นเฉียวเฉียว เกรงว่าต้องขอให้รองประธานเย่ช่วยด้วย”
ได้ยินแบบนี้เสิ่นเฉียวแทบหยุดหายใจ ขอให้รองประธานเย่ช่วยเหรอ
