บทที่ 355 เด็กที่น่ารัก
“จะว่าไปก็ใช่แหละ”
“ทำงาน ๆ ！”
หานมู่จื่อพาเสี่ยวหมี่โต้วเดินไปยังโซนอาหารสด ร่างเล็ก ๆ ของเสี่ยวหมี่โต้วแต่กลับต้องเข็นรถเข็นนั้น ก็ตรงไปที่ด้านหน้าของหานมู่จื่อ แล้วพูดขึ้น： “หม่ามี๊ น้าเสี่ยวเหยียนทำปลาทอดได้อร่อยที่สุดเลย อีกเดี๋ยวพกวเราไปซื้อปลามาแช่ไว้ในตู้เย็น พอตกค่ำก็ให้น้าเสี่ยวเหยียนกลับมาทำให้กินดีมั้ย？”
“ได้สิ งั้นพวกเราไปดูกันเถอะ”
“อื้ม！”
2 แม่ลูกนั้นดูกันอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกเอาปลาสวย ๆ ที่มีไขมันมากมาตัวหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไปเลือกเนื้อวัว
อย่าคิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นมีแค่แก้มกลม ๆ กับร่างเล็ก ๆ เท่านั้น แต่เขานั้นยังเป็นนักกินตัวน้อยที่แท้จริงอีกด้วย เขาชอบที่จะหลอกล่อให้เสี่ยวเหยียนทำอาหารอร่อย ๆ ให้เขากินอยู่เสมอ เวลาที่ได้มาซูเปอร์มาร์เก็ตนั้นสำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก
หลังจากที่ใช้เวลาไปได้สักพัก เสี่ยวหมี่โต้วก็เลือกของหยิบของใส่เข้าไปในรถเข็นไม่น้อย
ตอนที่อยู่ต่างประเทศ ส่วนมากแล้วมักจะเป็นเสี่ยวเหยียนที่พาเสี่ยวหมี่โต้วไปซูเปอร์มาร์เก็ต ดังนั้นหานมู่จื่อจึงไม่ค่อยได้เดินซื้อของนัก จะไปก็แค่ซื้อข้าวของเครื่องใช้ประจำวันเป็นบางครั้ง เพราะงั้นเธอจึงไม่ค่อยเข้าใจนักเกี่ยวกับเรื่องของสด
แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นกลับสามารถแยกแยะได้อย่างรวดเร็วว่าอันไหนดี อันไหนไม่ดี หลังจากดูดีแล้วก็หยิบมันใส่ลงไปในรถเข็นทันที
เมื่อพวกเขาซื้อของที่โซนของสดเสร็จ รถเข็นก็แน่นแล้ว
“นี่ลูกรัก ทั้งหมดนี่เรียนมาจากน้าเสี่ยวเหยียนอย่างนั้นเหรอ？”
เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า： “ใช่ครับหม่ามี๊ ก่อนหน้านี้เวลาที่แม่ออกไปหาแรงบันดาลใจ ผมกับน้าเสี่ยวเหยียนก็มักจะมาเลือกซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ควรจะซื้อของแบบไหนยังไงน้าเสี่ยวเหยียนต่างก็เป็นคนสอนผม”
เมื่อพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็เชิดคางขึ้นเพื่อรอรับคำชม
หานมู่จื่อยื่นมือไปลูบหัวน้อย ๆ ของเขา ด้วยความชื่นชมอย่างไม่ลังเล： “เก่งมากเสี่ยวหมี่โต้วน้อยของแม่ หลังจากนี้โตไปอยากจะเป็นเชฟมั้ย？”
เมื่อได้ยิน เสี่ยวหมี่โต้วรีบส่ายหน้าทันที： “ไม่ดีกว่าครับ！”
“ทำไมล่ะ？”
“น้าเสี่ยวเหยียนบอกว่า หน้าตาดีแบบผมเนี่ย โตขึ้นไปแล้วต้องไปเป็นดาราไม่งั้นงจะน่าเสียดายแย่”
หานมู่จื่อ： “……”
แม่สาวคนนี้นี่ สอนอะไรให้กับเสี่ยวหมี่โต้วกันนะ？
เธอยิ้มขึ้นเล็กน้อย และถามขึ้นโดยไม่รอช้า： “งั้นเสี่ยวหมี่โต้วเองล่ะอยากจะเป็นดารามั้ย？”
เสี่ยวหมี่โต้วก็ยังคงส่ายหน้า： “ไม่ชอบครับ”
รอยยิ้มของหานมู่จื่อก็ยิ่งกว้างขึ้นไปอีก： “งั้นเสี่ยวหมี่โต้วอยากทำอะไรล่ะ？”
ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็กำมือขึ้นมาในอากาศ： “หม่ามี๊ โตขึ้นไปเสี่ยวหมี่โต้วอยากจะเป็นทหาร รับใช้ประเทศชาติ！”
เมื่อได้ยิน ฝีก้าวของหานมู่จื่อก็หยุดชะงักลงในทันที เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้น： “เป็นอะไรไปหรอครับหม่ามี๊？”
“เปล่าหรอกจ้ะ” หานมู่จื่อหยุดเดินก้มหน้าลงและบีบเนื้อที่แก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว： “เป็นความฝันที่ดีมากเลยล่ะ ขอแค่เสี่ยวหมี่โต้วชอบ หม่ามี๊ก็จะไม่ห้ามเอาไว้หรอก”
“ขอบคุณครับหม่ามี๊！ผมรู้อยู่แล้วว่าหม่ามี๊น่ะต้องซัพพอร์ตเสี่ยวหมี่โต้วแน่นอน！”
เสี่ยวหมี่โต้ว นั้นจับและลูปที่หน้าของหานมู่จื่อ หลังจากนั้นก็จุ๊บลงที่แก้ม 1 ที รอยยิ้มในแววตาของหานมู่จื่อนั้นก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น： “เธอเนี่ยน้า……ไปกันเถอะ พวกเราไปดูที่ชั้นสองกัน ไปดูข้าวของเครื่องใช้กัน。”
“แต่ว่าหม่ามี๊ รถเข็นนี่อาจจะใส่ของไม่พอแล้ว พวกเราไปคิดเงินของพวกนี้ก่อนแล้วค่อยไปชั้นสองดีกว่า ~”
“ได้สิ”
หานมู่จื่อจึงได้พาเสี่ยวหมี่โต้วไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน หลังจากนั้นก็เอาของต่าง ๆ วางเอาไว้อีกด้าน และสองแม่ลูกก็ขึ้นไปที่ชั้นสองด้วยกัน
หลังจากขึ้นไปที่ชั้นสองแล้ว หานมู่จื่อก็ได้ไปเห็นเข้ากับเสื้อผ้าที่นั่นพอดี และพบว่าเสื้อผ้าชุดนั้นดูค่อนข้างแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร จึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปดูให้ละเอียดสักหน่อย
เสี่ยวหมี่โต้วมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นก็พูดขึ้น： “หม่ามี๊แม่รอผมอยู่ที่นี่สักเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมไปเอารถเข็นมาให้ ~”
“อื้ม ระวังหน่อยล่ะ”
เป็นเพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นมีความสามารถและความมั่นใจในตัวเองมาก ดังนั้นหานมู่จื่อจึงไว้ใจเค้าเป็นอย่างมาก แค่เขาบอกว่าจะไปเอาก็ปล่อยให้เค้าไปเอาได้
เสี่ยวหมี่โต้วรีบก้าวเพื่อที่จะไปเอารถเข็นมาอย่างรวดเร็ว
“โม่เซิน ช่วยเอาของข้างบนนั้นใส่รถเข็นให้ฉันหน่อยสิ” ส้งอานชี้ไปยังแก้วที่อยู่บนสุดของชั้นวาง เย่โม่เซินนั้นตัวสูง เพียงแค่เอื้อมมือขึ้นไปหยิบแก้วลงมาก็เรียบร้อยแล้ว “ซื้อพอรึยัง？”
ส้งอานเหลือบตาไปมองเขา： “ทำไมเธอถึงใจร้อนนักล่ะ？นาน ๆ ทีจะได้มาเมืองซู วันนี้มื้อเที่ยงก็อยู่กินข้าวที่นี่สิ？เดี๋ยวป้าเข้าครัวเอง แถวนี้เองก็คงไม่มีอะไรที่จะต้องซื้อแล้ว ไปดูของสดที่ชั้นล่างเถอะ”
เมื่อพูดจบ ส้งอานก็หันตัวเพื่อที่เดินไปชั้นล่าง เมื่อเดินไปข้างหน้าก็ได้เห็นเข้ากับเด็กตัวน้อยแสนน่ารัก ที่หันหลังเข็นรถเข็นอยู่ แถมยังอยู่ตัวคนเดียวอีกด้วย รูปร่างตัวน้อย ๆ ของเขานั้นทำให้เป็นที่น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
พริบตานั้นส้งอานก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ผูกพันกัน เหมือนกับว่าอยากที่จะก้าวตามเขาไป
“ลิฟต์ลงชั้นหนึ่งไปทางนี้”
เสียงอันเย็นชานั้นดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้ส้งอานได้สติกลับมา เธอหันหน้ามาและพูดขึ้น： “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันกลับมา”
หลังจากนั้นเมื่อหันหน้ากลับไปก็พบว่าเด็กตัวน้อยที่เข็นรถเข็นกลับไม่อยู่ซะแล้ว
เอ๋ เมื่อกี้เค้าก็ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยนี่？
ส้งอานอดไม่ได้ที่จะเดินตรงไปลองมองหาเขาดู แต่สุดท้ายก็กลับไม่พบร่างของเด็กนั่นเลย
ส่วนทางด้านเย่โม่เซินนั้นก็ดูเหมือนว่าจะอดทนรอไม่ไหวแล้ว เข็นรถเข็นตามมาและถามด้วยเสียงอันเย็นชาว่า： “มีอะไร？”
“เปล่าไม่มีอะไร” ส้งอานส่ายหน้า： “เมื่อกี้นี้เห็นเด็กน้อยคนนึงหน้าตาน่ารักมาก แค่เห็นด้านหลังก็รู้สึกว่าน่ารักแล้ว ไม่คิดว่าแค่แป๊บเดียวก็หาไม่เจอซะแล้ว”
เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วและพูดขึ้น： “ถ้าชอบงั้นก็คลอดออกมาสักคนสิ”
ส้งอานเหลือบตาไปมองเขา： “พูดบ้าอะไรกัน？อายุฉันก็ปูนนี้แล้วจะให้มีลูก จะไม่เป็นที่น่าขายหน้าของคนอื่นเอาหมดรึไง？”
พูดจบส้งอานก็หันตัวและเดินจากไป เย่โม่เซินก็ตามไปโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร
ส้งอานที่อยู่ด้านหน้าก็กลับพูดขึ้นมาอย่างไม่ระวังว่า： “ฉันว่าเธอน่ะรีบหาภรรยาสักคน แล้วมีลูกก็ไม่เลวนะ แบบนี้ป้าอย่างฉันเองก็ได้ผลดีไปด้วย แล้วก็ตอนนี้ฉันก็ไม่ต้องทำงานยุ่ง พอถึงเวลาก็สามารถช่วยดูแลเด็กแทนพวกเธอสามีภรรยาได้”
เมื่อได้ยินคำว่าลูก ใบหน้าของเย่โม่เซินก็มืดมนขึ้นมาบ้าง
ทันใดนั้นก็พูดขึ้น……5 ปีก่อนเสิ่นเฉียว ตอนที่มีเสียงร้องขอให้รักษาเด็กเอาไว้นั้น
ถ้าหาก……ถ้าหากว่าตอนนี้เธอไม่ได้จากไป จนถึงตอนนี้เด็กก็คงจะมีอายุราว ๆ 5 ปีแล้ว
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เย่โม่เซินก็มีอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เขาบ้าไปแล้วรึไงกันนะ？ลูกนั่นไม่ใช่ลูกของเขาสักหน่อย แล้วเขาจะมาคาดหวังอะไรกับเด็กคนนี้กัน？เย่โม่เซินหลับตาลง และเอามือบีบที่ขมับของตนเอง
“หลังจากนี้อย่าพูดเรื่องพวกนี้อีกล่ะ น่ารำคาญ”
ส้งอานหันหน้ากลับไปมองเขา “เธอคิดว่าฉันอยากจะพูดเหรอ？อายุก็มากปูนนี้แล้ว อยากเรียนรู้ความโดดเดี่ยวแบบป้าคนนี้หน่อยอย่างงั้นเหรอ？นั่นน่ะคงจะไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่าเธอตัวคนเดียวไปจนแก่ แล้วถ้าฉันตายไปจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอแม่ของเธอกัน”
“……ไม่ต้องพูดแล้ว” เย่โม่เซินได้ยินเธอพูดถึงความตาย ก็ต่อว่าออกมาอย่างไม่พอใจ
ส้งอานก็ทำเสียงไม่พอใจขึ้นมาก ชิ： “เรื่องอะไรก็ห้ามไม่ให้พูด เธอนี่เรื่องเยอะจริง ๆ เลยนะ คนแบบเธอเนี่ย……นอกจากหล่อและรวยแล้วก็คงจะไม่มีอะไรดีแล้วล่ะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงยังเป็นโสดมาถึงตอนนี้”
นอกจากหล่อและรวย ก็คงจะไม่มีอะไรดีแล้วอย่างงั้นเหรอ？
เย่โม่เซิน： “……”
“ไปเถอะ ลงไปชั้นล่างเลือกซื้อที่โซนอาหารสดสักหน่อย！”
