บทที่ 386 บรรลุข้อตกลงการค้า
เฉินเฟย: “……”
เหอะๆ เขาโมโหจนบ้าไปแล้วจริงๆ
“รอสักครู่นะ ขอเวลาฉันอีกห้านาที”
หลินซิงหั่วขอร้องเฉินเฟยอย่างน่าสงสาร เฉินเฟยมีสีหน้าเย็นชาและไม่อยากจะสนใจเธอ
หานมู่จื่อไอออกมาเบาๆ หลังจากนั้นเอ่ย: “คุณหลิน เดิมทีวันนี้พวกคุณนัดไว้สิบห้านาที ตอนนี้ใกล้จะครบสิบห้านาทีแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น…คุณหลินไปทำธุระกับผู้จัดการเฉินก่อนดีไหมคะ?”
พอได้ยิน หลินซิงหั่วก็เบิกตาโต: “มู่จื่อ…”
“แบบนี้ พวกเราเพิ่มเพื่อนในWechatพอมีเวลาค่อยคุยกันอีกทีดีไหม?” หานมู่จื่อคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าหลินซิงหั่วจะเป็นแฟนคลับหญิงที่คลั่งไคล้หนักขนาดนี้ จึงทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดWechatแล้วเขย่าไปทางโทรศัพท์มือถือของหลินซิงหั่ว
หลินซิงหั่วพยักหน้าอย่างแรง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดWechatแล้วเพิ่มหานมู่จื่อเป็นเพื่อน
พอเพิ่มเพื่อนเสร็จยังขอร้องอีกเล็กน้อย: “ถ้าอย่างนั้น…พวกเราถ่ายรูปร่วมกันสักรูปไหม?”
สุดท้ายทั้งสองคนก็ถ่ายรูปด้วยกัน หลังจากที่ถ่ายรูปด้วยกันเสร็จหลินซิงหั่วก็กุมโทรศัพท์มือถือเอาไว้อย่างมีความสุข:“รอฉันนะคะ ถึงเวลาแล้วฉันจะส่งข้อความให้คุณ”
“อืม”
แบบนี้หลินซิงหั่วลุกขึ้นและจากไปพร้อมกับ เฉินเฟยอย่างพอใจ
ในขณะนั้นหานมู่จื่อยังได้รับสายตาขอบคุณจากเฉินเฟย
เธอยิ้มอย่างจนปัญญา หลังจากนั้นส่งพวกเธอลงไปชั้นล่าง
หลังจากที่รอพวกเธอเดินไปเสร็จ เสี่ยวเหยียนที่ยืนอยู่ข้างเธอ:“มันเกินความคาดหมายของฉันจริง ๆ หลินซิงหั่วคนนี้แตกต่างจากที่ฉันจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง”
พอได้ยิน ริมฝีปากสีแดงของหานมู่จื่อก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย:“ฉันก็เหมือนกัน”
“ใช่ไหม? นิสัยดีมาก แค่…ติดคนนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะเป็นแฟนคลับของเธอ …”
“เหลือเชื่อจริง ๆ”
“มู่จื่อพวกเรามีคำสั่งซื้อแล้ว รีบไปแบ่งปันให้ทุกคนเถอะ ให้พวกเธอรู้ว่ามู่จื่อของพวกเราไม่ใช่ไม่มีความสามารถอย่างนั้น!”
“จะต้องแบ่งปันให้ทุกคน เพียงแต่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดแบบนั้น แต่เป็นการแบ่งงานให้พวกเขารับผิดชอบ”
พอพูดถึงตรงนี้หานมู่จื่อก็หมุนตัวเดินกลับไป ทั้งสองเดินไปด้วยคุยกันไปด้วย:“เธอแจ้งข่าวสักหน่อย อีกครึ่งชั่วโมงเริ่มประชุม”
เสี่ยวเหยียนพยักหน้า:“ได้ ฉันจะรีบไปบอกพวกเธอ”
หานมู่จื่อกลับไปที่ห้องทำงาน ส่วนเสี่ยวเหยียนไปชั้นของพนักงานเพื่อแจ้งพวกเธอว่าจะมีการประชุม
พอได้ยินว่าประชุม สีหน้าของจางยู่ก็ดูไม่ได้ขึ้นมา
“ทำไมประชุมอีกแล้วล่ะ? นี่เพิ่งจะเข้าทำงานแค่ไม่กี่วันเอง ประชุมทั้งวัน ยังไม่เสร็จเหรอ?”
เลิงเยาเยาฟุบอยู่บนโต๊ะอย่างอยู่ไม่สู้ตาย จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
เซียวยียีที่อยู่ข้างๆ ก็เบะปากอย่างไม่สบอารมณ์:“เมื่อวานพูดเยอะขนาดนั้น ทำไมวันนี้ยังจะพูดต่อล่ะ? หรือเป็นเพราะเห็นว่าพวกเราว่างเกินไป ดังนั้น…เลยจงใจหาเรื่องให้พวกเราทำงั้นสิ?”
พอพูดจบ เธอก็ยังมองหลินเจิงที่อยู่ข้าง ๆ แวบหนึ่ง:“หลินเจิง เธอว่าจริงไหม?”
ชายหนุ่มมีสีหน้าเยือกเย็น: “…”
เสี่ยวเหยียนกอดอก แล้วหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา:“ถ้าจงใจหาเรื่องให้พวกเธอทำแล้วจะทำไม? ตอนนี้พวกเธอเป็นพนักงานบริษัท สิ่งที่เจ้านายบอกพวกเธอก็ต้องฟัง!”
“ชิ”
จางยู่ส่งเสียงชิออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็เก็บของแล้วลุกขึ้น
พอเสี่ยวเหยียนเห็นทุกคนกำลังเก็บของเตรียมที่จะประชุม ก็ยิ้มอย่างพอใจ:“จำไว้ด้วยอีกครึ่งชั่วโมงประชุม ไม่ใช่ตอนนี้”
พอพูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไป
รอเธอเดินจากไป จางยู่ก็โมโหจนโยนของลงบนโต๊ะ
“คิดไม่ถึงว่าผู้ช่วยเล็กๆ จะมีท่าทางหยิ่งยโสแบบนี้ เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน? คิดไม่ถึงว่าจะสะบัดหน้าใส่พวกเรา พวกเธอยอมรับความไม่เป็นธรรมนี้ลงเหรอ?”
ไม่มีใครตอบคำถามเธอ
จางยู่มองหลี่จุ้นเฟิง:“หลี่จุ้นเฟิง?”
หลี่จุ้นเฟิงเลิกคิ้วแล้วไขว่ห้าง:“เป็นอะไรไป? ประชุมมีอะไรไม่ดีล่ะ ถึงอย่างไรเธอก็ไม่อยากทำงาน นั่งฟังอยู่ที่นั่นเธอก็ไม่อยากเหรอ?”
“ยิ่งกว่านั้น ถ้าเธอไม่โจมตีหล่อน หล่อนก็ไม่โจมตีเธอ” หลี่จุ้นเฟิงยิ้มกริ่มแล้วตอบ:“เธอโจมตีคนอื่น คนอื่นก็โจมตีเธอกลับแน่นอน เป็นธรรมดา”
จางยู่: “หลี่จุ้นเฟิงนายเห็นเธอสวยหน่อย เลยจงใจเข้าข้างเธอใช่ไหม?”
หลี่จุ้นเฟิงแสดงสีหน้าตกอกตกใจออกมา: “เธอรู้ได้อย่างไง?”
“นาย!” ในขณะนั้นจางยู่ก็รู้สึกโกรธจนพูดไม่ออก จึงนั่งลงแล้วไม่ได้สนใจหลี่จุ้นเฟิงอีก
เลิงเยาเยาที่อยู่ข้างๆ เห็นเข้า ก็หัวเราะเยาะออกมา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ในตอนที่หานมู่จื่อมอบหมายหน้าที่ให้พวกเขา ทุกคนก็ยังคงตกตะลึงอยู่เล็กน้อย
“มีลูกค้าเข้ามาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ใช่แล้ว” เสี่ยวเหยียนกอดอกอย่างภูมิใจ “พวกเธอก็เห็นข้อมูลแล้ว ครั้งนี้เป็นการเข้าร่วมงานแถลงข่าว หลังจากที่พวกเธอเข้าใจแล้วก็รีบวาดออกแบบภาพมา”
หานมู่จื่อเม้มปากมองทั้งสองนัดหมายวันกันแวบหนึ่ง หลังจากนั้นกำหนดเวลา:“อีกสามวันเอาแบบร่างมาให้ฉันดูเถอะ”
“อะไร? สามวัน? คุณล้อเล่นเหรอ ?” สักพักจางยู่ก็ลุกขึ้นมา แล้วเบิกตาโต “สามวันก็ต้องส่งแบบร่าง นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?”
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมอง สายตาเย็นชาตกลงบนใบหน้าของเธอ
“อย่างนั้นเธอคิดว่าอย่างไร?”
“รูปแบบร่าง ทางที่ดีต้องครึ่งเดือนเถอะ” จางยู่มองทุกคนแวบหนึ่ง หลังจากนั้นพูดอย่างไม่สบอารมณ์:“สามวันจะวาดออกมาได้อย่างไร?”
พอได้ยินหานมู่จื่อก็อดที่จะพูดไม่ได้
“อย่างนั้นเธอบอกฉัน ครึ่งเดือนวาดแบบร่างออกมา ปรับปรุงและกำหนดงานเขียนฉบับสมบูรณ์เธอต้องเสียเวลาเท่าไหร่? พอหลังจากปรับปรุงและกำหนดต้นฉบับเสร็จ ยังต้องรอผลิต เธอคิดว่าลูกค้าจะรอไหวอย่างนั้นเหรอ?”
“ฉัน…”
“กำหนดส่งก่อนเวลาฉันเขียนไว้ให้ในเอกสารแล้ว ทุกคนดูเอง”
ทุกคนเปิดเอกสารดูแวบหนึ่ง งานแถลงจะเริ่มในอีกครึ่งเดือนหลังจากนี้ มีเวลา15วัน นั่นก็หมายความว่าพวกเขาพวกเขาต้องวาดแบบร่าง ปรับปรุงและกำหนดงานเขียนฉบับสมบูรณ์ รวมถึงผลิตภายในเวลา15วัน
“อืม แบบนั้นเวลาค่อนข้างเร่งด่วนนิดหน่อย” หลังจากที่หลี่จุ้นเฟิงดูเสร็จก็วางข้อมูลบนโต๊ะ แล้วพูดเบา ๆ
จางยู่ที่อยู่ด้านข้างพอได้ยินก็ไม่พอใจทันที “นั่นไม่ใช่เร่งด่วนนิดหน่อย นี่มันเร่งด่วนมาก ๆ เข้าใจไหม? เวลาสิบห้าวันก็ไม่พอให้ปรับปรุงและกำหนดงานเขียนฉบับสมบูรณ์!”
“กลุ่มหนึ่งมีคนมากขนาดนี้ เวลาครึ่งเดือนก็ยังไม่พอ?” หานมู่จื่อเลิกคิ้ว กวาดสายตามองทุกคนที่นั่งอยู่: “เมื่อก่อนทุกคนต่างก็เป็นนักออกแบบ หรือแม้กระทั่งความคิดของนักออกแบบก็ไม่เข้าใจ? สิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือให้ลูกค้าพึงพอใจ นี่คือความแตกต่างระหว่างการรับคำสั่งซื้อกับการออกแบบด้วยตัวคุณเอง ถ้าคุณมั่นใจในผลงานของตนเอง คุณก็สามารถไปออกแบบชุดตามความชอบของตัวเองได้ หลังจากนั้นก็ไปจำหน่ายต่อ”
“แต่ตอนนี้พวกเราไม่เหมือนกัน ตอนนี้พวกเราทั้งหมดคือบริษัท คือกลุ่ม ผู้คนตามหา พวกเราก็ต้องทำตามเวลาและความชอบของฝ่ายนั้น”
เสียงของหานมู่จื่อนั้นสงบนิ่ง แต่กลับมีพลังมาก
“นี่เป็นแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง พวกคุณมีคนมากขนาดนี้สามารถช่วยกันแลกเปลี่ยนให้มาก หลังจากนี้สามวันตอนสิบโมงเช้าประชุมกันที่นี่ ฉันหวังว่าถึงเวลานั้นในมือของพวกคุณคงจะมีสิ่งที่ฉันต้องการ เลิกประชุมเถอะ”
พูดจบหานมู่จื่อก็ก้มหน้าแล้วเริ่มเก็บของ
เลิงเยาเยาเก็บของอย่างไม่สบายใจแล้วลุกขึ้น หลังจากนั้นหันหน้าเดินจากไป
เสี่ยวเหยียนมองเงาด้านหลังของเธอ: “เลิงเยาเยาคนนี้ดูจะสงบเล็กน้อยนะ”
หรือว่าการซื้อใจคนจะมีประโยชน์จริง? แต่ท่าทางแบบนี้ของเธอดูไม่เหมือนถูกซื้อนี่นา? เสี่ยวเหยียนจึงมองหานมู่จื่อด้วยสายตาแปลกใจแวบหนึ่ง
