บทที่408 จูบเธอแน่นอน
หานมู่จื่อสีหน้าเปลี่ยนไป ไม่ได้รอเธอตอบสนอง เธอก็ถูกกดลงบนรถ
ข้างหลังเป็นรถที่เยือกเย็น ข้างหน้าเป็นหน้าอกที่ร้อนรุ่มของผู้ชาย
หานมู่จื่อต้องการร้องขอความช่วยเหลือแต่เสียงก็ติดอยู่ในลำคอหลังจากได้กลิ่นที่คุ้นเคย เธอมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ อย่างงงๆ
เย่โม่เซิน……
สายตาที่หล่อเหลาของผู้ชายมองมาที่ตาของเธอ ราวกับสัตว์ร้ายในคืนที่มืดมิด
แข็งแรงและอันตราย
นี่คือตั้งแต่สองคนเจอกันมา เป็นครั้งแรกที่เข้าใกล้กันมากขนาดนี้
ลมหายใจของหานมู่จื่อค่อนข้างสั่นขึ้นมา เธอแอบระงับความตื่นตระหนกในใจ พูดด้วยเสียงเย็นชา : “นายเย่ กรุณาสงบสติอารมณ์ด้วยค่ะ! ”
แต่สมองของหานมู่จื่อทนไม่ได้ที่จะคิด ตอนนี้ เขาไม่ใช่น่าจะอยู่ในร้านอาหารกับหลินชิงชิงหรอ? ตามมาได้ยังไง?
เย่โม่เซินจ้องที่เธอ เงียบไม่พูดอะไร
ทันใดนั้นสมองของเขาก็สั่งให้กดเธอ ดูเหมือนจะจูบเธอ
หานมู่จื่อรูม่านตาหดตัว แต่ตอนที่เขาเกือบจะมาโดนตัวเองเปล่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา : “หมายความว่าอะไร? ”
เย่โม่เซินหยุดท่าทางทั้งหมด มีระยะห่างระหว่างริมฝีปากบางและริมฝีปากของเธอเพียงเล็กน้อย น่าจะถ้าเขาอ้าปากพูดอะไร ก็สามารถไปโดนริมฝีปากของเธอได้เลย
“เหอะ……” มีเสียงหัวเราะอู้อี้จากส่วนลึกในลำคอของเขา ความร้อนที่เขาหายใจออกได้พ่นลงบนใบหน้าของเธอ
เขาจับคางที่เล็กและขาวของเธอด้วยมือเดียว “หมายความว่ายังไง? เธอดูไม่ออก? ”
หานมู่จื่อหายใจไม่ออก
“จูบเธอยังไงล่ะ”
พูดจบ ริมฝีปากบางๆ ของเย่โม่เซินก็กดลงไปจริงๆ
หานมู่จื่อกลับตกใจจนหันหน้าไป ความนุ่มนวลหล่นลงบนใบหน้าของเธอ
เธอสงบไม่ไหวอีกแล้ว ในสายตาที่เย็นชาและสวยงามมองออกถึงความโกรธออกมา ง้างมือตบไปที่หน้าของเย่โม่เซิน
เพี๊ยะ ——
เธอใช้แรงตบไม่เบา เย่โม่เซินโดนเธอตบจนหน้าหันไปข้างหนึ่ง
หานมู่จื่อโกรธจนหน้าอกขึ้นและลง สายตาโกรธมองไปที่ผู้ชายที่หล่อเหลาตรงหน้า
เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง? เวลาห้าปีผ่านไปแล้ว สองคนก็ทำเป็นคนไม่รู้จักกันอย่างสงบๆ ไม่ดีหรอ? เขายืนกรานว่าจะมายั่วเธอแบบนี้!
เย่โม่เซินที่ถูกตบจนหน้าหันยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ออกเสียงอะไร สายตาสีดำทำให้คนมองไม่ออกความในใจของเขา
ทันใดนั้น เขาหัวเราะออกมา จ้องมองหานมู่จื่ออย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า
“ดูแล้วเธอก็ไม่ได้นิ่งสงบขนาดนั้น”
เขาไม่ชอบ
ผู้หญิงคนนี้เริ่มตั้งแต่เจอหน้า ก็เฉยชาใส่เขามาโดยตลอด
เขาจินตนาการภาพมาแล้วนับไม่ถ้วน ก็คิดไม่ถึงว่าจะสามารถเงียบสงบได้ขนาดนั้น
นี่แสดงออกถึงอะไร? แสดงว่าตัวเองสำหรับเธอแล้วไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ดังนั้นเธอถึงเย็นชา
แต่ตอนนี้เห็นเธอหน้าแดงเพราะความโกรธ ยังมีสายตาที่เย็นชาก็มีสีสันขึ้นมาเพิ่ม เย่โม่เซินถึงรู้สึกว่าตัวเองมีตัวตน
หานมู่จื่อถูกเขาทำให้โกรธไม่เบา กลับเห็นเขาพูดประโยคหนึ่ง ถึงรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองถูกเขารบกวนจนยุ่งเหยิงไปหมด เธอโกรธจนเหยียบเท้าเขาไปครั้งหนึ่ง
เธอใส่รองเท้าส้นสูง ตอนที่เหยียบไปสีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาทนไว้ไม่ได้มีเสียงออกมา แค่สายตาจ้องไปที่เธออย่างจริงจัง
“นี่คือคำเตือน ครั้งต่อไปคุณจะไม่โชคดีแบบนี้แล้ว”
หานมู่จื่อเอาเท้ากลับไป ตอนที่เตรียมตัวจะจากไปกลับได้ยินเขาพูด
“ครั้งต่อไป? ที่แท้เธอก็คิดว่ายังมีครั้งต่อไป”
ก้าวของหานมู่จื่อส่ายไปส่ายมา เกือบจะล้มไปข้างหน้า
เธอจินตนาการ หานมู่จื่อหายใจเข้าลึกๆ ถึงอดทนไม่หันไปมองเขา เธอหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นเปิดประตูรถของตัวเอง
เธอเป็นบ้าที่จะห่วงไอ้สารเลวคนนี้
ตั้งสติ!
หานมู่จื่อเสียบกุญแจรถเข้าไปหลายครั้ง จากนั้นเธอขับรถออกไปจากลานจอดรถ
รอเธอจากไปแล้ว เย่โม่เซินยกมือขึ้นเช็ดมุมริมฝีปาก ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขาทำให้อารมณ์ของเขาในขณะนี้ชัดเจนมาก
ตลอดมา จากเจอเธอถึงตอนนี้ ก็เหมือนกับฝัน
ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอว่าจะหายก็หายไป อยู่ดีๆมาปรากฏต่อหน้าเขา ช่างไม่เหมือนความจริงเลย เหมือนกับฝันที่ลวงตายากจับก็จับไม่ได้
รูปลักษณ์ที่ไม่แยแสของเธอทำให้เขารู้สึกว่าทั้งหมดนี้ไม่จริง
จนถึงวันนี้……เขาโอบเอวของเธอกดลงบนรถ ได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเธอ ริมฝีปากลงบนหน้าเธอ เธอตบหน้ามา ส้นรองเท้าของเธอเหยียบมาที่เท้าของตัวเองเป็นความเจ็บแบบนั้น
ทุกอย่างเป็นจริงทันที
เธอเป็นของจริง
ถึงแม้ถูกตบไปครั้งหนึ่ง แต่นี่ เย่โม่เซินจับหน้าตัวเองแล้วหัวเราะขึ้นมา
ผู้หญิงที่สมควรตาย ไม่เพียงแต่เปลี่ยนไปจนมีรสนิยมจากเมื่อก่อนแล้ว ยังเปลี่ยนไปดุกว่าเดิมอีก
ตอนที่หานมู่จื่อขับรถออกมา เหยียบคันเร่งอย่างแรง จนตอนที่ข้างหน้ามีรถขับมา เธอถึงเรียกสติกลับมาได้ พอสงบลงได้เธอก็ขับรถไปข้างหน้าอย่างความเร็วคงที่
ตอนติดไฟแดงหานมู่จื่อก็จอดรถ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่เกิดขึ้นในที่จอดรถเมื่อกี้
ลมหายใจแรงของชายคนนั้นห่อหุ้มเธอไว้เช่นนั้น ฝ่ามือที่เหมือนไฟวางอยู่เอวของเธอ …
หานมู่จื่อส่ายหัว เอาเรื่องยุ่งเหยิงไร้สาระพวกนี้สะบัดออกไป
ตอนนี้เธอต้องตั้งใจขับรถ
เธอเอาเรื่องที่จะให้เสี่ยวหมี่โต้วไปเข้าเรียนพูดกับหานชิงแล้ว หานชิงก็ให้คนไปหามาสองที่ หนึ่งในนั้นหานมู่จื่อคิดว่าไม่เลว ห่างจากบริษัทตัวเองก็ใกล้ เธอกำลังคิดว่า ชั้นบนของบริษัทถ้าหากยังไม่ได้ใช้ พวกเธออาจจะอยู่ที่บริษัท? แต่คิดไปคิดมา รู้สึกว่าอยู่ที่บริษัทก็ไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นเธอวางแผนว่ารอโรงเรียนของเสี่ยวหมี่โต้วตกลงได้แล้ว ก็ซื้อห้องที่อยู่ใกล้ๆ อยู่
หลังจากใช้เวลาสองสามชั่วโมงไปศึกษาโรงเรียนนั้น หานมู่จื่อก็กลับมาที่บริษัท
“เป็นยังไงบ้าง โรงเรียนเป็นยังไง ”เสี่ยวเหยียนรู้ว่าเธอต้องหาเวลาไปดูโรงเรียน ดังนั้นหลังจากหานมู่จื่อกลับมาเธอก็เลยถามดู
หานมู่จื่อเอากุญแจรถวางไว้บนโต๊ะ พยักหน้าอย่างเฉยชา : “ก็ไม่เลว”
“งั้นก็ดี ใช่แล้ว……”เสี่ยวเหยียนพูดเบาๆ แล้วเอาเอกสารในมือวางไว้บนโต๊ะ
“นี่คือเย่…..สัญญาของนายเย่ เขาจองโครงการของบริษัทเราทั้งหมดแล้ว แต่ว่ายังไม่ได้เลือกนักออกแบบ ” ได้ยินชื่อของเย่โม่เซิน หานมู่จื่อสักพักก็รู้สึกว่าเขาจองล้างจองผลาญ
เมื่อวานพึ่งจะเซ็นต์สัญญา วันนี้ก็เจอที่ร้านอาหาร ที่ลานจอดเธอก็เกือบถูกเอาเปรียบ ตอนนี้กลับมาบริษัทเสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้นมาอีก
ช่างอยู่ทุกที่จริงๆ เลย
หานมู่จื่อยื่นมือมาบิดคิ้วของตัวเอง พูดเบาๆ : “โครงการนี้เธอรับผิดชอบเถอะ เธอรับผิดชอบสื่อสารกับอีกฝั่ง นักออกแบบของบริษัทเราให้เขาเลือกได้ตามใจ ”
“รวมถึงเธอ” เสี่ยวเหยียนกะพริบตา
“นอกจากฉัน”หานมู่จื่อเม้มปาก ย้ายตัวตนของตัวเองออกเป็นครั้งแรก : “ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของบริษัทนี้”
เสี่ยวเหยียน：“……”
สุดท้าย เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างยิ้มๆ : “เธอเป็นเจ้าของเธอพูดยังไงก็อย่างนั้น งั้นฉันไปติดต่อ เอาทีมนักออกแบบของบริษัทเราให้เขาเลือก”
