บทที่ 409 บริษัทตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ย
หลังจากเย่โม่เซินกลับมาถึงบริษัท เซียวซู่ตกใจบนหน้าเขามีรอยตบอยู่
แต่ก็จบอย่างดี บนหน้าของคุณชายเย่ทำไมถึงมีรอยตบ? ใครช่างไม่กลัวตายกล้าตบคุณชายเย่?
ยิ่งทำให้เซียวซู่รู้สึกแปลกๆ ใบหน้าของเย่โม่เซินยิ่งไม่มืดมน กลับยังมีความสุขอีก!
นี่การรับรู้ของเขาผิดไปหรือเปล่า?
ไม่งั้นทำไมเย่โม่เซินที่ถูกตบไม่เพียงไม่โกรธ แล้วยังมีรอยยิ้มในดวงตาอีก? เซียวซู่อดนินทาในใจไม่ได้
“คุณชายเย่ หน้าของคุณเป็นอะไร? ”
ได้ยินเสียงของเซียวซู่ เย่โม่เซินเหมือนพึ่งตอบสนองกลับมา จ้องเขาอย่างเย็นชา
เซียงซูหดคอ : “คุณชายเย่ หน้าของคุณ……ไม่สนใจจริงๆ หรอ? ต้องการให้ไปซื้อยาให้คุณไหม? ”
“ไสหัวไป！”
สักพัก เย่โม่เซินพูดออกมาหนึ่งคำอย่างโมโห
โอเค งั้นเขาคงไม่ต้องถามแล้ว
หลังจากเซียวซู่ออกไปแล้ว เย่โม่เซินหยิบโทรศัพท์ของมาอยากจะนัดหมาย พึ่งรู้ว่าตัวเองไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้น
ขนาดไอดีวีแชท…….
คิดถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็มืดลง
เจอกันครั้งหน้า ต้องให้เธอเพิ่มเพื่อนตัวเองให้ได้
เย่โม่เซินคิดขึ้นใจเอาโทรศัพท์เก็บไป
วันที่สอง
เสี่ยวเหยียนเอาคำสั่งซื้อของเย่โม่เซินโพสต์ไปแล้ว พูดอย่างได้ใจ : “ทรัพยากรของบริษัทเรามีเยอะ แค่พวกเธอตั้งใจทำงานที่นี่ต่อไป โบนัสไม่น้อยแน่นอน”
บริษัทพึ่งจะเปิด ก็รับคำสั่งซื้อที่ยิ่งใหญ่ จากนั้นก็รับมาอีกอัน
หลังจากนั้น……ทันใดนั้นก็มีคำสั่งซื้อที่ใหญ่มาโดยไม่คาดคิด
ทุกคนทนไม่ไหวถอนหายใจ
ก็ถ้านับมาพึ่งหานชิง แต่ว่าทรัพยากรก็ดีเกินไปแล้ว? สั่งแล้วสั่งอีก คนพวกนี้ไม่เห็นเงินเป็นเงินหรอ?
“เย่โม่เซิน? ลูกค้าของพวกเราครั้งนี้ งั้นไม่ใช่ประธานเย่ของบริษัทตระกูลเย่หรอ? ”ซูกั่วเอ๋อเห็นคำสั่งซื้อแล้วทนไม่ไหวถลึงตาโตแล้วถามออกมา
ขนาดจางยู่ที่อยู่ข้างๆ ก็ทนไม่ไหวก็มาร่วมด้วย
“บริษัทตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ย？จริงหรอ? ”
หลี่จุ้นเฟิงจับคางของเขาอย่างครุ่นคิด : “ขนาดบริษัทตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ยก็มาแล้ว? ดูแล้วมู่จื่อคนนี้จะเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้ ”
ฟังแล้ว จางยู่พูดอย่างไม่สบายใจ : “เหอะ มีอะไรเก่ง ไม่แน่ใจว่าใช้วิธีคดโกงแบบไหน! ”
“นี่ เธอเชื่อมั่นคนอื่นสักหน่อยจะตายหรอ? ”เลิงเยาเยาได้ยินจางยู่ก็ทนไม่ไหว ทำให้เธอตะลึงไปประโยคนึง
สักพักจางยู่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย : “เลิงเยาเยาเธอบ้าไปแล้วหรอ? ฉันว่าเธอแล้วหรอ? ”
เลิงเยาเยายิ้มอย่างเย็นชา : “ฉันเรียกชื่อเธอแล้วหรอ? จะเข้ามานั่งตรงนี้อย่าหยิ่งเกินไป ”
จางยู่: “หลังจากผู้หญิงคนนั้นเอางานออกแบบของหลินซิงหั่วส่งให้เธอแล้ว เธอก็ถูกซื้อไปด้วยแล้วใช่ไหม? อย่าลืมไปนะว่าตอนแรกเธอก็เคยรังเกียจเธอ ตอนนี้เธอกลับมาโจมตีฉันเพื่อเธอ”
“จางยู่ เธอทำความเข้าใจใหม่ ฉันได้งานออกแบบมาเพราะฉันสกิลแข็งแรงพอ ฉันรังเกียจเธอเพราะว่าฉันคิดว่าความสามารถฉันดีกว่าเธอ แต่ว่าวันนี้ฉันจะบอกเธอให้ มีแต่พวกที่อ่อนแอและใจดำเท่านั้นถึงไม่เอาความพยายามของคนอื่นมาอยู่ในสายตา แล้วยังไปทาสีดำใส่เธออีก จางยู่ เธอก็เป็นคนประเภทนี้ใช่ไหม? ”
หวังอานพยักหน้าคล้อยตาม : “เยาเยาพูดดีมากเลย มีเหตุมีผล จางยู่เธอก็เชื่อมั่นคนอื่นไม่ได้หรอ? บริษัทตระกูลเย่แห่งเมืองเป่ยนั่นเป็นใครอะ? ถ้าเธออยากจะใช้วิธีคดโกง คนอื่นก็ต้องมองออก”
เซียวยียีไม่ค่อยจะพยักหน้า : “ฉันก็เห็นด้วย ”
ซูกั่วเอ๋อกลอกตา จากนั้นหัวเราะด้วยเสียงต่ำพูดว่า : “จางยู่ ใจเธอดำเกินไปแล้ว คุณมู่จื่อไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ”
“ให้น้อยหน่อย อย่าคิดว่าฉัน ”
ได้ยินแล้ว ซูกั่วเอ๋อกะพริบตา : “เรื่องนั้นที่จริงแล้วเป็นความผิดของฉัน นอกจากนี้คุณมู่จื่อกำลังชี้แนะฉัน ฉันจำได้ว่าถึงสามารถพัฒนาได้ มีปัญหาอะไรไหม? ”
“เธอ”
“พวกเธออย่าทะเลาะกัน ฟังแล้วก็รำคาญ！”
เสี่ยวเหยียนคิดว่าพวกเธอต่อต้านมู่จื่อเฉยๆ คิดไม่ถึงว่าพวกเขามีการแบ่งแยกภายใน ได้แต่พูดว่า : “ครั้งนี้บริษัทตระกูลเย่จะเลือกนักออกแบบหนึ่งในพวกเธอ ดังนั้นพวกเธอต้องเอาผลงานที่ปกติพอใจส่งมาหนึ่งผลงานให้ฉัน ฉันจะส่งให้ลูกค้าเพื่อเป็นการตัดสินใจ”
“พวกเรามีโอกาสทุกคน? ” จางยู่บีบนิ้วมืออย่างไม่นิ่ง ถ้าหากเธอสามารถได้ความโปรดปรานของบริษัทตระกูลเย่ งั้น……
คิดถึงตรงนี้ สักพักก่อนจางยู่กลับมาถึงโต๊ะทำงานของตัวเอง
ตอนบ่ายเสี่ยวเหยียนรับผลงานของทุกคนที่ส่งมา พึ่งเดินออกมาจากห้องประชุม มีเงาหนึ่งตามเธอมาจากข้างหลังออกมาจากประตู
เลิงเยาเยาดูฉากนี้ หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา
“ฉันรู้ว่ามีคนนั่งไม่ติด”
ซูกั่วเอ๋อดึงผมจากหน้าผากไปด้านหลังศีรษะ : “พวกเธอเดา ว่าเธอจะสำเร็จ หรือล้มเหลว? ”
หลี่จุ้นเฟิงยักไหล่อย่างไม่แยแส : “ฉันก็ไม่สนใจ ออกแบบเสื้อผ้าแทนผู้ชาย ฉันปฏิเสธ เมื่อไหร่จะมีผู้หญิงสวยๆ มาล่ะ? ”
เสี่ยวเหยียนเดินมาถึงลิฟต์ ข้างหลังมีคนเรียกเธอ
เธอหันกลับมา เห็นจางยู่เดินมาข้างหน้าตัวเอง
เธอเหมือนกับรู้สึกผิด พูดด้วยเสียงเบาๆ : “เอิ่ม…..เสี่ยวเหยียนเมื่อที่ฉันร้ายใส่เธอมาตลอด คือฉันไม่ดีเอง ”
เสี่ยวเหยียนยกคิ้วขึ้น มองเธออย่างแปลกๆ
“เธอเปลี่ยนไปแล้ว? ”
“หะ? ”
“ไม่งั้นเธอจะมาพูดกับฉันแบบนี้ทำไม? ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาว่างฟัง ”
ที่จริงคืออยู่กับหานมู่จื่อนานแล้ว ดังนั้นนิสัยของเสี่ยวเหยียนเลยเปลี่ยนไปคล้ายๆ กับเธอ เผชิญหน้ากับคนที่น่ารังเกียจสีหน้าดีๆ เธอก็ไม่อยากจะมีให้
“เสี่ยวเหยียน เธออย่าเป็นแบบนี้เลย เธอดูสิ นี่คือน้ำหอมที่ฉันเอามาจากฝรั่งเศส เป็นรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น”
จางยู่เอากล่องน้ำหอมใส่เข้าไปในมือเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนอึ้งไปสักพัก มองที่กล่องน้ำหอม แล้วก็มองจางยู่ ทันใดนั้นก็เข้าใจ
“ฉันเข้าใจแล้ว ที่แท้เธออยากจะติดสินบนฉันนิ ”เสี่ยวเหยียนหัวเราะอย่างเย็นชาทันใด
จางยู่สีหน้าเปลี่ยน ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า : “อย่าพูดให้มันไม่น่าฟังขนาดนั้นเลย นี่ไม่ใช่ติดสินบน เป็นน้ำใจของฉัน จากนั้นมีของดีๆ ก็มอบให้เธอ ”
“แล้วไง? ”เสี่ยวเหยียนมองที่ขวดน้ำหอม : “เธอคงไม่ได้คิดว่าครั้งนี้ให้น้ำหอมรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่นฉัน ฉันก็จะหาโควตามาให้เธอ? ”
จางยู่ทำตัวไม่ถูก : “เสี่ยวเหยียน……”
“ฉันจะบอกเธอ โควตาครั้งนี้คือลูกค้าเลือก ไม่เกี่ยวกับฉัน ดังนั้นเธออย่ามาหาประโยชน์อะไรจากฉันเลย ”
“เสี่ยวเหยียน ฉันรู้ว่าลูกค้าเป็นคนเลือกเอง แต่ว่า ……. เธอสามารถยกเว้นบางส่วน อีกอย่างเธอก็สามารถพูดคำพูดดีๆ แทนฉัน”
เธอยิ่งพูด สายตาของเสี่ยวเหยียนก็ยิ่งเย็นชาเข้าไปทุกที
สุดท้ายเธอก็ไม่พูดแล้ว ที่จริงมีความมองเธออย่างขยะแขยง : “เธอก็น่ารังเกียจเกินไปแล้ว? การสั่งซื้อพวกนี้เป็นตัวแทนของบริษัท ถ้าฉันทำแบบนี้ พอถึงตอนนั้นลูกค้ามีอะไรไม่พอใจ ใครจะมารับผิดชอบ? จางยู่ ดูแล้วครั้งที่แล้วที่มู่จื่อพูดเธอคงไม่อยากแก้ไข ถึงตอนนี้เธอยังไม่ไปศึกษาปัญหาของผลงานของเธอ แล้วยังมาที่นี่เพื่อทำเรื่องเจ้าเล่ห์อีก”
