บทที่ 424 ฉันก็คาดเดาได้ว่าเป็นเธอมาตั้งนานแล้ว
ก็ผ่านไปอย่างราบรื่นแบบนี้แล้วจนถึงวันจันทร์ หลังจากที่หานมู่จื่อส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปถึงโรงเรียน ถึงได้โดยสารโบกรถของหานชิงรีบไปทางบริษัทแล้ว
ที่จริงเวลาของเธอกับหนุ่มน้อยไม่ค่อยตรงกัน เวลาเรียนของหนุ่มน้อยคือตอนเช้าเจ็ดโมงครึ่งต้องไปถึงโรงเรียน และบริษัทของพวกเธอคือแปดโมงถึงจะทำงาน ทุกวันตอนที่มาเธอก็ประมาณว่าต้องมาถึงเร็วขึ้นประมาณครึ่งชั่วโมง
เพียงแต่ว่าสำหรับหานมู่จื่อแล้วละก็ ครึ่งชั่วโมงก็ไม่นับว่ามาก อย่างไรเสียตัวเธอเองคือเจ้านาย ทำงานมากขึ้นครึ่งชั่วโมงก็ไม่เป็นอะไร
หลังจากที่ได้ลงรถ หานชิงก็ได้ยื่นหัวออกมา: “รถของเธอ……”
“ใช่แล้วพี่ ฉันลืมบอกพี่แล้ว สองวันก่อนรถของฉันได้ชนท้ายแล้ว ดังนั้น……อีกเดี๋ยวฉันค่อยถามดู หากว่ารถได้ทำเสร็จแล้วฉันจะส่งข่าวให้พี่”
เมื่อได้ยินถึงชนท้ายสองคำนี้ คิ้วของหานชิงก็ได้ขมวดขึ้นมาแล้วอย่างฉับพลัน หลังจากนั้นสายตาทั้งหมดก็ได้สังเกตไปทุกด้านบนตัวของเธออย่างละเอียด จากนั้นก็ได้ถามด้วยความไม่สบายใจ: “สองวันก่อน? ทำไมเธอไม่บอกฉัน?”
“ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร อีกทั้งเป็นฉันที่ไปชนท้ายคนอื่น ไม่ใช่คนอื่นมาชนท้ายฉัน ดังนั้นพี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“จัดการเรียบร้อยแล้ว?”
“อืม” หานมู่จื่อได้อืมออกมาเสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้พยักหน้า
หานชิงนี้ถึงได้วางใจลงมา: “ถ้าเช่นนั้นก็ได้ ฉันไปก่อนแล้ว”
“พี่ ตอนบ่ายพี่ไม่ต้องเข้ามารับพวกเรา วันนี้รถก็น่าจะซ่อมเสร็จแล้ว”
หานชิงได้พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก และก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และได้จากไปอย่างรวดเร็วมาก
รอหลังจากที่เขาไป หานมู่จื่อกับจางเสี่ยวเหยียนได้เดินเข้าไปด้านในบริษัทด้วยกัน เพราะว่าตอนนี้ยังเป็นตอนเช้า ดังนั้นในบริษัทจึงได้เงียบสงัดเป็นพิเศษ มีเพียงพนักงานรักษาความสะอาดกับพนักงานป้องกันรักษาที่มาแล้ว ดังนั้นยังคงไม่ได้เห็นถึงคนอื่น
“ฮู้ เช้าตรู่ก็ง่วงจะตายแล้ว เดิมทีก็สามารถนอนได้นานกว่านี้ครึ่งชั่วโมง” จางเสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะทำปากจู๋พูดบ่นโทษขึ้นมาแล้วประโยคหนึ่ง ถัดไปหลังจากนั้นเธอก็ได้หาวไปแล้วกี่ครั้ง
ท่าทางที่เธอได้หาวติดต่อกันทำให้ในชั่วพริบตาหานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองได้มีความง่วงเพิ่มมากขึ้นแล้วบ้าง ทำให้จางเสี่ยวเหยียนตื่นขึ้นมาแต่เช้าด้วยกันกับตัวเองเธอก็มีความอดใจไม่ไหวอยู่บ้าง จากนั้นทำได้เพียงพูด: “พวกเราซื้ออพาร์ทเมนต์หลังหนึ่งใกล้ๆกับโรงเรียนเถอะ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จางเสี่ยวเหยียนก็ได้ถลึงตาโตแล้วในช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นก็ได้เข้ามากอดแขนของเธอเอาไว้: “จริงๆเหรอ? แต่ว่าอพาร์ทเมนต์ใกล้ๆโรงเรียนน่าจะแพงมากเลยนะ”
หานมู่จื่อหัวเราะแล้วหัวเราะอีก: “เงินออมของฉันก็น่าจะเพียงพอ”
“ถ้าเช่นนั้นพวกเราซื้อเสร็จจะกลายเป็นคนจนไหม?”
หานมู่จื่อมองเธอแล้วทีหนึ่ง: “เธอคิดว่ายังไงล่ะ?”
จางเสี่ยวเหยียนได้ทำปากจู๋: “ซื้อเถอะ ถึงอย่างไรเสียก็เป็นของเธอ ไม่ได้เป็นของฉัน ซื้อเสร็จฉันก็อาศัยอยู่ด้วยกันกับเธอเท่านั้น อย่างมากก็แค่หลังจากนี้ตอนที่พวกเรากินของก็ประหยัดสักหน่อย”
“ฉันว่าเธอคือมีความโง่อยู่หน่อยใช่ไหม? หรือว่าพวกเราทำเป็นแค่เพียงใช้เงิน? หาเงินไม่เป็นเหรอ? กลับประเทศมาพัฒนา มีที่มากมายก็ล้วนต้องใช้เงินดูแล ดังนั้นฉันถึงพูด พวกเราต้องตั้งใจทำให้บริษัทดี ไม่เช่นนั้น……เมื่อถึงเวลาค่าใช้จ่ายพวกนี้ของพวกเราก็ประมาณการได้ว่าจะต้องไม่มีอันจะกินแล้ว”
จางเสี่ยวเหยียน: “……”
ทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาทำงาน ดังนั้นจางเสี่ยวเหยียนจึงได้วิ่งไปถึงหน้าคอมพิวเตอร์เปิดเว็บไซต์แพลตฟอร์มการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ขึ้นมาดูอย่างตรงไปตรงมาแล้ว
“จำเป็นต้องหาบ้านที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนเหรอ? หรือว่าหาที่ใกล้กับบริษัทของพวกเรา?”
“ได้ทั้งหมด” หานมู่จื่อคิดแล้วคิดอีก ทันทีหลังจากนั้นก็ได้หัวเราะอย่างจืดจาง: “ถึงอย่างไรเสียไม่ว่าคือใกล้กับเคียงกับบริษัทหรือว่าใกล้เคียงกับโรงเรียน ก็ล้วนมีระยะห่างที่ใกล้มาก”
ประมาณว่าก็เป็นเพราะว่าเหตุผลที่เมื่อก่อนได้ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศมาหลายปี ดังนั้นประสิทธิภาพในการจัดการเรื่องของจางเสี่ยวเหยียนจึงสูงอย่างยิ่ง และก็บวกกับทั้งสองคนก็ล้วนไม่ใช่คนที่จู้จี้จุกจิกมากเป็นพิเศษประเภทนั้น ดังนั้นในไม่ช้าก็ได้เห็นหลังหนึ่งตรงบริเวณเขตเล็กๆ หลังจากนั้นคนสองคนก็ได้ทำการนัดไว้เรียบร้อยแล้ว รอตอนเลิกงานตอนเที่ยงค่อยตรงเข้าไปดู
ตอนที่รอจนถึงเวลาทำงาน ทุกคนได้ทยอยกันมาที่บริษัทอย่างต่อเนื่อง หานมู่จื่อก็วาดรูปแผนขึ้นมาอย่างเป็นทางการจริงจัง เธอได้มีแรงบันดาลใจแล้วในการวาดภาพออกแบบให้กับหลินชิงชิงดังนั้นวันนี้จึงคิดที่จะฉวยโอกาสในเวลานี้รีบเร่งวาดฉบับร่างอันหนึ่งออกมา หลังจากนั้นก็ได้ส่งมอบให้กับหลินชิงชิงดูว่าพอใจหรือไม่
ตอนที่เธอวาดรูปก็ไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวนเธอ ดังนั้นจึงได้กำชับจางเสี่ยวเหยียนไว้เป็นพิเศษแล้วว่าถ้าไม่มีเรื่องอะไรสำคัญเป็นพิเศษก็ไม่ต้องมาหาเธอ รอจนถึงเวลาเธอก็จะออกไปด้วยตัวเอง
ประตูของห้องทำงานได้ปิดสนิทมาโดยตลอด ทันใดนั้นก็ถูกเคาะจนมีเสียงดัง
ความรู้สึกนึกคิดของหานมู่จื่อได้ถูกทำให้หยุด ช่วยไม่ได้ที่เธอจะขมวดคิ้วที่ละเอียดขึ้นมาแล้ว “ใคร?”
“ฉัน!” น้ำเสียงของจางเสี่ยวเหยียนได้ส่งเข้ามาจากด้านนอก
จางเสี่ยวเหยียน? เธอมาทำอะไรในเวลานี้? เพียงแต่ว่าหานมู่จื่อรู้จักนิสัยของจางเสี่ยวเหยียน หากว่าไม่มีเรื่องราวสำคัญก็น่าจะไม่มาหาเธอในเวลานี้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ได้พูดเบาๆ: “เข้ามาเถอะ”
ภาพท่าทางที่จางเสี่ยวเหยียนผลักประตูเข้ามาเหมือนกับได้ทำผิดแล้วรู้สึกเกรงกลัวว่าจะมีคนรู้ หลังจากนั้นก็ได้เดินหลบๆซ่อนๆมาถึงตรงหน้าของหานมู่จื่อ
“มี มีคนหาเธอ”
หานมู่จื่อ: “……ใครหาฉัน?”
“คนคุ้นเคย!”
“เธอทำอะไร?” หานมู่จื่อได้มองเธอไว้ด้วยความน่าหัวเราะอยู่บ้าง: “ก็แม้ว่าจะเป็นคนคุ้นเคย เธอก็ไม่……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนว่าหานมู่จื่อจะคิดออกแล้วว่าเป็นใครยังไงยังงั้น คำพูดของด้านริมฝีปากได้หยุดชะงัก ช่วงเวลาหลังจากนั้นก็ได้ตกใจไปแล้วครู่หนึ่ง: “เย่โม่เซินเหรอ?”
จางเสี่ยวเหยียนเห็นเธอพูดชื่อคนนั้นอย่างอากาศแจ่มใสเช่นนี้ ในช่วงเวลาสั้นๆก็ได้ถลึงตาโตแล้ว: “เธอก็ไม่มีความแปลกใจแล้วเหรอ? ตอนนี้เธอพูดชื่อเขาก็ไม่สนใจเช่นนี้แล้วเหรอ? เพียงแต่ว่า……ไม่ใช่ว่าเขาหาเธอ เป็น……ผู้ช่วยของเขา!”
ผู้ช่วยของเย่โม่เซิน?
ถ้าเช่นนั้นหรือว่าไม่ใช่?
หานมู่จื่อวางปากกาในมือลง หลังจากนั้นก็ได้พูดเบาๆ: “เธอเชิญเขาขึ้นมาเถอะ”
“เขาไม่ขึ้นมา ก็พูดว่าจะรอเธออยู่ชั้นล่าง”
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หานมู่จื่อทำได้เพียงลุกขึ้นเดินไปทางด้านนอก จางเสี่ยวเหยียนกลับได้ยืนอยู่ตรงที่เดิมอย่างไม่ยินยอมที่จะขยับตัว จากนั้นหานมู่จื่อก็ได้กลับหัวมองไปทางเธอแล้วทีหนึ่ง: “จะพูดยังไงเธอกับเขาก็เป็นคนเคยรู้จักกันแล้ว เธอไม่ไป?”
ตอนที่ได้ยินถึงการเรียกของคนเคยรู้จักกันนี้ บนใบหน้าของจางเสี่ยวเหยียนก็มีการแสดงออกแปลกๆ เธอได้ส่ายหัว: “ไม่ไปแล้ว เธอไปด้วยตัวเองก็ได้แล้ว”
“ถ้าเช่นนั้นก็ได้” ทันทีหลังจากนั้นหานมู่จื่อก็ได้หมุนตัวจากไป
รอหลังจากที่เธอจากไป จางเสี่ยวเหยียนจึงอดไม่ได้ที่จะใช้มือกุมแก้มของตัวเองเอาไว้
ตอนนี้เธอเมื่อเห็นถึงเซียวซู่ก็ยังคงรู้สึกอึดอัดใจจนไม่ไหว ถึงแม้ว่าจะได้มีช่วงเวลาที่ห่างกันยาวนานขนาดนี้แล้ว แต่เมื่อห้าปีก่อนตอนที่เธอเมาแล้วทำเรื่องโง่ๆพวกนั้น เธอได้นึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหันในภายหลัง ก็ได้รู้สึกขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง
แม้ว่าเซียวซู่ไม่ได้เอ่ยถึงตอนที่เธอเมาเหล้าขึ้นมาว่าได้พูดอะไรได้ทำอะไร แต่ว่า……ตอนนั้นจางเสี่ยวเหยียนคือจำได้อย่างชัดเจนมาก
พูดได้เพียงแค่ ขายหน้าเกินไปแล้วจริงๆ!!!
ดังนั้น เธอจึงไม่ยินยอมที่จะไปพบกับเซียวซู่อีกแล้ว!
เซียวซู่รออยู่ที่ชั้นล่าง ตอนที่หานมู่จื่อเดินเข้ามาทางเขา เซียวซู่ถึงได้มีโอกาสที่จะสังเกตผู้หญิงคนนี้ที่ไม่ได้เจอกันมาห้าปีอย่างละเอียด
ห้าปีที่ไม่ได้พบ คิดไม่ถึงเลยว่าร่างกายของเธอที่ได้เติบโตขึ้นยิ่งเพิ่มความสง่าบนร่างกายมากขึ้นไปอีก เมื่อก่อนมีสีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาอย่างขลาดกลัวคนนั้น นายน้อยหญิงที่มีความหัวแข็งดื้อรั้นก็ได้เปลี่ยนกลายเป็นคนที่มีความสามารถในการทำงานคนหนึ่งมาตั้งนานแล้ว ผู้หญิงแกร่งที่มีปัญญา
คิดไม่ถึงว่าเวลา คิดไม่ถึงว่าจะสามารถเปลี่ยนคนหนึ่งให้มีของเพิ่มมากขึ้นเช่นนี้
“นายน้อย……”
รอจนถึงตอนที่หานมู่จื่อเดินเข้ามาใกล้ เซียวซู่เกือบจะหลุดปากเรียกนายน้อยหญิงออกมาแล้วประโยคหนึ่ง เพียงแต่ว่าถูกเขาเบรกไว้แล้วทันเวลา แต่ทว่าเป็นเพียงคำหนึ่ง หานมู่จื่อกลับยังคงฟังออกมาแล้วถึงทางด้านหลังถัดไปของเขาว่าคืออะไร
ใบหน้าที่เดิมทีที่ไม่มีการแสดงออกกลับเพราะการเรียกประโยคนั้นและได้เปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อยแล้ว แต่คือก็ได้มีท่าทีโต้ตอบกลับมาเร็วมาก
“ไม่ได้พบกันนานแล้ว เซียวซู่”
เห็นถึงเซียวซู่ หานมู่จื่อก็ได้เงียบสงบมากอย่างเกินความคาดหมาย และยังคงได้ยิ้มเล็กน้อยไปทางเขา
เซียวซู่ได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้ยิ้มตามขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ว่ารอยยิ้มของเขาก็ไม่ได้มีการปล่อยออกมาเช่นนั้น: “ฉันควรจะเดาได้ว่าเป็นเธอมาตั้งนานแล้ว”
