บทที่ 428 เธอพาเสี่ยวหมี่โต้วจากไปก่อน
สายตาที่มีความอึมครึมที่ก็รวดเร็วและดุดันนี้ได้มองกลุ่มคนจนขวัญหนีดีฝ่อ เดิมทีก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว ทุกคนได้มองเย่โม่เซินไว้ด้วยความพะอืดพะอมทำอะไรไม่ถูก ระหว่างเวลาหนึ่งที่ก็ไม่รู้ว่าควรแสดงออกและทำอะไร
และเซียวซู่ก็รู้สึกแปลกใจ ก็ได้มองไปตามเส้นสายตาของทุกคน
ผลสุดท้ายก็เห็นถึงหานมู่จื่อที่ได้นั่งอยู่ตรงชั้นล่าง มือข้างหนึ่งของเธอได้กางออกอยู่บนโต๊ะ และได้จริงจังในการพูดอะไรกับคนที่อยู่ตรงข้าม ริมฝีปากสีชมพูที่ได้ลอยประดับเป็นแสงมันวาวอย่างชัดเจนอยู่ภายใต้แสงไฟ ตลอดจนดวงตาและคิ้วที่เยือกเย็นคู่นั้น ไม่มีอะไรที่ไม่ใช่การดึงดูดใจล่อลวงให้ติดกับเลย
หลังจากนั้นเซียวซู่ก็ได้มองคุณชายเย่ของบ้านตัวเองไปทีหนึ่ง
เป็นเธออีกแล้ว!
มิน่าล่ะคุณชายเย่จึงได้มองจนเหม่อ ยังจะทำให้ทุกคนเผลอหัวเราะออกมาอีก
“คุณชายเย่……หากว่าชอบผู้หญิงคนนี้แล้ว ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไปเชิญเธอขึ้นมานั่งชั้นบน?”
เพราะว่าเย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นทุกคนจึงได้สามารถทำการตัดสินใจได้ไปชั่วขณะ ดังนั้นคนหนึ่งในนั้นก็ได้มีความกล้าในการเปิดปากพูดออกมาประโยคหนึ่งแล้ว เห็นเย่โม่เซินไม่ได้แสดงออกถึงสิ่งอื่น จึงได้ลุกขึ้นตัวตรงขึ้นมาและเดินไปทางด้านล่าง
หลังจากที่คนกี่คนเดินไปแล้ว เย่โม่เซินก็ได้ยกมือใช้นิ้ววนไปอยู่ที่กลางแก้วเหล้าแก้วหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้ดื่มลงไปแล้วคำหนึ่ง ริมฝีปากบางๆก็ได้ยกขึ้นเล็กน้อย
เขากลับต้องการจะดู เธอจะทำยังไง?
“คุณชายเย่!” กลับเป็นเซียวซู่ที่อยู่ทางด้านหลังของเย่โม่เซินที่ได้มีความใจร้อนบ้างแล้ว “ให้พวกเขาลงไปแบบนี้ จะไม่รบกวน คุณShellyเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เซินก็ได้ยกคิ้วขมวดขึ้นแล้ว แววตาที่เยือกเย็นก็ได้กวาดตามองเขาแล้วทีหนึ่ง
เซียวซู่ได้รู้สึกหนาวไปทั้งหลังทันที หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าพูดอีก ทำเพียงถอยไปที่ด้านหนึ่งเงียบๆ มองตกสู่หานมู่จื่อที่อยู่นอกหน้าต่างไว้
“ฮู้ รู้สึกว่าความเร็วของห้องอาหารร้านนี้ธรรมดามาก ก็ได้นั่งมานานขนาดนี้แล้วของก็ยังไม่ได้มาเสิร์ฟ” จางเสี่ยวเหยียนด้านหนึ่งได้แข่งขันเล่นเกมอีกด้านหนึ่งก็ได้ยื่นมือกุมท้องเอาไว้
เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้เงยหัวขึ้นมาถูกเวลา: “คุณป้าจางเสี่ยวเหยียน ป้าหลบอยู่ที่ด้านหลังฉันไปเถอะ มิเช่นนั้นในไม่ช้าป้าก็ต้องตายแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ การเคลื่อนไหวของจางเสี่ยวเหยียนก็ได้หยุดชะงัก หลังจากนั้นก็ได้มุทะลุดุดันและโหดร้ายด่าไปแล้วประโยคหนึ่ง
“เชี้ย ฉันก็เพียงแค่ก็กุมท้องไปแล้วครู่หนึ่ง ไอ้เชี่ยนี่ก็โจมตีขึ้นมาแล้ว? ทำเหมือนฉันรังแกได้ง่ายจริงๆนะ? เสี่ยวหมี่โต้ว ขึ้นไปให้ฉัน เอาหัวของคนของเขาตัดลงมา!”
คำพูดที่มุทะลุดุดันและโหดร้ายเช่นนี้ทำให้คนรอบด้านช่วยไม่ได้ที่จะหันมองมาทางนี้มากขึ้น หลังจากที่ได้เห็นสองคนคือกอบโทรศัพท์กำลังเล่นเกม สายตาทั้งหมดนี้ถึงได้เก็บกลับไป
จากนั้นก็ได้ตระหนักถึงสายตาของคนพวกนี้รอบด้าน หานมู่จื่อจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีความน่าขำอยู่บ้าง
นิสัยของจางเสี่ยวเหยียนดีมากจริงๆ กับคนแก่เด็กก็ล้วนอยู่ร่วมกันได้อย่างดี
เพียงแต่ว่า…… หานมู่จื่อได้ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
ตั้งแต่หลังจากที่เข้ามานั่งลงได้ไม่นาน เธอมักรู้สึกว่าเหมือนกับมีดสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองตัวเองไว้มาโดยตลอด อีกทั้งแววตาคู่ทั้งก็ได้ร้อนแรงเหมือนไฟ ทำให้เธอรู้สึกว่าคุ้นเคยอย่างไม่มีอะไรสามารถเปรียบเทียบได้อย่างยิ่ง
ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงได้มองแล้วมองอีกไปรอบด้าน ก็ไม่ได้พบถึงการอยู่ของคนที่พิเศษ
แปลกแล้ว หานมู่จื่อได้ยื่นมือไปบีบหัวคิ้วของตัวเองแล้วบีบอีก
หรือว่าวันนี้เคลิ้มเกินไปแล้ว ดังนั้นเวลานี้จึงได้ก่อให้เกิดความรู้สึกหลอนแล้วเหรอ?
กำลังคิดอย่างลึกซึ้ง ก็ได้มีเงาสูงใหญ่ของคนกี่คนหันหน้าเดินเข้ามาทางด้านโต๊ะของหานมู่จื่ออย่างกะทันหัน หลังจากนั้นก็ได้หยุดลงตรงหน้าเธอ
“คุณผู้หญิงท่านนี้”
เสียงของผู้ชายที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันทำให้หานมู่จื่อทั้งคนได้ชะงักงัน หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วได้ฆ่าคู่ต่อสู้คนหนึ่งเสร็จ ก็ได้ยกมือตามขึ้นมา จางเสี่ยวเหยียนเห็นถึงฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้ชายกลางคนสองสามคน อีกทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความอัปลักษณ์ดุร้ายน่ากลัว ในช่วงเวลาสั้นๆสีหน้าก็ได้เปลี่ยนแล้ว
“พวกคุณคือใครล่ะ?”
เธอได้ลุกขึ้นมาด้วยท่าทางที่เหมือนปกป้องลูกชายของตัวเอง และได้นำเสี่ยวหมี่โต้วขวางไปถึงด้านหลังของตัวเองตรงๆแล้ว หานมู่จื่อนั่งอยู่ตรงที่เดิม ลูกตาดำได้ยกขึ้นมองไปทางพวกเขาอย่างเฉยเมย
“กี่ท่านที่มีเรื่อง?”
เดิมทีทุกคนก็คือเพื่อวางความหวังดีต่อคุณชายเย่ถึงได้มา ผลสุดท้ายเมื่อเห็นถึงหานมู่จื่อทำเพียงแต่นกคิ้วขึ้นเล็กน้อยครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสงบใจมาก นึกไม่ถึงว่ากลุ่มคนได้ลืมเปิดปากแล้วไปชั่วขณะ
“หากว่าไม่มีเรื่องอะไรละก็ พวกเรายังต้องกินข้าว”
จะพูดยังไงก็คือคุณหนูใหญ่ของตระกูลหาน ก็จะไม่แม้แต่ราศีสักหน่อยนี้ก็ไม่มี
คนกี่คนได้ทึ่มเซ่อไปแล้ว นานมากถึงได้มีท่าทีโต้ตอบเข้ามา หลังจากนั้นหนึ่งในนั้นก็ได้ขยี้มือทั้งคู่และขึ้นมาด้านหน้า:
“กินข้าวน่ะ?”
เขาได้มองไปที่บนโต๊ะของหานมู่จื่อทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้ยิ้มพร้อมพูด: “เห็นบนโต๊ะนี้ยังไม่ได้เสิร์ฟอาหารใช่ไหม คนที่นี่มีมาก เมื่อถึงเวลากินข้าวก็คือวันที่มียอดสูงสุด คาดเดาว่าพวกคุณต้องรอประมาณครึ่งชั่วโมง”
หานมู่จื่อไม่พูดตอบ และลูกตาดำนั้นก็ได้ยกขึ้นเล็กน้อยบวกกับท่าทางที่ดูเหมือนว่ากำลังพูดว่า: ดังนั้นล่ะ?
คนนั้นมีความพะอืดพะอมอยู่บ้าง แต่เพื่อเป็นผลดีต่อเย่โม่เซินแล้ว ยังคงได้นำรอยยิ้มมอบขึ้นไปแล้ว: “ห้องพิเศษของพวกเรากี่คนก็อยู่ที่ชั้นบน อาหารก็ได้เสิร์ฟแล้ว ต้องการจะเชิญคุณผู้หญิงท่านนี้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่รู้ว่า……คุณเต็มใจหรือไม่เต็มใจ……”
“ขออภัย ฉันได้สั่งอาหารเสร็จแล้ว เกรงกลัวว่าจะไม่สามารถไปรับประทานอาหารเป็นเพื่อนกี่ท่านได้แล้ว พวกคุณเชิญเถอะ”
หานมู่จื่อได้ส่งแขกกลับอย่างไม่ลังเลใจเลยสักนิด
สีหน้าของคนกี่คนก็ได้เปลี่ยนไปจนมีความไม่น่าดูขึ้นมาบ้างแล้ว
“นี่…..พวกเราคือมาเชิญด้วยความจริงใจ ไม่ปิดบังคุณ ตรงชั้นบนมีคนที่ยิ่งใหญ่อยู่ท่านหนึ่ง หากเธอไปแล้วจะไม่ผิดหวัง”
คนยิ่งใหญ่?
คนยิ่งใหญ่อะไร? หานมู่จื่อได้ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย คนที่อยู่ในเมืองเป่ยสามารถทำให้คนมากเช่นนี้แห่กันชิงสิ่งที่ไม่ถูกต้องได้นั้นมีไม่มาก
และได้มองดูการแต่งตัวของพวกเขาอีก เห็นได้ชัดว่าก็คือกลุ่มนักธุรกิจ
เมื่อก่อนหานมู่จื่อได้ปะปนอยู่ในแวดวงธุรกิจมาช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อมองก็สามารถมองออกได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ระหว่างเวลานั้น หานมู่จื่อก็ได้รู้ว่าแววตานั้นคือเรื่องอะไรกันแล้ว
โดยแท้จริงแล้วก็เป็นเขา
“พวกคุณทำอะไรล่ะ? หมายความว่าอะไร? คนยิ่งใหญ่อะไรที่ชั้นบนมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา? เดิมทีพวกเราก็ไม่รู้จักพวกคุณ หากว่าพวกคุณยังไม่ไปอีกละก็ ฉันก็ได้โทรศัพท์แจ้งความแล้ว!” จางเสี่ยวเหยียนโหดมาก เสียงก็ดังมาก ทำให้สายตาของคนอื่นในห้องอาหารก็ได้ดึงดูดเข้ามาแล้ว
บนหน้าของคนกี่คนก็ได้มีความหน้าเหวออยู่บ้าง ถึงอย่างไรเสียก็เป็นผู้จัดการใหญ่ของแต่ละบริษัท ไม่เคยได้รับการปฏิบัติต้อนรับประเภทนี้
และเวลานี้ หานมู่จื่อกลับได้ยิ้มเล็กน้อย และได้เงยหน้าขึ้น สายตาทั้งหมดได้ตกอยู่บนตัวของพวกเขาทั้งสามคน หลังจากนั้นริมฝีปากแดงก็ได้เปิดออกเบาๆ
“ถ้าเช่นนั้นพวกคุณก็กลับไปบอกคนที่ยิ่งใหญ่คนนี้ ถ้าต้องการให้ฉันขึ้นไปกินข้าวแล้วละก็ ก็ไม่ใช่ไม่ได้ ให้เขาเข้ามาเชิญด้วยตัวเอง”
กลุ่มคน: “……”
ให้เย่โม่เซินลงมาเชิญเธอ กลัวว่าเธอคือบ้าไปแล้วเถอะ?
หานมู่จื่อได้หัวเราะพร้อมยกคิ้วขึ้น: “ทำไม? ไม่กล้าแล้ว?”
“ไม่ใช่ เธอนี้พูดได้……”
“ในเมื่อเขาไม่มาเชิญด้วยตัวเองแล้วละก็ ถ้าเช่นนั้นก็เชิญกลับเถอะ พวกเรายังต้องกินข้าว ยุ่งมาก”
บนการแสดงออกบนใบหน้าของหานมู่จื่อเมื่อมองขึ้นมาแล้วก็เย็นชามากเฉยเมยมาก แต่ในใจกลับได้ระเบิดระลอกใหญ่ออกมาแล้ว หากว่าคนนั้นอยู่ที่ชั้นบนจริงๆแล้วละก็ ถ้าเช่นนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็อยู่ที่นี่ ทั้งสองคนจะได้พบหน้ากันไหม?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อทำได้เพียงกดอารมณ์ที่ได้ไหลเชี่ยวลงไป หลังจากนั้นก็ได้มองไปทางคนกี่คนนั้น:
“ยังไม่ไปอีก?”
คนกี่คนถูกเธอดื่มเช่นนี้ ก็ได้คาดไม่ถึงเดินกลับไปตรงๆอย่างทึ่มเซ่อแล้ว
รอพวกเขาไป หานมู่จื่อก็ได้มองไปทางเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ตรงข้ามแล้ว
“จางเสี่ยวเหยียน เธอเอาหมวกใส่ให้เสี่ยวหมี่โต้วแล้ว หลังจากนั้นก็พาเขาไปจากที่นี่”
สีหน้าของจางเสี่ยวเหยียนได้เปลี่ยน “ทำไมล่ะ?”
“อย่าถามมากเช่นนั้นแล้ว พวกเธอกลับบ้านกินข้าว ฉันค่อยตามมาช้าหน่อย”
“เธอไม่ไปด้วยกันกับพวกเรา?” จางเสี่ยวเหยียนได้ถลึงตาโตใส่: “หากว่าเธอต้องการอยู่ที่นี่แล้วละก็ ชั้นบนนั้น……”
“คนชั้นบนฉันรู้จัก แต่ว่าฉันไม่สะดวกพาพวกเธอเข้าไป ดังนั้นเธอกับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้านก่อน อาหารมื้อใหญ่ที่ติดค้างพวกเธอวันหลังค่อยชดเชยให้อีก”
สีหน้าที่เคร่งขรึมมากของเธอ ได้มองจางเสี่ยวเหยียนไว้ ตอนที่พูดก็เอาจริงเอาจัง
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันนี้ก็จะพาเสี่ยวหมี่โต้วจากไป”
