บทที่ 438 ฉันชอบคุณ
แววตานี้ทำให้หานมู่จื่อก็รู้สึกหายใจไม่ออก แต่เธอก็ตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว จัดเสื้อผ้าแล้วเตรียมที่จะออกไป
เสียงต่ำของเย่โม่เซินก็ดังมาจากด้านหลัง
“ใช้ประโยชน์เสร็จแล้ว ก็คิดจะหนีเหรอ?”
หานมู่จื่อหยุดก้าวเดิน กัดฟันกรามของตัวเอง เธอหยุดโดยไม่หันกลับแล้วพูดอย่างชัดเจน
“คุณเย่ ฉันขอให้คุณเข้าใจเรื่องนี้ให้ดี ฉันไม่ได้ใช้ประโยชน์คุณ แต่เป็นคุณที่มากวนใจฉัน นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันไม่อยากร่วมงานกับคุณ คุณพูดถูก ฉันก็แค่ไม่ชอบคุณ เกลียดคุณ ไม่อยากจะเห็นไปมากกว่านี้ ถ้าคุณเย่เป็นคนฉลาดล่ะก็ หลังจากนี้อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก ฉันหวังว่า หลังจากนี้พวกเรา…ต่างคนต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ทางที่ดีเป็นแค่คนแปลกหน้า”
คนแปลกหน้า?
เย่โม่เซินมองแผ่นหลังที่เหยียดตรงของผู้หญิงคนนั้น
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาน ในน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เห็นได้ชัดว่าเธอจริงจัง และไม่ได้ล้อเขาเล่น
ดังนั้น เวลาห้าปี ได้ทำให้เธอเกลียดตนเองขนาดนี้แล้ว
ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาขณะนี้ได้หรี่ลงอย่างมืดมน เย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่มองไปที่เธอแล้วหัวเราะเยาะ: “คนแปลกหน้าเหรอ?”
หานมู่จื่อคิดว่าเขาคงฟังเข้าใจแล้ว จึงไม่ได้หยุดอยู่ต่อ แล้วก้าวออกไปจากลานจอดรถ
หลังจากนั้นเธอก็โบกรถแท็กซี่ แล้วตรงกลับไปที่ตระกูลหาน
ตระกูลหาน
“คุณน้าเสี่ยวเหยียน วันนี้หม่ามี๊จะกลับมาไหม?” เสี่ยวหมี่โต้วจูงมือเสี่ยวเหยียน แล้วถามด้วยแววตาที่รอคอย
ความจริงแล้วเสี่ยวหมี่โต้วติดหานมู่จื่อมาก เพราะเขาอยู่ข้างกายหานมู่จื่อมาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าหานมู่จื่อจะไปไหนก็จะพาเขาไปด้วยทุกที่ หลังจากนั้นก็หาคนคอยดูแลเสี่ยวหมี่โต้วแทนเธอ รอเสร็จงานก็จะกลับมารับเสี่ยวหมี่โต้ว
แต่สองวันนี้ เสี่ยวหมี่โต้วกลับไม่เห็นหานมู่จื่อ แต่ทันใดนั้นในใจของเด็กน้อยก็ยังเชื่อมั่นในตัวหม่ามี๊มาก
“วางใจเถอะ เธอบอกฉันแล้ว อีกสักพักก็คงกลับมา เธออย่าเพิ่งใจร้อนสิ” เสี่ยวเหยียนบีบแก้มนุ่มนิ่มของเสี่ยวหมี่โต้ว: “คิดไม่ถึง ปกติมองไม่ออกเลย คาดไม่ถึงว่าเธอจะติดหม่ามี๊ของเธอมากขนาดนี้ แต่เธอเป็นลูกผู้ชาย ทำแบบนี้ไม่ขายหน้าเหรอ?”
เดิมทีเสี่ยวเหยีนคิดจะใช้โอกาสนี้หยอกเขาเล่น ใครใช้ให้เด็กคนนี้เถียงเธอบ่อยๆ ล่ะ?
แต่คิดไม่ถึงว่าแววตาของเสี่ยวหมี่โต้วจะเปลี่ยนไป แล้วเอ่ยปากทันทีว่า: “คุณน้าเสี่ยวเหยียน ถึงแม้ว่าผมจะเป็นลูกผู้ชาย แต่ผมก็ยังเป็นเด็กน้อยที่จิตใจยังไม่เติบโต”
เสี่ยวเหยียน: “คิ——เธอจะทำให้ฉันขำตายใช่ไหม? เด็กน้อยที่จิตใจยังไม่เติบโต? เธอพูดออกมาไม่เขินเหรอ?”
เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย แล้วส่งเสียงฮึดฮัดออกมาคำหนึ่ง สะบัดมือเสี่ยวเหยียนออกแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หานชิงกลับมาพอดี เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งไปกอดขาเขาให้รู้แล้วรู้รอด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน: “คุณลุง เมื่อกี้ผมเพิ่งเห็นรูปของคุณในโทรศัพท์มือถือของคุณน้าเสี่ยวเหยียน”
“……”
ประโยคนี้ราวกับสายฟ้าจากท้องฟ้า พุ่งเข้าใส่เสี่ยวเหยียนเข้าอย่างจังจนไม่สามารถขยับได้ ได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่
เธอมองหานชิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างมึนงง แล้วมองสายตาที่เจ้าเล่ห์ของเสี่ยวหมี่โต้ว เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีแล้ว
การแก้แค้นนี้เร็วเกินไปแล้วไหม?
นี่ไม่ใช่เสี่ยวหมี่โต้ว แต่นี่เป็นปีศาจน้อย!
ชั่วช้า!!!
สายตาที่มองมาของหานชิง ทำให้เสี่ยวเหยียนหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอรีบพูดอธิบาย: “หาน คุณหานคะ! ไม่ใช่อย่างที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดนะคะ ฉันไม่ได้บันทึกรูปของคุณไว้”
“คุณน้าเสี่ยวเหยียนเคยพูดส่งเดชว่า เธอไม่เพียงแต่บันทึกรูปคุณลุงไว้ แต่ยังมีอีกหลายรูปด้วย!”
เสี่ยวเหยียนกัดฟันของเธอและจ้องไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว แววตาคุกคามอย่างเห็นได้ชัด
ฉันขอร้องเธออย่าพูดอีกเลย หลังจากนี้เธอก็คงยากที่จะรักษาหน้าต่อเทพบุตรแล้ว
“อ้อ?”
อันที่จริงหานชิงไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่พอเห็นท่าทางของเสี่ยวหมี่โต้วดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเสี่ยวเหยียนคนนี้แถมยังดูเหมือนจะจงใจแกล้งเธอ
ลุงอย่างเขาก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร แต่ก็สามารถให้ความร่วมมือได้
สายตาของหานชิงจึงตกอยู่ที่ใบหน้าของเสี่ยวเหยียน หลังจากนั้นถามออกไป
“บันทึกไว้หลายรูป? รูปเป็นอย่างไร?”
เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเลือดทั่วทั้งร่างกายกำลังจะไหลย้อนกลับแล้ว ไม่คาดคิดว่าเทพบุตรสนใจขึ้นมาจริงๆ เธอก็นึกว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้แล้วแท้ๆ
แต่เทพบุตรจะถามอย่างนั้นขึ้นมาทำไมกันนะ? แต่เธอจะไม่มีวันพูดว่ายอมแพ้เด็ดขาด!
“คุณหาน คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้เก็บรูปคุณไว้ ความเข้าใจผิดทั้งหมดนี้ของเสี่ยวหมี่โต้วอาจจะเป็นเพราะตอนที่ฉันดูข่าวอยู่มีรูปของคุณ ดังนั้นเด็กน้อยเลยเข้าใจผิดว่าฉันบันทึกไว้”
อืม เหตุผลนี้ดีเกินไปแล้ว
แบบนี้เทพบุตรคงจะเชื่อแล้วสินะ? คงไม่แกล้งเธอแล้วมั้ง?
“คุณลุงดูสิ”
ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วเปิดอัลบั้มออกมา หลังจากนั้นเลือกเปิดมาสองสามรูป
หานชิงก้มมองรูปภาพในมือถือ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นภาพถ่ายชีวิตประจำวันของเขา
แถมทั้งอัลบั้มยังเป็นรูปเขาทั้งหมด
เสี่ยวเหยียนมองมือถือนั้นแวบหนึ่ง ตอนแรกก็สงสัย แล้วกัดนิ้วชี้ตัวเองและพึมพำ: “ทำไมมือถือเครื่องนั้นดูคุ้นๆ ล่ะ?”
หลังจากที่มองอย่างละเอียดแวบหนึ่ง เสี่ยวเหยียนก็มีปฏิกิริยาตอบกลับทันที นั้นไม่ใช่โทรศัพท์มือถือเธอเหรอ?
เธอรีบยื่นมือออกไปลูบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า กลับพบว่าในกระเป๋าของตัวเองว่างเปล่าแล้ว!
อ๊า! เจ้าชั่วเสี่ยวหมี่โต้ว เขาเอาโทรศัพท์ตัวเองไปได้อย่างไรแถมยังไม่ถูกจับได้อีก?
ปีศาจ!!
ในตอนที่เสี่ยวเหยียนโกรธอยู่ ทันใดนั้นสายตาของหานชิงก็เหลือบมองมาที่เธอและเคลื่อนย้ายไปตกลงบนใบหน้าของเธอทันที
การแสดงออกบนใบหน้าของเสี่ยวเหยียนหายไปอย่างกะทันหัน แทนที่ด้วยความกังวลใจและไม่รู้จะทำอย่างไร
มือเล็กๆ ที่อยู่ข้างลำตัวทั้งสองข้างของเธอที่อดไม่ได้ที่จะจับมุมเสื้อของตัวเอง จะทำอย่างไรดี? หานชิงรู้ว่าเธอแอบซ่อนรูปของเขาไว้ในโทรศัพท์มือถือ เขาจะรู้หรือเปล่าว่าตนเองคิดอะไรกับเขา?
ถ้าทำให้เขารู้ว่าตนเองคิดกับเขาเป็นอื่น อย่างนั้นเขาจะเกลียดตนเองไหม?
พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็หลุบตาลง สับสนวุ่นวายไปหมดสักพักก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร
พอเสี่ยวหมี่โต้วเห็นว่าเป้าหมายบรรลุแล้ว ก็แอบหัวเราะ หลังจากนั้นก็แอบย่องหนีไปแล้ว
หานชิงยังถือโทรศัพท์เครื่องนั้น หลังจากนั้นเงยหน้ามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลคนนั้น
เธอตัวเล็กมาก ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วจิกมุมเสื้อของเธออย่างไร้เรี่ยวแรง ยิ่งมองท่าทางที่ไม่รู้จะทำอย่างไรนั้น ก็ยิ่งเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่หลงทางอยู่
เดิมที่เป็นแค่การสร้างความวุ่นวายของเสี่ยวหมี่โต้วเท่านั้น ถ้าสามารถทำให้เสี่ยวเหยียนลำบากใจล่ะก็ อย่านั้นมันก็ไม่ดีจริงๆ แล้ว
พอคิดแบบนี้ หานชิงก็เดินเข้าไปตรงหน้าแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ: “ของคุณ”
เสี่ยวเหยียนก้มหน้าอยู่ จึงเห็นมือที่มีรอยข้อต่อชัดเจนคู่นั้น ในใจกลับรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา
หลังจากนี้เธอ…จะถูกรังเกียจหรือไม่?
ในเมื่อ ต้องถูกรังเกียจแล้ว อย่างนั้นไม่สู้เธอฉวยโอกาสนี้พูดความในใจของตนเองออกมาให้ชัดเจน?
พอคิดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็กัดปากตัวเองอย่างแรง แล้วสูดหายใจลึกๆ เงยหน้าจ้องหานชิงอย่างตั้งใจทันที
หลังจากนั้น แล้วเปิดเผยความรู้สึกออกไป: “ในเมื่อคุณเห็นหมดแล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังคุณอีก หานชิง ฉันชอบคุณ!”
หานชิงอึ้งไปสักพัก แล้วมองใบหน้าสะอาดสะอ้านของเด็กสาวตรงหน้านี้ เขาเพิ่งตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
