บทที่ 470 เธอแย่งผู้ชายของฉัน
แม้การกระทำของเธอจะดูเหมือนว่ารุนแรง แต่เพราะของที่เธอโยนมามีน้ำหนักเบา จึงไม่ได้โดนตัว หานมู่จื่อ มันหล่นอยู่ตรงข้างเท้าของเธอ
หานมู่จื่อ ก้มลงมองกระดาษที่เธอเหวี่ยงมาฉบับนั้น
มันคือผลงานการออกแบบที่เธอสั่งให้เสี่ยวเหยียนส่งให้ หลินชิงชิง
ตอนนั้นเธอออกแบบวาดนานมาก ไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยทีเดียว
เงียบอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อ จึงก้มลงเก็บผลงานฉบับนั้นขึ้นมา เธอถามด้วยสีหน้านิ่ง “คุณหลิน ไม่พอใจตรงส่วนไหนคะ คุณพูดมันออกมาได้ ฉันจะแก้ให้คุณเอง”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลินชิงชิง จึงแสยะยิ้มออกมา “แก้งั้นเหรอ ผลงานการออกแบบอย่างนี้เธอยังหวังดีเอามาหลอกฉันงั้นเหรอ ถึงจะให้เธอแก้ แล้วเธอจะแก้มันออกมาเป็นแบบไหน?”
สีหน้าและแววตาร้ายกาจของ หลินชิงชิง เมื่อเอามาเทียบกับ หานมู่จื่อ ยังดูนิ่งและสงบกว่าเยอะ เธอยิ้มบางๆ แล้วพูดด้วยเสียงเบา “คุณหลิน จะแก้ให้มันออกมาแบบไหนก็จะแก้ให้ออกมาเป็นแบบนั้น”
“กลัวว่าจะทำไมได้น่ะสิ” หลินชิงชิง เอามือกอดอก แล้วเดินย่ำบนรองเท้าส้นสูงเข้ามาตรงหน้า หานมู่จื่อ ด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ “ท้ายที่สุดคนอย่างเธอ ขนาดของคนอื่นก็ยังอาลัยอาวรณ์ ไม่แน่ผลงานที่เธอออกแบบอาจจะไปลอกของคนอื่นมาก็ได้ ถึงเสื้อแบบนี้จะออกแบบออกมา ฉันก็ไม่กล้าใส่ไว้บนตัวหรอกนะ กลับกันมันจะเป็นตราบาปของฉัน”
หานมู่จื่อ：“.…..”
สีหน้าของเธอเยือกเย็นขึ้นมาในทันที มองหล่อนด้วยแววตาโหดเหี้ยม
แววตาอันโหดเหี้ยมทำให้ หลินชิงชิง อึ้งไป ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นในใจของเธอ
“คุณหลิน รู้ไหมคะว่าคำพูดที่คุณพูดมาเมื่อครู่ฉันสามารถแจ้งหมิ่นประมาทคุณได้นะคะ”
คุณหลิน เลิกคิ้วขึ้น “หมิ่นประมาทงั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าฉันพูดอะไรผิดไป อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้แย่งของคนอื่นไป?”
หานมู่จื่อ แน่ใจแล้วว่าเธอมาเพราะเย่โม่เซิน แต่เธอทำเป็นพูดเสียดสีให้คนไม่พอใจ หานมู่จื่อ เก็บผลงานการออกแบบแล้วยิ้มกับ หลินชิงชิง “งั้น คุณหลิน พูดมาดูสิคะว่าฉันแย่งของใครแล้วแย่งอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินชิงชิง ก็พูดไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ แม้แต่ประโยคเดียวยังตอบออกมาไม่ได้
“คุณพูดว่าฉันแย่งของคนอื่น แต่ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าฉันไปแย่งอะไรของใคร ก็เลยจำเป็นต้องให้ คุณหลิน ไขข้อสงสัยแทนฉันที”
เงียบไปไม่กี่วินาที จู่ๆ หลินชิงชิง ก็ด่าทอออกมาว่า “หานมู่จื่อ อย่ามาเสแสร้ง! เธอกล้าพูดไหมว่าเธอไม่ได้แย่งของของฉัน”
หลินชิงชิงโกรธจนแทบบ้า ส่วน หานมู่จื่อ ยังคงมีท่าทีสบายๆ
เธอมอง หลินชิงชิง ที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตานิ่งๆ ราวกับว่าเธอไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของหล่อน แล้วก็ไม่ได้ยอมรับเรื่องนี้ สิ่งนี้มันทำให้ หลินชิงชิง ยิ่งโมโห
“ฉันบอกไปแล้วว่าถ้าคุณคิดว่าฉันแย่งของคนอื่น คุณพูดมันออกมาได้ เราจะได้มาคุยกัน การที่ด่ากระทบคนอื่นแบบนี้ ฉันรับไม่ได้จริงๆ อีกอย่าง ผลงานการออกแบบชิ้นนี้ ก่อนหน้านี้คุณชมไม่ขาดปาก ตอนนี้กลับมาโมโหใส่ฉันกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่ดูไม่ค่อยเหมาะกับคุณหนูใหญ่แห่ง ตระกูลหลิน เลยนะคะ”
“ตอนนี้เธอเอาฐานะมาขู่ฉันเหรอ จะข่มขู่ฉันงั้นเหรอ”
“คุณหลิน พูดเรื่องตลกอะไร คุณเป็นลูกค้าของบริษัทเรา แถมยังเป็นคนที่ ซิงหั่วแนะนำมา ฉันต้องต้อนรับคุณอย่างดีสิคะ แต่ก็เช่นเดียวกัน เราต้องเคารพซึ่งกันและกัน ถ้า คุณหลิน มีข้อสงสัยอะไรกับผลงานของฉัน คุณสามารถพูดให้ฉันฟังได้ ไม่ใช่เอาผลงานของฉันโยนลงพื้นแบบนี้ นี่เป็นพฤติกรรมของคนที่ไม่ได้รับการอบรม แถม คุณหลิน ยังมาพูดว่าแย่งของคนอื่น คุณต้องพูดกับฉันให้ชัดเจนสิว่าฉันไปแย่งอะไร ถึงจะถูกต้อง พูดกันอย่างมีเหตุผล”
เธอพูดอย่างไม่รีบร้อน ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวเกินจนดูต้อยต่ำ ดูแล้วเหมือนคนที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี
หลินชิงชิง เป็นลูกสาวของคนที่มีอำนาจและร่ำรวย เธอได้รับการอบรมมาอย่างดี แต่ว่าครั้งนี้เธอโมโหจริงๆ จึงแสดงท่าทีเกรี้ยวกราดออกไป ยั้งสติไม่อยู่จนแสดงท่าทีไม่ดีออกมา
เธอรู้ว่าตัวเองไม่ควรทำแบบนี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันสวยงามของ หานมู่จื่อ อีกทั้งแววตาที่ดูไม่ใส่ใจนั่น คิดไม่ถึงว่ามันจะเผยให้เห็นเสน่ห์ที่เยือกเย็นของเธอ
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงกัดฟันกรอดแล้วพูดว่า “โอเค ในเมื่อเธอทำน่ารังเกียจแบบนี้อย่างหน้าไม่อาย แถมยังไม่ยอมรับอีก งั้นฉันจะบอกเธอให้นะ เธอจงใจปรากฏตัวออกมาตอนช่วงที่กำลังเดท เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันกำลังเดทกับเย่โม่เซิน?”
ได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อ ขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ “ถ้าวันนั้นฉันรู้ว่าคุณกำลังเดทกัน ฉันคงไม่ไป ก็แค่ใกล้กันเท่านั้น คุณหลิน วันนั้นเรานัดกันดีแล้วนิ คุณพูดว่าฉันรู้ว่าคุณกำลังเดทกับเย่โม่เซิน ฉันมีความสามารถล่วงรู้เหตุการณ์ในอนาคตเหรอ?”
สีหน้าของ หลินชิงชิง เปลี่ยนไป
แน่นอนว่าเธอไม่ได้พูดอย่างนั้น วันนี้เธอนัดกับ หานมู่จื่อ ในช่วงบ่ายเพื่อมาดูภาพที่ออกแบบ แต่วันนั้นเธอต้องไปเดทอย่างกะทันหัน เธอจึงดีใจจนลืมเรื่องนัดดูภาพที่ออกแบบไปเลย
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงกัดริมฝีปากล่างแล้วพูดแก้ตัว “แล้วมันจะทำไมเหรอ ถึงวันนั้นเธอจะไม่รู้ แต่หลังจากนั้นทำไมเธอถึงโผล่มาอยู่เรื่อย เธอต้องคิดไม่ดีกับเขาแน่ๆ ตอนนี้สมใจเธอแล้วสิ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ฉันเป็นลูกค้าของเธอแท้ๆ คิดไม่ถึงว่าเธอจะแย่งแฟนของลูกค้าตัวเอง!”
“แฟนงั้นเหรอ” หานมู่จื่อ พูดซ้ำอีกรอบ เธอมอง หลินชิงชิง เหมือนมีอะไรอยู่ลึกๆ
เมื่อ หลินชิงชิง ถูกเธอมองด้วยสายตาแบบนั้นก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา ตอนที่เธอเดทกับเย่โม่เซิน เขาไม่พอใจเธอมาโดยตลอด เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย แต่ว่า หลินชิงชิง คิดว่าถ้าเธอได้ผู้ชายคนนี้มาอยู่ในกำมือ เธอก็จะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้
แถมผู้ชายที่รวยอย่างเย่โม่เซิน แถมยังเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจผู้หญิง เธอจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร
พูดได้เลยว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ก็อยากเป็นคนที่พิเศษคนนั้นอย่างแน่นอน
หลินชิงชิง ก็เป็นหนึ่งในจำนวนผู้หญิงเหล่านั้น
เธอคิดว่าเสน่ห์ของเธอไม่ได้ด้อยเลย แต่คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะอุ้ม หานมู่จื่อ ในวันงานแถลงข่าว แววตาที่อยากได้ของเขาเหมือนกำลังบอกทุกคน
นี่คือผู้หญิงของเย่โม่เซิน ใครก็ห้ามแตะต้อง!
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าคนที่ควรโดนอุ้มควรเป็นเธอ แต่ว่ากลับโดน หานมู่จื่อ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าช่วงชิงโอกาสนั้นไป
“คุณหลิน ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนแรกคุณบอกว่าคุณแค่เดทกับเขา ไม่ได้พูดว่าเขาคือแฟนของคุณนิคะ”
“แล้วมันยังไงเหรอ เขาคือคู่เดทของฉัน เขาต้องเป็นแฟนของฉันไม่ช้าก็เร็ว แต่ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอกำลังแย่งเขาไป!”
“คุณหลิน” หานมู่จื่อ จ้องเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณโตแล้วนะ ฉันคิดว่าบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องสอนคุณแล้ว ถ้ามันเป็นของคุณ ใครก็แย่งมันไปไม่ได้ เขาไม่ใช่ของคุณ แค่คู่เดทของคุณเท่านั้น คุณพูดว่าฉันแย่งเขา ฉันเป็นฝ่ายพูดคุยกับเขาเหรอ หรือฉันยั่วยวนเขา ถ้าฉันจำไม่ผิด การที่เจอกันอีกครั้งเพราะ คุณหลิน เป็นฝ่ายเชิญฉันไปเอง”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ริมฝีปากแดงของ หานมู่จื่อ เผยยิ้ม รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย
“คุณหลิน คงนึกว่าเขาสนใจผลงานการออกแบบของฉัน เลยพาฉันไปด้วยใช่ไหม น่าเสียดายที่คุณเข้าใจความหมายของเขาผิดไปแล้ว”
ความคิดในใจของเธอถูกอีกฝ่ายรู้เข้าให้แล้ว หลินชิงชิง คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะรู้สิ่งที่เธอคิดในใจได้เร็วขนาดนี้ จู่ๆสีหน้าของ หลินชิงชิง ไม่สู้ดีจนไม่เหลือความงาม
