บทที่495 เป็นเธอได้ยังไง
“หรือว่า……เธอทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยกับลูก?”ส้งอานหรี่ตา ดวงตาของเธอเริ่มจะอันตราย เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเริ่มคิดในใจแล้ว
แต่เย่โม่เซินกลับขี้เกียจที่จะอธิบายให้เธอฟัง เขาจึงจับโทรศัพท์แล้วเดินตรงกลับไปนั่งเตียง ไม่อยากจะปริปากคุยกับเธอแม้แต่น้อย
เวลาที่อารมณ์ของเขาไม่ดีนั้น การที่จะให้เขาอธิบายให้เธอฟังนั้นมันเป็นไปไม่ได้
ส้งอานก็ไม่ได้บังคับเขา เธอหาเก้าอี้แล้วนั่งลง เย่โม่เซินไม่พูดอะไร ส้งอานก็จะไม่บังคับเขาให้พูด เธอเลยนั่งรออยู่ตรงนั้นเอาเสียเลย
ยังไงเธอก็กลับมาเมืองเป่ยแล้ว สิ่งที่เธอมีก็คือเวลาที่จะแช่อยู่ที่นี่กับเขา
เขาไม่ยอมพูดหนึ่งวัน งั้นเธอก็จะแช่อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเขาหนึ่งวัน
ต้องมีสักวันที่เขาจะยอมพูดแหละ?
เซียวซู่ที่มองพวกเขาเริ่มทำสงครามประสาทกันอีกแล้ว ได้แต่ทนที่จะไม่กลอกตามองบน
เวลาพวกเขาทำสงครามประสาทกัน คนที่ลำบากก็คือเขาเองไม่ใช่หรือไง? ทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใคร ผลก็คือทำให้อุณหภูมิภายในห้องเย็นลงอย่างทันตา
ท้ายที่สุดเซียวซู่ก็ตัดสินใจจะเป็นคนดี เขาเดินก้าวไปด้านหน้า
“คือว่า…… น้าส้งครับ เราออกไปกันดีไหมครับ เดี๋ยวผมจะเล่าทุกอย่างให้น้าฟังเองนะครับ”
ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด วันนั้นก็ไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่จากเรื่องราวหลายวันมานี้ เขาไม่ต้องไปถึงจุดเกิดเหตุก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
““ก็ได้!”ส้งอานพยักหน้า ลุงขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปกับเซียวซู่
แต่ภายในใจของเย่โม่เซินก็ยังมีความโหดแฝงอยู่ เขาจะตกลงได้ยังไงกัน? ในที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ไปไหน?”
ประโยคสั้นๆหนึ่งประโยค แต่กลับทำให้เซียวซู่กับส้งอานหยุดก้าวเท้าเดิน
“คุณเย่ครับ ไหนๆน้าส้งก็อุตส่าห์มาจากเมืองซูทั้งที ถ้าคุณไม่อยากพูด งั้นเรื่องนี้ให้ผมเป็นคนพูดเองก็ได้ครับ”
เย่โม่เซินเชยตาขึ้นมอง สายตาที่คมดุจดั่งใบมีด “เรื่องของฉันต้องให้นายมาเป็นคนตัดสินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
เซียวซู่ “……ได้ครับ ผมไม่เกี่ยว! ผมออกไปเอง!”
เขาก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ เขาก็อารมณ์เสียเป็นเหมือนกันป้ะ?
พูดจบ เซียวซู่ก็สะบัดแขนแล้วเดินออกไป ไม่นานก็ออกจากห้องพักผู้ป่วย
ส้งอาน “……”
แท้จริงแล้วมันยังไงกันแน่ แต่เย่โม่เซินไม่อนุญาตให้เซียวซู่บอกเธอ งั้นเธอก็รออีกสักหน่อยก็ได้
บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยเข้าสู่ความเงียบ เย่โม่เซินเอาแต่จัดการกับโทรศัพท์ของเขา น่าจะเป็นเพราะหน้าจอที่แตกไม่เหลือชิ้นดี เขาจึงหงุดหงิดเป็นพิเศษ จู่ๆเขาก็ใช้น้ำเสียงที่คลั่งเรียก “เซียวซู่!”
แท้จริงเซียวซู่ก็ไม่ได้ไปไหน เขาก็แค่ไปรออยู่หน้าห้องเฉยๆ
ฉะนั้นตอนที่เย่โม่เซินเรียกเขานั้น เขาจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้ เขาจึงรีบเข้ามา
“คุณเย่?”
“โทรศัพท์! เอาไปซ่อม เดี๋ยวนี้” เย่โม่เซินยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้เขา เซียวซูจึงต้องเดินก้าวขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นผมเอาไปซ่อมก่อนนะครับ”
“เอามาคืนฉันในสามสิบนาที”
เซียวซู่ “……ไม่มีปัญหาครับ!”
หลังจากที่เซียวซู่ออกไป ภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบ ส้งอานพยายามทำให้ตัวเองจิตใจสงบ แล้วเมื่อสักครู่เธอก็ได้เรียบเรียงเรื่องที่คุณแม่หลินเล่าให้เธอฟังอยู่ในหัวอีกรอบ
“ตอนนี้เซียวซู่ไม่อยู่ เรามาคุยกันดีกว่า ตระกูลหลินโทรมาหาน้าบอกว่าลูกไปแกล้งลูกสาวเขา ถึงแม้ว่าน้าจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรที่รุนแรงขึ้นถึงขั้นที่พวกลูกต้องทำกัน แต่ฝั่งนู้นเขาเป็นผู้หญิง ลูกจับเธอไปขึ้นศาล ต่อไปเธอจะอยู่ยังไง? ยังไงเธอก็เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวของตระกูลหลิน”
ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน
ทันทีที่ได้ยินคำเปรียบเทียบนี้ นัยน์ตาของเย่โม่เซินก็เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างเปิดเผย
“แล้วยังไงครับ?”
เธอเกือบจะทำร้ายผู้หญิงที่เธอรัก บัญชีนี้เขายังไม่ทันได้เคลียร์ดีๆเลย
ถึงแม้ตอนนี้บาดแผลจะอยู่บนหลังของเขา แล้วถ้าไม่ใช่เขาที่โดนหล่ะ?
พอคิดถึงตรงนี้ สายตาของเย่โม่เซินก็ยิ่งเยือกเย็น ท่าทางที่ไม่ไว้หน้าใครนั้นทำให้ส้งอานตกใจ เธออดถามไม่ได้ว่า “ลูกพูดมาตามตรงเถอะ หลินชิงชิงทำอะไรลูกกันแน่ ลูกถึงเกลียดเธอขนาดนี้”
พอเธอถาม เย่โม่เซินก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกแล้ว
ส้งอานแทบจะบ้าคลั่งเพราะเขา เซียวซู่ไปอีกแล้ว เธอไม่รู้อีกแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
ในขณะที่ทั้งสองยังคงต่างไม่ยอมกัน ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก
พอได้ยินเสียงที่ดังขึ้น เย่โม่เซินก็ยิ่งขมวดคิ้วขึ้น
เขาให้เซียวซู่ไปซ่อมโทรศัพท์ไม่ใช่หรอ? ทำไมเพิ่งจะออกไป ก็กลับมาอีกแล้ว?
แต่พอเงยหน้าขึ้น เย่โม่เซินก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ดวงตาของเขานั้นหดแล้วหดอีก
ส้งอานที่ได้ยินเสียง ก็หันไปมองต้นเสียงโดยธรรมชาติ ในตอนที่เธอเห็นคนที่เปิดประตูอย่างชัดเจน ใบหน้าของส้งอานไร้สีหน้าในทันที แล้วเธอก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
เป็นเธอได้ยังไงกัน???
โดยปกติหานมู่จื่อจะมาตอนกลางคืน แต่ช่วงนี้ไม่มีหลินชิงชิงให้ระแวงอีกแล้ว ดังนั้นการนอนหลับของเธอก็ถือว่าโอเค หลังจากที่กลับไปเธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ยังไงก็ต้องขอบคุณเย่โม่เซิน เธอก็เลยต้มโจ๊กที่มีประโยชน์ต่อร่างกายเตรียมมาส่งให้เขา
แต่เธอไม่เคยคิดว่า ในตอนที่เปิดประตูห้องนั้น คนที่เธอเจอจะเป็น……
ส้งอาน
น้าของเย่โม่เซิน ผู้หญิงที่ก่อนหน้านี้ดีกับเธอมากๆ
แต่เพียงตอนนี้……
บรรยากาศเงียบลงหลายวินาที หานมู่จื่อถึงจะดึงสติตัวเองกลับมาได้ หานมู่จื่อขยับริมฝีปาก “น้าส้งสวัสดีค่ะ”
น้าส้ง……
สรรพนามที่เป็นทางการขนาดนี้
ส้งอานก็เพิ่งจะดึงสติกลับมา เธอขยับปากเล็กน้อย และดูเหมือนจะก้าวไปข้างหน้า
ร่างของอีกคนเร็วกว่า เขาเดินมาบังหน้าหานมู่จื่อ “เธอกลับไปก่อน”
น้ำเสียงเย็นชาและหนักแน่นของเขาที่ยากจะปฏิเสธ หานมู่จื่อมองเย่โม่เซินที่บังอยู่หน้าเธอ แล้วมองสีหน้าของส้งอาน จากนั้นก็ยิ้มออกมา แล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันไม่กลับ”
เย่โม่เซินได้ยินเช่นนั้น กลับหลังหันไปมองเธออย่างเหลือเชื่อ
หานมู่จื่อทำเหมือนไม่เป็นอะไร เดินผ่านเขาไปยังหน้าโต๊ะ จากนั้นก็วางกระติกเก็บความร้อนลงบนโต๊ะ เธอหันหลังแล้วเดินมายังส้งอาน “ไม่ได้เจอน้าส้งนานเหมือนกันนะคะ น้าส้งยังดูสาวเหมือนเดิมเลยค่ะ”
ส้งอานมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน ไม่ได้ตอบกลับอะไร
ห้าปีแล้ว……
ผู้หญิงคนนี้หายตัวไปเป็นเวลาห้าปีเต็มๆ ส้งอานที่คิดว่าเธอจะไม่ปรากฏตัวอีกแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอเพิ่งกลับมาเมืองซู ผู้หญิงคนนี้จะปรากฏตัวอยู่ที่นี่ในตอนนี้
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
แล้วเธอมาอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของเย่โม่เซินได้ยังไง?
จากสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอนั้นแม้แต่คำถามของเธอก็ยังไม่ตอบ หานมู่จื่อจึงยิ้มบางๆ “ดูเหมือนว่าคุณเย่จะยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้น้าส้งฟังสินะคะ”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”ในที่สุดส้งอานก็รู้สึกตัว ความสนใจของเธอในตอนนี้พุ่งไปยังหานมู่จื่อหมดเลย เธอจึงเดินก้าวไปหาหานมู่จื่อโดยธรรมชาติ
“เธอบอกน้าได้ไหม?”
หานมู่จื่อตัวแข็งไปชั่วขณะ ให้เธอเป็นคนเล่า?
หานมู่จื่อยังไม่ทันได้อ้าปาก เย่โม่เซินที่ไม่ยอมพูดเหตุผลให้ส้งอานมาตลอดแต่ตอนนี้กลับปริปากพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “น้าอย่าเพิ่งถามอะไร น้าเดินมาดูแผลที่หลังผมก่อนค่อยถาม”
แผลที่หลัง?
ส้งอานเม้มปาก แล้วเดินไปยังเย่โม่เซิน
เธอเดินอ้อมมาอยู่ด้านหลังของเย่โม่เซิน หานมู่จื่อดูอย่างเงียบๆอยู่ข้างๆ เธอสบตาเข้ากับสายตาที่เย็นชาของเย่โม่เซินอย่างไม่รู้ตัว แต่เวลาที่เขามองเธอนั้นกลับเต็มไปด้วยอารมณ์
ทั้งๆที่เขาไม่อยากจะอธิบายให้น้าตัวเองฟัง แต่ตอนนี้เขากลับ……
ทำเพื่อเธองั้นหรอ?
