บทที่ 504 หนูไม่อยากเจอเขา
“เขา เขามาได้อย่างไร?”
“ใคร?”คุณแม่หลินไม่รู้ว่าเธอกำลังหมายถึงใคร ดังนั้นจึงถามเธออีกครั้ง
หลินชิงชิงกอดคุณแม่หลินแน่นและฝังหน้าเธอลงไป “แม่ หนูไม่อยากเจอเขาตอนนี้ สภาพหนูน่าเกลียดขนาดนี้จะให้เขาเจอหนูในสภาพนี้ได้อย่างไร? เดิมทีเขาไม่ชอบหนูอยู่แล้ว พอยิ่งเห็นสภาพหนูเป็นแบบนี้หนูก็ยิ่งไม่มีหวัง”
เธอพูดเสียงเบาๆแต่มีเพียงคุณแม่หลินเท่านั้นที่ได้ยิน ที่จริงแล้วลูกสาวของเธอพูดออกมาแบบนี้ เธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?
คนที่หลินชิงชิงพูดถึงก็คือเย่โม่เซิน
เนื่องจากสองวันมานี้หลินชิงชิงซูบผอมลงมากและไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัว เธอถูกกักบริเวณอยู่ในนี้มาโดยตลอด ดังนั้นพอเย่โม่เซินต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เด็กสาวชื่นชอบ ภาพลักษณ์ของเธอก็เหมือนถูกพังทลายลงทั้งหมด
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคุณแม่หลินจะต้องช่วยหลินชิงชิงก้าวผ่านความลำบากใจนี้ไปได้อย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้เมื่อเทียบกับหน้าตาแล้ว ชื่อเสียงและชีวิตของเธอคือสิ่งสำคัญที่สุด ดังนั้นคุณแม่หลินจึงต้องมองข้ามเรื่องเหล่านี้ไปและจับมือหลินชิงชิงขึ้นมา “เด็กดี ลูกอย่าสนใจไปเลยว่าเขาจะอยู่ที่นี่หรือไม่ แม่มาวันนี้ก็เพื่อมาช่วยลูก เรื่องที่ลูกทำผิดก่อนหน้านี้ วันนี้ต้องขอโทษเขาดีดี ยอมรับความผิดที่ตัวเองก่อไว้ และต่อไปนี้อย่าทำผิดอีก เข้าใจไหม?”
หลังจากหลินชิงชิงที่ฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนคุณแม่หลินได้ยินดังนั้น ร่างกายก็สั่นระริก จากนั้นก็เงยหน้าพูดเบาๆ “แม่ แม่กำลังพูดอะไร?”
“ยอมขอโทษดีดี เข้าใจไหม?”คุณแม่หลินจ้องหน้าเธอและพูดเตือนเธอ “แม่เสียแรงกายแรงใจไปมาก กว่าจะได้โอกาสนี้มา ถ้าลูกไม่ยอมขอโทษก็จะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว”
“ขอโอกาส? นี่แม่ไปขอร้องผู้หญิงคนนั้นหรือ?”หลินชิงชิงเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมา ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความเกลียดชังและโกรธแค้น คุณแม่หลินตกตะลึง เธอกัดฟันและบีบข้อมือลูกสาวเธอแรงๆ พลางกดเสียงต่ำพูดว่า “ฟังแม่ให้ดีนะหลินชิงชิง วันนี้ลูกจะต้องขอโทษพวกเขาด้วยความสำนึกและจริงใจ อย่าแสดงอารมณ์แบบนี้ออกมาทางสายตาเด็ดขาด เพราะเรื่องนี้ลูกเป็นคนผิด!”
ความผิดของเธอ?
เธอทำอะไรผิด? หลินชิงชิงไม่ได้คิดว่าตัวเธอผิด สิ่งเดียวที่เธอผิดก็คือเธอไม่ได้สาดน้ำกรดบนหน้าหานมู่จื่ออย่างรวดเร็วและแม่นยำจนทำให้เธอมายืนอยู่ในจุดนี้
“หนูไม่ขอโทษ”หลินชิงชิงพูดด้วยแววตาโกรธแค้น “นี่ไม่ใช่ความผิดของหนู เธอแย่งผู้ชายของหนูไปก่อน!”
“เด็กโง่ ลูกพูดบ้าอะไร?” คุณแม่หลินเบิกตากว้าง มีลางสังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นมาใจ ลูกสาวของเธอดื้อดึงไม่ยอมขอโทษในเวลานี้ “ลูกรู้หรือไม่ ถ้าวันนี้ลูกไม่ยอมขอโทษ ลูกจะต้องถูกขังอยู่ในนี้อีกนานมากเท่าไหร่!”
อะไรนะ?
พอได้ยินว่าตัวเองจะต้องโดนขังอยู่ในที่แห่งนี้ หลินชิงชิงก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามจะให้เธอไปขอโทษผู้หญิงที่แย่งผู้ชายของเธอไปเนี่ยนะ? เธอจะทำได้อย่างไร?
“ลูกเลือกเอาเอง ถ้าลูกยอมขอโทษก็จะได้ออกไป แต่ถ้าไม่…ก็ต้องอยู่ในนี้ แม่เชื่อว่าลูกรู้…ว่าควรเลือกข้อไหน”
พอพูดถึงตรงนี้ คุณแม่หลินก็ปล่อยหลินชิงชิงให้เธอทำในสิ่งที่เธอเลือก
หลังจากที่เธอลุกขึ้นยืน เธอก็มองไปที่หานมู่จื่อด้วยรอยยิ้มและพูดเบาๆ “ฉันพูดกับเธอเรียบร้อยแล้ว ไม่กี่วันมานี้ที่เธอลำบากอยู่ที่นี่ เธอคงรู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำผิด เธอคงคิดได้แล้วล่ะ”
หานมู่จื่อมองไปทางคุณแม่หลินพลางคิดว่าผู้เป็นแม่คนนี้ลำบากเหลือเกิน
เมื่อความรักของผู้เป็นแม่อยู่ตรงหน้า หานมู่จื่อก็รู้สึกเคารพเธออย่างมาก ดังนั้นเธอจึงค่อยๆพยักหน้า
คุณแม่หลินใจอ่อนเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของหานมู่จื่อที่เป็นแบบนี้ เธอน่าจะยอมยกโทษให้ลูกสาวของเธอแล้วสินะ? ตราบใดที่ยกโทษแล้ว ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ทว่าหลินชิงชิงยังคงนั่งอยู่กับพื้นไม่ยอมลุกขึ้นมา เธอไม่ต้องการให้เย่โม่เซินมาเห็นสภาพน่ารังเกียจของเธอแบบนี้ เธอน่าเกลียดเกินไป
แม้ว่าหลายวันมานี้เธอไม่ได้ส่องกระจก แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องมองด้วยซ้ำว่าเธอน่าเกลียดแค่ไหน หลังจากไม่ได้อาบน้ำเพียงไม่กี่วัน ผมของเธอก็ต้องยุ่งเหยิง เครื่องสำอางที่แต่งหน้ามาอย่างดีในวันนั้นก็กลายเป็นคราบเลอะเต็มไปหมด
ตัวเธอทั้งเหม็นทั้งเน่า เธอทำไม่ได้…
“ไม่ ฉันไม่ต้องการ”หลินชิงชิงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เธอกุมศีรษะและพูดด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่อยากเจอเขา ฉันไม่อยากเจอเขา! แม่ แม่ให้เขาออกไป ออกไป!”
อยู่ๆหลินชิงชิงก็ทำตัวราวกับคนบ้าเสียสติ หานมู่จื่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอมาเพื่อดูว่าหลินชิงชิงสำนึกผิดแล้วหรือไม่ ดังนั้นเธอจึงยืนอยู่ข้างๆอย่างสงบเสงี่ยม
ทันใดนั้นหลินชิงชิงเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นได้และเงยหน้าขึ้น สายตาเธอพุ่งไปยังหานมู่จื่อ
แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ทุกคนต่างตกตะลึง ส้งอานมองเธออย่างเหลือเชื่อ
มันยากที่จะจินตนาการเมื่อได้เห็นแววตาอันขมขื่นในตัวเด็กสาวคนนี้
คุณแม่หลินเห็นว่าไม่ได้การจึงรีบไปยืนขวางตรงหน้าหลินชิงชิง “ลูกจะทำอะไร? ยังไม่รีบขอโทษคุณหานกับนายเย่อีก!”
“หนูไม่ขอโทษ! ทำไมหนูต้องขอโทษด้วย?”หลินชิงชิงพูดด้วยความโมโห “แม่ หนูคิดว่าแม่จะมาช่วยหนู แต่ทำไมแม่ต้องมาบังคับหนูขอโทษมันด้วย? หนูทำอะไรผิด?”
คุณแม่หลินสูดลมหายใจ ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นขาวซีด ร่างกายเหมือนถูกแช่แข็ง เธอยืนนิ่งอยู่สักพักไม่ขยับตัว
ตอนแรกหานมู่จื่อไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางใดออกมา แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหลินชิงชิงพูด ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเธอก็มองไปที่คุณแม่หลินที่ยืนอยู่ข้างๆโดยไม่รู้ตัว
น่าเสียดายจริงๆที่เธอใช้ความพยายามอย่างหนัก
“คนที่ผิดคือมันต่างหาก!”หลินชิงชิงชี้มาทางหานมู่จื่อพลางกัดฟันพูด “หนูนัดดูตัวกับเย่โม่เซินก่อน มันก็เป็นเเค่นักออกแบบคนหนึ่ง กล้าดีอย่างไรถึงมาแย่งคู่ดูตัวของหนู? หนูเทียบกับมันไม่ได้ตรงไหน? ? หรือเป็นเพราะมันมีความสามารถในการยั่วผู้ชายเก่งกว่าหนู?”
เพี๊ยะ
คุณแม่หลินน่าจะโมโหจนถึงขีดสุด จู่ๆเธอก็พุ่งตัวเข้ามาหาหลินชิงชิงและตบหน้าเธออย่างแรง
“แกพูดบ้าอะไร แกรีบขอโทษเร็วๆเลยนะ! ตระกูลหลินของเราสอนให้แกเป็นคนแบบนี้หรือ แม่อบรมสั่งสอนแกมาตั้งกี่ปี แกเรียนรู้อะไรไปบ้าง? เขาไม่ชอบแกก็คือไม่ชอบ มีอะไรที่ต้องแย่ง?”
“รีบขอโทษซะ ถ้าวันนี้แกไม่ยอมขอโทษ แม่จะไม่สนใจแกอีกแล้ว!”
“แม่!”ดวงตาหลินชิงชิงแดงฉานด้วยความโกรธแค้น เธอไม่ได้โกรธเมื่อต้องเผชิญหน้ากับแม่แท้ๆ แต่เธอกลับมองหานมู่จื่อด้วยความแค้นใจ
แววตาเธอเต็มไปด้วยไฟแค้นและขมขื่นจนเย่โม่เซินทนไม่ไหว เขาขมวดคิ้วและทันใดนั้นก็เหมือนมีเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมทั่วทั้งร่าง เขาเอื้อมมือไปดึงหานมู่จื่อมาไว้ข้างหลังเขา แต่หานมู่จื่อขยับตัวมาข้างหน้าเขาอย่างรวดเร็ว และยืนอยู่ไม่ไกลจากหลินชิงชิง
เธอจ้องมองหลินชิงชิงไปตรงๆอย่างไม่แยแส การแสดงออกที่เงียบสงบบนใบหน้าของเธอนั้นแตกต่างจากหลินชิงชิงอย่างมาก
“ที่ฉันไม่อธิบายเพราะฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น แต่ถ้าเธอยังคิดว่าฉันแย่งผู้ชายคนนี้ของเธอไป งั้นฉันจะบอกความจริงกับเธอให้ก็ได้”
