บทที่ 509 พบเพื่อนเก่า
พอหันซ้ายแลขวาหานมู่จื่อก็ไม่พบเสี่ยวหมี่โต้ว แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเพราะซุปเปอร์มาเก็ตมีขนาดใหญ่มากและมีถึงสามชั้น ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วแค่เพียงล้อเล่น
ดังนั้นเธอจึงเข็นรถแล้วพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว ไม่ใช่ว่าหม่ามี๊ไม่อยากโทรศัพท์หาคุณน้า แต่ช่วงนี้คุณน้าอารมณ์ไม่ค่อยดี หม่ามี๊ก็เลยกลัวนิดหน่อย หม่ามี๊ดีกับหนูขนาดนี้ ทั้งยังพามาเดินเล่นในซุปเปอร์มาเก็ต หนูก็ช่วยโทรศัพท์ให้หม่ามี๊หน่อยสิ”
“ลองคิดดูสิ หนูเป็นเด็ก ถ้าหนูโทรไปหาคุณน้า คุณน้าจะไม่ตอบตกลงกับหนูหรือ? ถ้าหม่ามี๊เป็นคนโทรไป แล้วคุณน้าของหนูยังอารมณ์เสียอยู่ไม่ยอมมาด้วยจะทำอย่างไร?”
“คิดดูสิว่ามันจะเสียเรื่องหรือเปล่า? เพราะฉะนั้น…เสี่ยวหมี่โต้วช่วยหม่ามี๊โทรไปหน่อย ช่วยโทรไปหาคุณน้าหนูให้หน่อย ได้ไหม?”
หานมู่จื่อพูดไปตั้งเยอะ ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเสี่ยวหมี่โต้ว
หานมู่จื่อเริ่มขมวดคิ้ว “เสี่ยวหมี่โต้ว? ทำไมหนูถึงเงียบไปล่ะ? หม่ามี๊พูดไม่ถูกใจหนูหรือเปล่า? เอาเถอะ หม่ามี๊ผิดไปแล้ว หนูออกมาได้แล้ว หม่ามี๊จะโทรหาคุณน้าเอง”
อย่างไรก็ตามก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ หานมู่จื่อรู้สึกแปลกๆ ดังนั้นเธอจึงเข็นรถเข็นตามหาเสี่ยวหมี่โต้วไปรอบๆ แต่เธอหาไปทั่วแล้วก็ยังไม่พบร่างของเสี่ยวหมี่โต้ว หานมู่จื่อเริ่มร้อนใจ
“เสี่ยวหมี่โต้ว อย่าดื้อเลย รีบออกมาหาหม่ามี๊เร็ว”
“ถ้าไม่ออกมา หม่ามี๊จะโกรธเเล้วนะ…”
“หม่ามี๊โกรธจริงแล้วนะ!”
ทว่ายังคงไร้เสียงตอบรับ
หานมู่จื่อกระวนกระวายใจ ใบหน้าซีดเผือด เธอจับพนักรถเข็นแน่นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็ไม่สนใจรถเข็นอีกต่อไปแล้ว เธอทิ้งรถเข็นไว้ที่เดิม จากนั้นก็เดินเหยียบรองเท้าส้นสูงไปตามหาเสี่ยวหมี่โต้ว
“เสี่ยวหมี่โต้ว ออกมาเร็ว”เธอเดินไปด้วยพลางร้องตะโกนเรียกชื่อไปด้วย
แต่เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ส่งเสียงตอบรับ ยิ่งทำให้หานมู่จื่อร้อนใจ
หรือว่า…
หลังจากเดินไปสักพัก เธอก็นึกถึงหลินชิงชิงที่อยู่ในศูนย์กักกันวันนี้
ในเวลานั้นดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แม้ว่าเธอจะแสดงสีหน้าสำนึกผิดภายหลัง
แต่อย่างไรเธอก็เป็นคนที่เคยทำเรื่องแบบนั้นได้ลง หรือว่าเธอจะเชื่อใจผิดคน?
เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาโดยตลอด เขาจะทำเรื่องแบบนี้และไปจากเธอได้อย่างไร?
หานมู่จื่อกังวลมากจนขอบตาเริ่มแดงก่ำ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
จากนั้นหานมู่จื่อก็หยุดเท้าลงตรงมุมถัดไป
เธอเห็นร่างเล็กๆที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า
หานมู่จื่อนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็วิ่งไปนั่งยองๆและกอดร่างเล็ก
“เสี่ยวหมี่โต้ว หนูทำหม่ามี๊ตกใจแทบแย่…เมื่อกี้หม่ามี๊ไม่ดีเอง หนูอย่าทำแบบนี้อีกนะ”
เสี่ยวหมี่โต้วที่กำลังถูกเธอกอดอย่างงุนงงก็เพิ่งรู้สึกตัว เขาหรี่ตาลงไม่พูดอะไร
“ได้ยินไหม? วันหลังอย่าทำแบบนี้อีก รับปากกับหม่ามี๊เร็ว”
พอเห็นเขาไม่พูด หานมู่จื่อก็จับไปที่ไหล่ของเขาเพื่อให้หันมาเผชิญหน้ากับเธอ จากนั้นก็พูดขอร้องอีกครั้ง
เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตามองเธอ ในที่สุดก็เอื้อมมือมากอดคอเธอ “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้เป็นอะไร”
เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง และเอื้อมมือมากอดเสี่ยวหมี่โต้วไว้แน่น
“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ หม่ามี๊ตกใจจะตายอยู่แล้ว หัวใจของหม่ามี๊ทนกับความทรมานแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว”
“หม่ามี๊…”
“เฉียวเฉียว?”
หานมู่จื่อกำลังจะอุ้มเสี่ยวหมี่โต้ว แต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงมีคนเรียกเธอด้วยชื่อเก่าของเธอ ร่างเธอแข็งค้างไปสักพัก
เสียงนี้…
หานมู่จื่อค่อยๆเงยหน้าขึ้นและมีร่างที่คุ้นเคยเข้ามาในดวงตาของเธอ
ราวกับค้อนกระแทกเข้าที่หัวใจของเธออย่างแรง หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังพังทลายลง
เลือดบนริมฝีปากของเธอจางหายไปในทันที ทั้งร่างเหมือนตกอยู่ในบ่อน้ำแข็ง
เป็นไปได้อย่างไร…
ทำไมเธอถึงพบกับคนคนนี้ที่นี่ได้?
“หม่ามี๊?”เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกได้ว่าเธอดูแปลกไปจึงเรียกเธออีกครั้ง
เสียงที่นุ่มนวลดึงสติของหานมู่จื่อกลับมา พอเธอรู้ตัวก็ตระหนักได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น
หานมู่จื่อทำได้เพียงแค่บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ และคิดวิธีการตอบโต้อยู่ในใจเงียบๆ จากนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน
สุดท้ายแล้วเธอก็เลือกวิธีที่งี่เง่าที่สุด
เธอลุกขึ้นยืนและยิ้มแปลกๆให้กับคนตรงหน้า “คุณผู้ชายจำผิดคนแล้วค่ะ”
หลังจากพูดเสร็จก็จูงมือเสี่ยวหมี่โต้วเดินไปอีกทาง แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกได้ว่าหานมู่จื่อบีบมือเขาแรงขึ้น เขาจึงรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
พอเงยหน้ามองหานมู่จื่อก็พบว่าใบหน้าและปากเธอดูซีดเซียว เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา
อีกด้านหนึ่ง
เย่หลิ่นหานก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มือของเขาถือขวดไวน์ที่หยิบมาจากชั้นวางของ สายตาจับจ้องไปยังผู้หญิงร่างเพรียวบางที่กำลังจูงเด็กคนหนึ่งออกไป
เห็นได้ชัดว่าเป็นใบหน้าในความทรงจำ แม้ว่าเธอจะสวยขึ้นมาก แต่ใบหน้านั้นและดวงตาที่เย็นชาราวกับน้ำทะเลก็ยังคงเหมือนเดิม
ไม่ผิดแน่ ดวงตาคู่นั้น
ทว่า…เธอกลับบอกว่าเขาจำคนผิด
ทำไมกัน?
หลังจากที่เย่หลิ่นหานลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็นำไวน์กลับไปเก็บยังชั้นวางของ จากนั้นก็หันกลับมาและรีบสาวเท้าเดินตามไปให้ทัน
หลังจากเดินไปรอบๆ หานมู่จื่อก็พาเสี่ยวหมี่โต้วมาที่รถเข็น เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้พูดอะไร แต่เดินอยู่ข้างเธออย่างเงียบๆและเงยหน้ามองเธอเป็นครั้งคราว
อย่างไรก็ตามตอนนี้จิตใจของหานมู่จื่อวุ่นวายไปหมด
เธอบังเอิญเจอเย่หลิ่นหานที่นี่ เมื่อกี้เขาเห็นเสี่ยวหมี่โต้วหรือเปล่านะ?
งั้นตอนนี้เขากำลังคิดจะทำอะไร? วันหลังเขาจะตามหาเธอหรือไม่?
พอคิดถึงตรงนี้ ภายในใจของหานมู่จื่อก็ยุ่งเหยิงเป็นกลุ่มก้อน
ตอนนี้เธออยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
แต่สิ่งต่างๆไม่เคยเป็นไปตามความปรารถนา สักพักเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมาจากทางด้านหลัง ไม่นานก็มีใครบางคนมาคว้าข้อมือเธอไว้ “เฉียวเฉียว เป็นเธอใช่ไหม?”
หานมู่จื่อรู้สึกได้ถึงก้อนเลือดทั่วร่างกายและก้าวของเธอก็หยุดลงโดยไม่หันศีรษะกลับไป
“คุณผู้ชาย ฉันบอกแล้วว่าคุณจำคนผิด”
เสียงของเธอค่อยๆเย็นลงราวกับว่ามันกำลังจะแข็งตัว
เย่หลิ่นหานขมวดคิ้วมองเธอด้วยแววตาซับซ้อน
“รบกวนคุณช่วยปล่อยมือฉันด้วยค่ะ”
พอเธอพูดแบบนี้ เย่หลิ่นหานจึงค่อยๆปล่อยมือออกอย่างช้าๆ แต่ตัวของเขายังไม่ยอมถอยไป พลางจ้องมองเธอและพูดว่า
“ไม่ได้เจอกันมาตั้งห้าปี เธอจะไม่ยอมทักฉันแม้แต่ประโยคเดียวเลยหรือ? ตอนนั้นเธอจากไปไม่ร่ำลา ไม่คิดบ้างเลยหรือว่าจะมีคนเป็นห่วงเธอ?”
คำพูดของเย่หลิ่นหานทำให้หัวใจของหานมู่จื่อว่างเปล่า จากนั้นเธอจึงค่อยๆหันกลับไป
สำหรับเย่หลิ่นหานแล้ว เธอไม่มีทั้งความรักและความเกลียดชัง
แม้เวลาจะผ่านมานานหลายปีเธอก็แทบไม่ได้นึกถึงเขาเลย และแม้ว่าตอนนั้นหานเส่โยวจะบอกเธอว่าคืนนั้นเย่หลิ่นหานเป็นเพียงชายแปลกหน้า แต่หัวใจของเธอมักจะรู้สึกต่อต้านเรื่องนี้โดยไม่รู้ตัว
