บทที่524 ช่องโหว่
หลังจากที่หานมู่จื่อเอาข่าวคราวเรื่องใบรายการให้เสี่ยวเหยียนไปมอบหมายให้เลิงเยาเยา แล้วนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก
พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ หานมู่จื่อวางแผนจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเล่นที่สนามเด็กเล่น
กลับมานานขนาดนี้แล้ว ก็เอาแต่ยุ่งจนไม่มีเวลาพาเสี่ยวหมี่โต้วออกไปข้างนอกเลย
เดิมทีตกลงว่าจะไปกันสองคน ใครจะไปรู้ว่าเจ้าจอมโจรน้อยอย่างเสี่ยวหมี่โต้วจะลากเสี่ยวเหยียนกับหานชิงมาด้วย
พอคิดถึงเรื่องของหานชิงกับเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อก็เลยยอมให้พวกเขาเข้าร่วมทีมด้วย
ยังไงเธอก็ไม่อยากจะเห็นหานชิงอยู่เป็นชายโสดแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
วันที่2 คนกลุ่มนั้นก็ออกเดินทาง
ตอนแรกเสี่ยวเหยียนลงมาชั้นล่างอย่างเก้อเขิน หลังจากนั้นพอโดนเสี่ยวหมี่โต้วทิ้งระเบิดถึงได้ยอมก้มหน้าออกมา หลังจากขึ้นรถแล้วก็เอาแต่มุดหัวอยู่ที่มุมรถเหมือนนกกระจอกเทศ
พอหานมู่จื่อเห็นว่าเธอทำตัวเหมือนบุคคลล่องหนนั้น ก็อดหัวเราะไม่ได้
ดังนั้นก็เลยโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอและกระซิบว่า “ถ้าเกิดว่าเธอเอาแต่เป็นแบบนี้ต่อไป แล้วอีกนานแค่ไหนถึงจะได้มาเป็นพี่สะใภ้ฉันล่ะ? ”
เธอกดเสียงจนเบามาก น่าจะมีแค่พวกเธอ2คนเท่านั้นที่ได้ยิน
แต่ว่ายังไงนี่ก็คือในรถ เสี่ยวเหยียนรู้สึกหลอนว่าหานชิงจะได้ยิน ก็รีบจ้องไปที่หานมู่จื่ออย่างดุร้าย และกระซิบว่า “หุบปากนะ! ”
สีหน้าและแววตาของเธอดุร้ายมาก เหมือนกับว่าอยากจะฆ่าคน
แต่ว่าพอกระซิบแล้วนั้นมันไม่ได้ดูมีพลังอำนาจเลยแม้แต่นิดเดียว
หานมู่จื่ออดหัวเราะไม่ได้และพูดอีกครั้ง “อย่างน้อย เธอก็น่าจะกล้านิดหน่อยไม่ใช่เหรอ? ”
“หุบปากไปเถอะเธอ ฉันไม่อยากจะคุยกับเธอ” เสี่ยวเหยียนพลิกตัว และเอามือมาปิดหูเอาไว้ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอไม่อยากจะคุยกับหานมู่จื่ออีกแล้ว
หานมู่จื่อก็หยุดแกล้งเธอ ดึงสายตากลับมาแล้วก็นั่งท่าทีสบาย
ตอนที่มาถึงสนามเด็กเล่นนั้น เพราะว่าเสี่ยวเหยียนไม่กล้าเผชิญหน้ากับหานชิง ก็เลยรีบดึงเสี่ยวหมี่โต้วไปเล่นด้วย ทิ้งหานชิงกับหานมู่จื่อไว้ด้านหลัง
เมื่อเห็นฉากเหตุการณ์นี้ หานชิงก็เม้มริมฝีปากแน่น สายตาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่น่ารักโดยที่ไม่รู้ตัว
หานมู่จื่อสังเกตเห็นสายตาของเขา และยกริมฝีปากขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว “พี่ พี่คิดว่าเสี่ยวเหยียนเป็นยังไงบ้าง? ”
พอได้ยิน หานชิงก็เลิกคิ้วขึ้น นึกถึงท่าทางตอนที่เธอแอบขโมยจูบเขาถึง2ครั้ง หลังจากวันนั้นที่ปลายนิ้วของเขาเปื้อนไปด้วยลิปกลอสของเธอ เขาลืมล้างออก แล้วก็กลับไปที่บริษัททั้งๆ แบบนั้น หลังจากนั้นตอนที่หยิบเอกสาร ซูจิ่วก็เห็นสีบนนิ้วของเขาแล้วก็หยอกล้อเขาว่าดอกไม้กำลังจะบานจากต้นไม้เหล็กซะแล้ว
ตอนนั้นหานชิงรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย ยังไงในเวลาปกตินั้นเขาควรจะจัดการอะไรพวกนี้ให้สะอาด
แต่ว่าวันนั้นเหมือนจะถูกปีศาจเข้าสิงซะยังงั้น……
ความรู้สึกแบบนี้ หานชิงไม่ชอบเลย
เขาเม้มปาก “ทำไม? ปัญหาของตัวเองยังไม่ได้แก้ ก็อยากจะมาเป็นแม่สื่อให้ฉันแล้วยังงั้นเหรอ? ”
หานมู่จื่อหันหน้าไปมองเขา “พี่ก็อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ฉันยังเด็กกว่าปีตั้งหลายปี แล้วอีกอย่างฉันก็มีลูกแล้วด้วย แล้วพี่มีรึยังล่ะ? ”
หานชิง：“……”
เหมือนว่าเขาจะไม่สามารถตอบในเรื่องนี้ได้
พอเห็นว่าอีกฝ่ายพูดไม่ออก หานมู่จื่อก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ดังนั้นคนที่ต้องทำงานหนักก็คือพี่ต่างหาก”
สีหน้าของหานชิงดูเคร่งขรึมขึ้นทันที “เรื่องนั้นของเธอ แก้ไขได้รึยัง? ”
พอได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็จางลงเล็กน้อย พร้อมกับส่ายหน้า “ยัง”
เธอเกือบจะลืมเรื่องที่เธอต้องไปหย่ากับเย่โม่เซินแล้ว หรือว่าควรจะอาศัยช่วงเวลาตอนที่เขารังเกียจตัวเองแล้วเรียกเขาไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนดี?
“พักนี้น่าจะเพราะว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ก็เลยระมัดระวังตัวน้อยลง เพราะฉะนั้นฉันก็เลยสืบเจอช่องโหว่นิดหน่อย”
“ช่องโหว่? หมายความว่ายังไง? ”หานมู่จื่อไม่เข้าใจ
หานชิงจ้องหน้าเธอ พร้อมกับเม้มปากและพูดว่า “ที่จริงแล้วเธอกับเขาตามกฎหมายแล้ว ไม่ใช่สามีภรรยากัน”
“อะไรนะ? ” หานมู่จื่อตะลึงไป “นี่มันหมายความว่ายังไง? ไม่ใช่ว่า……”
“ฉันเจอช่องโหว่ ตอนนั้นที่เธอแต่งงานเข้าตระกูลเย่ไปนั้น คือการที่ตระกูลเสิ่นกับนายท่านเย่เจรจากัน แต่ว่าเธอแต่งงานเข้าไปในฐานะของเสิ่นโย่ว ดังนั้น……การบันทึกทางด้านกฎหมายนั้น ถือว่าเป็นการใช้ข้อมูลเท็จ”
หานมู่จื่อ ：“……”
เหมือนกับว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก หานมู่จื่อรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
ดังนั้น หลายปีมานี้เธอกับเย่โม่เซินไม่ได้เป็นสามีภรรยากันยังงั้นเหรอ?
มีเงิน ก็สามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการได้จริงๆ งั้นเหรอ? ตอนนั้นเธอแต่งงานเข้าตระกูลเย่แทนเสิ่นโย่ว เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมาย แต่ว่าท้ายที่สุดแล้ว ที่แท้มันก็มีแค่ความว่างเปล่า
พอเห็นว่าสีหน้าเธอไม่ดีเอามากๆ หานชิงก็ยื่นมือออกไปตบไหล่เธอเบาๆ
“แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ? เธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรผูกพันกับเขาอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เป็นอิสระแล้ว ก็ควรจะพิจารณาเรื่องของตัวเองกับเสี่ยวหมี่โต้วได้แล้ว”
“พี่ พี่หมายความว่า……”
“พี่ให้คนไปหาคู่ที่ดีมาให้เธออยู่หลายคนอยู่ ถึงเวลาจะไปเจอหน่อยไหมล่ะ? ”
หานมู่จื่อ ：“……”
ริมฝีปากสีชมพูของเธอเปิดออก แต่ว่าผ่านไปนานก็พูดอะไรไม่ออก
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็หัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันต้องการจับคู่ให้พี่ แต่นี่พี่กลับจัดการให้ฉันเรียบร้อยแล้วงั้นเหรอ? แต่ว่าพี่ พี่เคยคิดไหมว่าฉันจะคิดยังไง? ”
หานชิงมองไปข้างหน้าอย่างเรียบเฉย
“ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าคำนึงถึงความรู้สึกของเธอ เธอคิดว่า5ปีมานี้เธอจะประสบความสำเร็จแบบนี้เหรอ? เธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้หรอกนะ ถึงแม้ว่าพี่จะโอนอ่อนผ่อนตามเธอตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ท้ายเธอได้ตลอดไปนะ”
“ต้องแต่งงาน ฉันถึงจะมีความสุขยังงั้นเหรอ? แต่ว่าฉันก็อยู่มาคนเดียวตลอดไม่ใช่เหรอ? ”
“แล้วเสี่ยวหมี่โต้วล่ะ? เธอเคยคิดแทนเขาไหม? ”
หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
เธอได้คิดแทนเสี่ยวหมี่โต้วจริงๆ ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองควรจะแต่งงานได้แล้ว แต่ว่า……ความคิดของเธอนั้นมันแตกต่างจากสิ่งที่หานชิงทำโดยสิ้นเชิง
หลังจากที่หานชิงรู้ความจริงนั้นก็พยายามหาคู่ครองให้เธอในทันที ทำให้เธอรู้สึกเหมือนไร้ความสามารถ
“พี่หามาให้เธอหลายคนอยู่ พอดีกับที่พรุ่งนี้เธอไม่ต้องไปทำงาน ดังนั้นพรุ่งนี้เธอก็ไปนัดบอดได้แล้ว ถ้าเกิดว่าไม่พอใจก็ให้หยุดให้เร็วที่สุด แล้วพี่จะหาคนให้จนกว่าเธอจะพอใจ”
หานมู่จื่อ ：“……”
“เป็นไง? ” หานชิงหันหน้ามามองเธอ
“จะเป็นไงได้อีกล่ะ? ” หานมู่จื่อได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น “ในเมื่อพี่ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ฉันจะยังพูดอะไรได้อีก? ”
“มู่จื่อ พี่ไม่มีวันทำร้ายเธอหรอก ต่อไปเธอก็จะรู้เอง ตอนนี้เธออายุยังน้อย สามารถเลี้ยงลูกได้โดยที่ไม่ต้องเหนื่อยมาก แต่ว่าต่อไปมันจะยากนะ”
“ก็ได้ ฉันรับปากไปแล้ว ถ้ายังงั้นพี่ก็ควรจะรับปากฉัน แล้วพิจารณาเสี่ยวเหยียนสักหน่อยได้ไหม? ”
พอเปลี่ยนหัวข้อ หานชิงก็ค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน รู้สึกปวดขมับเล็กน้อย เขานวดขมับของตัวเองเบาๆ และไอเล็กน้อย “เธอไม่ต้องมากังวลเรื่องของพี่หรอก”
“ที่พี่ยังกังวลเรื่องของฉันได้เลย แล้วทำไมถึงไม่ให้ฉันกังวลเรื่องของพี่ล่ะ? ที่ฉันพูดเมื่อกี้พี่ไม่ได้ฟังหรือไง? ต่อให้ไม่ใช่เสี่ยวเหยียน คนอื่นก็ได้? ไม่ยังงั้น——ให้ฉันหาคู่นัดบอดให้พี่กันดีไหม? ฉันเห็นว่าดีไซเนอร์ในบริษัทของเราสวยทุกคนเลยนะ สามารถออกเดทกับบอสของบริษัทตระกูลหานจากเมืองเป่ยได้ ฉันเดาว่าพวกเขาน่าจะมีความสุขมาก หรือไม่ยังงั้น……ฉันไปโพสต์ข้อมูลของพี่ในเว็บไซต์หาคู่แต่งงานดีไหม? ”
คำพูดพวกนี้ทำให้หานชิงรู้สึกปวดหว่างคิ้ว เขามองไปที่น้องสาวของตัวเองอย่างไม่มีทางเลี่ยง แล้วก็ยิ้มอย่างเอาใจ “ทั้งๆ ที่เป็นแม่คนแล้ว ทำไมถึงได้มีความเป็นเด็กขนาดนี้กัน? ”
