บทที่543 คุณจูบฉันก่อนสิคะ
หานชิงอ่านข้อความแล้วนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ลง
เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่านิสัยของน้องสาวตัวเองเป็นแบบไหน ข้อความก่อนหน้าเป็นข้อความที่เธอส่งมา แต่ข้อความสุดท้ายไม่เหมือนเธอเลย และเดาได้ไม่ยากว่ามีคนอยู่ข้างๆเธอด้วย
แน่นอนว่าต้องเป็นเสี่ยวหมี่โต้ว
เฮ้อ เด็กคนนี้ ทำไมถึงได้ซุกซนขนาดนี้ นี่ถึงขั้นพุ่งเป้าหมายมาที่ตัวเขาผู้เป็นลุงแท้ๆ คอยดูว่าเขาจะจัดการกับตัวปัญหายังไง
“คือว่า…”หลังจากเสี่ยวเหยียนเก็บโทรศัพท์ แล้วมองไปทางหานชิงด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ แต่หานชิงกลับมีสีหน้านิ่งเฉยมองมาที่เธอ “มีอะไรหรือเปล่า”
“ยังมีแขกที่ต้องชนแก้วด้วยเยอะไหมคะ”เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างแล้วถามออกมาเบาๆ หลังจากถามแล้วก็มีท่าทางเขินอาย เธอถามแบบนี้ หานชิงจะรำคาญเธอหรือเปล่า
“คุณเหนื่อยแล้วเหรอ” หานชิงไม่ตอบ แต่ถามกลับ
“ไม่ค่ะ ไม่เหนื่อยค่ะ” เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะยิ้มแหย แล้วพูด “ฉันแรงเยอะ แค่นี้จะเหนื่อยได้ยังไงกันคะ แค่ลองถามดูเท่านั้นเอง”
ที่จริงแล้วเธอเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แต่จะให้ทำยังไงได้ชุดราตรีที่คนรับใช้เตรียมให้เธอในคืนนี้มันต้องใส่คู่กับรองเท้าส้นสูงถึงจะดี แต่ดูเหมือนช่วงนี้เธอจะกินเยอะมากเกินไป เบอร์รองเท้าที่ก่อนหน้านี้เคยพอดีกับเท้า ตอนนี้มันกลับแน่นเท้ามาก ตอนที่ใส่ช่วงแรกยังพอจะได้ เธอไม่คิดว่าจะมีปัญหา แต่พอต้องเดินไปทักทายบรรดานักธุรกิจกับหานชิง เธอก็เริ่มรู้สึกเจ็บเท้าจนเดินแทบจะไม่ไหวแล้ว ฮือฮือ… รู้สึกเหมือนจะล้มลงไปได้ตลอดเวลาเลย
แต่เพื่อหานชิงแล้ว เสี่ยวเหยียนพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดไว้
“คุณดื่มเหล้าเก่งไหม”หานชิงถามเธอ
เสี่ยวเหยียนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ “พอ พอใช้ได้ค่ะ ดื่มอีกสักพักไม่น่าจะมีปัญหา” เธอกลัวว่าหานชิงจะไล่เธอกลับก่อน
และอีกอย่างหลายปีมานี้หานชิงไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนยืนข้างกายเลย นอกจากมู่จื่อที่เป็นญาติของเขาแล้ว คนที่ใกล้เขามากที่สุดก็มีแค่ซูจิ่ว ตอนแรกซูจิ่วก็แอบหลงรักหานชิงเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนี้ไม่มีพรสวรรค์ด้านความรักเลย อีกทั้งยังซื่อบื้อเรื่องนี้มากจนน่าตกใจ
ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่คนอื่นถามคุณว่าคุณจะเอาหรือไม่เอา พอคุณบอกว่าไม่เอา เขาจะคิดว่า อ๋อคุณไม่อยากเอาจริงๆ งั้นก็ได้ ไม่เอาก็ไม่เอา
เหมือนเสี่ยวเหยียน ถามว่าเธอเหนื่อยไหม ดื่มเหล้าเก่งหรือเปล่า คำถามพวกนี้เขาถามจริงจัง พอเสี่ยวเหยียนบอกว่าไม่เหนื่อย ดื่มเหล้าพอไหว หานชิงก็จะคิดว่าเธอไม่เหนื่อยและดื่มเหล้าไหวจริงๆ
ดังนั้นช่วงเวลาหลังจากนั้น เสี่ยวเหยียนจึงต้องเหนื่อยใจอยู่คนเดียว
เธอชนแก้วกับแขกไปด้วยพยายามอดทนกับความเจ็บปวดไปด้วย ในใจกำลังด่าตัวเองอยู่ ว่าทำไมถึงได้หาเรื่องใส่ตัวเองแบบนี้ แต่ว่า… อีกฝ่ายคือหานชิงเลยนะ
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เธอสะบัดผมเดินออกไปตั้งนานแล้ว
“ประธานลี่”
ต้องชนแก้วอีกแล้ว เสี่ยวเหยียนดื่มเหล้าเข้าปากอีกครั้ง อีกฝ่ายมองมาที่เธอยิ้มๆ “คุณผู้หญิงท่านนี้ดื่มเหล้าเก่งมากเลยครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ”
คำพูดยังไม่ทันจบ เสี่ยวเหยียนที่ดื่มเหล้าเข้าไปก็ยืนไม่ไหวอีกต่อไป เธอสะดุดล้มไปข้างหน้า
คนที่กำลังยืนถามสีหน้าตกใจ รีบยื่นมือออกไปพยุงเธอไว้ กลิ่นกายหอมกรุ่นผิวเนียนนุ่มเอกลักษณ์ของผู้หญิงโชยออกมา อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย กำลังเตรียมจะพูดอะไรต่อ แต่มือใหญ่อีกคู่ก็แย่งเสี่ยวเหยียนไปก่อน
พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าคนที่ดึงเสี่ยวเหยียนไปก็คือหานชิงนั่นเอง
เขาดึงเสี่ยวเหยียนมายืนด้านข้างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำให้เสี่ยวเหยียนพิงไหล่เขาอย่างหมดแรง ก่อนจะพูด “ยังไหวไหม”
พอได้ยินเสียงของหานชิง เสี่ยวเหยียนก็ได้สติกลับมา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าสะลึมสะลือ
อืม…
ทำไมถึงได้รู้สึก… มองอะไรไม่ชัดเลย เสี่ยวเหยียนขยี้ตา แล้วมองคนตรงหน้า
เธอคงจะเมาแล้วจริงๆ สายตาเธอเลื่อนลอย มองหน้าเขาอยู่นาน ปกติเธอไม่กล้ามองหน้าเขานานแบบนี้หรอก ตั้งแต่ที่เธอจูบเขาไปสองครั้ง หลังจากนั้นเธอก็มีท่าทางเหมือนหนูกลัวแมว พยายามหลบหน้าเขาตลอด
ท่าทางของเธอตอนนี้ บอกได้เลยว่าเธอเมาแล้ว
หานชิงนึกถึงท่าทางกล้าพูดกล้าทำของเธอก่อนหน้านี้ จึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“ดื่มไม่ไหวก็ไม่ต้องดื่ม จะดื้อดึงไปทำไม ประธานลี่ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอพาเธอไปพักก่อน ตามสบายเลยนะครับ”
“เชิญเลยครับ”ประธานลี่ยิ้มบาง แล้วยืนส่งทั้งสองคนเดินจากไป
เพราะเป็นเพื่อนของมู่จื่อ ดังนั้นหานชิงจึงดูแลเสี่ยวเหยียนอย่างดี เขาจับแขนเรียวของเธอไว้ แล้วเตรียมจะส่งเธอกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
พอเดินไปได้สักพัก ฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็เริ่มออกฤทธิ์
เสี่ยวเหยียนเมาจนไม่มีสติ เธอไม่ยอมเดินต่ออีก
“ฉันไม่เดินแล้ว ไม่เดินแล้ว”
หานชิง “…”
หานชิงรู้สึกปวดหัวกับหญิงสาวตรงหน้าที่ดื้อดึงนั่งลงบนพื้นไม่ยอมขยับไปไหน ด้วยความที่ใส่ชุดกระโปรง พอนั่งลงทำให้เรียวขาขาวเนียนปรากฏออกมาสู่สายตา
มันแสบตามาก
หานชิงเหลือบมองไปทางอื่น แต่ก็ยังต้องแอบมองท่าทางของเธอ
หลังจากนิ่งคิดได้สักพัก เขาก็ถอดเสื้อสูทคลุมให้เธอ
“ขึ้นมา”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ
เสี่ยวเหยียนแก้มป่องอย่างน้อยใจ “ฉันไม่ลุก ปวดขา”
หานชิงหรี่ตาลง “ปวดขาเหรอ”
ตอนนี้เสี่ยวเหยียนท่าทางเหมือนเด็ก ขอบตาแดงก่ำชี้ไปที่เท้าตัวเอง “รองเท้าเล็กไป เจ็บขา”
หานชิงมองไปที่ขาของเธอ พบว่ารองเท้าของเธอเล็กเกินไปจริงๆ และกำลังกัดเท้าเธออยู่ จนเท้าเธอแดงก่ำ
เท้าของเธอเป็นรอยแดง และเริ่มมีเลือดไหลออกมา หานชิงเห็นแล้วขมวดคิ้วแน่น
“เจ็บ” เสี่ยวเหยียนฟ้องอย่างเสียใจ ก่อนจะถอดรองเท้าออก หานชิงเห็นท่าทางของเธอ ก็รีบห้ามไว้ “อย่าดิ้น”
เสี่ยวเหยียนไม่สนใจเขา ยังคงนั่งอยู่บนพื้น น้ำเสียงของหานชิงแข็งขึ้น ก่อนจะยื่นมือไปห้ามการกระทำของเธอไว้
“บอกว่าอย่าดิ้นไงคุณ”
“อ๋อ”เขาดุมากเลย เสี่ยวเหยียนไม่กล้าขยับตัวอีกเลย
หานชิงก้มหน้าลง กอดขาเธอไว้ แล้วช่วยเธอถอดรองเท้าอย่างเบามือ
ตอนนี้รองเท้ากัดขาเธอแน่นมาก ดังนั้นไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนถอดรองเท้าออกมา มันก็ต้องเจ็บ ที่ทำได้ในตอนนี้ ก็คือทำให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้แผลกว้างขึ้น
เสี่ยวเหยียนเจ็บจนน้ำตาเล็ด พร้อมกับร้องออกมา “เบาหน่อยสิคะ เบาหน่อย อ๊ะ…”
หานชิงช่วยเสี่ยวเหยียนถอดรองเท้าอย่างเบามือ จึงไม่ทันได้ฟังว่าเสี่ยวเหยียนตะโกนว่ายังไง เขาขมวดคิ้วแน่น ในที่สุดเขาก็ถอดรองเท้าของเธอออกมาได้
เขาเงยหน้าขึ้น พบว่าเสี่ยวเหยียนร้องไห้จนตาแดง แล้วมองหน้าเขาด้วยสายตาน่าสงสาร
หานชิงเม้มปาก แล้วถาม “เจ็บไหม”
หรือว่าเขามือหนักไป
เสี่ยวเหยียนพยักหน้า
“ทนหน่อย เดี๋ยวจะไม่เจ็บแล้ว”
“ไม่ “เสี่ยวเหยียนแก้มป่อง “ยังเจ็บอยู่”
“แล้วคุณจะให้ทำยังไง”
เสี่ยวเหยียนปิดปากอึ้ง “งั้นคุณ คุณจูบฉันสิคะ ถ้าจูบ…ฉันก็ไม่เจ็บแล้ว”
