บทที่544 นอนหลับตามที่บอกดีๆ เดี๋ยวมีรางวัลให้
หานชิง “…”
เขานึกว่าตัวเองฟังผิดไป
ไม่อย่างนั้น หญิงสาวเมาเหล้าตรงหน้าคงไม่กล้ายื่นข้อเสนอแบบนี้ออกมาได้
โตมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเขาแบบนี้เลย
หานชิงยืนนิ่ง มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า หญิงสาวทำสีหน้าน่าสงสารมองมาที่ตัวเอง จนสุดท้ายก็เม้มปากแน่น
เขาคงจะเข้าใจผิดไปเอง
เธอแอบจูบเขาก็กล้าทำ นี่ก็แค่ข้อเรียกร้องเท่านั้นเอง ทำไมถึงทำไม่ได้
“จูบไหม”
ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็รีบเร่งเขา
หานชิงหมดคำพูดไปอีกครั้ง
เขามองเสี่ยวเหยียนอย่างจนใจ และเริ่มหมดความอดทน “จะกลับไหม”
“ตกลงคุณจะจูบไม่จูบ”
หานชิงตัดสินใจไม่พูดอีก สายตาเคร่งขรึม ก่อนจะจับแขนเรียวของเธอไว้ แล้วดึงเธอขึ้นมา มืออีกข้างจับรองเท้าของเธอไว้
“อ๊ะ”
เสี่ยวเหยียนถูกเขาดึงให้เดินต่อ พอเดินได้สองก้าวก็ร้องออกมา
หานชิงหันกลับมามอง “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เจ็บเท้า” เสี่ยวเหยียนส่ายขาไปทางเขา ที่จริงแล้วถึงแม้หานชิงไม่มองก็รู้ ตอนที่ช่วยเธอถอดรองเท้าเขาก็เห็นแล้วว่าเท้าของเธออาการหนักมาก แต่เขาไม่เคยอุ้มผู้หญิงคนไหนมาก่อน
หานชิงนิ่งคิด ก่อนจะก้มตัวลง “ขึ้นมา”
“หืม”เสี่ยวเหยียนส่งเสียงอย่างแปลกใจ เธอมองแผ่นหลังเขา ก่อนจะรีบกระโดดขึ้นหลังเขา
เสี่ยวเหยียนเบามาก เธอกระโดดขึ้นหลัง ตอนที่หานชิงยืดตัวตรง เสี่ยวเหยียนก็ยื่นมือมากอดคอของเขาไว้ แล้วตะโกนออกมา “กลับบ้านกัน”
“…”หานชิงกลั้นอารมณ์อยากจะปล่อยเธอลงบนพื้นไป ก่อนจะแบกเธอเดินไป
ถึงแม้เสี่ยวเหยียนจะเมาแล้ว แต่เธอก็สร้างเรื่องปวดหัวได้ โชคดีที่หานชิงแรงเยอะ ไม่อย่างนั้นทั้งสองคนคงจะล้มลงบนพื้นแน่ๆ
อุตส่าห์พาเธอกลับมาถึงห้องพักรับแขก สีหน้าของหานชิงก็แทบจะแย่มากแล้ว โชคดีที่เจอคนรับใช้ในบ้านเดินมาพอดี “คุณท่านคะ คุณเสี่ยวเหยียนเป็นอะไรไปคะ”
“ดื่มเยอะไป”เขาอธิบายด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ช่วยผมพาเธอไปพักที่ห้องรับแขกที”
“ได้ค่ะ”
คนรับใช้ทั้งสองรีบเดินเข้ามา แล้วพยุงร่างของเสี่ยวเหยียนไปในห้อง แต่ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวเหยียนจะอาละวาดออกมา “คุณ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
หานชิงจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะเตรียมเดินออกไป แต่กลับถูกเธอชี้หน้าตะโกนเรียกไว้ก่อน “คุณยังไม่ได้จูบฉันเลย”
คนรับใช้ทั้งสองคนยืนตัวแข็งอยู่กับที่ กรอกสายตามองกันไปมา
เสี่ยวเหยียนกระดิกนิ้วเรียกหานชิง “เร็วเข้า”
คนรับใช้ที่พยุงเธอเข้ามายืนนิ่งไม่รู้ว่าจะต้องถอยออกไปหรือยืนนิ่งอยู่ที่เดิมดี
ปกติหานชิงคือเจ้าของบ้านหลังนี้ พวกเธอจะฟังคำสั่งของเขาแค่คนเดียว ดังนั้นพอหานชิงไม่เอ่ยปากสั่ง พวกเธอจึงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
บรรยากาศรอบข้างตกอยู่ในความเงียบ หานชิงเม้มปาก ก่อนจะสั่งเสียงเข้ม
“ยังไม่รีบพาเธอเข้าไปอีก”
คนรับใช้ทั้งสองคนได้สติกลับมาทันที “ค่ะค่ะ คุณท่าน พวกเราจะพาคุณเสี่ยวเหยียนเข้าห้องเดี๋ยวนี้ค่ะ”
พอเสี่ยวเหยียนเห็นว่าหานชิงจะเดินออกไป เธอก็รีบผลักคนรับใช้ทั้งสองออก แล้ววิ่งเข้าไปหาหานชิง
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอเจ็บเท้ามาก แต่ด้วยความมึนเมา เธอจึงวิ่งเข้าไปหาหานชิงโดยลืมความเจ็บไป
ความรู้สึกของตรงๆคือ หานชิงอยากหลบหนีเธอ
แต่ดูจากสีหน้าของเธอ ถ้าเขาหลบจริงๆ เธอต้องล้มลงบนพื้นแน่ๆ และล้มแบบหน้าไถลกับพื้นไปแบบนั้น
ตอนที่กำลังคิดอยู่ เสี่ยวเหยียนก็กระโดดเข้าหา แล้วกอดเขาไว้แน่นสองขาเกี่ยวเอวเขาไว้แน่น
คนรับใช้ทั้งสองมองหน้ากันไปมา “…”
หานชิงหน้าดำคร่ำเครียด คิ้วขมวดเข้าหากัน สองมือโอบเอวเธอไว้ ตอนที่กำลังจะดึงเธอออกมา เสี่ยวเหยียนก็โอบคอเขาไว้แน่น
หานชิงชะงัก จ้องมองริมฝีปากของเสี่ยวเหยียน ที่กำลังจะจูบเขา
มั้งๆที่เขาหลบได้พ้นแท้ๆ
แต่หานชิงยังคงยืนนิ่ง หรือว่า… เธอจะใจกล้ามากเกินไป จนเขาตั้งรับไม่ทัน ถึงทำให้เขาลืมหลบหนี
ริมฝีปากของเธอพุ่งตรงมาทางเขา
อาจจะเป็นเพราะเมาด้วย ดังนั้นจึงใจกล้ามากขึ้น การจู่โจมก่อนหน้านี้ทั้งสองครั้ง ตอนที่เขาได้สติกลับมา เสี่ยวเหยียนก็วิ่งหายไปแล้ว
แต่ครั้งนี้ เธอกลับยืนเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ริมฝีปากยังคงประจบกับริมฝีปากของเขาไม่ขยับ ดวงตาทั้งสองข้างถลึงตาโต
หานชิง “…”
ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนนึกว่าเขาจะหนี เธอจึงรีบกัดเขาไว้
คนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง “…”
หานชิงเจ็บจนจับสองแขนของเธอไว้แน่น และใช้แรงดึงเธอออกอย่างแรง ก่อนจะใช้สายตาเย็นชามองไปทางคนรับใช้ทั้งสองคน “ยังไม่ออกไปอีก”
คนรับใช้ทั้งสองคนรีบหันหน้าเดินออกไปทันที
หานชิงดึงเสี่ยวเหยียนออกมาไม่ได้ เพราะเสี่ยวเหยียนเกาะเขาไว้แน่นเหมือนปลาหมึก ทั้งมือทั้งเท้าเกาะแน่น ดึงยังไงก็ดึงไม่ออก จนเริ่มเหนื่อย
ทั้งที่อยากให้เธอกลับห้อง แต่สุดท้ายหานชิงกลับต้องเข้ามาส่งด้วย
ปัง
เพราะไม่อยากให้คนรับใช้เห็นหญิงสาวตรงหน้าทำตัวแบบนี้ หานชิงจึงปิดประตูห้อง แล้วพาเสี่ยวเหยียนมาที่เตียงนอน “นอนลงไป อย่าดื้อ ไม่อย่างนั้นคืนนี้คุณจะไม่ได้นอนแม้แต่ในห้องรับแขก”
“ฮึ”
เหล้าทำให้คนใจกล้าขึ้นจริงๆ ความกล้าที่ปกติเสี่ยวเหยียนจะไม่กล้าแสดงออกมา ก่อนจะพูดออกมา “งั้นฉันก็ไม่นอนในห้องรับแขก ฉันจะไปนอนในห้องนอนของคุณแทน”
หานชิง “…”
เขาขมวดคิ้ว เพื่อนของมู่จื่อคนนี้เป็นอะไรไป
แต๊ะอั๋งเขาหลายรอบแล้ว ตอนนี้ยังจะมาพูดบ้าๆแบบนี้อีก
เขานิ่งคิด รู้สึกว่าตอนนี้เขาไม่ควรจะมีปัญหากับคนเมา ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงจะยิ่งอาละวาดหนักขึ้น
ดังนั้นเขาคิดดูแล้ว จึงพูดออกมา “ได้ งั้นคุณนอนห้องรับแขก เชื่อฟังที่ผมบอก เดี๋ยวผม… มีรางวัลให้”
“รางวัลเหรอคะ”เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ เหมือนเด็กขี้สงสัย “รางวัลอะไรคะ”
“ตื่นนอนแล้วผมจะบอก”
คำพูดของเขาใช้ประโยชน์ได้ดี เพราะเสี่ยวเหยียนที่กำลังเกาะเขาไว้อยู่ รีบกระโดดลงบนเตียง ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ แล้วพูดกับหานชิง “งั้นฉันจะนอนหลับตามที่คุณบอก พรุ่งนี้ตื่นมา คุณต้องบอกฉันนะคะ”
“อืม”
หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็นอนหลับไปเลย สักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอดังขึ้นมา
พอมองหน้าเธอได้สักพัก แล้วแน่ใจว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก หานชิงก็จัดเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกจากห้อง
คืนนี้เขาเป็นเจ้าภาพของงานเลี้ยง จึงไม่สามารถออกจากงานก่อนแขกได้
ไม่นาน หานชิงก็เดินออกไป โดยทิ้งเสี่ยวเหยียนนอนหลับอยู่ในห้องต่อไป
