บทที่ 545 เศร้าใจ
วันรุ่งขึ้นไป
หานมู่จื่อเหมือนจะได้กลิ่นของอาหารในฝัน เธอลูบคลำท้องของตัวเอง แล้วพลิกตัว
เมื่อคืนเพราะไปงานเลี้ยง เลยไม่ได้ทานอะไร
ตอนที่กลับมา กินแค่ก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชาม ก็พักพักผ่อนพร้อมกับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว ตอนนี้รู้สึกหิวนิดหน่อยจริงๆ จึงได้กลิ่นหอมของอาหารสินะ
หานมู่จื่อครุ่นคิดสักพัก เหลือบมองแสงแดดนอกหน้าต่าง หลังจากหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา ถึงพบว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่หลับอยู่ข้างๆเธอเมื่อคืน หายไปแล้ว
หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หานมู่จื่อก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงไปชั้นล่าง ไม่คาดคิดว่าจะเห็นอาหารอยู่บนโต๊ะ
ความคิดแรกของเธอก็คือ เสี่ยวเหยียนกลับมาแล้ว?
แต่เมื่อเดินไปที่ประตูห้องครัว ก็ได้เห็นเจ้าตัวเล็กคนหนึ่งยืนอยู่บนเก้าอี้ ยื่นมือเล็กๆออกไป พยายามไปหยิบของบนตู้
เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไร ตั้งใจดูเสี่ยวหมี่โต้วหยิบของลงมาเสร็จ ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเดินเข้าไป
“เมื่อกี้หนูทำอะไร?”
ได้ยินเสียงของหานมู่จื่อ หานมู่จื่อตกใจสะดุ้ง ใบหน้าเล็กๆดำมืดมน ดวงตากะพริบถี่ๆ พูดด้วยท่าทีไร้เดียงสา “หม่ามี๊ เมื่อกี้หนูกำลังทำอาหารอยู่”
“ทำอาหาร?” หานมู่จื่อขมวดคิ้ว “หนูเรียนรู้การทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่? หนูรู้ไหมว่าเมื่อกี้อันตรายมากแค่ไหน? ยืนสูงขนาดนี้ ถ้าล้มลงมาจะทำยังไง?”
มีเพียงพระเจ้าที่รู้ว่า ตอนที่เธอเห็นเขายืนอยู่บนเก้าอี้ ยื่นมือออกไปหยิบของ หัวใจของหานมู่จื่อแทบจะพุ่งออกมาถึงคอหอย กลัวว่าเขาจะไม่ระวัง ถึงเวลานั้นตกลงมาจะทำยังไง?
แต่ต่อให้ตกใจหวาดกลัวมากขนาดไหน ก็ไม่กล้าดุเขาในเวลาแรก กลัวว่าตัวเองส่งเสียงดังกะทันหัน เขาจะตกใจเพราะตัวเอง
“หม่ามี๊ ไม่ต้องเป็นห่วง เสี่ยวหมี่โต้วจะระมัดระวังที่สุด จะไม่ล้มลงมาหรอก!”
เขาเน้นย้ำกับหานมู่จื่ออย่างจริงจัง จากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า เขย่าก้นเล็กๆขึ้น แล้ววางชามและตะเกียบลงบนโต๊ะ หันกลับมาเรียกหานมู่จื่อ “หม่ามี๊ รีบเข้ามาทานอาหารเช้าได้แล้ว”
หานมู่จื่อโกรธกับพฤติกรรมของเขาจนปวดหัว ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่อยากขยับ
เสี่ยวหมี่โต้วเห็นว่าเธอยังยืนอยู่ที่นั่น เลยต้องเดินเข้าไปจับมือของเธอเอง แต่ก็ไม่สามารถดึงหานมู่จื่อได้ จึงต้องพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้ว รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว คราวหน้าจะไม่ยืนสูงขนาดนี้แล้ว”
“คราวหน้า?” หานมู่จื่อหรี่ตาลง
ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว หม่ามี๊ อาหารเช้าที่หนูตั้งใจทำ หม่ามี๊จะไม่กินจริงๆเหรอ? เดี๋ยวจะเย็นหมดแล้ว”
หานมู่จื่อ “……”
เมื่อพูดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกใจอ่อนเล็กน้อย
ใช่สิ นี่คืออาหารเช้าที่ลูกชายสุดที่รักของเธอ ตื่นขึ้นมาทำให้เธอตั้งแต่เช้า เธอจะไม่กินได้อย่างไร? นั่นจะทำให้เขาเสียความตั้งใจโดยเปล่าประโยชน์ไม่ใช่หรือ?
เมื่อเห็นสีหน้าของหานมู่จื่ออ่อนลงเล็กน้อย เสี่ยวหมี่โต้วจึงรีบพาเธอไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
ทั้งสองนั่งอยู่ในที่เดียวกัน หานมู่จื่อมองดูอาหารเช้าตรงหน้า
อันที่จริงเรียบง่ายมาก คือไข่ดาวที่เสี่ยวหมี่โต้วเจียวเอง และขนมปังที่เพิ่งปิ้งเสร็จ กับน้ำเต้าหู้
เพราะเสี่ยวเหยียนเชี่ยวชาญด้านการทำอาหารเป็นพิเศษ ดังนั้นที่บ้านสิ่งที่ควรจะมี ก็ไม่ขาดเลย
หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก คีบไข่ดาวขึ้นมากัดคำหนึ่ง พบว่าไข่นั้นทอดได้พอดีเลย และยังอร่อยมากด้วย
ค่อนข้างคาดไม่ถึง เธอมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วกำลังมองมาที่เธออย่างตั้งตารอคอย
“หม่ามี๊ อร่อยไหม?”
แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เหมือนกำลังรอคำชมของเธอ
เธอไม่ตระหนี่กับคำชมของเธอที่มีต่อลูกชายอยู่แล้ว หานมู่จื่อพยักหน้า ยิ้มเบาๆ “อร่อยกว่าที่หม่ามี๊คิดไว้มาก”
“ขอบคุณหม่ามี๊! งั้นหม่ามี๊ทานเยอะๆเลย ถ้าหม่ามี๊ชอบ ต่อไปเสี่ยวหมี่โต้วสามารถทำให้หม่ามี๊กินได้ทุกวัน”
หานมู่จื่อ “……”
ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า ไข่ที่กลืนเข้าไป ไม่ได้หอมนุ่มขนาดนั้นแล้ว เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง ถามด้วยเสียงเบา “เสี่ยวหมี่โต้ว เรียนรู้ทำเหล่านี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เพิ่งเรียนรู้ในช่วงนี้เอง”
หานมู่จื่อนิ่งชั่วคราว “เสี่ยวหมี่โต้ว โกหก?”
“หม่ามี๊?”
“เพิ่งเรียนรู้ ทำไมถึงทำได้ดีขนาดนี้? หนูบอกกับหม่ามี๊ หนูเรียนรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่? อีกอย่าง ทำไมหนูต้องเรียนสิ่งนี้ด้วย?”
“ฮิฮิ” เสี่ยวหมี่โต้วแสดงรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา ที่มีในเฉพาะเด็ก พูดอย่างจริงจัง “นี่หม่ามี๊กำลังชมเสี่ยวหมี่โต้วอยู่เหรอ? หนูก็ไม่ได้เรียนรู้เป็นพิเศษ แต่เพราะมักจะติดตามน้าเสี่ยวเหยียน ดังนั้นค่อยๆก็ทำเป็นเลย”
ติดตามเสี่ยวเหยียนเหรอ?
อาหารเช้าของพวกเธอทั้งสามคน คือเสี่ยวเหยียนที่รับผิดชอบมาโดยตลอด บางครั้งหานมู่จื่อมีเวลาว่าง ก็จะทำอาหารเอง บางครั้ง เสี่ยวหมี่โต้ว ก็จะคอยดูอยู่ข้างๆ
แต่ว่า……เวลาส่วนใหญ่ เธอก็ไม่ได้ทำอาหารมากนัก
“บางทีหม่ามี๊เหนื่อยเกินไป เสี่ยวหมี่โต้วอยากแบ่งเบาภาระกับหม่ามี๊บ้าง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานมู่จื่อรู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก เธอไม่เคยคิดเลย ที่จะให้ลูกของตัวเอง รู้เรื่องรู้ราวมากกว่าลูกของคนอื่น
เพราะถ้าเป็นอย่างนี้ ก็หมายความว่า สภาพแวดล้อมที่ลูกของเธอเติบโตมา ไม่มีความรักความเอาใจเอาใจใส่มากนัก ถึงทำให้เขาค่อยๆเติบโตเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก
แต่ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ยังได้กลายเป็นเข้าอกเข้าใจคนอื่นขนาดนี้ นั้นก็แสดงว่า ความห่วงใยที่เธอให้กับเขาในปกติยังไม่พอแน่นอน
เมื่อคิดถึงเช่นนี้ หานมู่จื่อก็ไม่พูดอะไรอีก กินไข่ดาวให้หมดอย่างเงียบๆ แล้วก็ไปดื่มน้ำเต้าหู้
ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด เธอไม่ได้ยิ้มเลย เสี่ยวหมี่โต้ว เห็นท่าทางกลัดกลุ้มไม่มีความสุขของเธอ จึงถามด้วยความกลุ้มใจเล็กน้อย “คือเสี่ยวหมี่โต้วทำได้ไม่อร่อยเหรอ? หม่ามี๊เลยไม่ดีใจ?”
หานมู่จื่อตั้งตัวได้ รีบแสดงรอยยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว ปฏิเสธ “ไม่ใช่ เสี่ยวหมี่โต้วทำได้ดีมาก”
เธอยื่นมือไปลูบหัวของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ พูดด้วยเสียงเบา “แต่คราวหน้าห้ามตื่นเช้าแบบนี้ มาทำอาหารเช้าให้หม่ามี๊แล้วนะ หนูยังเป็นแค่เด็กเท่านั้น หนูแค่รอให้หม่ามี๊มาทำก็พอ หรือว่าถ้าหนูอยากกิน ก็บอกกับหม่ามี๊ หม่ามี๊จะต้องตื่นแน่นอน ได้ไหม?”
เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาถี่ๆ สุดท้ายก็พยักหน้า “หนูเข้าใจแล้ว หม่ามี๊!”
“อย่าแสร้งทำเป็นตกลง แต่จำไว้ในใจ!” หานมู่จื่อเน้นย้ำอีกครั้ง
“อืม!!!”
*
ตระกูลหาน
“อืม……” เสี่ยวเหยียนหลับลึกมาก พลิกตัวครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นก็ตกกระแทกลงจากเตียง
ตูม!
ร่างกายตกลงบนพื้นแข็งโดยตรง เดิมทีเสี่ยวเหยียนที่ยังคงหลับลึก ในเวลานี้ ตื่นเพราะความเจ็บทันที เธอจับแขนที่กระแทกจนปวดไว้ แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง สีหน้าสับสนมึนงง
เกิดอะไรขึ้น……
เธอจำได้ว่าเตียงของตัวเองติดกับกำแพง และมีราวกั้นด้วย
เนื่องจากนิสัยการนอนของเธอ ดังนั้นเตียงของเธอ จึงซื้อเตียงที่สั่งทำพิเศษโดยเฉพาะ ทำไมยังตกลงมาได้?”
เสี่ยวเหยียนขยี้ผมของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่วินาทีต่อมา ก็ได้เห็นร่างที่เธอไม่คาดคิด
บนระเบียงที่เชื่อมระหว่างห้อง มีร่างสูงเพรียวนั่งอยู่ที่นั่น เพราะกำลังอ่านหนังสือ จึงเผยให้เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างเท่านั้น
ตัวเขาเหมือนกำลังอาบแดดทั้งร่าง แสงแดดยามเช้าอ่อนโยนเป็นพิเศษ ทำให้ร่างของเขาทั้งหมด ก็อ่อนโยนตามด้วย
เสี่ยวเหยียนเฝ้าดูเรื่อยๆ ก็เผลอหลงใหลโดยไม่รู้ตัว สองมือกุมหน้าไว้ จ้องมองหานชิงอย่างล่องลอย
ช่างดีมากจริงๆ!
“ถ้าได้เจอเทพบุตรในความฝันทุกวัน ก็คงจะดี”
ในตอนท้าย เสี่ยวเหยียนก็พูดถอนหายใจ
และในเวลานี้ หานชิงก็ได้ขยับตัวโดยไม่คาดคิด สายตาเย็นชา จ้องมองที่หน้าเธอ ริมฝีปากบางเปิดออกเบาๆ
“ตื่นแล้ว?”
