บทที่ 547 ความรู้สึกนั้นบ้าอำนาจ
หานชิงจ้องมองเธออยู่สักพัก แล้วเอ่ยปากพูดว่า “ฉันไม่ได้รู้สึกว่าตนเองทำร้ายโดนเธอยังไง”
“มี! คำพูดของนายเมื่อครู่นี้ทำร้ายจิตใจสาวน้อยอันเปราะบางของฉัน”
หานชิง “…………”
“เอามา!” เสี่ยวเหยียนยื่นมือไปขอหานชิงด้วยความเชิดหยิ่ง หานชิงโดนเธอว่าจนไม่รู้จะตอบยังไง แต่ว่าพอเห็นแววตาที่มั่นคงของเธอ สุดท้ายจึงยื่นมือไปปลดกระดุมชุดสูทออก แล้วถอดเสื้อออก
เสี่ยวเหยียนรีบเสื้อมาแล้วสวมใส่ จากนั้นก็ขยี้ตาตนเอง แล้วเดินออกไปทางประตูเลย
“ให้ลุงหนานไปส่งเธอนะ”
“ไม่จำเป็น!”
เสี่ยวเหยียนเดินออกไปด้วยความเร็ว หานชิงยืนคิดอยู่ที่เดิม เมื่อครู่นี้เขาพูดอะไรผิดหรือ?
เขาก็แค่……พูดในสิ่งที่ตนเองคิดเท่านั้น
ณ บริษัท
หานมู่จื่อชงกาแฟให้ตนเอง หลังจากที่ดื่มไปไม่กี่คำ ก็หันไปมองที่นั่งที่ว่างเปล่านั้น
เมื่อคืนเธอได้ฝากฝังเสี่ยวเหยียนไว้กับพี่ชายของตนเองแล้ว แต่ไม่คิดว่าป่านี้แล้วกลับยังไม่มาบริษัท
พอนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว
ปัง!
ประตูของบริษัทถูกเปิดออกกะทันหัน หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่ไม่มีอารมณ์ใดๆ นั้นหลังจากที่เห็นเสี่ยวเหยียน รอยยิ้มบนหน้าของเธอก็สูญหายไปเลย
เสี่ยวเหยียนเข้ามาแล้วพุ่งเข้าไปที่นั่งของตนเอง จากนั้นก็นอนซุกอยู่ในแขนทั้งสองของตนเอง
พอเห็นฉากนี้ หานมู่จื่อก็ขยับปากเล็กน้อย วางกาแฟในมือลง แล้วเดินไปข้างๆ เสี่ยวเหยียน “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
ในตอนแรกนั้นหล่อนอยากจะแซวเสี่ยวเหยียนสักหน่อยเรื่องเมื่อคืน แต่พอเห็นเธอเดินเข้ามา แล้วเห็นว่าตาของเธอนั้นแดงก่ำ ราวกับว่าเป็นกระต่าย
เสี่ยวเหยียนทำตัวเฉยๆ ไม่ได้ตอบคำถามของหล่อน
หานมู่จื่อเองก็ไม่ได้ใจร้อนอะไร ดึงเก้าอี้มาหนึ่งตัวนั่งลงข้างๆ เธอ แล้วรอด้วยความอดทน
ประมาณ3-5นาที เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้น แล้วมองหล่อนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
หานมู่จื่อรู้สึกกระตุกที่หัวใจ หยิบกระดาษมาเช็ดน้ำตาให้เธอ “อย่าร้องสิ มีอะไรก็พูด ถ้าพูดไม่ออก ฉันให้เธอหยุดหนึ่งวัน เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เสี่ยวเหยียนหันมากะทันหัน แล้วถามด้วยความน่าสงสาร
“มู่จื่อ ฉันหน้าตาทุเรศมากเลยใช่ไหม?”
หานมู่จื่ออึ้งเล็กน้อย มีเรื่องบางอย่างก่อตัวขึ้นในความคิด แต่หล่อนกลับส่ายหน้า “ไม่หรอก”
“ไม่ทุเรศ? งั้นก็แสดงว่าหน้าตาฉันไม่ดึงดูดคนใช่ไหม? หรือว่า เป็นเพราะว่าฉันจนเกินไป?”
เธอถามพลางน้ำตาไหลพลาง ดูแล้วแย่มาก
“จริงๆ แล้วเมื่อก่อนฉันไม่ชอบหานชิง แต่ว่าในอดีตตอนอยู่ต่างประเทศ เขามาหาเธอบ่อยมาก ฉันเห็นหน้าเขาทุกวัน จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง? ถ้าเขาไม่โสดก็ค่อยยังชั่ว แต่เขากลับโสด ฉันเลยคิดเกินเลย แต่จนถึงตอนนี้ฉันถึงรู้ ว่าความคิดนี้มันช่างเกินตัวและตลกสิ้นดี…..”
หานมู่จื่อ “…………”
เธอขยับปากเล็กน้อย อยากปลอบใจเสี่ยวเหยียน แต่กลับไม่รู้จะปลอบยังไงดี
“มู่จื่อ ฉันเป็นคนที่ไม่รู้จักตนเองเลยใช่ไหม? รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันกลับไปชอบเขา”
มองเธอที่ร้องไห้ไม่หยุด หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่หรอก ความรู้สึกนั้นบ้าอำนาจ หากคนเราสามารถควบคุมความรู้สึกได้ตลอดเวลา ก็คงไม่ใช่คนแล้วล่ะ ก็เพราะว่าเป็นคน ถึงได้มีความรู้สึก เธอชอบเขาก็เป็นเรื่องธรรมดา เขาไม่ชอบเธอก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่ไม่รู้จักตนเองเลย เธออย่ารู้สึกต่ำต้อยเพราะเรื่องนี้เลยนะ”
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันรู้สึกต่ำต้อย?”
หานมู่จื่ออึ้งเล็กน้อย แววตาที่สวยงามของหล่อนหลบเล็กน้อย
เธอรู้ได้ยังไง?
หานมู่จื่อเองก็ไม่อยากรู้ว่าตนเองรู้ได้ยังไง แต่เพื่อที่จะปลอบใจเสี่ยวเหยียน หล่อนจึงยิ้มอ่อน
“ตอนนั้นตอนที่ฉันชอบเขา ฉันก็รู้สึกเหมือนเธอเลย”
เสี่ยวเหยียนอึ้ง วินาทีต่อมาเธอถึงรู้ตัว สูดน้ำมูกด้วยความซาบซึ้งแล้วพูด “มู่จื่อ ฉันซาบซึ้งมาก ไม่คิดว่าเธอจะปลอบใจฉันด้วยการพูดเรื่องที่ทำให้เธอเสียใจ”
หานมู่จื่อ “……เพราะงั้น ตอนนี้เธอยังเศร้าอยู่ไหม?”
เสี่ยวเหยียนพยักหน้า “นิดหน่อย แต่ว่า ฉันเข้าใจแล้วว่าตอนนั้นเธอรู้สึกยังไง ตอนนี้ข้าชอบเขาฝ่ายเดียว แล้วโดนเขาปฏิเสธ ฉันยังเสียใจขนาดนี้ เธอในตอนนั้น……”
เธอเริ่มพูดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่หานมู่จื่อสีหน้ากลับเปลี่ยนเล็กน้อย รีบพูดขัดจังหวะเธอ “เอาเถอะ อย่าพูดเรื่องในอดีตแล้ว พูดเรื่องเมื่อคืนดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น? เธอไปเจอลูกค้าเป็นเพื่อนพี่ชายฉันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงมาถึงขั้นโดนปฏิเสธล่ะ”
“เชอะ!” เสี่ยวเหยียนพูดด้วยความโกรธ “พี่ชายของเธอมาเสยคางฉันแล้วถามว่าฉันชอบเขาใช่ไหม?”
ได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อเองก็ตกใจเล็กน้อย แค่นึกถึงภาพนั้นก็รู้สึกว่าแปลกใจมาก
หานชิง……เป็นคนที่จะไปเสยคางของผู้หญิง? ในความทรงจำของหานมู่จื่อ หานชิงเป็นพี่ชายที่สุขุมมาโดยตลอด ถึงจะเป็นเมื่อก่อนที่ยังไม่เคยรู้ว่าเป็นพี่น้องกัน หานชิงเป็นคนที่ควบคุมพฤติกรรมของตนเองได้เป็นอย่างดี จะไปเสยคางของผู้หญิงได้ยังไง?
พอนึกถึงเรื่อง แววตาที่หานมู่จื่อมองเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไป
เธอเม้มปากเล็กน้อย “แล้ว? เธอพูดยังไง?”
“ฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ? ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย พี่ชายของเธอก็บอกให้ฉันว่าอย่าชอบเขา เชอะ ใครจะยอม ฉันยังไม่ได้บอกชอบเลย เขาก็มาปฏิเสธฉันแล้ว เธอว่าคนนี้ตลกไหม? มู่จื่อ ฉันว่าพี่ชายเธอแบบนี้เธอจะโกรธฉันไหม”
เห็นสีหน้าของเธอโกรธมาก หานมู่จื่อจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วส่ายหน้า “ไม่หรอก”
หลายปีมานี้ เสี่ยวเหยียนชอบหานชิงมากขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นเพียงแค่พฤติกรรมของหญิงสาวที่โดนปฏิเสธและรับไม่ได้กับศักดิ์ศรีที่โดนเหยียดหยามก็เท่านั้นเอง รอให้พรุ่งนี้ผ่านไป เธอก็อาจจะดีขึ้น
และเสี่ยวเหยียนนั้นเป็นประเภทที่ไม่เจอบาดแผลไม่ยอมกลับตัว
“เอาเถอะ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว ถ้าเธอไม่กลับบ้านไปพักผ่อน ก็รีบจัดการตัวเองแล้วทำงานต่อเลย”
พูดจบ หานมู่จื่อมองเสื้อสูทบนตัวของเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินไปที่โต๊ะของตนเอง
ก๊อกก๊อก——
“เข้ามา”
ประตูออฟฟิศถูกเปิดออก เลิงเยาเยาชะโงกศีรษะเข้ามา
เธอลังเลเล็กน้อย แต่ไม่นานก็คิดได้เลยเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
เลิงเยาเยาวางแฟ้มไว้ตรงหน้าเธอ “นี่เป็นภาพวาดที่ฉันวาดออกมาสองสามวันนี้ เธอลองดูสิว่าเป็นยังไงบ้าง”
หานมู่จื่อยื่นมือไปรับแฟ้มมา หลังจากที่เปิดดูถึงพบว่าข้างในนั้นเป็นเสื้อแฟชั่นผู้ชาย และตอนนี้ก็นึกออกว่าก่อนหน้านี้เธอให้เลิงเยาเยาทำงานของเย่โม่เซิน
ระหว่างที่ดู หานมู่จื่อได้ยินเลิงเยาเยาถามตนเอง “เธอคิดว่างานออกแบบพวกนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เลว วาดได้ดีเลยทีเดียว ฝีมือของเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งพัฒนามากขึ้นแล้วนะ” หานมู่จื่อชื่นชม
“แต่ว่า…..พวกนี้ต่างก็ไม่ผ่านด่านประธานเย่เลย”
