บทที่ 557 ให้อิ่มท้องก่อน
ในตอนแรกหานมู่จื่อไม่เชื่อ คิดว่าเขาหลอกตัวเอง
เมื่อเธอพยายามดิ้นรนออกมา กลับได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินมาอย่างวุ่นวาย
หานมู่จื่อถึงกลับกลั้นหายใจเอาไว้ด้วยความประหม่า ความรู้สึกตกใจกลัวก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ก็ยังคงหลงเหลืออยู่ เพราะเธอถูกเย่โม่เซินลากเข้ามาในความมืด ดังนั้นเมื่ออยู่ตรงนี้จึงทำให้เธอเห็นด้านนอกที่สว่างกว่าได้อย่างชัดเจน
ชายชุดดำสองคนกำลังเดินเข้ามา ทั้งคู่ต่างมองไปรอบๆ ด้วยความระแวดระวัง หลังจากนั้นถึงเอ่ยถามกันเสียงเบา
“เกิดอะไรขึ้น? คนล่ะ?”
“เมื่อกี้ไม่ใช่ให้นายตามมาเหรอ ฉันพึ่งไปเข้าห้องน้ำมาไหม?”
“ไอ้บ้าเอ้ย ให้ตายสิวะไม่ใช่เพราะรอนายหรอกเหรอ? ใครจะไปรู้ว่านายจะไปเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ แค่แป๊บเดียวนายไม่สามารถทนได้เลยหรือไง? ตอนนี้คนหายไปแล้วไหมล่ะ? จะทำยังไงล่ะทีนี้?”
ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันอยู่ จู่ๆ ก็พากันหยุดฝีเท้าลง
หนึ่งในนั้นมองไปรอบๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “อาจจะรู้ว่าพวกเราตามเธอมา หลังจากนั้นเธออาจจะซ่อนตัวอยู่บริเวณรอบๆ นี้ก็ได้?”เมื่อได้ยินดังนั้นลมหายใจของหานมู่จื่อก็ถึงกลับสะดุด ที่ที่ปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้ในตอนแรกค่อยๆ ปล่อยออกอย่างช้าๆ หานมู่จื่อเบิกตากว้าง
ปล่อยมือออกในเวลาแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าอยากให้เธอไม่ระวังจนเผลอส่งเสียงออกไปหรอกนะ?
หานมู่จื่อมองเย่โม่เซินผ่านความมืดด้วยสายตาดุดัน อยากจะพูดอะไรออกมา ทว่าคนตรงหน้ากลับโน้มตัวลงมาปิดริมฝีปากเธอโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
“………”
เธอตกตะลึง
กล้าที่จะบอกว่าที่จู่ๆ เขายอมปล่อยมือออกนี้ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่น แต่ก็เพื่อสิ่งนี้?
ขนตางอนยาวสั่นระริก หานมู่จื่อกะพริบตาถี่ๆ ในตอนที่กำลังจะเอื้อมมือไปผลักเขาออกก็ตระหนักได้ว่าอาจจะทำให้เกิดเสียง แล้วจะถูกสองคนนั้นพบได้
ดังนั้นเธอจึงหยุดมือลง หลังจากนั้นก็ได้ยินสองคนนั้นพูดขึ้นมาอีก
“ไม่น่าจะซ่อนเปล่าวะ ระยะห่างไกลขนาดนี้ เธอคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราตามเธออยู่ นอกจากนี้นี้ยังเป็นเขตชุมชน เธออาจจะกลับไปแล้วก็ได้”
เย่โม่เซินบีบคางเล็กอย่างเบามือ ก่อนจะให้ฟันงับเธอเบาๆ
มือของหานมู่จื่อกำคอเสื้อของเย่โม่เซินเอาไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาเบิกกว้าง นิ้วเท้าในรองเท้าจิกพื้นเอาไว้แน่น กังวลไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไป
“งั้นทำยังไงดี? งั้นวันนี้กลับกันก่อนไหม?”
“วันนี้คงอีกนาน กลับกันก่อนเถอะ”
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังห่างออกไป ภายในใจของหานมู่จื่อก็ค่อยๆ วางใจลง จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหายไปแล้ว หานมู่จื่อจึงตระหนักได้ว่าควรผลักเย่โม่เซินออก
ในเวลานี้เย่โม่เซินก็กดจูบลงมาอย่างลึกซึ้ง ร่างสูงของเขากดร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนที่ร่างของทั้งคู่จะแนบชิดด้วยกัน
ความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาถูกส่งผ่านเนื้อผ้า มันแผดเผาจนทำให้ผู้คนอยากจะถอยห่าง
หานมู่จื่อพยายามดิ้นรน ถอยหลังออกมา พยายามหลีกเลี่ยงสัมผัสที่เอาแต่ใจของเย่โม่เซิน
ท่ามกลางความร่วมมือของทั้งคู่อีกคนขยับเข้าใกล้อีกคนขยับถอยหลัง จนในที่สุดเย่โม่เซินก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากตัวเองกลับไปอย่างไม่เต็มในมากนัก ก้มมองหน้าผากขาวนวล และปากที่เผยออกเล็กน้อย
หานมู่จื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก เธอโกรธจนกำหมัดชกอีกฝ่าย “ปล่อยฉัน”
“ทำไม?” เย่โม่เซินยกยิ้ม “เมื่อกี้ยังไม่กล้าส่งเสียง ตอนนี้พอคนไปแล้วก็หมดอารมณ์กับผมแล้วเหรอ?”
หานมู่จื่อ “……..”
“เห็นผมเป็นคนใกล้ชิดดังนั้นเลยไม่กลัวผมแล้ว?”
หานมู่จื่อ “คุณปล่อย”
“มู่จื่อ” เย่โม่เซินโน้มตัวเข้าไปใกล้ พร้อมทั้งสัมผัสริมฝีปากเธอเบาๆ “คนที่คุณเพิ่งโทรหาก็คือผม”
แล้วก็เป็นเรื่องนี้อีกครั้ง……
เพียงแค่คิดว่าตัวเองเผลอเปิดเผลออารมณ์ความรู้สึกต่อหน้าเขาไป หานมู่จื่อก็ยิ่งรู้สึกอับอายเพิ่มมากขึ้น เธอใช้แรงผลักเขาออกไป ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปด้วยความโกรธ
“ของไม่เอาแล้วเหรอ?”
เสียงของเย่โม่เซินดังตามหลังมา
หานมู่จื่อโกรธมากซะจนไม่ตอบกลับเขาไปแม้แต่ประโยคเดียว เดินตรงไปที่ลิฟต์
ตอนนี้เธอแค่อยากจะกลับไป หลีกไปให้พ้นจากไอ้บ้าเย่โม่เซิน
ตึ่ง—
ประตูลิฟต์เปิดออก หานมู่จื่อก็เดินตรงเข้าไป
ทันทีที่เธอหันหลังกลับมาก็พบเงาของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับถุงข้าวของในมือสองถุงที่เธอโยนลงพื้นก่อนหน้า
เมื่อเห็นเขาหานมู่จื่อก็รีบกดปุ่มปิดลิฟต์ในทันที ทว่ากว่าลิฟต์จะปิดก็ใช้เวลาพอสมควร ทำได้เย่โม่เซินสามารถตามเข้ามาได้อย่างสบาย เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะจงใจเดินมายืนข้างๆ เธอ
สีหน้าของหานมู่จื่อดูเย็นชาขึ้น ขยับห่างให้เขาอีกหน่อย ลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปชั้นบนไม่นานก็ถึงชั้นที่หานมู่จื่ออาศัยอยู่ เธอเดินออกจากลิฟต์ เย่โม่เซินก็เดินออกมาด้วย
หานมู่จื่อหันกลับไปมองด้วยความโกรธ “คุณอย่าตามฉันมานะ ของพวกนั้นฉันไม่ต้องการมันแล้ว”
เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นสายตาสบเข้ากับใบหน้ารูปไข่ที่กำลังชักสีหน้าไม่พอใจของเธอ
เพราะเมื่อครู่ที่เพิ่งร้องไห้มา ดังนั้นจึงทำให้ดวงตาของเธอยังแดงอยู่เล็กน้อย แต่ที่แดงที่สุด….. คงจะเป็นริมฝีปากบางของเธอ
ทั้งแดงทั้งบวม
เมื่อคิดไปว่านี้เป็นผลงานจากเขา รอยยิ้มจากสายตาของเย่โม่เซินก็ยิ่งกดให้โค้งรีขึ้นมากกว่าเดิม
“ของพวกนี้คุณเป็นคนจ่ายเงินเพื่อซื้อเองนะ” เขากล่าว
เขาหรี่สายตาลงจนทำให้หานมู่จื่อไล่จับสังเกตได้
เธอพูดขึ้นอย่างโกรธๆ ว่า “สายตาของคุณนั่นมันอะไร?”
“ผมช่วยคุณแล้ว” เขากล่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“มันก็เป็นเหตุผลได้ว่าคุณควรจะตอบแทนผมบ้างสิ”
“………”
เย่โม่เซินเดินไปข้างหน้า โน้มตัวเข้าหาเธอ อีกมือหนึ่งก็พลางจับเธอเอาไว้ นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองไปที่เธอ “ก่อนที่จะอิ่มอกอิ่มใจกับร่างกายผม ก็ไม่ทำให้ท้องผมอิ่มก่อนได้ไหม?”
หานมู่จื่อ “…………..”
“หึหึ”
เขายื่นมือออกไปคว้าข้าวของจากเย่โม่เซินกลับมา หลังจากนั้นก็เดินไปถึงประตูแล้วกดรหัสผ่าน ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปเธอหันกลับไปมองด้านนอกพลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “วันนี้ขอบคุณคุณมาก แต่ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ ถ้าคุณไม่โผล่ออกมาฉันอาจจะไม่ได้ตกใจจนกลัว แล้วอาจจะขึ้นมาด้านบนก่อนที่จะเจอกับสองคนนั้นด้านล่างซะอีก”
พูดจบหานมู่จื่อก็ปิดประตูเสียงดัง
หานมู่จื่อยืนพิงประตูพวกถุงข้าวของที่อยู่ในมือสองถุง เมื่อนึกไปถึงเรื่องสองคนที่ตามเธอก่อนหน้าก็ทำให้อารมณ์ความรู้สึกของเธอแปรปรวน
ในตอนแรกที่เธอรู้สึกว่ามีคนตามเธอมาเธอจึงตกใจกลัว แต่ภายหลังเมื่อพบว่าเป็นเย่โม่เซิน
เธอก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่คิดไม่ถึงเลยว่า…..หลังจากนั้นจะมีคนตามเธอมาจริงๆ
มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการ ถ้าไม่ใช่เพราะเย่โม่เซินปรากฏตัว ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองเดินเร็วหน่อย งั้นคืนนี้เธออาจจะ……
เมื่อขบคิดดูแล้วหานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตอนนี้ชีวิตของเธอกำลังยุ่งเหยิงไปหมด
เธอถอดรองเท้าก่อนจะเดินเข้าไป จัดการเปิดตู้เย็นแล้วจัดวางของเข้าไป ระหว่างที่เธอกำลังจัดวางของก็ครุ่นคิดไปพลาง
เย่โม่เซินทำไม?
ทำไมเขาถึงโผล่มาที่นี่กลางดึกแบบนี้ได้ล่ะ?
หรือว่า เขารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าตัวเธอกำลังถูกคนตาม? ถ้าเขาไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อน ทำไมถึงได้บอกเธอว่ากำลังมีคนจะมา ราวกับว่าจงใจเตือนเธอ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้การกระทำของหานมู่จื่อก็หยุดชะงักลง ทันใดนั้นเธอก็หมุนตัวเดินไปเปิดประตู
แน่นอนว่าเย่โม่เซินยังไม่ไปไหน เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นเธอเปิดประตูออกมาเขาก็เลิกคิ้วมอง “คิดออกแล้วเหรอ?”
หานมู่จื่อกัดฟันตัวเองแน่น ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ “เข้ามา!”
ริมฝีปากของเย่โม่เซินยกยิ้มอย่างมีเสน่ห์ ก่อนที่ขาเรียวยาวของเขาจะก้าวเดินเข้าไป หานมู่จื่อปิดประตูลงอย่างแรง จะแทบจะหวิดโดนเขา ทว่าเขากลับไม่ถือสามันสักนิด……
