บทที่ 577 ปล่อยให้ฉันจัดการทั้งหมด
หานมู่จื่ออึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับไปสั่งซื้อสินค้าทันที
“ในเมื่อคุณไม่รังเกียจ นั้นฉันก็จะซื้อโดยตรงแล้วนะ”
หลังจากพูดจบ เธอก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน พูดขณะที่เดิน “คุณนั่งเองสักพัก เดี๋ยวอาหารเดลิเวอรี่มา คุณอย่าลืมไปเอาด้วย ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
หานมู่จื่อขึ้นไปชั้นบนเข้าไปในห้องของตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้เย่โม่เซินตามเธอขึ้นมาในห้อง แล้วเกิดเรื่องเร่าร้อน เสมือนตกอยู่ในห้วงของไฟตัณหาเหมือนครั้งที่แล้วอีก
หานมู่จื่อยังได้ล็อคประตูจากข้างในโดยเฉพาะ
เดี๋ยวเธอเปลี่ยนได้ครึ่งทาง เย่โม่เซินจะได้ไม่แอบเข้ามาอีกครั้ง
ปีศาจบ้ากามนี้ ตอนนี้น่าจะเป็นผีร้ายบ้ากามแล้ว
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หานมู่จื่อก็ได้ล้างหน้า เห็นในกระจก ว่าช่วงนี้ผิวของตัวเองแห้งเล็กน้อย จึงได้มาสก์หน้าเพิ่มความชุ่มชื้น เมื่อเวลาพอสมควรแล้ว เธอถึงได้ลงไปชั้นล่าง
ทันทีที่เดินลงไปชั้นล่าง เสียงออดก็ดังขึ้น
ดูเหมือนว่าอาหารเดลิเวอรี่จะมาส่งแล้ว
“ฉันไปรับ” เย่โม่เซินลุกขึ้นเดินออกไปรับอาหารเดลิเวอรี่นอกประตู
เขาไปรับอาหารเดลิเวอรี่ หานมู่จื่อก็ไปที่ห้องครัวหยิบจานชาม เย่โม่เซินวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะอาหาร หานมู่จื่อมองเขาและพูดว่า “ไปล้างมือก่อน ฉันมาตักเอง”
เย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างลึกล้ำแล้วพยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อหานมู่จื่อเห็นว่าเขาไปล้างมือแล้ว จึงไปเปิดกล่องอาหารด้วยตัวเอง ทันทีที่กล่องอาหารเปิดออก ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้าหาใบหน้าโดยตรง เธอขยับตัวไปข้างหลังอย่างมีไหวพริบ ไม่สามารถควบคุมเสียงกรีดร้องของตัวเองในทันที พลั้งมือ
ปากล่องอาหารหก
และในขณะเดียวกัน ฝีเท้าของหานมู่จื่อเดินซวนเซ ร่างทั้งร่าง ล้มกองกับพื้นกระเบื้องที่หนาวเย็น อย่างไม่สามารถควบคุมได้
เย่โม่เซินที่อยู่ในห้องน้ำ เพิ่งจะเปิดก๊อกน้ำ ก็ได้ยินเสียงตกใจของหานมู่จื่อจากด้านนอก เขาไม่แม้แต่จะคิด ก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำ
หลังจากออกไป แวบแรกเย่โม่เซินก็เห็นหานมู่จื่อที่นั่งกองอยู่บนพื้น รีบพุ่งเข้าไปพยุงเธอขึ้นมา
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หานมู่จื่อจ้องมองสิ่งที่เด้งออกมา ยังรู้สึกสะพรึงกลัว
ที่แท้มีสปริงอยู่ในกล่อง แต่สิ่งที่กระโดดออกมาในเมื่อกี้ คือหนูที่ตายแล้ว กล่องอาหารที่เปิดออก มีตัวอักษรสีแดงเลือดขนาดใหญ่สองตัวเขียนไว้
ไปตาย! !
สองคำนั้น สีแดงราวกับเลือด ทำให้หานมู่จื่อแสบตา
เย่โม่เซินกอดเธอไว้มือเดียว หรี่ตาลง ดูความวุ่นวายในที่เกิดเหตุ
“คือฉันที่ไม่ดีเอง ฉันควรตรวจสอบก่อน” เย่โม่เซินพยุงเธอขึ้น หานมู่จื่อน่าจะตกใจกลัวในเมื่อครู่ ตอนที่ลุกขึ้น ขาอ่อนแรงในทันใด ร่างกายก็ล้มกลับไปอีกครั้ง
เย่โม่เซินจึงอุ้มเธอขึ้นมาโดยตรงเสียเลย จากนั้นก็วางลงบนโซฟาข้างๆ
อาจเป็นเพราะความตกใจ หานมู่จื่อจับฝ่ามือของเย่โม่เซินไว้แน่น ใช้แรงหนักมาก เล็บก็จิกลงบนผิวหนังของเขาด้วย
แต่เย่โม่เซินเองไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ด้วยมือข้างเดียว โทรหาเซียวซู่
“นายรีบไปตรวจสอบอาหารเดลิเวอรี่ของร้านXX และผู้ส่งของMeituan และส่งภาพในกล้องวงจรปิดของชุมชนนี้ มายังโทรศัพท์มือถือของฉัน”
“ใช่ จะเอาทันที ตรวจสอบให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้”
“อีกอย่าง เอาที่อยู่ให้ป้าหลิน ให้เธอมาทำอาหาร”
หานมู่จื่อที่นอนตัวสั่นอยู่บนโซฟามาตลอด หลังจากได้ยินประโยคนี้ มีปฏิกิริยาในทันที จับมือของเย่โม่เซินไว้แล้วส่ายหัว “ไม่ต้อง ฉันทำเองได้……”
เย่โม่เซินจับมือของเธอไว้แน่น เหมือนกับจะให้พลังแก่เธอ ในขณะเดียวกัน ก็ส่งสายตาให้เธอเงียบ จากนั้นก็เม้มริมฝีปากบาง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ใช่ เดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ หานมู่จื่อมองดูเขา ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
มือของเย่โม่เซินยื่นไปที่หัวของเธอ ลูบเบาๆเหมือนกำลังปลอบเด็ก “ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้ฉันจัดการทั้งหมด”
คิ้วของหานมู่จื่อขมวดคิ้วมุ่น
“นี่มันผิดปกติ”
“อืม”
“ตามเหตุผลแล้ว คุณไม่หาคนสะกดรอยพวกเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ? และคุณอยู่กับฉันทั้งวัน ตามวิธีที่อีกฝ่ายทำในเมื่อคืน ได้รู้ว่าแหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ที่จะลงมือคืนนี้อีก……อีกอย่าง ยังเป็นการแกล้งคนแบบนี้”
เย่โม่เซินจ้องมองเธอ ในแววตาดำสนิท มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ
ทั้งๆที่เมื่อกี้รู้สึกหวาดกลัว ทั้งๆที่ล้มลง ทั้งๆที่จับมือของเขาแน่นขนาดนั้น แต่ก็ยังคงวิเคราะห์อย่างใจเย็นแบบนี้
หลายปีนี้……เธอเติบโตมากแค่ไหนกันแน่?
เย่โม่เซินรู้สึกเจ็บปวดในกับเธอในทันใด
“ฉันสงสัยว่า เหตุการณ์ในครั้งนี้ มีสองฝ่ายบงการอยู่เบื้องหลัง เรื่องวันนี้……”
ประโยคที่พูดได้ครึ่งทาง หยุดลงกะทันหัน เพราะเย่โม่เซิน กอดเธอในทันใด และเป็นท่ากอดอย่างแนบชิด อ้าแขนออก กอดเธอไว้แน่นในอก
แก้มของเธอกระทบหน้าอกอุ่นๆของเขา โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
“อย่าคิดมาก นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรพิจารณาในตอนนี้”
หานมู่จื่อรู้สึกสับสน รู้สึกแสบจมูกอยากจะร้องไห้
“เรื่องเหล่านี้ ปล่อยให้ฉันมาทำก็พอ”
เย่โม่เซินถอนหายใจเบาๆ “วันนี้ฉันประมาทไปเอง ฉันคิดว่าแค่ฉันอยู่เคียงข้างคุณ พวกเขาก็น่าจะไม่ลงมือ แต่ความประมาทนั้นเกิดเรื่องได้ง่ายจริงๆ ต่อไป……จะไม่มีอีกแล้ว”
“วันเวลาต่อจากนี้ ฉันจะอยู่กับคุณทุกวัน”
“แสบจมูก แสบตาด้วย และตรงหน้ายังคลุมเครือนิดหน่อย
หานมู่จื่อคิดว่า น่าจะเป็นเพราะว่าเมื่อกี้เธอตกใจกลัวจริงๆ เพราะทันทีที่เปิดกล่องอาหารออก ก็มีของเด้งออกมา ความสะพรึงกลัวที่เกือบจะทำร้ายเธอ
ตอนที่เธอหวาดกลัว เย่โม่เซินก็ออกมาเป็นผู้พิทักษ์ดอกไม้ดังนั้น……เธอจึงได้รู้สึกซาบซึ้งขนาดนี้
เธอคิดว่า วันนี้ถ้าไม่ใช่เย่โม่เซิน แต่เป็นคนอื่น นั้นเธอก็จะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน
เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อบังคับตัวเองให้กลั้นน้ำตาไว้ ดวงตาเบิกกว้าง ไม่ยอมให้น้ำตาร่วงลง
เธอกัดริมฝีปากล่าง แล้วได้พูดเบาๆ
“ฉันรู้ ฉันแค่อยากจะบอกว่า……เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ กับที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อาจไม่ได้เกิดจากฝีมือคนเดียวกัน ฉัน……อือ”
ประโยคหลังจากนั้น เธอไม่ทันได้พูดแล้ว เพราะเย่โม่เซิน ถอยออก แล้วโน้มตัวจูบลงไป ปิดผนึกคำพูดทั้งหมดของเธอ ไว้ในริมฝีปาก
หานมู่จื่อเบิกตากว้าง น้ำตาไหลลงมาจากหางตา ไหลผ่านแก้มที่ขาวนวลของเธอ สุดท้ายก็มาถึงริมฝีปาก น้ำตาที่เค็มและฝาด ถูกเย่โม่เซินดูดเข้าไป
จูบนี้เศร้าเล็กน้อย น้ำตาของหานมู่จื่อยิ่งไหลมากขึ้นเรื่อยๆ เย่โม่เซินรู้สึกทะนุถนอมยิ่งนัก สองมือกุมแก้มของเธอไว้ ดูดหยดน้ำตาบนใบหน้าของเธอทีละหยดด้วยความรักใคร่
สุดท้ายแนบที่เขาหน้าผากของเธอ พูดด้วยเสียงต่ำ
“อย่าร้องเลย ถ้ายังร้องต่อ วันนี้ฉันต้องดื่มน้ำตาจนอิ่มแล้ว”
หานมู่จื่อ “……”
เดิมทีเป็นฉากที่โรแมนติกมาก หานมู่จื่อเกือบจะรู้สึกว่า หัวใจของตัวเองกำลังจะยอมแพ้ให้เขา แต่เขาพูดประโยคนี้กะทันหัน ทำเองบรรยากาศที่สวยงามพังทลายโดยตรง
“หือ?” เย่โม่เซินยื่นมือลูบคางของเธอเบาๆ แล้วหัวเราะเสียงต่ำ “มาร์คหน้าก็ล้างหน้าไม่สะอาด รักสวยรักงามมากขนาดนี้ ยังจะร้องไห้…… จะมีรอยตีนกาแล้ว”
หานมู่จื่อ “……”
เธอยื่นมือไปแตะคางตัวเอง เมื่อกี้ตอนที่เธอมาสก์หน้า ล้างไม่สะอาดเหรอ?
