บทที่ 578 ในชีวิตนี้ ผู้หญิงคนเดียวของฉันก็คือคุณ
ความตกใจสะพรึงกลัวของหานมู่จื่อในเมื่อครู่ ได้หายไปอย่างไม่รู้ตัวแล้ว
หญิงสาวแตะเซรั่มที่คางของเธอไว้ปลายนิ้ว ทาที่ปลายจมูกของเธอ “นี่มันอะไร?”
ก็ได้ เธอล้างหน้าไม่สะอาดจริงๆ หานมู่จื่อหน้าแดงเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเย่โม่เซิน แต่ได้หันหน้าหนี ทิศทางคือจุดที่ทุลักทุเลในเมื่อกี้
แต่เธอยังเห็นไม่ชัด มือใหญ่ของเย่โม่เซินก็เอื้อมมาปิดตาของเธอไว้
“อย่าไปดูเลย ฉันพาคุณขึ้นไปชั้นบนก่อน คุณไปอยู่ชั้นบนสักพัก”
พูดจบ ก็ไม่สนว่าหานมู่จื่อจะเห็นด้วยหรือเปล่า ก็ได้อุ้มตัวเธอขึ้นมาทันที แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน
ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากเท่านั้น ตอนที่เดินผ่าน หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่อยากจะไปดูอีก แต่เย่โม่เซินเหมือนคาดการณ์ล่วงหน้าได้ จับหัวของเธอไว้ “อยากดูอะไร? กลัวก็อย่าดูเยอะ”
จากนั้นเย่โม่เซินก็อุ้มเธอกลับไปที่ห้องของเธอเอง วางเธอลงบนเตียงนุ่มตัวใหญ่
“อยู่ที่นี่ดีๆ ชั้นล่างจัดการเสร็จเรียบร้อย ฉันค่อยมาเรียกคุณ”
หลังจากพูดเสร็จ เย่โม่เซินก็ออกไป
หลังจากที่เย่โม่เซินจากไป หานมู่จื่อกะพริบตาเล็กน้อย นอนลงบนเตียงตัวใหญ่ที่นุ่มละมุน กอดผ้าห่มข้างๆไว้
ในช่วงเวลานี้ ที่เย่โม่เซินทำกับเธอ ไร้ที่ติจริงๆ
แต่ว่า……ใครกันแน่ ที่จะเล่นตลกแบบนี้?
ดูจากเหตุการณ์ในช่วงนี้ วันแรกพัสดุกระต่ายตาย บวกกับหนูที่ตายและคำว่าไปตายในโต๊ะอาหารของวันนี้ ทั้งหมดน่าจะเป็นฝีมือของคนคนเดียวกัน
แต่คนที่แกล้งทำเป็นคนส่งพัสดุ ส่งกล่องมาให้ กลับฆ่าตัวตายอย่างกะทันหัน ดูผิวเผินเหมือนเป็นการฆ่าตัวตาย แต่เป็นการฆ่าตัวตายหรือไม่ ก็เป็นปริศนา
และคนที่สะกดรอยตามเธอช่วงสองวันก่อน ในตอนนั้นที่พวกเธอซ่อนตัวอยู่ในความมืด เนื้อหาในสนทนาของพวกเขาฟังดูไม่ค่อยระมัดระวังนัก แต่เหตุใดทั้งสองคนได้กลับไปยังเส้นทางเดิมอย่างกะทันหัน ทั้งหมดนี้ ดูเหมือนว่าจะมีคนคอยบงการอยู่เบื้องหลัง
แต่ว่า คนคนนี้คือใครกันแน่? กำลังจะช่วยคนที่ทำร้ายเธอหรือ?
เธอไปขัดใจใครอีก……
ในหัวสมองสับสนมึนงงไปหมด ชั้นล่างเกิดอะไรขึ้น หานมู่จื่อไม่รู้เลย สุดท้ายนอนอยู่บนเตียง แล้วค่อยๆหลับไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้กลิ่นข้าวหอมฟุ้ง
หานมู่จื่อลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง ก็เห็นเย่โม่เซินนั่งอยู่ข้างหน้าต่างในทันที
“ตื่นแล้วเหรอ” เย่โม่เซินได้ยินเสียง จึงลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอ “เชฟเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว ปลุกขึ้นมาทานอะไร หน่อย”
เธอยังไม่ทันที่จะตอบสนอง ก็ถูกเย่โม่เซินอุ้มขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่าง
หานมู่จื่อ “……คุณไม่ต้องอุ้มฉันตลอดเวลา ฉันมีเท้า เดินเองได้”
“เดินได้มั่นคง?”
เย่โม่เซินแค่ประโยคเดียว ก็ทำให้เธอเกือบสำลักตาย หานมู่จื่อพูดไม่ออกในทันใด เมื่อลงไปถึงชั้นล่าง ก็ได้พบว่าบนโต๊ะอาหารนั้นเต็มไปด้วยอาหารอร่อยมากมาย
ดูเหมือนว่าจะมีอยู่มากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการบำรุงและให้รสจืดเป็นหลัก ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีและไม่มีอันตรายต่ออาการป่วยของเธอ
ในเวลาที่หานมู่จื่อตะลึงกับการเอาใจใส่ของเชฟ ก็รู้สึกประทับใจด้วย
เพราะอย่างไรแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็ต้องได้รับคำสั่งจากเย่โม่เซิน แน่นอน
สิ่งสกปรกบนพื้นได้รับการเก็บกวางเรียบร้อยแล้ว ความตกใจในเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลย
“เชฟล่ะ”
หานมู่จื่อมองดูรอบๆ พบว่ารอบข้างไม่มีคนอื่นอยู่เลย มีเพียงเธอและเย่โม่เซินสองคน
“กลับไปแล้ว”
เย่โม่เซินตักชามซุปให้กับเธอ กำชับให้เธอดื่มลงไป
อาหารมากเกินไป แม้ว่าหานมู่จื่อจะหิวมาก แต่อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ได้รับความหวาดกลัว ตอนนี้เธอจึงไม่อยากอาหาร เลยกินได้ค่อนข้างน้อย
แต่เย่โม่เซินก็อดทนเกลี้ยกล่อมให้เธอกินเยอะหน่อยมาโดยตลอด ซึ่งทำให้หานมู่จื่อรู้สึกว่า เหมือนตัวเองกำลังจะกลายเป็นเด็กแล้ว
ในที่สุดเธอก็พูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง “คุณอย่าให้ฉันกินอีกเลย ฉันกินไม่ลงแล้วจริงๆ ถ้าคุณกินอิ่มแล้ว ก็กลับไปก่อนเถอะ วันนี้ฉันอยากอยู่เงียบ”
เย่โม่เซินวางตะเกียบลง เม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย
“อยู่บ้านตัวคนเดียว ไม่กลัวเหรอ?”
“ตราบใดที่ฉันไม่เปิดประตู ก็คงจะไม่เข้ามาในบ้านมั้ง? อีกอย่าง……” หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “คุณได้ติดตั้งกล้องไว้ที่หน้าบ้านฉันไม่ใช่หรือ? ทางฉันเกิดอะไรขึ้น คาดว่าคุณก็ต้องรู้หมด”
เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว จ้องมองเธออย่างไม่พอใจ
“ถึงตอนนี้คุณยังคิดว่า ฉันติดตั้งกล้องไว้ที่หน้าบ้านคุณเหรอ?”
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น ยิ้มอ่อนๆ “ไม่ใช่เหรอ? หรือจะติดตั้งในบ้านฉันอีกตัวไหม? หรือฉันไปห้องคุณหาวิดีโอ เพื่อให้คุณใช้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง?”
พูดจบ หานมู่จื่อก็วางชามและตะเกียบในมือลง พูดเสียงเบา “เอาล่ะ ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากยอมรับ เพราะกลัวว่าฉันจะมีความคิดที่ดื้อรั้น แต่ช่วงสองวันมานี้ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ตอนนี้ฉันสามารถเข้าใจสิ่งที่คุณทำแล้ว ดังนั้น แม้ว่าจะติดตั้งกล้อง ฉันก็ไม่โทษคุณ”
เย่โม่เซินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่โทษตัวเองแล้วเหรอ? เขาหรี่ตามองพิจารณาหานมู่จื่อ พยายามค้นหาอารมณ์ที่แตกต่างบนใบหน้าของเธอ
“วันนี้ขอบคุณมาก ที่ทำเพื่อฉันมากขนาดนี้”
กรามที่ตึงแน่นของเย่โม่เซิน คลายออกชั่วขณะ ไม่คาดคิดว่าเธอจะกล่าวขอบคุณกับตัวเอง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองทำในช่วงนี้ เพราะประโยคนี้ คุ้มค่ายิ่งนัก
สุดท้ายหานมู่จื่อส่งเย่โม่เซินไปถึงหน้าประตู อดไม่ได้ที่จะพูดประโยคหนึ่ง
“ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องเฝ้ามองฉันแบบนี้ตลอดเวลา ไม่คุ้มค่า”
ประโยคนี้ เธอพูดจากใจจริง
ใครจะรู้ว่า หลังจากที่เย่โม่เซินฟังจบ ก็หันมองเธออย่างลึกซึ้ง
“ในชีวิตนี้ ผู้หญิงคนเดียวของฉันก็คือคุณ ฉันไม่มองคุณ แล้วจะไปมองใคร?”
หานมู่จื่อ “……”
“หลังทานอาหารเสร็จ ก็รีบพักผ่อน มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน”
เย่โม่เซินยื่นมือออกไป ปิดประตูกันขโมยให้เธอ
ปัง!
ประตูกันขโมยกั้นทั้งสองออกจากกัน หานมู่จื่อยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม นึกถึงประโยคที่เย่โม่เซินพูดในเมื่อกี้
ในชีวิตนี้ เธอเป็นผู้หญิงหนึ่งเดียว……
ประโยคนี้ จริงจังหรือเปล่า……หรือแค่พูดเล่นๆ ?
ดูการกระทำในช่วงนี้ของเขา ก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องโกหก
แต่ในตอนนั้น ระหว่างเขากับเส่โยวล่ะ?
ในตอนนี้ เธอเลือกที่จะเชื่อเขา แต่สุดท้ายตอนที่เธอจากไป เขาก็ไม่ได้ให้คำอธิบายกับเธอเลย
หานมู่จื่อพิงประตูไว้ ค่อยๆหลับตาลง
สักพัก เธอถึงได้กลับสู่สภาพเดิม หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเสี่ยวเหยียน
“เสี่ยวเหยียน เธอเลิกงานหรือยัง?”
“ห๊า? มู่จื่อ ฉันเลิกงานแล้ว ลืมบอกกับเธอ คืนนี้ฉันกับเสี่ยวหมี่โต้วจะกลับไปที่บ้านตระกูลหานพร้อมกัน…… แค่กๆ ฉันคิดถึงสิ่งที่ฉันพูดกับเธอในเมื่อคืน ก็ยังรู้สึกว่า ช่วงนี้ฉันอย่าเพิ่งกลับไปก่อนดีกว่า รอเธอจัดการปัญหาความรักเสร็จ แล้วค่อยว่ากัน”
