บทที่ 579 ปัญหาความรัก
“……ปัญหาความรัก?” หานมู่จื่อได้ยินสี่คำนี้ ปวดหัวเล็กน้อย เธอยื่นมือนวดระหว่างคิ้วของตัวเองเบาๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในสองสามวันที่ผ่านมา พูดอย่างจนใจ
“ก็ได้ ยังไงช่วงนี้ที่บ้านก็ไม่ปลอดภัย เธออยู่กับเสี่ยวหมี่โต้ว ฉันก็รู้สึกโล่งใจ ใช่แล้ว พี่ชายฉันไม่ได้สงสัยใช่ไหม?”
“น่าจะไม่นะ ฉันเห็นเขาปกติเหมือนเดิม อาจจะเป็นเพราะฉันเอง……ฉันไม่กล้าสังเกตเขาด้วย เลยไม่รู้สถานการณ์ของเขาเป็นอย่างไร แต่ฉันคิดว่า ตราบใดที่เขาไม่ไปถามเธอ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร?”
“อืม”
ทั้งสองคุยกันอีกสักพัก หานมู่จื่อถึงได้วางสายลง
สำหรับเหตุผลที่ออกจากบ้านของเสี่ยวเหยียนนี้ เธอรู้สึกจนปัญญา แต่งก็ทำได้แค่ยอมรับ
*
ในวันรุ่งขึ้น
ตอนที่หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา รู้สึกร่างกายดีขึ้นมาก มือเท้าก็ผ่อนคลายไม่น้อย การนอนหลับเป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับการเจ็บป่วยจริงๆด้วย
เธอล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติ จากนั้นก็แต่งหน้าลงไปชั้นล่าง
เธอทำอาหารเช้าเอง เตรียมจะเอาไปกินตอนไปบริษัท แต่เมื่อเธอทำเสร็จแล้ว ถึงได้พบว่าตัวเองทำเกินที่หนึ่ง
หานมู่จื่อมองอาหารเช้าที่เกินมาตรงหน้าอย่างงุนงง ทันใดนั้นในหัวสมองก็นึกถึงใบหน้าที่หล่อเหลาขึ้นมา
เธอดึงสติกลับมากะทันหัน ส่ายหัวเล็กน้อย
ไม่ใช่ เธอจะทำอาหารเช้าให้เย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัวได้อย่างไร?
ทั้งๆที่ที่อยากจะปฏิเสธเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?
สุดท้าย หานมู่จื่อก็ถืออาหารเช้าทั้งสองชิ้นออกจากบ้าน หลังจากล็อคประตูแล้ว ก็ยืนรออยู่ที่หน้าลิฟต์ เธอจ้องมองปุ่มกดลิฟต์ หัวใจก็ดูเหมือนกระเพื่อมขึ้นเรื่อยๆ ตามชั้นลิฟต์ที่ขึ้นมา แล้วเริ่มรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เธอกัดริมฝีปากล่าง ทันใดนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดกับอารมณ์ของตัวเอง
เพราะว่า เธอถึงกับคาดหวังว่า เย่โม่เซินจะเปิดประตูในเวลานี้ แล้วเดินออกมา
เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองมีความคิดนี้อย่างชัดเจน สีหน้าของหานมู่จื่อยิ่งดูแย่ลง ดังนั้นเธอจึงอยากให้ลิฟต์ขึ้นมาเร็วๆ เธอจะได้รีบเข้าไปในลิฟต์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา ก่อนที่เย่โม่เซินจะออกมา
มิฉะนั้นตอนนี้เธอมีความคิดเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเย่โม่เซินกับยังไง
ดิง——
ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกตามความคาดหวังของเธอ หานมู่จื่อรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่าในวินาทีถัดไป เย่โม่เซินก็จะออกมาจากบ้าน
เธอเฝ้าดูประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ ตอนที่ข้างในลิฟต์เหลือเธอแค่คนเดียว หานมู่จื่อพบว่า ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกัน ในใจก็มีความรู้สึกผิดหวังบางอย่าง
เธอยื่นมือกุมหัวใจของตัวเองไว้ รำคาญกับความรู้สึกแบบนี้ยิ่งนัก
เธอควรมีใจดั่งน้ำนิ่ง ต่อให้ไม่สามารถทำได้ ก็ไม่ควรมีความคิดแบบนี้กับเย่โม่เซิน ตั้งแต่วินาทีที่เธอคิดจะกลับมาในประเทศ เธอก็ได้ตัดสินใจแล้ว ที่จะปิดผนึกอารมณ์ทั้งหมดของตัวเอง
แต่ไม่คาดคิดว่า……
คนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต
ลิฟต์เคลื่อนตัวลงอย่างราบรื่น ระหว่างทางไม่มีคนเข้ามาเลยสักคน มีเพียงตัวเธอเองอย่างเงียบสงบ
มาถึงชั้นแรกอย่างราบรื่น หานมู่จื่อหายใจเข้าลึกๆ เก็บอารมณ์ของตัวเองให้เรียบร้อย เผยรอยยิ้มออกมา
ไม่เป็นไร แซนวิชสองชิ้น เดี๋ยวไปที่บริษัท เธอเตรียมเอาไว้ให้เสี่ยวเหยียนด้วย ยังไงก็แล้วแต่ มันก็ไม่ใช่ว่าจะให้เย่โม่เซิน
ดิง——
หานมู่จื่อใบหน้ามีรอยยิ้ม เหยียบรองเท้าส้นสูงไว้ เตรียมออกจากลิฟต์ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เห็นคนที่อยู่ด้านนอก ก็ถึงกับตกตะลึง
ชายที่ยืนอยู่ประตูลิฟต์ สีหน้าดูกังวลเล็กน้อย ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ แต่ใบหน้ายังคงหล่อเหลา นอกจากเย่โม่เซินแล้ว ยังจะมีใครได้อีก?”
เขาเดินไปข้างหน้า ก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์ จับข้อมือของเธอไว้ น้ำเสียงมีความกังวลเล็กน้อย “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หานมู่จื่อ “……เรื่อง เรื่องอะไร?”
เย่โม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ยืนยันว่าเธอปลอดภัย ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นดึงเธอออกจากลิฟต์
“มีอะไรเหรอ?” หานมู่จื่อไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกกังวลมากขนาดนี้ ยิ่งไม่คาดคิดว่า จะได้พบเขาที่นี่
หรือว่าเขามารอเธออยู่ที่นี่? แต่ดูสีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยเหมือน
เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบาง จ้องมองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“ต่อไปตอนที่ฉันไม่อยู่ คุณอย่าออกไปเรื่อย”
“เพราะอะไร? แค่ขึ้นลิฟต์เท่านั้น”
“แม้จะเป็นแค่ลิฟต์ก็ไม่ได้”สีหน้าของเย่โม่เซินดูบึ้งตึงมาก อารมณ์ก็เหมือนจะโกรธเล็กน้อย “รู้ไหมว่าเมื่อกี้ตอนนี้ฉันเห็นคุณออกมาจากโทรศัพท์ ฉันรู้สึกตกใจมากแค่ไหน? ฉันแค่ออกไปซื้ออาหารเช้าให้คุณครู่เดียว คุณต้องทำให้คนกังวลขนาดนี้เลยหรือ?”
หานมู่จื่อกะพริบตา “คุณบอกว่าเมื่อกี้เห็นฉันในโทรศัพท์?” เย่โม่เซิน “……”
หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ พูดเยาะเขา “พูดอย่างนี้ คุณก็ยอมรับว่าคุณติดตั้งกล้องไว้ที่หน้าบ้านฉัน?”
เย่โม่เซินกัดฟันกรามของตัวเอง ถูกกับดักของเธอ ตอนที่รู้สึกประหม่าตกใจจนได้
เขาไม่ตอบ แต่ก็ถือว่ายอมรับแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางยอมแพ้ของเขา หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีไม่น้อย ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นเขา แต่แล้วก็ได้เห็นเขาปรากฏตัวกะทันหัน ความดีใจแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา หรือเป็นเพราะเธอว่าเย่โม่เซินจนเงียบเหมือนคนใบ้
สรุปคือ ตอนนี้เธออารมณ์ดีไม่น้อย ดังนั้นหานมู่จื่อจึงถามขึ้นก่อน
“คุณไปซื้ออาหารเช้าให้ฉันเหรอ? ซื้ออะไร?”
แววตาของเย่โม่เซินยังคงรู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย แต่เมื่อฟังน้ำเสียงที่กระปรี้กระเปร่าของเธอ ตัวก็ปลอดภัย เลยยื่นถุงให้เธอ “ซื้อตามอารมณ์”
เธอยื่นมือรับเข้ามา เปิดถุงออกมาดู กลิ่นหอมโชยมาที่ใบหน้าทันที
เป็นนมสดอุ่นๆ และไข่ม้วนเล็กๆ เธอมองดูสักพัก แล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างงุนงง “ดูเหมือนจะซื้อแค่ชุดเดียว”
“สำหรับคุณ” เย่โม่เซินตอบบทสนทนาอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบกุญแจรถในมือ “ไปกันเถอะ”
หานมู่จื่อที่ถูกแย่งกุญแจรถ ไม่ได้คาดคิดไว้ ตามไปด้วยสีหน้างุนงง “ไปไหน?”
“คุณตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าจะไปที่บริษัทหรือ? ฉันส่งคุณไป”
หานมู่จื่อชะงัก ที่แท้เขาคาดเดาไว้ก่อนแล้ว ว่าเธอจะไปที่ บริษัท ดังนั้นจึงไปซื้ออาหารเช้าให้เธอเหรอ? ถุงที่ถืออยู่ในมือ เหมือนจะร้อนระอุขึ้นมาในทันใด หานมู่จื่อเหลือบมองไปที่นมและไข่ม้วน เดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ
หลังจากขึ้นรถ หานมู่จื่อก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองอย่างเงียบๆ
หลังจากรถขับออกจากชุมชน เย่โม่เซินหมุนพวงมาลัยพร้อมกับพูดกำชับ “นมยังร้อนๆ ดื่มตอนยังร้อนอยู่ อย่าใจลอย จะถึงบริษัทเร็วๆนี้แล้ว”
นมร้อนถูกหานมู่จื่อกำไว้ในมือ เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องดื่มตอนร้อน
คิดไปคิดมา ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น
“อาหารเช้าแค่ชุดเดียวเหรอ”
เย่โม่เซิน “อืม”
“คุณทานแล้วหรือ?” หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง
เย่โม่เซินหยุดชั่วขณะ พยักหน้า “อืม”
หานมู่จื่อรู้สึกแปลกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองพิจารณาเย่โม่เซิน
ก่อนหน้านี้ที่ถามเขา คำตอบของเขาไม่มีการลังเลเลย แต่ตอนที่เธอถามเขา เรื่องเขาทานอาหารเช้า เขาลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้า
จะเห็นได้ว่า …
“ทันทีที่คุณตื่นนอน ก็ไปซื้ออาหารเช้าให้ฉันแล้ว?”
“อืม”
“แล้วคุณบอกว่าคุณกินแล้ว มันสอดคล้องกันไหม?” ประโยคสุดท้าย หานมู่จื่อราวกับเค้นถาม
