บทที่594 เขาดีกว่าฉันตรงไหน
หานมู่จื่อไม่รู้เลยแม้แต่นิดเดียวว่าเขาพูดเรื่องอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงได้โกรธขนาดนี้ ความโกรธขนาดนี้มันมากมายเกินไปกว่าที่เธอจะรับได้
ด้านหลังของเธอเป็นประตูเย็นๆ มันเย็นจนทะลุผ่านเสื้อผ้าของเธอมาก ทำให้เธอตัวสั่นเพราะความหนาวเย็น
หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าลมปราณที่ออกมาจากเย่โม่เซินนั้นมันเยือกเย็นจนเกินไป
เธอยืนมือเขาด้วยความงุนงงอยู่นาน แล้วก็เถียงให้ตัวเอง
“นายเป็นอะไรกันแน่? ฉันก็แค่ออกไปนิดเดียวไม่ใช่เหรอ? นายถึงกับ……อุ้บ”
ประโยคด้านหลังยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดอย่างแรง
ท่าทางของเย่โม่เซินมันเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียว เขาโน้มตัวลงจูบริมฝีปากแดงของเธอที่สั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว
เขาโมโหมาก ดังนั้นจูบนี้มันก็เลยเต็มไปด้วยความโกรธของเขา เหมือนกับว่าจะแผดเผาหานมู่จื่อจนไม่เหลืออะไรเลย
จูบนี้มันหนักหน่วงมากไปแล้ว
พอจูบนี้สิ้นสุดลง เย่โม่เซินก็ถอนริมฝีปากและลิ้นของตัวเองออก แล้วก็ต้องหน้าเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
“ฉันรอมาตลอด รอให้เธอสารภาพกับฉันเอง”
เย่โม่เซินจับเอวของเธอ แล้วมือหนาของเขาก็อุ้มเธอขึ้นโดยไม่บอกกล่าว
หานมู่จื่อแนบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนแรง
ประตูห้องถูกเปิดออก เย่โม่เซินหันไปล็อคประตู แล้วก็อุ้มเธอเดินไปที่เตียง
ตอนที่ร่างของเธอทับลงมา หานมู่จื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายตัวหนักมาก เธอกรีดร้องออกมา อยากจะผลักน้ำหนักนี้ออกจากร่างกายของตัวเอง แต่วินาทีถัดมามือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกจับไว้แน่น หลังจากนั้นก็โดนจูบเสมือนไฟที่โหมไหม้
“แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่พูด? ”
“เขาดีกว่าฉันตรงไหน? หืม? ”
เขา?
เขาคือใคร? สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไป
“อย่า！！！”
ในชั่วพริบตาเดียว หานมู่จื่อก็ได้สติขึ้นมา แล้วก็ใช้มือทั้งสองข้างผลักหน้าอกของเขา “เย่โม่เซิน นายจะทำอะไร? ”
“ทำอะไรงั้นเหรอ? ”
ร่างกายของหานมู่จื่อแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับเลยแม้แต่นิดเดียว
เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้าของเธออย่างประหลาดใจ
แม้ว่าร่างกายของเขาจะร้อนมาก แต่ว่ารอยยิ้มและแววตาของเขานั้นเยือกเย็นมาก มันเต็มไปด้วยความโกรธ
ริมฝีปากของหานมู่จื่อสั่นเครือ “อย่างน้อย อย่างน้อย……นายต้องป้องกัน”
“ป้องกัน? ” พอเย่โม่เซินได้ยินดังนั้น ดวงตาเขาหรี่ลงอย่างอันตราย “กลัวว่าจะท้องลูกของฉันเข้างั้นเหรอ? เหอะ ถ้ายังงั้นฉันจะบอกอะไรให้นะ เธอหานมู่จื่อเป็นผู้หญิงของฉันเย่โม่เซิน เธอต้องมีลูกให้ฉันได้เท่านั้น”
จนถึงช่วงพลบค่ำ เย่โม่เซินถึงได้อุ้มหานมู่จื่อที่พูดไม่ได้แล้วเข้าไปในห้องน้ำ
……
เธอปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่างกาย ตอนที่หานมู่จื่อตื่นขึ้นมานั้น ก็มีเพียงแค่ความรู้สึกเดียวเท่านั้น
นั่นคือร่างกายดูเหมือนจะถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งทับ เจ็บไปทั่วทั้งตัว
หานมู่จื่ออยากจะพลิกตัว แต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงต้านที่อยู่ที่เอวของเธอ ทำให้เธอล้มกลับไปอีกครั้ง
เพราะว่าเธอขยับตัว เจ้าของมือที่โอบเอวของเธออยู่นั้นก็ลืมตาขึ้นมา
ดวงตาสีหมึกของเขาดูกินจนเต็มอิ่ม แล้วริมฝีปากของเขาก็ขยับ
“หลับต่ออีกแป๊บหนึ่ง”
หานมู่จื่อ ：“……”
ในหัวของเธอตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด
ก่อนหน้านี้โดนเขาจัดการซะจนเหนื่อยแทบทนไม่ไหว หลังจากนั้นก็หลับสนิท ตอนนี้……เธอตื่นเต็มตาแล้ว สิ่งที่คิดแน่นอนว่าต้องเป็นภาพเหตุการณ์เมื่อกี้นี้นั่นเอง
คิดไปคิดมา ทั้งแก้มและหูของหานมู่จื่อก็ร้อนขึ้นมาในทันที เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
เดิมที……เธอไม่อยากจะคบค้ากับเขาอีกแล้ว ใครจะไปคิดว่าเขาจะยิ่งเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ อย่างหน้าไม่อาย ไม่เพียงแต่ยึดครองชีวิตของเธอเท่านั้น ตอนนี้เขายังยึดครองชีวิตของเธออีกด้วย
ความคิดที่ว่าสิ่งต่างๆ อาจซ้ำรอยเหมือนเมื่อห้าปีก่อนทำให้หานมู่จื่อปวดหัว
เธอขมวดคิ้วแน่น คิดว่าเดี๋ยวเธอต้องลงไปซื้อยาคุมฉุกเฉินกิน
เมื่อกี้กี่ครั้งนะ?
ห้า ห้าครั้งงั้นเหรอ? หานมู่จื่อจำไม่ได้แล้ว คิดแค่ว่าตัวเองต้องไปซื้อยากิน ไม่ยังงั้นถ้าเกิดว่าท้องขึ้นมานี่ซวยเลย
พอคิดแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อก็ยื่นมือไปผลักเขาออก
“ปล่อยฉัน ฉันจะลุกแล้ว”
“ลุกทำไม? ”เย่โม่เซินลืมตาขึ้นมามองหน้าเธอ เสียงยังคงแหบแห้งเหมือนเดิม “เมื่อกี้เหนื่อยขนาดนั้น”
หานมู่จื่อ ：“……”
หน้าไม่อายจริงๆ!
เธอออกแรงขัดขืนเขา “ฉันไม่เหนื่อย นายปล่อยฉันเลยนะ ฉันจะลุกแล้ว”
“ไม่เหนื่อยเหรอ? ” เย่โม่เซินหรี่ตาลง แววตาของเขาดูอันตราย “ที่เธอบอกฉันว่าไม่เหนื่อย หมายความว่าอยากทำต่องั้นเหรอ? ”
ระหว่างที่พูดนั้น เขาก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
สีหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนไปทันที แล้วรีบพูดว่า “กล้าเหรอ! ”
เย่โม่เซินกอดเธอไว้แน่น โน้มตัวเข้าไปแล้วฝังหน้าไว้ตรงต้นคอข้างเธอ สูดดมกลิ่นหอมที่แสนจะพิเศษของเธอลงไป ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาก็รดที่ต้นคอของเธอ
“ฉันกล้าหรือไม่กล้า เธอไม่รู้เหรอ? ”
หานมู่จื่อ ：“……”
เขากล้าจริงๆ นั่นแหละ หานมู่จื่อไม่กล้าพูดอะไร และก็ไม่กล้าขยับด้วย เย่โม่เซินโอบเธอไว้แน่น แล้วก็ยื่นมือมาลูบผมของเธอ “เชื่อฟังฉันแล้วหลับต่ออีกหน่อย เดี๋ยวฉันปลุกเธอเอง”
พอพูดจบเขาก็หลับตาลงอีกครั้ง หานมู่จื่อก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา
ก็เห็นว่าใต้ตาของเย่โม่เซินยังคงมีรอยคล้ำอยู่จางๆ เธอก็ให้เขานอนเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ?
แต่ว่าดวงตาของเขาไม่ได้ดูเหี้ยมโหดขนาดนั้นแล้ว
พอนึกถึงท่าทางที่เขาโมโหเมื่อกี้นี้ หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน? ทำไมจู่ๆ ถึงได้โกรธขนาดนั้น?
และแล้วหานมู่จื่อก็เริ่มพยายามจะคิดย้อนกลับไปในสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้นี้
“ฉันรอให้เธอสารภาพมาตลอด”
“แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่พูด? ”
“เขาดีกว่าฉันตรงไหน? ”
เขา?
เขาพูดถึงใครกันแน่? หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ แล้วความรู้สึกผิดก็ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเช้าเธอปิดบังเย่โม่เซินและไปเจอเย่หลิ่นหาน
แต่ว่าเธอไปตอนที่เขานอนอยู่นี่ และเขาก็ไม่ได้ตามมา หรือว่าเขารู้ว่าเธอไปหาเย่หลิ่นหาน?
แต่ว่าเขารู้ได้ยังไงกัน?
ในใจเธอมีคำถามมากมายจนอยากจะออกปากถามเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? แต่ก็กลัวว่าถ้าเกิดว่าถามออกไปจะตกหลุมพรางของเขา
เธอรู้สึกสับสนอย่างมาก หานมู่จื่อจะหลับลงได้ยังไงกัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงของเย่โม่เซินดังขึ้นมา
“นอนไม่หลับเหรอ? ”
หานมู่จื่อตะลึง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขา เขาหลับตาอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงรู้ว่าเธอนอนไม่หลับล่ะ
เย่โม่เซินลืมตาขึ้นมาทันที แล้วสายตาของทั้งสองคนก็ประสานกัน
“ลมหายใจเธอยุ่งเหยิงขนาดนั้น เธอคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ? ”
หานมู่จื่อ ：“……”
พอพูดจบ เขาก็โน้มตัวลงมา แล้วประทับจูบบนหน้าผากของเธอ
สัมผัสที่นุ่มนวลตรงหน้าผากทำให้หานมู่จื่ออึ้งไป เธอกะพริบตา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม
“นาย……ที่นายพูดก่อนหน้านี้……”
เธอสับสนเล็กน้อย ว่าสรุปแล้วควรจะถามออกไปดีไหม?
หรือบางทีเขาอาจจะแค่โกรธเพราะว่าเธอออกไปข้างนอกก็ได้ ถ้าเกิดว่าเธอถามออกไปแล้ว มันจะเป็นการสารภาพผิดออกมาเองรึเปล่า?
ดวงตาของเย่โม่เซินเต็มไปด้วยความอิ่มเอมและความเหนื่อยล้า ความโกรธก่อนหน้านี้มัน หายไปหมดแล้ว น่าจะค่อยๆ หมดไประหว่างเมื่อกี้
แต่ว่าในใจของหานมู่จื่อก็คิดอยู่ตลอด
“ที่นายพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่? ”
ยังไงเธอก็จะเอาแต่คิดเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นก็รีบถามออกไปเลยดีกว่า
ตอนแรกสีหน้าของเย่โม่เซินยังคงเหมือนเดิม หลังจากนั้นก็เหมือนกับว่าจะเริ่มเข้าใจว่าเธอถามเรื่องอะไร ความเหนื่อยล้าในดวงตาของเขาก็ค่อยๆ หายไป แล้วก็ถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็นเข้ากระดูก
ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นอย่างเย็นชา
“ทำไม? ฉันหมายความว่ายังไง? เธอไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? ”
หานมู่จื่อ “นายพูดออกมาเลยเถอะ อย่ามาเล่นทายปริศนากับฉันเลย”
