บทที่595 เธอถูกคนติดตาม
เย่โม่เซินกลับเอาแต่เงียบ ไม่ได้ตอบเธอ
หานมู่จื่อก็ไม่ได้รีบร้อน ได้แต่นั่งจ้องเขาเงียบๆ อยู่แบบนั้น จู่ๆ เขาก็โน้มตัวมาจูบที่ริมฝีปากของเธอ
การกระทำที่กะทันหันนี้ทำให้หานมู่จื่ออึ้งไป
จูบนี้ไม่นานเท่าไหร่ มันบางเบาเหมือนกับแมลงปอเดินบนน้ำยังไงยังงั้น วินาทีถัดมาริมฝีปากของเขาประกบลงบนมุมปากของเธอ พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ฉันไม่ดียังงั้นเหรอ? ”
หานมู่จื่อ ：“？？？”
ผู้ชายคนนี้หมายความว่ายังไงกันแน่?
“ฉันทำอะไรเพื่อเธอตั้งมากมาย ฉันคิดยังไงเธอไม่รู้หรอกเหรอ? ”
แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเขาคิดยังไง แต่ว่า……
ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็กัดเธอรอบหนึ่งด้วยความโกรธ หานมู่จื่อขมวดคิ้วเพราะความเจ็บ
“นายทำอะไร? ”
“เจ็บไหม? ” เขาจับมือของเธอไว้ แล้วก็เอามาวางตรงหัวใจของเขา “แต่ว่าตรงนี้มันเจ็บกว่าที่เธอเจ็บหมื่นเท่า”
หานมู่จื่อหยุดหายใจ “นาย……”
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือมากอดเธอไว้ “อย่าไปคบค้าสมาคมกับเขาเลย เขาไม่ใช่คนดีอะไร”
พอได้ยินแบบนี้ หานมู่จื่อก็เบิกตาโพลงทันที พูดอะไรไม่ออก
เขารู้แล้วจริงๆ ด้วย
มิน่าละ มิน่าตอนที่เขาเห็นเธอนั้นสายตากับบรรยากาศรอบตัวเขามันมีอะไรผิดปกติ ที่แท้เขาก็รู้แล้วจริงๆ ว่าเธอไปเจอเย่หลิ่นหานมา
แต่ว่า เขานอนอยู่ไม่ใช่เหรอ?
แล้วเขารู้ได้ยังไงกัน?
หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะถามออกมา “นายตามฉันมาเหรอ? ”
เย่โม่เซินไม่ได้ตอบ แต่ว่ากอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เงียบแบบนี้มันหมายความว่ายอมรับใช่ไหม? ”หานมู่จื่อหลับตาลงอย่างอ่อนแรง รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมันค่อยๆ จมดิ่งลงไป
ผ่านไปนาน
“นายต้องคอยจับตามองฉันให้ได้เลยเหรอ? หรือว่าแม้แต่อิสระขั้นพื้นฐานที่สุดของฉันก็ไม่มีแล้วงั้นเหรอ? เย่โม่เซิน นายรู้ไหมว่าเสรีภาพส่วนบุคคลคืออะไร ตอนนี้ฉันไม่ใช่ภรรยาของนาย นาย……ไม่ได้มีคุณสมบัติอะไรที่จะมาคอยจับตามองฉัน ต่อให้ฉันเป็นภรรยาของนาย นายก็จะมาผูกมัดฉันแบบนี้ไม่ได้! ”
บรรยากาศที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขามันเย็นลงอีกครั้ง
“ผูกมัดงั้นเหรอ? แล้วเธอล่ะ? เมื่อวานเธอพูดกับฉันว่ายังไง? ” เขาจับข้อมือของเธอไว้ แรงก็ค่อยๆ เยอะขึ้นเรื่อยๆ “เธอบอกว่าจะไม่ออกไปไหน? ให้ฉันพักผ่อน? แต่สุดท้ายเธอก็แอบหนีออกไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่งเป็นการส่วนตัว? ”
“เจอส่วนตัวงั้นเหรอ? ” คำๆ นี้ทำให้หานมู่จื่อโกรธ
เธอไปเจอเย่หลิ่นหาน เห็นได้ชัดว่าเพื่อคุยเกี่ยวกับเรื่องงาน แต่ว่าเขากลับพูดให้เธอสุดทน เธอมองแววตาของเขาตอนนี้ หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง ทันใดนั้นเธอก็ออกแรงผลักเย่โม่เซินออก
“นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? นายเห็นฉันเป็นคนยังไง? เจอกันเป็นการส่วนตัวยังงั้นเหรอ? ”
หลังจากผลักเขาออกแล้ว หานมู่จื่อก็ลุกขึ้นนั่ง ถึงได้พบว่าตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ดึงผ้าปูที่นอนมาคลุมตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็ลงจากเตียงแล้วก็เก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา หันหลังให้เย่โม่เซิน
“ก็ถือว่าฉันไปเจอเขาเป็นการส่วนตัวแล้วกัน? แต่แล้วมันทำไมล่ะ? ตอนนี้นายก็ยุ่งกับฉันไม่ได้แล้ว”หลังจากที่หานมู่จื่อสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ตอนที่เธอเข้าไปนั้นก็สะบัดประตูปิดอย่างแรง ห้องก็สั่นสะเทือนไปตามเสียง
เย่โม่เซินจ้องไปที่ประตูนั้น ริมฝีปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรง
โกรธงั้นเหรอ?
แล้วที่เขาโดนโกหกล่ะ จะทำยังไง?
เย่หลิ่นหาน จะแย่งเขางั้นเหรอ?
ไม่มีหน้าต่างให้หรอกนะ
*
หานมู่จื่อจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จ แล้วก็ออกมาหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน หลังจากเปลี่ยนเสร็จแล้วเธอก็เริ่มแต่งหน้า นั่งทาลิปสติกให้ริมฝีปากสดใสอยู่หน้ากระจก เห็นเย่โม่เซินเป็นคนล่องหนไปเลย
พอเห็นภาพนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
ผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้ออกไปไหน แล้วจะแต่งหน้าทำไม?
เขาลุกขึ้นและใส่กางเกง แล้วก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอ “เธอจะออกไปข้างนอกเหรอ? ”
หานมู่จื่อไม่สนใจเขา หยิบกระจกเล็กและแป้งฝุ่นออกมาแต่งหน้า หลังจากนั้นก็หยิบกระเป๋าแล้วก็เดินออกไปข้างนอก
ตอนที่เดินไปถึงประตูนั้น ก็มีมือหนึ่งมาขวางเธอไว้
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเย่โม่เซิน
“จะไปไหน? ”
เขาขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่พอใจ
หานมู่จื่อหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฉันจะไปไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องของนายรึเปล่า? เย่โม่เซิน นายคงไม่ได้คิดว่านายปกป้องฉันอยู่สองวัน ก็จะกลายเป็นคนของฉันยังงั้นหรอกใช่ไหม? พี่ชายของฉันยังไม่ได้มายุ่ง แล้วนายเป็นใครถึงต้องมายุ่งด้วย? ”
เธอผลักมือเขาออกอย่างแรง หลังจากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่าง
มองแผ่นหลังที่ตั้งตรงของเธอ น้ำเสียงของเย่โม่เซินก็ดังขึ้นอย่างน่าขนลุก
““ แม้ว่าจะเพิ่งมีความสัมพันธ์กันเมื่อกี้นี้ เธอยังคิดว่าฉันยังไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเธออีกงั้นเหรอ? “
ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก แต่ว่าก็ไม่ได้หยุดเดิน เธอเดินลงไปชั้นล่างต่อทันที
เขานึกว่านี่มันยุคสมัยไหนแล้ว? พอมีอะไรกันแล้วเธอก็ต้องอยู่ในการดูแลของเขางั้นเหรอ? นี่มันน่าขำเกินไปแล้ว แล้วตอนนี้เธอก็ไม่ได้บริสุทธิ์แล้วด้วย ต่อให้เธอบริสุทธิ์ก็เถอะ ครั้งแรกของเธอเขาก็เป็นคนเอาไป เธอไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้มีความสัมพันธ์กับผู้ชายเพราะเหตุการณ์นี้หรอก
ตอนที่หานมู่จื่อลงมาถึงชั้นล่างนั้น ก็เตรียมจะขับรถไปร้านขายยา ผลก็คือตอนที่เธอเตรียมจะเปิดประตูรถนั้น ก็มีมือหนึ่งมาหยุดการกระทำของเธอไว้
เธอเงยหน้าขึ้นมา เป็นเย่โม่เซินอีกแล้ว
ลมหายใจของเขาไม่คงที่เท่าไหร่ “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าข้างนอกมันอันตรายแค่ไหน? เธอคิดอะไรอยู่กันแน่? ”
หานมู่จื่อ ：“……”
เธอหัวเราะเยาะ “แล้วนายอันตรายด้วยหรือไง? อย่าลืมสิ่งที่นายทำกับฉันเมื่อกี้นี้สิ อย่าเอาคำว่าปกป้องฉันมาอ้างเพื่อจะทำอะไรกับฉันก็ได้ เย่โม่เซิน นายคิดว่าสิ่งที่นายกำลังทำตอนนี้มันสูงส่ง หรือว่ามันดีกับฉันงั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่านายคิดจะทำเพื่อฉันจริงๆ ถ้ายังงั้นนายก็ควรอยู่ในห่างฉันเข้าไว้”
เธอเปิดประตูรถ แล้วก็เข้าไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ
เย่โม่เซินยืนอยู่ตรงนั้น แววตาและสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
หานมู่จื่อไม่ได้ไปที่ไหน ได้แต่ขับรถไปรอบๆ เท่านั้น สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายยา แล้วก็ลงจากรถเพื่อไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน
พอพนักงานได้ยินว่าเธอจะซื้อยาคุม ก็แนะนำเธอหลายอย่าง หานมู่จื่อเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นของตัวเองให้ฟัง พนักงานก็เลยแนะนำเธอมาอย่างหนึ่ง
หานมู่จื่อจ่ายเงินทันที หลังจากนั้นก็ถือถุงเดินออกมา
หลังจากขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว แล้วก็วางยาคุมไว้ด้านข้าง นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกปวดหัว
ทำไมอยู่ดีๆ เธอกับเย่โม่เซินถึงได้พัฒนาถึงขั้นขึ้นเตียงด้วยกันได้?
ตอนนี้……เรื่องราวมันยิ่งซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
เธอต้อง ต้องไม่ท้องแน่นอน
ถ้าเกิดว่าท้องขึ้นมา ก็คงจะเกิดเรื่องโกลาหลขึ้นแน่ๆ
ตรงนี้ห่างจากบ้านเธอนิดเดียว แต่ว่าเธอยังไม่อยากจะกลับไปเร็วขนาดนี้ ดังนั้นเธอก็เลยขับอ้อมไปทางที่ไกลกว่า วางแผนขับรถกลับอย่างช้าๆ
พอลงมาจากสะพาน ก็เป็นทางแยกพอดิบพอดี หานมู่จื่อจอดรอไฟแดง เธอเหลือบมองไปด้านหลังโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ทันใดนั้นก็เห็นรถคันหนึ่ง
เธอละสายตากลับมา คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หันไปดูอีกครั้ง
รถคันนี้ ทำไมถึงรู้สึก……เหมือนกับเป็นรถที่ตามเธอมาตั้งแต่ตอนที่เธออยู่ที่ร้านขายยาแล้วล่ะ?
หรือว่ามาทางเดียวกันงั้นเหรอ? บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?
ถึงแม้ว่าถนนของเมืองเป่ยจะไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่ว่าเธอก็ขับมาตั้งนานแล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะมาทางเดียวกัน
ไฟเขียวแล้ว
ต่อจากนี้หานมู่จื่อก็เปลี่ยนเลยไม่หยุด แต่รถคันสีดำคันหลังเขายังไม่หายไป ยังคงตามอยู่ด้านหลังของเธอ
หลังจากผ่านไฟเขียวไฟแดงมาหลายครั้ง หานมู่จื่อก็มั่นใจอย่างแน่ชัดแล้วว่าเธอโดนคนตาม
เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเย่โม่เซิน
ตอนที่กำลังจะกดเบอร์เขานั้น หานมู่จื่อก็อึ้งไป
เมื่อกี้เธอพึ่งจะทะเลาะกับเขา แล้วตอนนี้จะโทรหาเขายังงั้นเหรอ?
