บทที่ 601 อิจฉา
สิ่งที่เขาสนใจคือเธอคนนี้ ไม่ใช่อดีตของเธอ
แม้จะรู้ว่าเธอเคยมีผู้ชายคนนั้น แต่ก็ทำให้เย่โม่เซินนึกอิจฉาอยู่ในใจที่เธอคลอดลูกให้เขา
ทว่าเขาก็ยังต้องการเธอ
เขารอมาตั้งห้าปี เขาจะต้องเอาชนะให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีไหน เพื่อให้เธออยู่ข้างกายเขา
“คุณชายเย่ คุณชายเย่?”
เสียงของเซียวซู่ดังผ่านหูฟังอีกครั้ง เย่โม่เซินดึงสติกลับมา สายตาลึกล้ำเหมือนอยู่ในก้นเหว
“คุณชายเย่ เรื่องคุณนายน้อยเมื่อห้าปีที่แล้วที่คุณต้องการให้ผมสืบ…”
“ไม่ต้อง” เย่โม่เซินบอกปัดเขาไป “เอาอย่างนี้ ไปจัดการเรื่องที่ฉันเคยกำชับนายเมื่อก่อนหน้านี้แล้วกัน”
พอพูดเสร็จ การสนทนาทางวิดีโอก็สิ้นสุดลง
เมื่อมองไปที่หน้าจอแล็ปท็อป เย่โม่เซินก็นึกถึงรองเท้าที่เขาเคยเห็นบนชั้นวาง
เขายังไม่เคยพบ…เด็กคนนั้น
ไม่รู้ว่าลูกของเธอกับผู้ชายคนนั้นเกิดมาหน้าตาเป็นอย่างไร?
หากเป็นผู้ชายจะมีหน้าตาเหมือนอดีตสามีเธอหรือไม่?
พอเขาคิดว่าเด็กคนนี้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยหน้าตาที่เหมือนกับอดีตสามีของหานมู่จื่อ เย่โม่เซินก็กำหมัดแน่น
สมควรตาย!
เขาโมโหด้วยความอิจฉาจวนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่เป็นของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ?
หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินก็คลายหมัดเขา
รอเจอกันแล้วค่อยคุย
ตอนนี้เธอพาเด็กคนนั้นไปซ่อนไว้อย่างดี คาดว่ากลัวเขาจะรับไม่ได้
*
หานมูจื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ภายในห้องเงียบสงัด เธอนอนอยู่บนเตียงและกระพริบตาสักพักและไม่ได้รอให้ใครเข้ามา
หรือว่าเย่โม่เซินไปทำงานแล้ว?
พอคิดได้ดังนั้นหานมู่จื่อก็พลิกผ้าห่มออกและลุกลงจากเตียง แม้ตอนที่เดินจะยังรู้สึกเจ็บบริเวณหว่างขา แต่วันนี้ก็ดีกว่าเมื่อวานมาก
เธอเดินไปที่ประตูเเละเลื่อนประตูออกเบาๆก็พบว่าข้างนอกยังคงเงียบสงัด
หานมู่จื่อจึงเปิดประตูออกไปดูข้างนอกก็พบว่าข้างล่างไม่มีใครอยู่สักคน
หรือว่าเย่โม่เซินกลับไปแล้ว?
ความว่างเปล่าจางๆผุดขึ้นในใจ แต่ในไม่ช้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง หานมู่จื่อหันกลับไปที่ห้องและนั่งลงเพื่อหาร่องรอยขวดยาคุมเมื่อวานนี้
หลังจากค้นหาประมาณสองสามนาทีก็ยังไม่พบยาคุมขวดเล็กๆขวดนั้นแม้แต่เงา
แปลกจัง หรือเย่โม่เซินจะเก็บไปตอนที่เธอกำลังหลับอยู่?
หลังจากคิดได้สักพัก หานมู่จื่อกลับไปที่เตียงและโทรศัพท์หาเสี่ยวเหยียน
เสี่ยวเหยียนแกล้งแหย่เธอเมื่อรับสาย
“มู่จื่อ สองวันมานี้ทำไมเธอไม่เข้าบริษัท? หรือว่า…” หลังจากที่พูดเธอก็เเอบหัวเราะเบาๆ ฟังเหมือนเป็นการเย้าแหย่
หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกลอกตา เธอถามด้วยความสงบ “ตอนนี้เธออยู่บริษัทหรือเปล่า? ว่างไหม?”
“อยู่บริษัท ก็ว่างนะ ทำไมล่ะ?”
“ฉัน ฉันอยากให้เธอช่วยซื้อของให้หน่อย สะดวกไหม?”
เสี่ยวเหยียนกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “สะดวกสิ เธอจะซื้ออะไร? เลิกงานเสร็จฉันซื้อกลับไปให้ได้ไหม?”
“ไม่ได้” หานมู่จื่อปฏิเสธเสียงเเข็ง “ตอนนี้ถ้าเธอว่างก็ซื้อมาให้หน่อย ตอนนี้…ฉันออกไปไม่ได้”
ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอออกไปแล้วจะโดนประกบตามหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็ออกไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้อยู่แล้ว
แค่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เจ็บขาแทบไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกไปซื้อยา
“เอ่อ เธอไม่สะดวกใช่ไหม? อยู่ที่นั่นหรือเปล่า? งั้นเดี๋ยวฉันออกไปซื้อแล้วเอาไปให้เธอเอง”
“ไม่ใช่เสียหน่อย” หานมู่จื่อส่ายหน้าไม่ยอมรับ พลางรู้สึกลำบากใจที่จะพูดกับเสี่ยวเหยียน แต่ตอนนี้นอกจากเสี่ยวเหยียนแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเธอได้
สุดท้ายหานมู่จื่อก็ได้แต่กัดฟันพูด “ยาคุมน่ะ”
“ได้ สบายมาก เดี๋ยวฉันเอาไปให้…ยา ยาคุมเนี่ยนะ? ? มู่จื่อ เธอบอกให้ฉันช่วยซื้ออะไรนะ?”
หานมู่จื่อยื่นมือออกมากุมใบหน้า เนื่องจากรู้สึกว่าตัวเองขายหน้าเป็นอย่างมาก
“ยาคุม”
เธอพูดซ้ำอีกครั้ง
“ยา ยาคุม? เธอ…ทำไมเธอให้ฉันไปซื้อยาคุม? หรือว่าเธอกับเย่โม่เซิน…กันแล้ว”
“อืม”
พอพูดมาถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปกปิดอีกต่อไป หานมู่จื่อรีบยอมรับและเล่าให้เสี่ยวเหยียนฟังว่าสองวันมานี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ตอนนี้ฉันพูดได้มากเท่านี้ เวลานี้เป็นเวลาเร่งด่วน ถ้าเธอทำได้ล่ะก็ ฉันก็หวังว่าเธอจะช่วยไปซื้อมาให้ฉันหน่อย”
ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน เสี่ยวเหยียนจะไม่ช่วยเธอได้อย่างไร?
“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้เธอเอง เธอรออยู่ที่บ้านนะ”
“ได้”
หานมู่จื่อพยักหน้า ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้พลางกำชับเสี่ยวเหยียน
“ใช่สิ ถ้าตอนที่เธอมา แล้วบังเอิญเจอเย่โม่เซิน จำไว้ว่าอย่าแสดงพิรุธออกไปเด็ดขาด เธอแสร้งทำเป็นมาส่งเอกสารให้ฉันก็ได้”
“ไม่มีปัญหา ฉันจะจัดการให้”
หลังจากวางสาย หานมู่จื่อก็ถือโทรศัพท์ไว้และกลับไปที่เตียง
หลังจากรอประมาณสิบนาที รอบๆยังคงอยู่ในบรรยากาศเงียบสงบ หานมู่จื่อนึกสงสัยขึ้นมา
ทำไมจู่ๆเย่โม่เซินถึงไว้ใจเธอขึ้นมาแบบนี้? ไม่ใช่ว่าคอยจับตาดูเธอตลอด 24 ชั่วโมงหรอกหรือ? แล้วทำไมจู่ๆก็ไม่เห็นแม้แต่เงา?
ข้อสงสัยนี้ยังไม่ทันกระจ่างจนกระทั่งเสี่ยวเหยียนเข้ามา ตอนที่เธอมาหาหานมู่จื่อในห้องนอน เย่โม่เซินยังไม่ปรากฏตัว
“มู่จื่อ” เสี่ยวเหยียนแอบย่องเข้าไปในห้องของเธออย่างเงียบๆ จากนั้นก็ปิดประตูห้อง “ฉันมาแล้ว”
พอเห็นเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อยังคิดว่าไม่ใช่ความจริง
เธอไม่คิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นถึงขนาดนี้ ราบรื่นจนเธอรู้สึกแปลกใจเป็นพิเศษ
หานมู่จื่อเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างประหม่า จากนั้นก็มองไปข้างหลังเสี่ยวเหยียน
“ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ เจอเย่โม่เซินไหม?”
“คุณชายเย่น่ะหรือ?” เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ไม่ ไม่นะ”
“ไม่งั้นหรือ?” หานมู่จื่อแปลกใจ ไม่หรอกมั้ง เมื่อวานเย่โม่เซินก็พูดมาแบบนั้น วันนี้เขาจะยอมแพ้ง่ายๆอย่างงั้นหรือ?
เขาไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา
หานมู่จื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เธอมองไปที่เสี่ยวเหยียนและพบว่าใบหน้าของเธอซีดผิดปกติเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอไม่มีสีสัน
“เธอเป็นอะไร?”
“หือ?” เสี่ยวเหยียนโดนเธอจ้องหน้าก็ตกใจราวกับนกตกน้ำ “ฉันเป็นอะไรงั้นหรือ?”
“ทำไมเธอหน้าซีดขนาดนี้? ไม่สบายหรือเปล่า?” หานมู่จื่อถาม
พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็รีบส่ายหน้า “เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร สบายดีนี่”
“ของที่ฉันอยากได้ล่ะ?”
เสี่ยวเหยียนเปิดกระเป๋าแล้วยื่นขวดเล็กๆที่อยู่ข้างในให้หานมู่จื่อ “อ่ะ”
เมื่อเห็นยาคุมกำเนิด ใบหน้าของหานมู่จื่อก็ดูดีใจขึ้นมา เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบ แต่เธอไม่กล้ากินทันที ได้แต่รีบซ่อนมันไว้ใต้หมอน
เสี่ยวเหยียนดูฉากนี้ด้วยแววตาสับสน
“แบบนี้จะดีหรือ?”
“ไม่มีอะไรไม่ดี ฉันไม่อยากท้องกับเขา”
“แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้ว…”
พอพูดถึงเสี่ยวหมี่โต้ว สีหน้าหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไป “สัญญากับฉัน อย่าพูดถึงเสี่ยวหมี่โต้ว”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะปิดไว้จนถึงที่สุด”
