บทที่ 640 ยิ่งพูดยิ่งเหลวไหล
ตีสอง ในที่สุดเครื่องก็มาถึง
คงจะเป็นเพราะนั่งนานจนเกินไป ตอนที่ลงมาจากเครื่องบินหานมู่จื่อยังคงเวียนหัวอยู่เล็กน้อย เย่โม่เซินที่หลับอยู่บนเครื่องกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว ท่าทางคึกคัก
เปรียบเทียบกับเขา หานมู่จื่อก็ดูแย่มากเลย
เพราะเย่โม่เซินเอาแต่หนุนไหล่ของเธอหลับ นายคนนี้เหมือนกับไม่ได้คิดว่าไหล่ของเธอเป็นไหล่อยู่แล้ว หนุนจนไหล่ของเธอชาไปหมดแต่กลับไม่ใจแข็งพอที่จะบอกเขาสักคำ
ตอนที่เกือบจะถึง เย่โม่เซินตื่นแล้ว เห็นสีหน้าที่ลำบากของเธอ จึงดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอก ให้เธอนอนให้เต็มที่สักครู่
ใจของหานมู่จื่อคิดว่า คุณกดจนไหล่ของฉันชาไปหมดแล้ว เธอยังจะหลับได้อีกเหรอ?
น่าจะเหนื่อย แม้ว่าในใจจะพร่ำบ่น แต่ไม่นึกว่าเพียงครู่เดียวหานมู่จื่อก็หลับแล้ว
เพียงแต่ไม่ได้รอให้เธอฝันให้เสร็จเสียก่อน เครื่องบินก็ลงแล้ว
ในวินาทีที่ไร้แรงโน้มถ่วงนั้นหานมู่จื่อก็ตื่นขึ้นมา แต่กลับรู้สึกว่าฝ่ามือช่างอบอุ่น หานมู่จื่อจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเย่โม่เซินจับมือของเธอเอาไว้แน่นๆอยู่ตลอด
เธอเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตาเข้ากับเย่โม่เซินพอดี
ตอนที่ลงมาจากเครื่องบิน เพราะไม่มีสัมภาระ ดังนั้นทั้งร่างของหานมู่จื่อก็โดนเย่โม่เซินโอบเอาไว้ในอ้อมอก สูทของเขาคลุมอยู่บนร่างของเธอ เวียนหัวจนเดินได้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
เย่โม่เซินจัดการให้รถลีมูซีนมารับ หลังจากขึ้นรถ หานมู่จื่อจึงหลับตาลงอย่างเลอะเลือน
“ไปพักที่โรงแรมก่อน ส่วนพวกของใช้และเสื้อผ้าเตรียมไว้แล้วใช่ไหม?”
พิงอยู่ในอ้อมอกของเย่โม่เซิน หานมู่จื่อยังคงรู้สึกถึงความสั่นไหวที่หน้าอกตอนเขาพูด
“เตรียมไว้แล้วครับประธานเย่ เข้าไปได้ทันทีครับ”
“อืม”
เย่โม่เซินก้มมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอก น้อยครั้งที่จะได้เห็นท่าทางที่ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ของเธอ เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปปัดผมหน้าของเธอไปด้านหลัง แล้วก้มลงไปจูบหน้าผากที่ขาวใสของเธอ พูดออกมาเบาๆ: “นอนเถอะ ครู่เดียวก็ถึงโรงแรมแล้ว”
“อื้ม” หานมู่จื่อพยักหน้า หลับตาลง
สบายใจมากๆ เพราะรู้ว่าเย่โม่เซินอยู่ ต่อให้ตนเองถึงโรงแรมแล้วก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีคนปลุก ต่อให้ไม่ตื่น เป็นไปได้ว่าแค่เธอตื่นมาก็คงอยู่ในห้องของโรงแรมแล้ว
หานมู่จื่อก็นำความคิดอย่างนี้เข้าไปในความฝันด้วย
ตอนที่รอเธอตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในห้องของโรงแรมแล้วจริงๆ
ภายในห้องเปิดเพียงแค่โคมไฟเล็กๆโคมหนึ่งที่มีสีเหลืองอ่อนละมุน แสงไฟนุ่มนวลเหลือเกิน ต่อให้เพิ่งจะลืมตาขึ้นมาก็ไม่แสบตา
ในห้องน้ำส่งเสียงน้ำไหลซู่ซ่าออกมา หานมู่จื่อนอนคิดอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง คงจะเป็นเย่โม่เซินกำลังอาบน้ำสินะ
เธอคิดๆแล้ว จากนั้นก็คลำไปใต้หมอนด้วยจิตใต้สำนึก
ไม่นึกว่าจะคลำเจอมือถือของตนเอง
หานมู่จื่อเม้มปาก เย่โม่เซินรู้ความเคยชินนี้ของเธอเหรอ? ไม่นึกว่าจะเอามือถือของเธอสอดไว้ใต้หมอนให้เธอ?
มือถือต่อสัญญาณWIFIของโรงแรมเอาไว้แล้ว หานมู่จื่อเปิดวีแชทขึ้นมา จึงเห็นข้อความที่เสี่ยวเหยียนส่งมาให้เธอ
{เธอออกไปกับเย่โม่เซินใช่ไหม? กลับมาเมื่อไหร่?}
หานมู่จื่อ: “……”
เห็นประโยคนี้ เธอจึงทอดถอนใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็วิดีโอคอลไปหาเสี่ยวเหยียนทันที
ด้านนั้นรับอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้เห็นใบหน้ารูปไข่ที่น่าหลงใหลของเสี่ยวเหยียน
ต่อหน้ากล้องที่สั่นไหว หานมู่จื่อนั่งอยู่บนเตียง เพิ่งคิดอยากจะถามเธอสักกี่คำถาม
จู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับร้องออกมาอย่างตกใจ
“แม่เจ้า มู่จื่อนี่เธออยู่ที่โรงแรมเหรอ? ตายแล้ว เธอมารับเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ ก็เป็นเพราะไปเปิดห้องกับประธานเย่? คุณพระ ห้องที่บ้านเยอะขนาดนั้น ประธานเย่ไม่ใช่ว่ายังมี……”
“หยุด!”
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอยิ่งพูดเหลวไหลขึ้นเรื่อยๆ หานมู่จื่อตัดบทคำพูดของเธอได้ทันเวลา
“ถ้าเธอยังพูดอีก ฉันจะหักเงินเดือนเธอทันที”
สำหรับเรื่องของเงินเดือน ทำให้เสี่ยวเหยียนเงียบได้สำเร็จ เธอกำลังมองหานมู่จื่อที่อยู่หน้ากล้องกระแอมเบาๆ “อย่างนั้น……ที่ฉันพูดไม่ใช่เรื่องจริงเหรอ? เธออยู่โรงแรมจริงๆ”
“ฉันอยู่โรงแรมน่ะไม่ผิด แต่ตอนนี้ฉันอยู่ต่างประเทศ”
“ต่างประเทศ? ทำไม……จู่ๆถึงไปต่างประเทศแล้ว?”
“แค่ไม่กี่คำอธิบายกับเธอไม่ชัดเจนหรอก เธอรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาหรือยัง?”
“เธอน่าเบื่อนะมู่จื่อ เสี่ยวหมี่โต้วนอกจากจะเป็นแก้วตาดวงใจของเธอก็เป็นของฉันด้วยโอเคไหม? ฉันจะไม่พาเขากลับบ้านเหรอ? ต่อให้เธอไม่บอกฉันก็ต้องไปรับเขา”
หานมู่จื่อ: “……”
“ตอนนี้เขาอาบน้ำจนหอมฉุยหลับไปแล้ว ยัยแม่เลี้ยง!”
หานมู่จื่อ: “ดีเลย งั้นฉันก็สบายใจได้แล้ว”
“พูดเรื่องของเธอดีกว่า เธอไปต่างประเทศได้อย่างไร? ฉันไม่ไปทำงานแค่วันเดียว เธอก็หนีไปแล้ว? เกิดเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้ใช่ไหม? เม้าท์ให้ฉันฟังหน่อยสิ?”
เห็นหน้าตาเธอท่าทางอยากจะซุบซิบ หานมู่จื่อก็รู้สึกปวดหัว: “ไม่ได้ ก็บอกไปแล้วว่าแค่ไม่กี่คำพูดไม่เข้าใจหรอก”
“งั้นเธอก็พยายามพูดแค่ไม่กี่คำให้ชัดเจนสิ” เสี่ยวเหยียนหน้ามุ่ยพลางบ่นออกมา: “ตอนนี้เธออยู่ที่โรงแรม งั้นคืนนี้เธอก็นอนกับประธานเย่ใช่ไหม? เห้ย คิดๆก็ตื่นเต้นแล้ว”
ตอนที่พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนยังคงทิ้งสายตาเจ้าเล่ห์ไปที่หานมู่จื่อ ท่าทางมีเลศนัย
แคร็ก——
ตอนนี้ ประตูห้องน้ำเปิดออกแล้ว
หานมู่จื่อหันไปมองด้วยจิตใต้สำนึก เห็นเย่โม่เซินที่เปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำพอดี เย่โม่เซินที่พึ่งอาบน้ำผมกับใบหน้ายังคงเปียกน้ำอยู่ ไอร้อนทำให้ผิวของเขาแดงเล็กน้อย หยดน้ำหยดจากเส้นผมสีดำตกลงมาที่ใบหน้า แล้วก็ไหลลงมาที่ต้นคอ
มองๆอยู่ ไม่นึกว่าหานมู่จื่อจะอดไม่ไหวที่จะกลืนน้ำลาย
“มู่จื่อ，มู่จื่อ? เธอรีบพูดมาสิ เธออยู่ห้องเดียวกับประธานเย่ใช่ไหม งั้นเธอสองคนที่มีความรักอันร้อนแรง คงไม่ต้อง……”
ตู๊ดๆๆ——
เสี่ยวเหยียนด้านนี้ยังคงพูดสิ่งที่อยู่ในใจตนเองออกมาอย่างบ้าคลั่ง โทรศัพท์กลับโดนตัดสายไปอย่างกะทันหัน
“เกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวเหยียนย่นจมูกด้วยความสงสัย ในใจยังกำลังคิดว่า สัญญาณขาดหายอย่างกะทันหันหรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นทำไมถึงตัดสายไปทันทีล่ะ?
หรือเธอควรจะโทรไปหาอีกครั้ง?
ครั้นแล้วเสี่ยวเหยียนจึงหยิบมือถือออกมา เป็นฝ่ายวิดีโอคอลไปหาหานมู่จื่อ
วิดีโอเพิ่งจะต่อสายไป แต่ก็โดนตัดสายไปอีก จากนั้นเธอจึงโทรไปอีกครั้งแต่ก็ไม่มีคนรับแล้ว
ทันใดนั้น เสี่ยวเหยียนก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
เธอกับเย่โม่เซินอยู่ในห้องเดียวกัน วิดีโอตัดขาดไปอย่างกะทันหัน คงจะเป็นเพราะว่า……
ฮี่ๆ รอยยิ้มของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนเป็นค่อนข้างเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
ก็ได้ เธอจะไม่รบกวนพวกเขาแล้ว
อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หานมู่จื่อตัดสายวิดีโอไป คิดไม่ถึงไม่นึกว่าเสี่ยวเหยียนจะโทรกลับมา ดังนั้นเธอจึงรีบตัดสายวิดีโอทิ้งไป จากนั้นก็ปิดเสียงล็อคหน้าจอแล้วสอดเข้าไปอีกด้าน ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งกลับพบว่าเย่โม่เซินมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
หานมู่จื่อหยุดหายใจ
“คุณ คุณอาบน้ำเสร็จแล้ว?”
สายตาที่ลึกล้ำของเย่โม่เซินกำลังจ้องเธอ เสียงแหบพร่าส่งเสียงอืมออกมา จากนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลง
หานมู่จื่อหัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เขาเกือบจะสัมผัสเธอแล้ว หานมู่จื่อก็ถอยหลังไปทันที แล้วพูดออกมา: “ฉัน ฉันก็จะไปอาบน้ำ”
จากนั้นแค่พลิกตัว คิดจะหลบออกไป
แต่สุดท้ายแล้วการกระทำของเธอยังคงช้าไปหนึ่งก้าว ร่างของเย่โม่เซินทับลงมาแล้ว!
