บทที่641 ฉันไม่ได้รังเกียจอยู่แล้ว
“อะ” หานมู่จื่ออุทานออกมา ยังไม่ทันได้หนีก็ถูกเขารวบมือทั้งสองข้างเอาไว้แล้ว เย่โม่เซินที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยังคงหลงเหลือความชื้นและไอร้อนอยู่ ท่อนบนเขาเปล่าเปลือย เบียดลงบนตัวเธอทั้งอย่างนั้น
หานมู่จื่อรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะพุ่งออกมาจากลำคอ เธอมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างประหม่า
“คุณ คุณจะทำอะไร……”
พูดจบ หานมู่จื่อประหม่าจนเลียริมฝีปาก
หารู้ไม่ การเลียริมฝีปากต่อหน้าผู้ชายกลับกลายเป็นการเชื้อเชิญอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่อยู่ในระยะใกล้ และในตำแหน่งแบบนี้
เย่โม่เซินก้มลงไปจูบทันที ความร้อนแรงของจูบยิ่งกว่าไอร้อนบนตัวเขาเสียอีก กลืนกินเธอในชั่วพริบตา
“อื้ม” หานมู่จื่อเบิกตาโต ยืดมือออกไปหมายจะดันเขาออก
ตาบ้านี่……
เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ ทำงานมาทั้งวัน เธอรู้สึกว่าตัวเองเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ
แต่เย่โม่เซินไม่เหมือนกัน เขาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ถ้าตอนนี้หานมู่จื่อมีอะไรกับเขา เธอก็เสียเปรียบสิ
เพราะบนตัวเธอ……มีกลิ่นเหม็นอยู่
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ทำได้แค่พยายามหลบเลี่ยงจูบของเขา และพูดว่า “เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน……ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ”
ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินเลื่อนไปที่ข้างลำคอของเธอ “อาบน้ำอะไร ยังไงฉันก็ไม่รังเกียจอยู่แล้ว”
“ฉัน ฉันรังเกียจ ! คุณรีบปล่อยฉันก่อน”
เขาจับตัวเธออยู่สักพัก แล้วจู่ๆก็อุ้มเธอขึ้นมา
“ก็ได้ ฉันอุ้มเธอไปอาบน้ำเอง”
โดยไม่รอให้เธออนุญาต อุ้มเธอแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำทันที
ปัง !
ในห้องอาบน้ำยังหลงเหลือไอร้อนหลังจากที่เย่โม่เซินอาบไปอยู่ เย่โม่เซินพาเธอเข้าไปพร้อมกับปิดประตูลงด้วย เหมือนกลัวเธอว่าเธอจะวิ่งหนี
คนตัวสูงมือก็ยาวด้วย มือข้างหนึ่งยังอุ้มเธออยู่ มืออีกข้างก็ยื่นไปเปิดฝักบัว น้ำไหลพุ่งออกมาจากฝักบัวทันที ไหลลงบนหัวของหานมู่จื่อพอดี ทำให้หานมู่จื่อตาตื่นในพริบตา
เธอเริ่มดิ้นรน “คุณปล่อยฉันก่อน ฉันจะอาบเอง คุณออกไป”
เย่โม่เซินปล่อยเธอลง แต่ไม่ได้ออกไป กลับดันตัวเธอไปติดกับกำแพงแทน ทำให้หลังของเธอไปติดกับกำแพงเย็นเฉียบ
ด้านหน้าคือน้ำร้อนไหลกระทบ ด้านหลังเป็นแพงอันหนาวเย็น
ความรู้สึกทั้งร้อนทั้งหนาวแบบนี้……
หานมู่จื่อลืมหายใจไปชั่วขณะ ชายตาขึ้นมองตาของเย่โม่เซิน แต่กลับพบว่าภายในดวงตาเขามีแต่ความมืดมิด ราวกับหุบเขาลึกที่มองไม่เห็นเบื้องล่าง
หานมู่จื่อลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย แต่ก็คาดหวังอยู่นิดๆด้วย เธอมองไปรอบๆด้วยสายตาว่างเปล่า รู้สึกว่างเปล่าไร้ที่พึ่ง
จนกระทั่งเสื้อผ้าทั้งหมดร่วงไปกองที่พื้น
“มองมาที่ฉัน”
เย่โม่เซินจับคางของเธอไว้ เป็นสัญญาณบอกเธอว่าห้ามมองไปที่อื่น
“ในเวลาแบบนี้ เธอมองแค่ฉันก็พอ”
“อืม ?”
ในใจลนลานเล็กน้อย แต่คำพูดของเขาราวกับมีเวทมนตร์ ทำให้เธอเผลอพยักหน้ารับโดยไม่รู้ตัว
หานมู่จื่อเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาสีเข้มของเขา
หน้าแดง ผมเผ้ายุ่งเหยิง คิ้วงามราวกับผ้าไหม ตัวเองที่มีเสน่ห์ขนาดนั้น……
การอาบน้ำครั้งนี้ใช้เวลานานมากกว่าจะอาบเสร็จ
หลังจากออกมาแล้ว เย่โม่เซินก็ช่วยหานมู่จื่อเป่าผม เป่าไปพลางอีกด้านก็เหลือบไปเห็นรอยช้ำบนคอของเธอ แล้วก็อดไปได้ที่จะก้มลงไปจูบเธอ
จูบไปจูบมา ทั้งสองคนก็เริ่มที่โซฟากันอีกรอบ
จากนั้น……จากโซฟาก็ย้ายไปที่เตียง
ทั้งคืน……เหนื่อยจนหมดแรง
*
ทั้งสองคนกอดกันนอน หานมู่จื่อเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว ตอนที่หลับยังหายใจแรงอยู่ ส่วนเย่โม่เซินถึงแม้จะเหนื่อย แต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย
สวมกอดคนที่เหนื่อยจนหมดแรงไว้ในอก เย่โม่เซินประทับจูบลงบนหน้าผากเธอด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ จากนั้นจากหน้าผากก็หน้าผากก็เลื่อนลงมาเป็นเปลือกตา แล้วเลื่อนลงไปเป็นปลายจมูก
แล้ว……
ดวงตาของเย่โม่เซินมืดลงเล็กน้อย จะลงไปอีกไม่ได้แล้ว
ไม่อย่างนั้น……เขาก็จะห้ามตัวเองไม่ไหวจนต้องทำอีกรอบแน่
เขายังมีแรงเหลือ แต่คนบางคนพรุ่งนี้อาจจะลุกจากเตียงไม่ไหว
สุดท้ายก็อดเห็นใจเธอไม่ได้ เย่โม่เซินหยุดปากไม่ให้เลื่อนต่ำลงไปอีก แต่กลับจูบลงบนหน้าผากเธออีกครั้ง แล้วพูดกับเธอเบาๆว่า “ฝันดี”
จากนั้นก็ปิดตาลง แล้วหลับไปพร้อมกับเธอ
*
ครั้งนี้หานมู่จื่อหลับลึกมาก วันต่อมาเย่โม่เซินก็เป็นคนปลุกให้ตื่น แล้วก็ฟื้นคืนสติทันทีที่ลืมตา จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ทันทีว่าขาทั้งสองข้างของเธออ่อนปวกเปียก ไร้เรี่ยวแรง ขนาดจะยกมือขึ้นยังยากลำบาก
“ตื่นแล้วเหรอ ดื่มน้ำอุ่นก่อนสิ” ใบหน้าหล่อเหลาของเย่โม่เซินเลื่อนเข้ามา พยุงเธอให้ลุกขึ้น แล้วสอดหมอนด้านหลังสองใบให้เธอนั่งพิง จากนั้นก็ยกแก้วน้ำไปป้อนถึงปากของเธอ
หานมู่จื่อกำลังกระหายน้ำ ก็เลยไม่ปฏิเสธ ดื่มน้ำจากแก้วที่เขายื่นมาให้สองสามคำเพื่อให้ชุ่มคอ ผ่านไปครู่ใหญ่เธอถึงได้รู้สึกดีขึ้น
“เหนื่อยมากไหม ? วันนี้ก็พักอยู่ที่โรงแรมวันหนึ่งก่อนดีไหม”
“……ที่ให้ฉันมาต่างประเทศกับนาย เพื่อให้มาพักที่โรงแรมอย่างเดียวเหรอ ?” หานมู่จื่อถลึงตาใส่เย่โม่เซิน
“ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว ฉันจำเรื่องนั้นได้ เพียงแต่ว่า……ตอนนี้เธอมีแรงเหรอ ?”
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีแรง นั่นก็เป็นเพราะผลงานของคุณด้วย !”
“ใช่” เย่โม่เซินยิ้มแล้วขยับเข้าไปใกล้ ด้วยท่าทางประจบประแจง “เป็นเพราะฉันห้ามใจตัวเองไม่ไหว อยากจะรังแกเธอ เลยทำให้เธอเป็นแบบนี้”
หานมู่จื่อดันหน้าเขา พยายามไม่ให้เขาเข้ามาใกล้กว่านี้ จากนั้นก็พูดว่า “ฉันหิวแล้ว คงไม่ใช่ว่าคุณไม่ได้เตรียมอะไรให้ฉันกินเลยใช่ไหม ?”
“ต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว ให้ฉันอุ้มเธอไปแปรงฟันก่อนไหม”
“ไม่ต้อง ฉันไปเอง”
หานมู่จื่อผลักเขาออก อยากจะลงจากเตียงด้วยตัวเอง แต่พอเท้าสัมผัสโดนพื้น เธอก็อ่อนยวบลงไปทันที จนเกือบจะล้มลงกับพื้น
แต่เย่โม่เซินก็เข้ามาพยุงเธอไว้ก่อน จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ
หานมู่จื่อคิดในใจ สิ่งที่น่าอายที่สุดในชีวิตคือการถูกอุ้มให้แปรงฟัน
ดังนั้นเธอก็เลยไม่ยอม เพียงแค่ให้เย่โม่เซินคอยพยุง ไม่ให้เธอล้มเท่านั้น แล้วเธอก็ยืนแปรงฟัน
หลังจากทำความสะอาดร่างกายแล้วหานมู่จื่อก็ถูกเย่โม่เซินอุ้มไปที่โต๊ะอาหาร เพิ่งได้กินอาหารเช้าเลิศรสเข้าไปได้คำเดียว เธอก็รู้สึกหิวจนทนไม่ไหว ขณะที่กินก็ยังจ้องเขม็งไปทางเย่โม่เซินด้วย
เย่โม่เซินยิ้มพร้อมมองสายตาที่เธอส่งมา แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ยังมีแรงจ้องฉันแบบนี้ หมายความว่าฉันยังพยายามไม่มากพอเหรอ ?”
“……”
ถ้ายังมองเขาต่อ หานมู่จื่อคงต้องเปลี่ยนนามสกุลแล้ว
เธอก้มหน้ากินอาหารเช้าเงียบๆ ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากเพื่อเติมกระเพาะตัวเองให้เต็ม จากนั้นก็เช็ดปากพลางพูดขึ้นว่า “คุณจะพาฉันไปเจอผู้หญิงคนนั้นตอนไหน”
รอยยิ้มมุมปากของเย่โม่เซินชะงักไปทันที จากนั้นก็เลิกคิ้ว “รีบขนาดนั้นเลยเหรอ อีกอย่าง……ตอนนี้เธอมีแรงเหรอ ?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น หานมู่จื่อก็หัวเราะเสียงเย็น “ทำไมจะไม่มี แรงที่จะไปเจอคนแค่คนเดียวยังไงฉันก็มีอยู่แล้ว แรงที่จะพูดก็ยังมีอยู่ด้วย”
การเดินทางครั้งนี้เขาพาตัวเธอมาเพื่อพบกับผู้หญิงที่ชื่อตวนมู่เสว่ ที่จริง…..ตอนชั่วขณะที่เธอถูกเขาลากขึ้นเครื่องบินมา หานมู่จื่อก็เชื่อใจเขาไปแล้ว
จะพูดว่า เธอไม่ได้สงสัยในตัวเขาก็ได้ ก็แค่รู้สึกว่าหากเขาจัดการกับเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองไม่ได้ ไม่สามารถมอบความรู้สึกปลอดภัยให้เธอได้เต็มที่ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเสียเวลากับการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขาอีกแล้ว
