บทที่ 66 เธอกำลังหึงอยู่ใช่มั้ย
“กลัวซะแล้ว？”สายตาของเธอที่มีความกลัวก่อขึ้นมา เย่โม่เซินหัวเราะเสียงต่ำๆออกมา“ใจเสาะขนาดนี้ ยังกล้าแต่งงานมาอยู่บ้านตระกูลเย่แทนน้องสาวอีก？”
รอยยิ้มที่ชั่วร้ายของเขา ถึงแม้ภายในดวงตาจะเย็นชา และอุณหภูมิร่างกายที่ไม่อาจสัมผัสได้เหมือนกับคนทั่วไป
เสิ่นเฉียวกลืนน้ำลาย และรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอยังมีลมหายใจของเขาติดอยู่ เธอค่อยๆยืดตัวตรง แล้วจ้องไปทางเขา：“ฉันไม่กลัว”
เย่โม่เซิน：“ไม่กลัว？”
“ฉันไม่กลัว！”เสิ่นเฉียวตอบอย่างแข็งขัน：“เส่โยวไม่มีทางคิดร้ายกับคุณแน่นอน การที่ฉันพาเธอมาก็เพื่อมาเป็นแขกเท่านั้น ฉันไม่อนุญาตให้คุณคิดกับเธอในแง่ร้ายแบบนั้น”
ประโยคสุดท้ายนั้นเหมือนกับไปกระตุ้นจิตวิญญาณของเย่โม่เซิน รูม่านตาของเขาหยุดนิ่งไป：“ไม่อนุญาต？”
“ใช่！ฉันไม่อนุญาต！”
“เสิ่นเฉียว เธอหึงเหรอ？”อยู๋ๆเย่โม่เซินก็ทำเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นสะเทือนใจคน เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าหูของเธอแทบจะท้อง ชายตรงหน้าเธอไม่เพียงแต่โตมาหล่อ ทักษะการจูบก็ยอดเยี่ยม น้ำเสียงก็น่ากิน……
เดี๋ยวนะ นี่เขากำลังพล่ามอะไรอยู่？？？
“เขาหึงคุณกันแน่？ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณได้มีโอกาสทำร้ายเส่โยวก็เท่านั้น！”
ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเย่โม่เซินก็เย็นชาไปสักพัก และทันใดนั้นเขาก็ผลักเธอออก เสิ่นเฉียวไม่ทันได้ตั้งตัว จนสะดุดเกือบจะล้มลงไปกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่เย่โม่เซินด้วยความโมโห
“เธอเชื่อเพื่อนตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ？ ไม่รู้ว่าฉันควรจะเสียใจกับความโง่เขลาของเธอดีมั้ย”
เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว และอยากจะถกเถียงกับเขาต่อ แต่เขากลับหันหลังแล้วเข็นวีลแชร์เดินออกจากห้องไป
เสิ่นเฉียวโกรธมาก ทว่าก็ไม่ควรตามไปพูดอะไรอีก แต่ภายในใจของเธอนั้นเลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวหานเส่โยว ทั้งสองรู้จักกันมานานขนาดนี้ ย่อมมีความรู้สึกที่ดีอย่างมาก
ยิ่งไปกว่านั้น หานเส่โยวจะไปชอบเย่โม่เซินได้ยังไง？เพราะเขาตั้งใจทำให้เธอหวั่นไหว！
เสิ่นเฉียวหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนอย่างหัวเสีย จัดการตัวเองเสร็จก็เริ่มง่วงนอน เธอจึงขึ้นเตียงเตรียมตัวเข้านอน
หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เสิ่นเฉียวสะลืมสะลือขึ้นมาเหมือนได้ยินเสียงคนเดินภายในห้อง เธอรู้สึกรำคาญ ใครมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้？
เสิ่นเฉียวค่อยๆลืมตาขึ้น รูปร่างที่สูงยาวก็ปรากฏตรงหน้า เป็นรูปร่างที่คุ้นตา……เพียงแต่ เห็นแค่หลังเท่านั้น
หนังตาหนักจนรับไม่ไหว เสิ่นเฉียวเอามือมาปิดหูตัวเองโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็หลับตาลง แล้วก็เข้าสู่ความฝันอย่างรวดเร็ว
*
วันต่อมา ในขณะที่เสิ่นเฉียวกำลังเคลิ้มฝันอยู่นั้น สาวใช้ก็เดินมาเคาะประตู แล้วบอกเธอว่าคุณหานมาหา
เสิ่นเฉียวมุดตัวออกมาจากผ้าห่ม หลังได้ยินประโยคดังกล่าวก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ อีกทั้งยังถามกลับไปอย่างงงๆว่า：“ใครคือคุณหาน？”
สาวใช้ยืนตากะพริบตาปริบๆ แล้วตอบกลับไปว่า：“คุณนายน้อยสอง เพื่อนที่คุณพามาเมื่อวานค่ะ พวกเราได้ยินว่าเธอแซ่หาน”
ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวก็ได้สติ ที่แท้ก็เป็นเส่โยว
“โอเคเข้าใจแล้ว”
พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังเดินกลับมา แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะรู้สึกไม่ชอบมาพากล
ยังเช้าขนาดนี้ เส่โยวจะมาทำไมกัน？
แต่เธอก็มีปฏิกิริยาตอบกลับรวดเร็ว จึงหันไปบอกว่า：“เธอบอกให้เส่โยวรอฉันซักครู่ ฉันจะรีบลงไป”
“ได้ค่ะ คุณนายน้อยสอง”
หลังจากสาวใช้ไปกันหมดแล้ว เสิ่นเฉียวก็รีบกลับไปที่หน้าเตียงของเธอ แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเอาชุดที่เจียดเงินตัวเองไปซื้อหยิบออกมา แต่ตอนที่กำลังเตรียมตัวจะเข้าไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดนั้น ก็เพิ่งสังเกตว่าเย่โม่เซินกำลังใช้ห้องน้ำอยู่
เสิ่นเฉียวค่อนข้างอึดอัด เธอไม่สามารถบอกให้เขาออกมาได้ และก็ไม่กล้าเปลี่ยนชุดข้างนอกห้อง สุดท้ายก็ทำได้แต่ยืนรอเปื่อยๆอยู่ตรงนั้นต่อไป
เย่โม่เซินเหลือบมองเธอ ก่อนจะอาบน้ำต่อไป
เสิ่นเฉียวสูดลมหายใจเข้าปอด และรออย่างใจจดใจจ่อ
เธอมองดูเวลา
ผ่านไปสักพัก เสิ่นเฉียวก็มองดูอีก แล้วก็มองเย่โม่เซิน เขายังคงอาบน้ำไม่เสร็จ
ผ่านไปอีกพักหนึ่ง เสิ่นเฉียวก็มองดูนาฬิกาอีกครั้ง สุดท้ายก็เอ่ยปากพูดออกมาอย่างหมดความอดทน：“เอ่อ……คุณจะอาบน้ำเสร็จตอนไหน？ช่วย……เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย？”
เส่โยว รอเธออยู่ข้างล่างนะ
แต่ก็เหมือนว่าเย่โม่เซินจะไม่ได้ยินที่เธอพูด ยังคงค่อยๆบรรจงอาบน้ำต่อไปเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก“เย่โม่เซิน……”
“ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนพิการ？จะให้ฉันอาบเร็วแค่ไหน？”ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็ตอบกลับมาหนึ่งประโยค
เสิ่นเฉียวหมดคำจะพูดต่อ เธออยากจะบอกกับเขาว่าคนพิการก็ไม่ได้พิเศษนะ อาบน้ำต้องใช้เวลาเป็นสิบนาทีเลยเหรอ？ แต่พอมองดูขาของเขาที่ไม่สามารถขยับได้นั้น เสิ่นเฉียวก็เก็บคำพูดพวกนั้นเอาไว้และไม่ได้พูดออกไป
ช่างมันละ เธอจะเถียงกับคนพิการไปให้มันได้อะไร？
แค่เดิมทีความพิการก็ทำให้เขามีบาดแผลในใจแล้ว การมาเป็นภรรยาของเขานั้น ถ้าเธอยังจะมาทำร้ายความเจ็บปวดที่เขามีนั้นอีก เธอก็จะใจจืดใจดำเกินไปแล้ว
คิดได้อย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็ระงับความโกรธของตัวเองเอาไว้ แล้วถามกลับไปเบาๆ：“แล้วคุณจะอาบอีกนานแค่ไหนคะ？”
เย่โม่เซินหัวเราะเยาะออกมา：“เร่งฉันเหรอ？”
เสิ่นเฉียว：“เปล่า ฉันก็แค่ถามเฉยๆ！”
เย่โม่เซินหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา：“อย่าลืมสถานะของตัวเอง”
เสิ่นเฉียวโมโหมาก ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่มีโอกาสได้ใช้ห้องน้ำแล้ว หลังจากที่มองเขาด้วยแววตาที่จงเกลียดจงชังแล้ว เสิ่นเฉียวก็ถือชุดเดินกลับไปนั่งลงข้างเตียง
ปกติก็ไม่เคยเห็นเขาใช้ห้องน้ำนานขนาดนี้ แต่ทำไมวันนี้อยู่ๆก็ใช้เวลานานขนาดนั้น เธอรู้สึกได้ว่าเหมือนเขาจะจงใจทำแบบนั้น
คิดถึงตรงนี้ อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็นึกถึงคำพูดที่เย่โม่เซินพูดกับเธอไว้เมื่อคืน สีหน้าเธอค่อยๆเปลี่ยนไป แต่ไม่อยากจะคิดไปไกลกว่านั้น แล้วก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงข้างๆเตียง เพราะยังไงประตูห้องก็ล็อกเอาไว้ไม่มีใครเข้ามาได้ เย่โม่เซินอยากจะอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหนก็ให้เขาอยู่ให้เต็มที่
เสิ่นเฉียวรวดเร็วมาก แค่พริบตาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แต่พอหันกลับมากลับพบว่าเย่โม่เซินนั่งอยู่บนวีลแชร์จ้องมาที่เธอ และเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เสิ่นเฉียวตาโตด้วยความตกใจ：“คุณออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”
เย่โม่เซินทำสายตานิ่งๆ：“เธอเร่งฉันเองไม่ใช่เหรอ？”
“……”เสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ตอนที่เร่งเขาเขากลับไม่ออกมา แต่พอไม่เร่งกลับออกมา
ในทันที？
“คุณเห็นหมดแล้ว？”คิดๆแล้ว เสิ่นเฉียวไม่โอเคอย่างมาก จึงถามออกไป
ถึงเมื่อกี้นี้เธอจะหันหลังให้ แต่……เธอก็โป๊หมดเลยนะ และก็ไม่รู้ว่า……เขาเห็นหรือไม่เห็นกันแน่
ยิ่งคิด ใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ร้อนฉ่าขึ้นมา
เย่โม่เซินแสยะยิ้มแล้วจ้องไปที่เธอ：“เห็นแล้วยังไงล่ะ？”
ได้ยินแบบนั้น เสิ่นเฉียวก็ตาโต แล้วเอามือทั้งสองกอดเข้าด้วยกัน
เห็นแล้วเป็นยังไง……
ทำไมเขาถึงพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำแบบนั้น？
“เย่โม่เซิน คุณมันไร้ยางอาย！”
“ไร้ยางอาย？”เย่โม่เซินขยับรถวีลแชร์ไปตรงหน้าเธอ ขนตากระตุกเล็กน้อย และอยู่ๆก็เจ็บแขนของเธอดึงตัวเธอเข้ามา แต่เสิ่นเฉียวก็ตอบโต้ได้ก่อน เธอใช้มือทั้งสองข้างกดลงบนขาของเขาเอาไว้ ตัวที่เล็กบางนั้นโน้มลงไปใกล้กับเย่โม่เซิน
เขาจับไปที่เอวของเธออย่างรุนแรง：“ให้ฉันเปิดประสบการณ์ใหม่ให้เธอหน่อยมั้ยว่าอะไรที่น่าไร้ยางอายยิ่งกว่า？”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวค่อยๆเปลี่ยนไป เธอยกมือขึ้นมาจะดันเขาออก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามือของเธอกดขาเขาเอาไว้อยู่ หลังจากเอามืออีกข้างออก มือที่กดขาเขาเอาไว้ก็อ่อนแรงลงไปโดยอัตโนมัติ บวกกับท่าทางที่ทุลักทุเลของเธอ ทำให้มือของเธอลื่น และลื่นลงไปตรงหว่างขาคู่นั้น……ตรงกลางนั้น……
