บทที่ 665 จะต้องบรรลุผล
ท่าทางที่หานมู่จื่อใส่เสื้อผ้าได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้ยกสายตามองไปยังเย่โม่เซินทีหนึ่ง
การแสดงออกที่จริงจังของเขา ไม่เหมือนกับกำลังพูดเล่นกลับเหมือนต้องการที่จะอยู่ต่อจริงๆ
ภาพท่าทางที่คืนนี้ไม่ได้เจอลูกชายก็ไม่ไป
จางเสี่ยวเหยียนได้กลับมาแล้ว เย่โม่เซินเมื่อออกไปก็จะได้พบหน้ากับเสี่ยวหมี่โต้วไหม? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ใจของเธอก็ได้เต้นเร็วขึ้นมาบ้างโดยฉับพลัน จากนั้นก็ได้กลัดกระดุมเสื้อผ้าของตัวเองให้ดี และได้ลุกลี้ลุกลนในการหวีเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เข้าทรง หลังจากนั้นก็ได้เดินไปถึงตรงหน้าของเย่โม่เซิน
“นายใส่เสื้อผ้าให้ดี ฉันจะไปสั่งสอนความคิดกับเขาก่อน นายกลับไปรอฉันที่ห้องของนาย”
เมื่อพูดจบไม่รอการตอบกลับของเย่โม่เซิน ก็ได้ผลักเขาออกไปนอกประตูตรงๆ
กิริยาท่าทางแบบนี้ทำให้เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะยกคิ้วขมวดขึ้นแล้ว จากนั้นด้านหนึ่งก็ได้เดินไปทางด้านนอก ด้านหนึ่งก็ได้พูด:
“สอนความคิดอะไร?”
“นายไม่ใช่ว่ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับนาย?”
เธอได้นำเขาผลักไปถึงด้านประตูแล้ว หลังจากนั้นก็ได้เปิดประตูตรงๆ และได้นำเย่โม่เซินออกไป
“ลงไปด้านล่างเร็วหน่อย”
หานมู่จื่อเร่งรัดเขาไว้ เย่โม่เซินได้พิงอยู่ตรงปากบันได รอยย่นของเงาที่สูงใหญ่ไม่ขยับ เหมือนกับคือต้องการที่ท้าทายความอดทนของเธอ
“ฉันพูดแล้วว่าไม่ไป เธออยากไล่ฉันไป ถ้าเช่นนั้นก็นำฉันผลักลงไปจากตรงนี้?”
หานมู่จื่อ：“……นายบ้าไปแล้วเหรอ?”
เธอโกรธจนขบฟัน และยังคงมีบางแห่งที่ไม่สบายใจ หากว่าไม่ใช่ว่ากลัว เธอเดิมทีก็ไม่อยากที่จะลุกขึ้นมาในเวลานี้
ลูกตาดำที่ดำขมับของเย่โม่เซินได้จองเธอเอาไว้ ที่ด้านในดูคล้ายกับว่ามีร่องรอยของอารมณ์นับไม่ถ้วนแต่ก็เหมือนกับไม่มี
“มู่จื่อ ฉันไม่ได้บ้า”
ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ หานมู่จื่อก็ได้ยินที่เขาเปิดปากพูดด้วยการใช้น้ำเสียงที่สงบเงียบ
“ตอนอยู่บนทางที่ไปสนามบินฉันก็เคยพูดแล้ว ฉันต้องการเป็นพ่อของลูกเธอ วันนี้……จะได้บรรลุผล”
“ไม่ว่าตอนนี้เธอทำอะไรก็ยับยั้งฉันไม่ได้แล้ว”
หานมู่จื่อได้ชะงักงันอยู่ตรงที่เดิม กลีบริมฝีปากแดงที่บวมได้เปิดแล้วเปิดอีก แต่กลับไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร
มีความไม่มีแรงอยู่หน่อย หรือว่าอะไรก็สกัดไว้ไม่ได้แล้วเหรอ?
เสี่ยวหมี่โต้วที่เธอซ่อนไว้นานเช่นนั้น วันนี้ก็ต้องยอมรับพ่อแล้วเหรอ? เย่โม่เซินจะมีท่าทีโต้ตอบยังไง?
หานมู่จื่อได้กัดริมฝีปากล่างไว้ จากนั้นก็ได้ปิดตาแล้วปิดตาอีก ในที่สุดก็เหมือนกับยอมรับโดยนัยกับวิธีการทำของเขาแล้ว และได้พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ: “นายตามฉันเข้าห้องเถอะ ก็นำเสื้อผ้ามาจัดการสักหน่อย”
เมื่อรู้ว่าเธอนี้คือยอมแพ้ต่อการต่อต้านและยอมตรงๆ เย่โม่เซินก็ได้ตามเธอเข้าไปในห้องแล้ว
หลังจากที่ได้เข้าห้อง และเย่โม่เซินก็ได้จัดการเสื้อผ้าแล้ว หานมู่จื่อกลับได้หยิบเครื่องรีดผ้าหนึ่งมา และได้พูดกับเย่โม่เซิน: “เสื้อก็ยับย่นแล้ว ถอดลงมาเถอะ”
เย่โม่เซินไม่ได้พูดอะไรอีก และได้นำเสื้อเชิ้ตสีขาวถอดลงมาให้เธอ
หานมู่จื่อหาที่หลังจากนั้นก็ได้รีดเสื้อเชิ้ตแทนเขา
เธอทุกครั้งที่ได้พบกับเย่โม่เซิน เสื้อผ้าของเขาก็ล้วนดูแลจนไม่มีร่องรอยของความคดเคี้ยวซ้อนกันเป็นจีบๆ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อเชิ้ตหรือว่าชุดสูท แต่ว่าหลังจากเรื่อง……เมื่อกี้ เสื้อผ้าของเขาก็ได้ยับย่นจนไม่เป็นรูปร่าง
อาจจะเป็นเธอที่ใจอ่อนเถอะ ก็อาจจะเป็นเธอที่ต้องการให้เย่โม่เซินมีภาพลักษณ์ที่ดีหน่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว ดังนั้นเธอจะต้องช่วยเขาเอาเสื้อผ้ามารีดสักหน่อย
หานมู่จื่อรีดเสื้อผ้าอย่างจริงจังมาก ภายใต้ดวงไฟที่นุ่มนวล เธอได้โค้งเอวไว้ และเส้นผมนับไม่ถ้วนที่อ่อนนุ่มได้ห้อยลงมาและได้ปกคลุมม่านตาของเธออย่างเลือนรางไม่ชัดเจน ทำให้ลักษณะเฉพาะตัวของเธอทั้งคนเมื่อมองขึ้นมาก็ยิ่งเพิ่มความอ่อนโยนยิ่งขึ้น
มองหานมู่จื่อที่เป็นแบบนี้ เย่โม่เซินรู้สึกว่าใจของตัวเองเหมือนกับถูกใยฝ้ายมาเติมเต็มแล้ว ทุกที่ก็คือความอ่อนโยน
รอหลังจากที่รีดเสื้อผ้าเสร็จ หานมู่จื่อถึงได้มอบให้เย่โม่เซินใหม่เพื่อให้เขาใส่ หลังจากนั้นก็ได้ใส่เนกไทแทนเขาด้วยตัวเอง
ตอนที่ทำทุกอย่างนี้ เธอก็ได้อ่อนโยนจนเหมือนกับนางฟ้าคนหนึ่งที่ลงมาโลกมนุษย์
เย่โม่เซินได้มองเธอไว้ด้วยความสงบมาตลอด ภายใต้ลูกตาดำได้มีความอาลัยรักเพิ่มมาแล้วส่วนหนึ่ง ตอนที่ผูกเนกไทไปได้ครึ่งหนึ่งเขาก็ได้อดกลั้นไว้ไม่อยู่โค้งตัวลงโอบกอดเธอเอาไว้อย่างกะทันหัน
“ทำอะไร?” หานมู่จื่อชะงักงัน เมื่อได้สติกลับมาก็คิดที่จะผลักเขาออก “เสื้อผ้าฉันรีดอย่างยากลำบากล่ะ นายก็อย่าทำให้มันยับแล้ว”
เย่โม่เซินนี้ถึงได้ถอยออก
“ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง อืม?”
“อะไร”
“หลังจากนี้ฉันจะต้องดูแลพวกเธอแม่ลูกให้ดี นำพวกเธอมาเป็นคนสนิทที่สุดของฉันบนโลกใบนี้”
หานมู่จื่อมีความนอกเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง คนคนนี้ได้พูดสาบานอะไรอย่างกะทันหัน?
“ก็เพราะว่าฉันช่วยนายรีดเสื้อผ้าตัวหนึ่ง? นายก็ประทับใจจนเป็นแบบนี้แล้ว?”
เย่โม่เซิน：“……”
เขาได้หยิกแก้มของหานมู่จื่อไว้ จากนั้นก็ได้เปิดปากอย่างจนปัญญา: “เข้าใจความโรแมนติกไหม? ในเวลานี้ยังทำลายบรรยากาศ?”
“คำพูดพวกนี้นายเก็บไว้หลังจากเจอเสี่ยวหมี่โต้วค่อยพูดเถอะ หวังว่านายจะไม่ประหลาดใจจนเกินไป” เธอได้นำเนกไทขั้นตอนสุดท้ายทำจนเสร็จ หลังจากนั้นก็ได้ถอยออกไปจัดการตัวเองแล้ว
หลังจากนั้นสิบนาที หานมู่จื่อก็ได้เปิดประตูห้องออก และได้พาเย่โม่เซินไปถึงชั้นล่างแล้ว
“นายรออยู่ตรงนี้ ฉัน……ไปดูๆว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ไหน”
เขาน่าจะอยู่ในห้องกับจางเสี่ยวเหยียนถึงจะถูก
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ได้เดินไปทางด้านบนตรงๆ ตัดสินใจที่จะไปเรียกเสี่ยวหมี่โต้วลงมา
ตอนที่ได้ผลักประตูห้องออก จางเสี่ยวเหยียนกำลังมาสก์หน้า“อืม? มู่จื่อ?”
หานมู่จื่อได้ค้นหาไปแล้วรอบหนึ่ง ก็ไม่ได้เห็นถึงเงาของเสี่ยวหมี่โต้ว “คนล่ะ?”
“คน?” จางเสี่ยวเหยียนกะพริบตาไปมา “คนอะไร?”
“เสี่ยวหมี่โต้วไง เธอไม่ได้พาเขากลับมา?”
เอ่ยถึงเสี่ยวหมี่โต้วขึ้น จางเสี่ยวเหยียนก็คิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็ได้พยักหน้า: “พากลับมาแล้วนี่ เมื่อกี้เขาได้อาบน้ำ ตอนนี้ได้ลงไปชั้นล่างแล้วนี่ พวกเธอไม่ได้เจอกัน?”
หานมู่จื่อ：“……ลง ลงไปชั้นล่างแล้ว?”
มองสีหน้าของเธอ จางเสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆรู้สึกว่ามีความผิดปกติขึ้นมาแล้ว “เป็นอะไรไปแล้วล่ะ? เธอลงไปชั้นล่างไม่ได้พบเขา? ฉันคิดออกแล้ว เหมือนกับว่าเขาพูดว่าต้องการไปห้องครัวเพื่อล้างผลไม้สักหน่อย……เพื่อรับแขกที่มา……”
“……”
ชั้นล่าง
เสี่ยวหมี่โต้วได้กระดกก้นเล็กๆพลิกอยู่ในตู้เย็นไปแล้วครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็ได้ล้างผลไม้จานหนึ่งออกมา ตอนที่หนุ่มน้อยได้ยกจานผลไม้ออกมา ก็ได้เห็นถึงเงาคนที่ได้เพิ่มมากขึ้นอยู่ในห้องรับแขกอย่างพอดิบพอดี
เย่โม่เซินนั่งอยู่บนโซฟา การแสดงออกของลูกตาดำกับบนใบหน้ามีความไม่สงบอยู่บ้าง
เห็นได้ชัดว่า……เป็นเพียงแค่พบเด็กคนหนึ่ง เขาจะตื่นเต้นอะไร?
ฐานะของฝ่ายตรงข้ามหากว่าพิเศษกว่านี้อีก ก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่อายุประมาณห้าขวบ หรือว่าผู้ใหญ่คนหนึ่งอย่างเขายังคงรับมือไม่ได้เหรอ?
เป็นครั้งแรกที่เย่โม่เซินรู้สึกว่ามือของตัวเองทำอะไรไม่ถูกเป็นอย่างมาก
อีกเดี๋ยวตอนที่ได้พบกับเด็กคนนั้น เขาจะต้องพูดอะไร
ต้องเรียกเขาว่าอะไร?
ได้ยินมู่จื่อบอกว่า เด็กคนนั้นเหมือนกับชื่อว่าเสี่ยวหมี่โต้ว?
เสี่ยวหมี่โต้วเหรอ? ฟังขึ้นมาแล้ว……ดูเหมือนว่าจะเป็นชื่อที่น่ารักมาก
ตอนที่คิด เย่โม่เซินก็ได้ยืนขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีความตื่นเต้นอยู่บ้าง หัวคิ้วของเขาได้ขมวดแล้วขมวดอีก รู้สึกว่าตัวเองเป็นเช่นนี้ก็ไม่สงบเกินไปแล้วจริงๆ ด้วยเหตุนี้จึงได้กลับไปนั่งใหม่แล้ว
ปลายนิ้วได้แตะเบาๆไปที่หน้าโต๊ะ ความถี่กลับไม่มั่นคงเป็นอย่างมาก ในลูกตาดำที่ดำขมับของเย่โม่เซินได้เปลี่ยนเป็นว่างเปล่ามากแล้ว ในที่สุดก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อถามกลุ่มชายชรานั้นในวีแชทของกลุ่มของบริษัท
{ครั้งแรกที่ได้เจอเด็ก ประโยคแรกต้องพูดอะไร?}
ประมาณว่าเวลานี้คือดึกไปหน่อย นึกไม่ถึงว่าในกลุ่มจะเงียบมาก ไม่มีใครพูดอะไร
ในใจของเย่โม่เซินหงุดหงิดเป็นอย่างมาก และทั้งหมดก็ไม่ได้มีใจที่คิดจะรอ ไม่ถึง5วินาที เขาก็นำข้อความเพิกถอนกลับมาแล้ว หลังจากนั้นก็ได้ล็อกหน้าจอนำโทรศัพท์วางกลับไปในกระเป๋า
ทำไมตอนนี้มู่จื่อยังไม่ลงมา?
หรือว่า……เธอก็ได้พาคนไปอีกแล้ว?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเย่โม่เซินก็ได้เปลี่ยนเล็กน้อย ร่างกายที่สูงใหญ่ได้ลุกขึ้นโดยตรง เตรียมพร้อมที่จะขึ้นไปหามู่จื่อที่ชั้นบนด้วยตัวเอง
เมื่อเย่โม่เซินหมุนตัว สายตาก็ได้ชำเลืองเห็นถึงคนตัวเล็กที่น่ารักคนหนึ่งที่ได้ยกจานผลไม้ไว้ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ตั้งใจ ส่วนสูงน่าจะยังไม่ถึงหัวเข่าของเขา
เพียงแค่แวบเดียว เย่โม่เซินเหมือนกับถูกฟ้าผ่า ไร้หนทางจะขยับตัวได้
