บทที่712 โชคดีและโชคร้ายมักจะมาพร้อมกัน
ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องมงคล
ใครจะคิด ว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญขนาดนี้ขึ้น?
คนขับรถฟังที่หานมู่จื่อพูด แล้วก็จะร้องไห้ตาม เขาแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง
โชคดีย่อมมาพร้อมโชคร้ายงั้นเหรอ?
ชีวิตคนเราจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ ถ้าใช้ชีวิตอย่างไม่รู้คุณค่า ตอนที่เสียไป คงจะรู้สึกเสียใจแน่นอน
“ช่วยฉันนะ พี่…” มู่จื่อพูดประโยคนี้กับหานชิงครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงที่แหบพร่านั้น เหมือนกับสัตว์ร้องขอชีวิต
เสียงนั้น เสียดแทงเข้าไปในใจของหานชิง ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ
จากนั้น เหมือนเขาจะทนไม่ไหว จับข้อมือของมู่จื่อเอาไว้ แล้วกล่าวเสียงเข้ม
“มู่จื่อ พี่รู้… แต่เธอสงบสติก่อน”
“แสดงว่า…พี่ยอมช่วยฉันแล้วใช่ไหม? ”
หานชิงพยักหน้า “ถึงแม้จะเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่…จะพยายาม ตอนนี้ฉันจะหาคนจัดการเรื่องนี้ให้”
“ค่ะ! ” มู่จื่อพยักหน้าอย่างแรง แววตานั้นเอ่อล้นด้วยความหวัง ภาพนั้นอยู่ในสายตาของหานชิง ทำให้เขารู้สึกผิด
ที่จริงเขาไม่อยากจะเดา เพราะมันคงไม่ถูกเสมอไป
และต่อให้ถูก คงจะยิ่งทำให้เธอบ้าคลั่งแน่นอน
แต่ว่า เธอเป็นน้องสาวของเขา และเขาเป็นพี่ชายของเธอ คงจะเห็นเธอเสียใจ แล้วไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก?
หานชิงให้คนไปเช็กสถานที่ให้แล้ว หานมู่จื่อก็สงบลงแล้ว คงเป็นเพราะมีเป้าหมายแล้ว ตอนนี้จึงทำได้แค่รอ
หานชิงหันไปมองมู่จื่อ มองดูเธอนั่งซุกตัวอยู่ที่มุม ร่างบาง ใบหน้าและปากที่ขาวซีดนั้น ทำให้เธอยิ่งดูอ่อนแอ ราวกับแค่สัมผัสก็แตกสลายได้ทุกเมื่อ
มองอยู่สักพัก หานชิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาห่มให้มู่จื่อ
เมื่อสัมผัสถึงความเคลื่อนไหว มู่จื่อจึงเงยหน้าขึ้นมา มองหานชิงด้วยแววตาเป็นประกาย
“ได้ข่าวแล้วเหรอ? ”
ทั้งๆ ที่ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ เป็นเวลาแค่แป๊บเดียว แต่เธอถามเหมือนรอมาทั้งศตวรรษ
ท่าทางเช่นนี้ยิ่งทำให้หานชิงเจ็บปวด ยื่นมือไปจัดผมให้เธอ แล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรล่ะ? ฉันเพิ่งจะให้คนไปจัดการเรื่องนี้เอง ต่อให้เป็นการคาดการณ์ก็ต้องใช้เวลา แล้วยังต้องหารข้อมูลอื่นๆ อีก ดังนั้น…พี่พาไปทำแผลก่อนดีไหม? ”
หานมู่จื่อเงียบ ไม่ปฏิเสธข้อขอร้อง แต่ก็ไม่ได้ตกลง
ยังไงซะยังต้องรออีกนาน หานชิงเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ จึงหันไปพูดกับคนขับรถ “หาร้านยาใกล้ๆ ให้หน่อย พาเธอไปทำแผลก่อน”
“ครับประธานหาน”
หานมู่จื่อถูกหานชิงพาไปร้านยาใกล้ๆ แล้วซื้อยามาทำแผลให้เธอแทน จากนั้นจึงพูดขึ้น “วันหลังเจอสื่อพวกนั้น ห่างออกมาหน่อย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนเลวอะไร แต่…ตอนที่คนเยอะๆ มันวุ่นวาย เข้าใจไหม? ”
หานมู่จื่อไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับ “คาดการณ์เสร็จแล้วรึยัง? ”
หานชิง：“……”
เขารู้ว่าเธอไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย
เด็กคนนี้ นิสัยช่างน่าปวดหัวจริงๆ
“ยัง เพิ่งผ่านไปไม่นาน รอจนคาดการณ์เสร็จ พวกเขาจะบอกฉันเอง เธอกินอะไรรึยังเมื่อเช้า? หรือว่า…”
“พี่” มู่จื่อเรียกพี่ชายของเธอ หานชิงจึงหยุดลง แล้วมองเธอ “ทำไมเหรอ? ”
หานมู่จื่อมองเขาด้วยสายตาแผ่วเบา ในแววตานั้นนอกจากความหวังแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นอีก เธอมองหานชิง แล้วค่อยๆ พูดขึ้น “ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นตอนนี้ ฉันอยากไปรอเขาที่สนามบิน ฉันอยากจะ…เจอเขาเร็วๆ ”
“โอเค เดี๋ยวพี่ไปส่งที่สนามบิน”
หานชิงจึงไปส่งเธอที่สนามบิน เมื่อถึงสนามบิน โทรศัพท์ของหานชิงก็ดังขึ้น
ซู่จิ่วโทรมา
หานชิงมองที่หน้าจอ แล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
“ประธานหาน รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว จัดการเรื่องราวทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ทุกคนแยกย้ายไปหมดแล้ว แล้ว…มู่จื่ออยู่ข้างๆ ไหม”
ได้ยินเช่นนั้น หานชิงมองไปทางหานมู่จื่อ แล้วพยักหน้า “อืม”
“ทางการมีข่าวแล้ว ว่าไฟลท์บินที่xxเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้พบเจอผู้รอดชีวิตแล้ว จากผู้รอดชีวิต บอกว่า ตอนเครื่องบินเกิดอุบัติเหตุนั้น พวกเขาโดดร่มกันออกมาหลายคน เพียงแต่ว่า…”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซูจิ่วหยุดลง “ทั้งหมดต่างไม่ใช่ผู้คุ้นเคยกับมัน บวกกับ …ด้านล่างเป็นมหาสมุทร ต่อให้มีร่ม ก็อันตรายอยู่ดี…คาดว่าคงลอยได้ไม่นาน”
หานชิง：“……”
“ส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน แล้วจองตั๋วให้สองใบ ฉันและมู่จื่อจะรีบไป”
ได้ยินเช่นนั้น ซูจิ่วอึ้งไปสักพัก แล้วรีบตอบกลับ “คุณหาน ที่นั่นไกลมาก คุณกับคุณมู่จื่อไปคงไม่ดีนัก อย่างนี้ดีกว่า ผมจะให้คนติดตามไปด้วย”
“อืม” หานชิงพยักหน้า
ทางมู่จื่อได้ยิน จึงขยับมาทางเขา รอจนเขาคุยโทรศัพท์เสร็จ
“ได้ข่าวแล้วใช่ไหม? ”
หานชิงพยักหน้า “ฉันให้ซูจิ่วจองตั๋วให้แล้ว พวกเราจะรีบไปกัน”
พูดจบ เขาเม้มปากแน่น คำพูดของซูจิ่วสะเทือนใจเขามาก อัตราการรอดชีวิตต่ำมาก
แล้วเขาเอามู่จื่อไปด้วย มันจะดีหรือไม่ดีนะ?
แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดมาก เธออยากไป เขารับปากเธอแล้ว ก็ต้องพาไป
จนตอนนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้น คงต้องค่อยๆ คิดทีละขั้นตอน
ซูจิ่วทำงานเรียบร้อยมาก ไม่นานก็จองตั๋วให้พวกเขาเรียบร้อย
มู่จื่อและหานชิง ซูจิ่วและคนติดตามจำนวนหนึ่ง นั่งเครื่องบินไปยังสถานที่เกิดเหตุด้วยกัน
ปกติเวลานี้มู่จื่อต้องนอนหลับแล้ว แต่วันนี้เที่ยงคืนแล้วเธอยังไม่หลับ ถึงแม้จะกำลังทะเลาะกับหนังตาอันหนักอึ้งนั้น แต่เธอยังพยายามตื่นขึ้นมา
แววตาแห้งกรังนั้น น้ำตาที่ไหลมาทั้งวันทำให้เธอเจ็บมาก
น้ำอุ่นมาเสิร์ฟ หานมู่จื่อเงยหน้าดู มองหานชิงทีหนึ่ง แล้วขอบคุณเขาไป จากนั้นรับน้ำมา
เธอจิบเบาๆ แล้วถามขึ้น “ที่ๆ พวกเราไป ถูกต้องไหม? ”
“ถูกต้อง มาจากข่าวของทางการ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของมู่จื่อที่ถือแก้วอยู่ก็สั่นเทา แล้วถามขึ้นอีก “งั้น…ทางการยังบอกอะไรอีกไหม? ”
เพื่อเป็นการไม่ให้เธอกังวล หานชิงจึงตอบ “มีผู้รอดชีวิต จากที่ผู้รอดชีวิตกล่าว บนเครื่องบินมีหลายคนโดดร่มลงมา ไม่ต้องห่วง”
เรื่องที่ด้านล่างเป็นมหาสมุทร หานชิงก็จะไม่พูดถึง
