บทที่ 715 ฝนตกแล้ว
ถูกหานชิงพูดแบบนี้ พยาบาลเริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้ว เธอเม้มปากสีแดงของเธอ จากนั้นจ้องดูรูปนั้นอยู่สักพัก ถึงพูดเบาๆ ว่า : “เอาแบบนี้ละกัน พวกคนป่วยก็ต่างกำลังพักผ่อน คุณเข้าไปหาคนเดียว ระวังท่าทางหน่อยก็ไม่เป็นไร สุภาพบุรุษท่านนี้ก็พูดไว้ไม่ผิด จากนั้นพวกเขาก็ต่างเหนื่อยมากแล้ว แน่นอนว่าต้องมีความแตกต่างจากในรูป ก็ไม่แน่……ฉันดูไม่ออกนะ? ”
พูดจบ พยาบาลสาวก็ชำเลืองมองรูปนั้น
ผู้ชายในรูปหน้าตาดี เป็นผู้ชายประเภทที่มองครั้งเดียวก็ลืมไม่ลง ถ้าหากในบรรดาผู้ที่ช่วยชีวิตมาเมื่อกี้มีหน้าตาแบบเขา พยาบาลสาวรู้สึกว่าตัวเองต้องลืมไม่ลงแน่ๆ
แต่ว่า……ข้อสังเกตของหานชิงทำให้เธอก็ไม่แน่ใจขึ้นมา
คนกำลังตามหาญาติอยู่ เธอก็ไม่สามารถตัดสินอย่างลวกๆ ได้หรอก
“ขอบคุณนะ งั้นพวกเราไปหาดู ”หานชิงยื่นมือเอาโทรศัพท์ของหานมู่จื่อเก็บเข้าไป จากนั้นค่อยๆ ผลักไหล่ของเธอ : “ค่อยๆ นะ เดี๋ยวพี่ไปดูเป็นเพื่อนเธอ”
หานมู่จื่อพยักหน้าที่ซีดเผือดของเธอ : “โอ โอเค”
ปลายเสียงของประโยคนี้มีความสั่นเล็กน้อย หานชิงโอบไหล่เธอแล้วเดินไปในห้องผู้ป่วย เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ รอบๆ นี้มีแต่โรงพยาบาลนี้โรงพยาบาลเดียว แล้วอีกอย่างยังเป็นโรงพยาบาลที่ไม่ได้ใหญ่โตอีกด้วย เพราะฉะนั้นเตียงมีจำกัด ได้แต่เพิ่มจำนวนเตียงในห้องผู้ป่วยเท่านั้น แม้มีเพิ่มมาที่ทางเดินแล้ว
หานชิงพาหานมู่จื่อค่อยๆ ดูไป แต่ยังไงก็ไม่เห็นคนที่ท่าทางคุ้นเคย
หานมู่จื่อไม่ยอมแพ้ ตอนจำก็ไม่ได้พูดอะไร หาดูอย่างเงียบๆ รอบแล้วรอบเล่า ก็ไม่เห็นมีเย่โม่เซิน เธอก็หาอีกรอบ กลัวว่าเมื่อกี้ตัวเองทำพลาดไป
รอบที่หนึ่ง……
รอบที่สอง……
รอบที่สาม……
ก็ไม่รู้ว่าหากี่รอบแล้ว หานมู่จื่อก็ยังหาอยู่ หานชิงทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ลากมือที่เรียวยาวของเธอ บังคับให้เธอหยุดลง
“ไม่ต้องหาแล้ว เย่โม่เซินไม่ได้อยู่ที่นี่”
หานมู่จื่อ มู่จื่อ：“……”
เธอเงยหน้า สายตาตกใจมองลงไปที่หน้าของหานชิง
“พี่ชาย อาจจะเป็นเพราะพวกเราหาไม่ทั่ว ถ้าหากเขาไม่ได้อยู่ที่นี่…..งั้นเขาจะไปไหนได้? ”
ปัญหานี้ หานชิงหมดปัญญาจะตอบเธอ แล้วก็ตอบไม่ได้ ได้แต่เม้มริมฝีปากบางๆ จับไหล่ของเธอ : “น้องสาวโง่ ตอนนี้ดึกมากแล้ว ทีมค้นหาและกู้ภัยจะไม่เริ่มการช่วยเหลือจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ พวกเราหาที่นี่มาหกเจ็ดรอบ ก็มองไม่เห็นเงาของเย่โม่เซิน”
“ถูกต้อง…… ” หานมู่จื่อพยักหน้า “แค่หาไม่เจอ พวกเราอาจจะดูไม่ถี่ถ้วนเอง หรือว่า…….พวกเราไปถามพยาบาลอีกรอบ? ”
ท่าทางที่หลอกตัวเองแบบนี้ หานชิงหมดปัญญาจริงๆ “อย่าโง่อีกเลย คนที่ช่วยกลับมาก็อยู่ที่นี่ หาที่นี่ไม่เจอ งั้นก็ไม่มี ตอนนี้เธอจะทำ ก็คือหาที่พักผ่อน พรุ่งนี้ตื่นนอนแล้ว พวกเราค่อยไปดูพร้อมกับทีมกู้ภัย”
ไม่คาดคิด สายตาของหานมู่จื่อและอารมณ์ก็เย็นลง เย็นลงทำคนสงสัย ซูจิ่วที่อยู่ข้างๆ
“ใช่แล้วคุณมู่จื่อ ร่างกายสำคัญ ดูแลตัวเองให้ดี ถึงแม่แรงหาคุณชายเย่ ”
เขาพูดแบบนี้เพื่อหวังว่ามู่จื่อจะดูแลตัวเองกลับโรงแรมไปพักผ่อน แต่ใช้เคล็ดลับเดียวกัน จะสามารถใช้สองครั้งได้ยังไง? หานมู่จื่อได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ก็พยักหน้า
“ฉันนอนไม่หลับอ่ะ”
จากนั้นเธอก็หันหัวมองไปที่หานชิง จับแขนเสื้อของเขา : “ฉันอยากกลับไปดูอีกครั้ง”
หานชิงทนเธอไม่ไหวแล้วจริงๆ เสียงเย็นลงมา “เธอยังอยากเอาแต่ใจไปถึงไหน? ตอนนี้ก็มืดค่ำแล้ว ตรงนั้นลมแรง เธอไม่ได้ยินเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกว่าน้ำตรงนั้นแรงมากเหรอ? นอกจากนี้ ถึงจะไปแล้วทำอะไรได้? เฝ้ายามอยู่ที่นั่น? เย่โม่เซินก็กลับมาเลย? ”
ทันใดนั้นเสียงของเขาก็หนาขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น ราวกับคนแก่ที่เข้มงวด
ซูจิ่วที่อยู่ข้างๆ มองดูอย่างกลัวจนใจเต้นรัว
ตามเหตุผลแล้วท่าทางของหานมู่จื่อตอนนี้ ยิ่งต้องปลอบใจเธอ ถึงแม้เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว เธอคือคนที่เสียใจมากที่สุด แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีน้ำตาร่วงสักหยด อีกอย่างยังเข้มแข็งตามทุกคนไปหลายๆ ที่
คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการหานจะพูดแรงๆ กับเธอในสถานการณ์แบบนี้ ซูจิ่วคิดๆ รีบไปพยุงแขนของหานมู่จื่อ อธิบายด้วยเสียงอ่อนโยน : “คุณมู่จื่อ พี่ชายของคุณไม่ได้หมายความว่าจะโทษคุณ แค่ที่นั่นตอนที่เรามาโรงพยาบาลที่นั่นก็ถูกปิดล้อมไว้หมดแล้ว ถึงแม้พวกเรากลับไปตอนนี้ ก็เข้าที่นั่นไม่ได้ อีกอย่างแบบนี้ สู้พวกเรากลับโรงแรมไปพักผ่อนสักคืนหนึ่ง รอพักผ่อนแล้ว ทานอาหารเช้า พวกเราค่อยไปดูที่นั่นอีกทีดีไหม? ”
หานชิงที่ยืนอยู่ข้างๆ มองด้วยสายตาเย็นชา
หานมู่จื่อทำตาละห้อย เสียงก็เบาๆ : “ฉันรู้ว่าพวกคุณทำเพราะหวังดีกับฉัน แต่……ฉันกลับไปที่โรงแรม ก็นอนไม่หลับ พวกคุณรู้ดี……”
“ฉันรู้ว่าพวกคุณรู้หมด ”ซูจื่วจับไหล่ของเธอ ค่อยๆ ปลอบเธอต่ออย่างเบาๆ : “แต่ว่าคุณก็ไม่สามารถจะทรมานร่างกายตัวเองแบบนี้ คุณคิดดู……ตอนนี้อากาศก็เย็นแล้ว วันนี้คุณสวมชุดแต่งงานไปทุกที่ ก็เหนื่อยมากแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็ค่ำมืดดึกดื่นแล้ว ลมหนาวต้องหนักมากแน่ๆ ถ้าหากตอนนี้คุณยังอยากจะออกไป ถึงตอนนั้นลมหนาวพัดถึงร่างกาย ล้มป่วยลงมาจริงๆ แล้วจะทำยังไง? คุณมู่จื่อ ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณหรอกนะ แต่ว่า……ฉันคิดว่าถึงแม่จะอยากหา ก็ต้องกลับไปที่โรงแรมเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำร้อน นอนสักพัก นานสักหน่อยก็จะดี ดูแลจิตใจให้ดี พรุ่งนี้พวกเรา…… ดูอีกทีว่าสามารถขึ้นเรือของทีมกู้ภัยได้ไหม เพื่อไปหาด้วยกัน? ”
คำพูดท้ายนั่น หานมู่จื่อก็สัมผัสได้
“ได้เหรอ? ”
ซูจิ่วคิดๆ : “ถึงตอนนั้นผมคุยกับคนที่ดูแล พยายามดู”
นี่หานมู่จื่อถึงพยักหน้า
“โอเค งั้นฉัน……กลับไปโรงแรม อาบน้ำพักผ่อน”
เห็นเธอสุดท้ายยอมประนีประนอม ซูจิ่วก็ยิ้มออกมาได้ : “แบบนี้ถึงจะถูก คุณมู่จื่อ รถรอเราอยู่ที่ข้างนอกแล้ว งั้นพวกเราไปเถอะ? ”
“โอเค”
ซูจิ่วพยุงหานมู่จื่อออกไปข้างนอก หานชิงยืนหยุดที่เดิมประมาณสาววินาที ถึงค่อยตามมา
อากาศก็หนาวแล้ว ที่สำคัญคือดึกแล้ว ตอนออกมาจากโรงพยาบาลลมเย็นพัดใส่หู เพราะฉะนั้นขึ้นรถมาอบอุ่นจนเปรียบไม่ได้ หานมู่จื่อขึ้นรถแล้วหดตัวเข้ามุมแล้วก็กอดไหล่ตัวเอง ดูโดดเดี่ยวและทำอะไรไม่ถูกมาก
รถขับไปประมาณสิบนาที ข้างนอกค่อยๆ มีฝนตกแล้ว
“ฝนตกแล้ว……”ซูจิ่วมองไปที่หน้าต่าง พึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัวประโยคหนึ่ง
พูดจบ เขาก็เหมือนจะคิดอะไรได้ รีบเงียบเสียง
อากาศแบบนี้ฝนตก……
นี่ไม่ใช่เรื่องดี
ซูจิ่วมองไปที่หานมู่จื่อทันที
จริงๆ แล้ว หานมู่จื่อหดตัวอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ได้ยินเสียงฝนตกแล้ว เธอก็นั่งตรงขึ้นมา
“ฝนตกแล้ว”
ซูจิ่วมองไปที่นอกหน้าต่าง ปลอบใจว่า : “ก็แค่ฝนตกเหยาะๆแหยะๆ ฝนแบบนี้……น่าจะตกไม่นาน ”
