บทที่719 ช่วยคิดที่จะดูแลตัวเองหน่อยได้ไหม
หลังจากที่ซูจิ่วบอกกับหานชิงถึงเรื่องที่หานมู่จื่อท้องแล้วนั้น คิ้วของหานชิงก็ไม่อาจผ่อนคลายลงได้ตลอดทั้งคืน หน้ามุ่ย จิ๊ปากตลอดเวลา หน้าตาแผ่รัศมีแบบที่ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้
พยาบาลที่เข้ามาตรวจหานมู่จื่อก็ตกใจกับท่าทีของหานชิงจึงหลีกห่างไปกว่าสามฟุต แต่ก็จำต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จสิ้น เมื่อเสร็จแล้วเธอก็แทบจะหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
ซูจิ่วเป็นเลขาของหานชิง อยู่กับเขามากว่าหลายปี แน่นอนว่ารู้ถึงลักษณะนิสัยของเขาไม่มากก็น้อย
ในเวลานี้เย่โม่เซินก็ไม่อยู่ งานแต่งงานใดๆ ก็ไม่ได้ราบรื่นเรียบร้อย แต่มู่จื่อกลับตั้งท้องขึ้นได้
ถ้าหากว่า…..เกิดเรื่องขึ้นกับเย่โม่เซินจริงๆ โดยไม่อาจตามหาให้กลับมาได้ ถ้าอย่างนั้นหานมู่จื่อกับเด็กคนนั้นก็คงจะมีชีวิตที่น่าสงสารมากทีเดียว
ถึงแม้ว่าตอนนี้ซูจิ่วจะบอกตลอดว่าเย่โม่เซินไม่เป็นอะไร และจะต้องตามหาเจออย่างแน่นอน
แต่ว่าลมฝนบนฟ้าไม่อาจคาดการณ์ เรื่องต่างๆ ก็ไม่อาจคาดคิดได้
เรื่องราวมากมายมาเผชิญกับอุบัติเหตุย่อมเป็นที่ไม่อาจแก้ได้ทั้งนั้น
เมื่อนึกคิดได้อยู่ชั่วครู่ จู่ๆ ซูจิ่วก็ลุกพรวดขึ้น จากนั้นก็เดินไปทางหานชิง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ตัวของเขา
“หมอบอกว่า ร่างกายของคุณมู่จื่ออ่อนแอมาก ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร การที่แม่ลูกปลอดภัยก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว”
แววตาของหานชิงสั่นไหว แต่ยังคงกัดปากเอาไว้แน่น ไม่ได้ตอบรับคำพูดของเธอ
ซูจิ่วจึงพูดหยั่งเชิงขึ้น “ท่านประธานหาน จริงๆ แล้วฉันคิดว่า….เด็กคนนี้ก็มาได้ถูกเวลานะคะ อย่างน้อย…สำหรับคุณมู่จื่อแล้วก็เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง”
เมื่อได้ยินดังนั้น หานชิงที่ไม่ขยับตัวทั้งยังหน้านิ่วคิ้วขมวดมาโดยตลอดก็เงยหน้าขึ้น มองไปที่เธอ ก่อนจะพึมพำขึ้นเบาๆ : “เรื่องดีอย่างนั้นเหรอ? ”
ซูจิ่วถอนหายใจเบาๆ ในใจ
แน่นอนหล่ะว่าเธอเดาออกว่าหานชิงกำลังคิดอะไรอยู่ พูดแบบนี้แล้วหมายความว่าดีขึ้น
ซูจิ่วยิ้มน้อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล: “ใช่แล้วหล่ะค่ะท่านประธาน ถ้าพูดอย่างไม่น่าฟังเลย..ตอนนี้คุณชายเย่จะเป็นจะตายอย่างไรก็ไม่อาจทราบได้ คุณมู่จื่อคงอยากที่จะหาเขาให้พบ เพื่อที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุข แต่ไม่ว่าฉันหรือคุณก็ไปมาแล้วทั้งนั้น นอกเสียจากว่า……จุดที่คุณชายเย่ตกลงไปจะไม่ใช่น่านน้ำนั้น ไม่อย่างนั้น…..ผ่านคืนนี้ไป คนที่รอดมาได้ก็จะยิ่งน้อยลง พรุ่งนี้….ก็ไม่น่าจะเป็นวันฟ้าโปร่งแล้ว ประธานหานเข้าใจที่ฉันพูดไหมคะ? ”
หานชิงกัดริมฝีปาก สายตามืดมัวชั่วครู่
ก็จริง
น่านน้ำตรงนั้นมันอันตรายมากอยู่แล้ว ทั้งยังถูกฝนชะล้างไปแบบนี้ เวลาชั่วข้ามคืน….จะมีคนที่มีชีวิตรอดอยู่สักกี่คน?
เพียงแต่เกรงว่า พรุ่งนี้ให้กู้ภัยไปช่วยจะไปเอากลับมาได้เพียงแต่ร่างไร้วิญญาณแล้ว
ทุกคนล้วนแต่คาดหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ จากนั้นก็พึ่งแต่ปาฏิหาริย์แล้วเฝ้ารอ
แต่ว่า….ถ้าปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้ง่ายๆ มันจะเรียกว่าปาฏิหาริย์ไหมหล่ะ?
ในใจเต็มไปด้วยความคิดไม่ตก ดูเหมือนหานชิงจะคิดไปได้ว่าก่อนวันแต่งงานไม่นานเย่โม่เซินได้ให้สัญญากับเขา และรับประกันไว้
สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นกลัวก็คือการตัดสินใจพุ่งชนทุกอย่างเพื่อรักมู่จือจริงๆ เพียงแต่ตอนนี้….
“ประธานหาน ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรที่ไม่น่าฟัง เพียงแต่….ถ้าหากวิเคราะห์เหตุการณ์แล้ว…หากว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณชายเย่จริงๆ คุณมู่จื่อก็น่าจะไม่อยากจะมีชีวิตต่อ คุณว่าถูกไหม? ”
หานชิง: “…..ก็ไม่ผิด”
ดูจากสองวันที่ผ่านมานี้ ถึงเธอไม่ได้ไปตาย แต่สิ่งที่เธอทำมันก็ไม่ใช่ว่าเป็นการฆ่าตัวตายอย่างนั้นเหรอ?
“แต่เมื่อท้องแล้ว มันก็จะต่างออกไป….เพราะในท้องยังมีอีกชีวิตนึง คุณมู่จื่อเป็นแม่คนแล้ว เธอไม่อาจทำได้ตามใจที่จะให้ลูกตายไปกับตน”
หานชิง: “…….”
“ดังนั้นประธานหาน ฉันจึงคิดว่าเด็กคนนี้มาได้ถูกเวลาจริงๆ ”
“แบบนี้นี่เอง ปากของหานชิงขยับ เขาไม่เคยเป็นแม่คนมาก่อน ถึงพ่อก็ไม่เคยเป็น ก็เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกของการเป็นแม่มันเป็นยังไง
แต่กับซูจิ่วนั้นไม่เหมือนกัน เธอเคยเป็นแม่คนมาก่อน น่าจะรู้ลึกถึงความรู้สึกของมู่จื่อได้มากกว่า
หรือว่า สิ่งที่เธอพูดจะถูก
มีเด็กคนนี้แล้ว ชีวิตของมูจื่อก็จะมีความหวังต่อไป
“เพราะเด็กคนนี้ คุณมู่จื่ออาจจะดูแลตัวเองอย่างดีเลยก็ได้”
*
ในตอนที่หานมู่จือฟื้นคืนสติขึ้นมานั้น จมูกของเธอได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเต็มไปหมด ภาพตรงหน้าเป็นสีขาวทั้งหมด เมื่อประมวลผลในสมองสักพัก ก็รู้ตัวว่าตัวเองนั้นอยู่ที่โรงพยาบาล
ยังไม่ทันได้นึกถึงเรื่องอื่นๆ หานมู่จื่อก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงแต่ด้วยหุนหันเกินไป เมื่อลุกขึ้นโลกก็เหมือนหมุนไปทันที ดวงตาทั้งสองมืดมน เธอล้มลงกลับไปที่หมอนอีกครั้ง
เพล้ง!
ฉับพลันเกิดเสียงดังขึ้น จึงทำให้หานชิงที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ตกใจ
หานชิงนั่งเฝ้าหานมู่จื่อมา10กว่าชั่วโมง อีกทั้งก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่ได้นอน ดังนั้นเมื่อเฝ้าเธอแล้วเห็นเธอนอนหลับสงบดีนั้น เขาจึงหลับพักสายตาไปหน่อย
ไม่คิดเลยว่าหลับตาไม่นาน ก็พลันเกิดเสียงขึ้น
หานชิงลืมตาขึ้นมา ก็พอดีเห็นหานมู่จื่อล้มลงไป สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที รีบยกมือพยุงเธอ
“มู่จื่อ ฟื้นแล้วเหรอ? เจ็บปวดอะไรตรงไหนหรือเปล่า? ”
หานมู่จื่อหันศีรษะไป สายตาพร่ามัวสักครู่ ก่อนที่ภาพจะชัดขึ้น เธอก็พูดขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ: “ พี่? เย่โม่เซินหล่ะ? ”
หานชิง：“……”
สายตาของเขามืดมัว พยุงเธอขึ้น
“นั่งเสียก่อนค่อยว่ากัน”
หานมู่จื่อถูกเขาพยุงช่วยขึ้นช้าๆ หานชิงเอาหมอนอิงไว้ด้านหลังของเธอก่อนจะถามเสียงเบา: “ดื่มน้ำไหม? ฉันเอาน้ำให้ไหม? ”
เห็นได้ชัดว่าถามเธอ แต่พูดจบแล้ว หานชิงก็หันตัวไปหยิบน้ำ ไม่ได้สนคำตอบเธอเสียเท่าไหร่
เมื่อรับน้ำอุ่นมาแล้ว หานมู่จื่อก็ทำได้แค่ดื่มลง ทีละนิดๆ แต่ชั่วครู่ก็ได้ยินหานชิงถามเธออีก: “ไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า? หมอบอกว่าฟื้นแล้วให้บอกเธอด้วย รอแปปนะ”
หานชิงหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็วอีกครั้งเพื่อไปแจ้งข่าวให้หมอทราบ
หานมู่จื่อ มู่จื่อ：“……”
เธอดื่มอีกครั้ง เมื่อนั่งไปครู่ก็รู้สึกว่าอาการเวียนหัวหายไปแล้ว รอจนหานชิงกลับมา เธอจึงถาม: “พี่คะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ”
เธอทอดมองไปยังนอกหน้าต่าง ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน หรือว่านี่จะยังไม่เช้านะ?
แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่น่าจะใช่ เธอรู้สึกว่าตัวเธอนั้นสลบไสลไปนานมาก อีกทั้งบรรยากาศด้านนอกก็ไม่มีฝนแล้ว
คืนก่อนหน้านี้ฝนยังตกเป็นบ้าเป็นหลังอยู่เลย ก็ไม่น่าจะหยุดเร็วขนาดนี้ถึงจะถูก
นี่หรือว่า….
นี่เป็นอีกคืนนึงแล้ว?
ใบหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนสีไป เธอถลกผ้าห่มออก แต่เท้าของเธอยังไม่ทันจะสัมผัสกับพื้น หานชิงก็ห้ามเธอเอาไว้
“จะไปไหน? ”
เขาขมวดคิ้วอดไม่ได้ที่จะถามเธอ
“พี่ นี่ไม่ใช่ว่าผ่านไปอีกวันนึงแล้วเหรอ? โม่เซินหล่ะ? หน่วยกู้ภัยยังหาเขาไม่เจออีกเเหรอ? ”
หานชิง: “…..ผ่านไปอีกคืนแล้ว สำหรับเรื่องของเย่โม่เซิน…ยังไม่มีข่าวคราว”
“แล้วกู้ภัยหล่ะ? วันนี้เขาไม่ได้เข้าไปช่วยหรอกเหรอ? ทำไมถึงไม่ได้ข่าวอะไรเลยหล่ะ? ”
เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของเธอ เห็นได้ชัดว่าอ่อนแอจนจะนั่งไม่ไหวอยู่แล้ว แต่เมื่อเจอเข้ากับเรื่องของเย่โม่เซินก็ราวกับเลือดลมกลับมา
“เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอร่างกายอ่อนแอมากเลยนะ? ช่วยคิดดูแลตัวเองหน่อยได้ไหม? ”
