บทที่720 ฉันมั่นใจว่าเขาทิ้งฉันไม่ลงหรอก
“……”
ช่วยคิดดูแลตัวเองเหรอ? ”
“จำเป็นเหรอ? ”หานมู่จื่อกะพริบตามองไปยังดวงตาของหานชิงที่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะมีนัยอะไร
“ฉันสบายดี พี่….รีบบอกฉันมาว่าหน่วยกู้ภัยได้ไปไหมวันนี้? พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่? ทำไมถึงได้ทิ้งพวกเขาไม่ยอมช่วยหล่ะ? ”
ยิ่งพูด หานมู่จื่อก็ยิ่งร้อนใจขึ้นขึ้นมา ผลักมือของหานชิงออกคิดจะลงจากเตียง
“พอที! ” หานชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน: “กู้ภัยไปมาแล้ววันนี้ แต่พวกเขาไปเพื่อเก็บศพ! ”
หานมู่จื่อได้ยินก็หยุดชะงักลง จากนั้นก็แข็งไปราวกับไม้ เนิ่นนานทีเดียวถึงจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางเขาอย่างไร้ซึ่งความรู้สึก
ครู่หนึ่ง เธอเหมือนแค่นหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น: “หมายความว่ายังไง? ”
“มู่จื่อ น้องสาวของฉันไม่ใช่คนโง่ พี่พูดหมายความว่ายังไง เธอก็น่าจะรู้ดี”
หานมู่จื่อยิ้มเยาะอยู่ครู่หนึ่ง “รู้ดีอย่างนั้นเหรอ? พี่จะหมายความว่าเย่โม่เซินตายแล้วอย่างนั้นเหรอ?
หานชิงหรี่ตาลงคำว่าตายนี่….มันยังก้องอยู่ในสมองของเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ได้แต่หลบเลี่ยงมัน แต่ไม่คิดเลยว่าหานมู่จื่อจะพูดมันออกมา
เขาไม่ได้ตอบกลับหานมู่จื่อ เพียงแต่ลูบหลังของเธอเบาๆ สูดลมหายใจเข้า จากนั้นก็พูดเบาๆ “เธอไม่ต้องร้อนใจไป นั่งลงก่อน รอหมอมาตรวจหน่อย”
“พี่ ถ้าตายจริงๆ ฉันก็อยากที่จะเห็นศพกับตาของฉัน ไม่อย่างนั้น….ฉันก็จะไม่เชื่อ”
หานมู่จื่อเงยหน้า มองตาหานชิง “ที่พี่พูดฉันเข้าใจ แต่ที่พูดหน่ะมันคือกู้ภัยไปเก็บศพ แล้วศพของเย่โม่เซินหล่ะ? ”
หานชิงกัดริมฝีปาก: “น่านน้ำฝั่งนั้น การไม่เจอศพก็เป็นเรื่องปกตินะ”
“มันปกติตรงไหน? ที่ศพคนอื่นยังเจอเลย? แล้วของเขาทำไมถึงหาไม่เจอ? ”
พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ หานมู่จื่อก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอคว้าจับชายเสื้อของหานชิงแน่น: “พี่ ที่พี่คาดการณ์ไม่มีทางเป็นไปได้….หรือเขาไม่ได้ตกทะเลไป เขาฉลาดขนาดนั้น น่าจะควบคุมร่มชูชีพได้ เขาไม่น่าจะตกลงที่น่านน้ำใกล้ๆ แต่อาจไปตกที่อื่น พี่ พี่คิดว่าเป็นไปได้ไหม? ”
คำพูดนี้ ซูจิ่วเองก็เคยพูดกับเขามาก่อน แต่ก็แค่พูด เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไร
แต่ตอนนี้เป็นหานมู่จื่อที่พูดกับเขาอย่างมีชีวิตชีวา นั่นทำให้เขาหวนคิด กัดริมฝีปากก่อนจะพูด: “ถ้าพูดกันก็อาจจะไปตกที่อื่นได้ เธออย่ากังวลไป อยู่พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวฉันให้คนไปตามหาดู”
หานมู่จื่อพยักหน้าลง “ต้องหาเจอแน่ๆ ฉันเชื่อว่าเขาทิ้งฉันไม่ลงหรอก เขาเพิ่งจะมีลูกกับฉัน…..เขาไม่มีทางทิ้งไปอย่างแน่นอน”
พลางพูด หานมู่จื่อก็ยิ้มขึ้นมา ราวกับเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
หานชิงเห็นเธอเป็นอย่างนั้น ในใจก็วุ่นวายไม่รู้จะพูดยังไงออกมาดี
เธอรู้อยู่แล้วหล่ะว่ายิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ ก็สามารถที่จะผิดหวังได้มากเท่านั้น แต่ในตอนนี้จะทำยังไงได้? มันได้แต่หวัง แม้ว่าจะริบหรี่มันก็ยังมีไม่ใช่เหรอ? ”
เมื่อได้ยินว่าหานชิงจะส่งคนไปแล้ว ในใจของหานมู่จื่อก็สงบลงได้เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้นอนเป็นเด็กดีพักอยู่ที่โรงพยาบาลเลย เช้าตื่นขึ้นมา บ่ายหน่อยก็ร้องจะออกจากโรงพยาบาลไปตามหาเย่โม่เซินกับทุกคน
หานชิงออกจะโมโหหน่อยๆ : “ร่างกายเธอเป็นยังไงตัวเธอเองรู้ดีที่สุด ยังไม่ทันจะหาเธอก็มาเป็นประสาท ถ้ามั่นใจว่าเขาไปตกที่อื่น เธอก็ควรจะรออยู่นี่ ไม่ใช่โวยวายจะไปด้วย”
หานมู่จื่อนิ่งอยู่กับที่
จริงด้วย เธอ….เชื่อมั่นในตัวเขา
“ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลร่างกายตัวเองรอเขากลับมา”
รอให้เขากลับมาอย่างนั้นเหรอ? สายตาของหานมู่จื่อพร่ามัว คิดอยู่เนิ่นนาน นานจนหานชิงคิดว่าเธอจะปฏิเสธเขา ใครจะรู้หล่ะว่าหานมู่จื่อพยักหน้า จากนั้นก็พูดเสียงเบาๆ : “ได้ งั้นฉันจะรออยู่ที่นี่ รอให้เขากลับมาหา”
หานชิงนิ่งไป ไม่คิดว่าคำที่เขาพูดไปเรื่อยนั่น เธอจะตั้งใจฟัง
ดูท่า…..ที่เธอบอกว่ารู้จักเย่โม่เซินมากพอ ไม่ใช่ว่าพูดไปเรื่อยแล้วหล่ะ
*
เมื่อเกิดเหตุขึ้นกับเครื่องบิน แหล่งข่าวก็กระจายข่าวมาถึงเมืองเป่ยอย่างรวดเร็ว ภายในวันเดียวทุกคนที่เมืองเป่ยก็รู้จนทั่วว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเย่โม่เซินประธานบริษัทตระกูลเย่
พอทราบเรื่องแล้ว ทุกคนต่างก็รู้ว่าหานมู่จื่อจากตระกูลหานที่ร่ำรวยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในวันแต่งงาน ซึ่งเดิมทีเป็นงานที่ยิ่งใหญ่จนใครๆ ก็อิจฉา ได้พังลงไป
ผลของการรู้เรื่องนี้ บางคนก็เศร้าใจ ได้แต่ถอนหายใจว่าชีวิตไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบ
แน่นอนหล่ะมีเสียใจ ก็ต้องมีคนหัวเราะเยาะ
“สมน้ำหน้า อยู่ดีไม่ว่าดีไปแต่งยันเมืองนอกเมืองนา? จัดงานแต่งในประเทศก็ไม่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว? ยิ่งมีเงินยิ่งโง่ ตอนนี้เป็นยังไงหล่ะ…คนหายไปเลย! ”
“นั่นหน่ะสิ หาที่จัดในประเทศดีๆ เข้าพิธีกันสองคนก็ดีแล้ว ไปแต่งทำไมยันเมืองนอก? ”
“สมน้ำหน้าจริงๆ ใครให้เขาบ้าตะวันตกนิยมหล่ะ? เกิดเรื่องขึ้นซะก็ดี! ”
“……พวกเธอเป็นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ คนเดินขึ้นสู่ที่สูง น้ำไหลลงที่ต่ำคุณชายเย่จากบริษัทตระกูลเย่รักภรรยาของเขามาก อยากที่จะจัดงานแต่งที่ทำให้เธอลืมไม่ลงแบบนี้มันผิดอย่างนั้นเหรอ? เขามีเงินอยู่ก่อนแล้ว ทั้งจะแต่งงานก็เพียงอยากให้คนทั้งโลกรู้ว่าคนที่เขารักเขาชอบคือใคร มันไม่ได้มีอะไรผิด มาเจอเรื่องแบบนี้ ก็ได้แต่พูดว่าอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ไม่ว่าดีหรือร้าย”
“พูดอะไรน่าขำไปได้? มาพูดแทนให้ทำไม? พวกเขาให้เงินแกหรือไง? ”
“ไม่น่าจะมาพูดแบบนี้เลยนะ กับพวกเราเองก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เธอมั่นใจเหรอว่าชีวิตเธอจะปลอดภัยราบรื่น ไม่จำเป็นต้องกังวลต้องกลัวอะไร? ”
“……”
เมื่อถูกพูดใส่แบบนั้น อีกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้แต่ส่งเสียง ‘เหอะ’แล้วก็เดินจากไป
ที่ร้านอาหารตะวันตก
เมิ่งเส่โยวเมื่อทราบข่าวแล้วจู่ๆ ก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง จนคนรอบข้างที่ได้ยินถึงกับผงะตกใจ หันมองเธอราวกับมองคนบ้า
แต่เมิ่งเส่โยวก็ไม่ได้สนใจกับสายตาเหล่านั้น เธอเพียงรู้ว่า ในใจของเธอนั้นมันมีความสุขราวกับนกได้โผบิน
เดิมทีคิดว่าพวกเขาได้แต่งงานกันแล้วเธอก็ไม่มีทางจะปล่อยไปอย่างแน่นอน แต่ใครจะรู้หล่ะว่า….หานชิงส่งคนมาจับตาดูเธอเอาไว้ ทำให้เธอทำอะไรไม่ได้
ดีจริง เมิ่งเส่โยวสาปแช่งพวกเขามาโดยตลอด
“หานมู่จื่อ เธอคงคิดไม่ถึงสินะ? ว่าคำสาปแช่งของฉันมันจะมีผล สุดท้าย….พวกเธอก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถึงอยู่ด้วยกันก็มีความสุขไม่ได้”
แต่ว่าจะยิ้มจะหัวเราะ เมื่อได้ยินข่าวคราวของเย่โม่เซิน หัวใจของเมิ่งเส่โยวก็เจ็บปวดขึ้นมา
เธอ…..รักเขา!!!!
ในตอนนั้น เขาเป็นรักแรกของเธอ ทุกคืนทุกวันเธอนั้นคิดถึงแต่ผู้ชายคนนี้ ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลที่เธอเป็นเบื้องหลังของเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา
