บทที่ 73 แท้จริงแล้วเขากำลังหาใคร
สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด?
สิ่งที่เสิ่นเฉียวเคยต้องการมากที่สุด คือใช้ชีวิตตามปกติกับสามี แล้วก็ให้กำเนิดเด็กน้อยที่น่ารักคู่หนึ่ง มีความสุขแบบนี้จนแก่เฒ่า
แต่สวรรค์ไม่ได้เป็นแบบที่มนุษย์ต้องการ หลินเจียงนอกใจและเมียน้อยก็ตั้งครรภ์
ส่วนเธอก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับเย่โม่เซิน
เย่โม่เซินเกลียดเธอมาก
มันเป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ สิ่งที่เธอต้องการในชีวิต มันเป็นไปไม่ได้
เมื่อคิดอย่างนี้แล้วเสิ่นเฉียวก็ค่อยๆยันตัวขึ้นอย่างช้าๆ
สายตาที่ดิ้นรนเมื่อครู่นี้ ตอนนี้จู่ๆมันก็เปลี่ยนเป็นเหมือนแม่น้ำที่สงบนิ่ง ดูเหมือนว่าจะอ่อนลงกับทุกสิ่ง
“ถ้าคุณต้องการที่จะทำแบบนั้น ก็แล้วแต่คุณเลย” พูดจบ เสิ่นเฉียวไม่ต่อสู้อีกต่อไป โดยเย่โม่เซินกอดเอวเล็กๆของเธอเอาไว้
ให้เอาแรงทั้งหมดในร่างกายของเธอให้เขาไป
ธรรมชาติของเหยื่อจะต้องต่อต้าน พลังชีวิตที่แข็งแกร่งถึงจะเป็นสิ่งที่น่าสนใจ
จู่ๆเธอก็ปลดอาวุธยอมแพ้แบบนี้ ทำให้เย่โม่เซินที่เมื่อครู่ยกเอาความปรารถนาของเธอมาหยอกล้อ หายไปทันที เขามีดวงตาเย็นชา และรีบเธอผลักเสิ่นเฉียวออกไป
หลังจากที่เสิ่นเฉียวถูกผลักออกไปเธอก็ยืนนิ่งและมองเขาอย่างไม่แน่นอน
เมื่อกี้เขาต้องการทำให้เธออับอายขายขี้หน้า แต่ตอนนี้ยอมแพ้แล้วเหรอ?
“ไปบริษัท”
เย่โม่เซินพูดอย่างเย็นชา
เซียวซู่รีบไปที่ด้านข้างแล้วเข็นเย่โม่เซินเข้าไปในรถ ขณะที่เสิ่นเฉียวยังคงยืนอยู่ด้วยงุนงง เซียวซู่ก็เรียกเธอว่า “ผู้ช่วยเสิ่นคุณไม่ไปที่บริษัทเหรอ?”
เมื่อได้ยินเสียงเฉินเสิ่นเฉียวก็กลับมามีสติอีกครั้ง แล้วตามขึ้นรถไป
หลังจากมาถึงบริษัทเสิ่นเฉียวกลับไปที่ตำแหน่งของเธอและนั่งลง
เธอลุกขึ้นและชงกาแฟให้กับ เย่โม่เซินทันใดนั้นก็จำได้ว่า เย่โม่เซินไม่ได้กินอาหารเช้า ตอนนี้ชงกาแฟให้เขาแล้ว เธอก็ไม่รู้จะดีกับกระเพาะของเขาไหม?
หลังจากคิดถึงครู่หนึ่ง เสิ่นเฉียว ก็ชงชาอุ่นๆ ให้กับ เย่โม่เซิน
หลังจากรินสร็จเสิ่นเฉียว ก็ไปส่งยัง เย่โม่เซิน เมื่อเดินไปที่ประตูสำนักงาน ทันใดนั้นฝีเท้าก็หยุดลงกะทันหัน เธอเปิดริมฝีปากขึ้น
เธอ……กำลังทำอะไร?
การดื่มกาแฟไม่ดีต่อกระเพาะอาหาร แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ? ท้ายที่สุดมันคือกระเพาะของเขา ทำไมเธอจึงต้องคิดแทนเขา?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินเสิ่นเฉียวก็ถือถ้วยกาแฟด้วยหัวใจที่ยุ่งเหยิง
แต่คิดอีกที เขาออกมาพร้อมกับเธอ แต่ในที่สุดจะว่าไปแล้วเพราะเธอเขาก็เลยไม่ได้กินอาหารเช้า เธอเปลี่ยนกาแฟเป็นชามันก็เป็นเรื่องปกติ
หลังจากปลอบใจตัวเองเสิ่นเฉียวก็เคาะประตู
“เข้ามา”
เสียงของเย่โม่เซินทั้งเย็นทั้งไม่มีความรู้สึก
เสิ่นเฉียว เดินเข้ามาวางชาบนโต๊ะของเขา และลังเลอยู่นานก่อนจะพูดว่า “อันนั้น …….”
ยังไม่ทันที่เธอจะได้อธิบาย ดวงตาลึกที่เยือกเย็นของเย่โม่เซินก็มองลงบนถ้วยชา ตาของเขาก็หรี่ลง “แล้วกาแฟล่ะ”
“คุณยังไม่ได้กินอาหารเช้า การดื่มกาแฟนั้นไม่ดีต่อกระเพาะอาหารของคุณดังนั้น ……” ก่อนที่ เสิ่นเฉียว จะอธิบายเสร็จ เย่โม่เซิน ก็ดุขึ้นมา “ใครอนุญาตให้คุณคิดแทน?”
เมื่อได้ยินถึง เสิ่นเฉียว สำลักไปถึงริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากของเธอขยับไปมา “ฉัน ……”
เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมองลึกลงไปบนใบหน้าของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเยือกเย็น
เหมือนลมหนาวในเดือนสิบสองและเพิ่มด้วยหิมะตกหนักที่ละลายเข้าไปในใจเธอ
เย็นทะลุเข้าไปในหัวใจ
ริมฝีปากของ เสิ่นเฉียว ขยับและจู่ๆเธอก็พูดอะไรไม่ออก
“ออกไป!”
มือที่ถือถ้วยค่อยๆสั่นขึ้นมาเชียวเฉียวพยายามที่จะระงับความโกรธในใจของเธอแล้วหันออกจากห้องทำงาน
หลังจากออกมาเสิ่นเฉียวเอนกายพิงกำแพงร่างกายของเธอสั่นไหวอย่างไม่สามารถควบคุมได้
เธอตั้งใจดี แต่ก็ถูก……ปฏิเสธ
อ่า
เสิ่นเฉียว ลดสายตาของเธอลง เมื่อเธอเป็นคนสอดรู้สอดเห็นมากเกินไป ต่อไปนี้เธอจะไม่ทำแบบนี้อีก
หลังจากคิดได้ ชินเฉียวกลับไปที่ตำแหน่งของเธอ หลังจากที่เธอเห็นถ้วยชาบนโต๊ะ ดวงตาของเธอค่อยๆครึ้มลง
แต่สิ่งที่เชียวเฉียวไม่ทราบก็คือหลังจากที่เธอออกไป เย่โม่เซิน มองดูถ้วยชาด้วยสายตาที่ซับซ้อน และดวงตาของเขาก็ค่อยๆมืดลง
มือที่ถือปากกากระชับอย่างเงียบๆ ริมฝีปากบางๆของเขาเม้มแน่นเข้าหากัน
ทำไมผู้หญิงคนนั้น ถึงทำเรื่องแบบนี้?
ทำไมหลังจากที่เขาพูดกับเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังจะระเบิดด้วยความโกรธแต่กลับทนทุกอย่างเอาไว้
แล้วเขาก็หันกลับไปอย่างหงุดหงิด
เสิ่นเฉียวแท้จริงแล้วคุณต้องการอะไร?
ทั้งเช้าเฉินเสิ่นเฉียวอยู่จมลึกในความคิดของตัวเองและไม่กระตือรือร้นที่จะทำงาน จนเที่ยงเมื่อถึงเวลาทานอาหารกลางวัน มาถึงโรงอาหารเธอถึงรู้สึกตกใจที่เธอหิวแล้ว
เมื่อเธอกำลังจะไปตักอาหาร วันนี้โรงอาหารทำหางหมู เสิ่นเฉียวดมกลิ่นนั้นและก็เหมือนมีพลังมหาศาลสั่นสะเทือนมาจากท้องของเธอ เพิ่งจะตักข้าวได้ครึ่งทาง เธอปิดปากและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
“แหวะ……” เสิ่นเฉียวก้มลงไปอาเจียนในห้องน้ำ เธออาเจียนจนหน้ามืด จนเธอจะอาเจียนเสร็จแล้ว ทั้งร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆพิงผนังแล้วเดินออกมา
หลังจากล้างมือเธอสงสัยว่าทำไมวันนี้ถึงมีปฏิกิริยาหนักขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเธอหิว โดยตั้งแต่เช้าไม่ได้กินอะไรเลย?
เสิ่นเฉียว ไม่ได้กลับไปที่โรงอาหาร แต่ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมังสวิรัติที่ร้านก๋วยเตี๋ยวชั้นล่าง
เสิ่นเฉียว ได้กินก๋วยเตี๋ยวชามหนึ่งอย่างเอร็ดอร่อย กินเสร็จแล้วก็อยากกินอีกชาม
เสิ่นเฉียว รับประทานอาหารแล้วถึงขึ้นไปชั้นบน
หลังจากขึ้นไปชั้นบน เสิ่นเฉียว ชงกาแฟหนึ่งแก้วสำหรับ เย่โม่เซิน ตามปกติ เธอเพิ่งเดินไปที่ประตูเพื่อพบว่าประตูนั้นเป็นเพียงแค่แง้มไว้ และมีเสียงการสนทนาของคนสองคนดังมาจากด้านใน
“จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวเลยเหรอ นายทำงานยังไงของนาย?”
ดวงตาของ เย่โม่เซิน เหมือนมีไฟฟ้าจ้องลงบนร่างของเซียวซู่ราวกับว่าภูเขาถูกกดลงบนไหล่ของเขาทำให้เซียวซู่ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้
“เย่ คุณชายเย่……โปรดฟังผมอธิบายเรื่องนี้!”
“พูดมา”
“เมื่อสองวันก่อน เราพบบุคคลที่สอดคล้องกันสองคนในโรงพยาบาล แต่…… ผมไม่ค่อยแน่ใจ ตอนแรกผมอยากเชิญ คุณชายเย่ให้ไปดู แต่ผู้หญิงสองคนนั้นจู่ๆก็หนีไป ดังนั้น ……”
“วิ่งหนีเหรอ?” เย่โม่เซินหรี่ตาลง มีกลิ่นอันตรายมาออกจากร่างกายเขา นิ้วเรียวยาวเคาะบนโต๊ะ
หลังของเขาเซียวซู่เหงื่อออกอย่างฉับพลัน “ตอนนี้ให้คนออกตามหาแล้ว เชื่อว่าจะหาคนพบเร็วๆนี้”
เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากของเขา ใบหน้าเย็นชา เขาพูดอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปเอง”
“แต่คุณชายเย่ ……ขาของคุณ … ไม่สะดวก!” เซียวซู่เตือนเขา
เย่โม่เซินจ้องมองไปบนโต๊ะอย่างครุ่นคิด
ครู่ต่อมาเขาก็ถามว่า “นายแน่ใจเหรอว่าตัวตนของผู้หญิงสองคนนั้นตรงกัน?”
“ใช่ครับ แต่ …… ต้องให้คุณชายเย่ยืนยันด้วยตัวเอง”
เพิ่งจะตอบกลับมา โทรศัพท์มือถือของเซียวซู่ก็ดังขึ้น
เซียวซู่เหลือบมองไปที่มันและพบว่ามันเป็นข้อความจากคนของเขา สีหน้าของเขาพอใจขึ้นมา
“คุณชายเย่พวกเขาบอกว่าผู้หญิงทั้งสองคนหาเจอแล้วถูกพากลับมาแล้ว”
เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วแน่น “ไป!”
เซียวซู่พยักหน้า แล้วเข็นเย่โม่เซินไปข้างหน้ามาที่ประตู เสิ่นเฉียวตกใจ รีบวิ่งกลับไปที่ที่นั่งของเธอ แล้วซ่อนกาแฟที่ชงไว้ด้านหลังตู้ จะให้ เย่โม่เซินเห็นไม่ได้
ไม่อย่างนั้นเขาจะคิดว่าเธอตั้งใจแอบฟัง
ถึงแม้ว่าเธอจะได้ยินโดยไม่ได้ตั้งใจ
ปัง!
ประตูของสำนักงานเปิดออกอย่างรวดเร็ว เสิ่นเฉียวเห็น เย่โม่เซินและ เซียวซู่รีบออกไป เธอก็นึกถึงการสนทนาของพวกเขาเมื่อครู่ขึ้นมาได้
เมื่อรวมกับครั้งที่แล้ว พวกเขาดูเหมือนจะกำลังหาใครบางคน ……
เมื่อมองไปที่การแสดงออกและน้ำเสียงเย่โม่เซิน ดูเหมือนว่าเขาจะเข้มงวดกับคนคนนี้เป็นพิเศษ
เสิ่นเฉียวสงสัยว่าคนอย่างเขา จะมีอะไรที่ทำให้เขากังวล จู่ๆก็เธอก็อยากรู้ว่าใคร
ไม่อย่างนั้น เธอตามขึ้นไปดูดีไหม?
