บทที่75 พูดแล้วเขาจะเชื่อไหม
สายตาของ เย่โม่เซินจ้องใส่เธอราวกับมีดคม เสิ่นเฉียว พูดไม่ออกครู่หนึ่ง เธอไม่รู้จะอธิบายยังไง
ดังนั้นเธอทำได้แค่กัดริมฝีปากล่างของเธอและมอง เย่โม่เซิน เธอไม่พร้อมที่จะพูดหรืออธิบาย
เย่โม่เซิน ค่อยๆหรี่ตาลงเล็กน้อยปลายนิ้วของเขาจับล้อเหล็กรถเข็นเบาๆ “ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อธิบายอะไรหน่อยเหรอ?”
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น
“ผู้ช่วยเสิ่นคุณตามมาที่นี่ได้อย่างไร” เซียวซู่ รู้สึกประหลาดใจที่เห็น เสิ่นเฉียว ปรากฏตัวที่นี่ แต่ในใจกลับมีความสุข ผู้ช่วยเสิ่น ไม่น่าจะรู้เรื่องของคุณชายเย่ เลยหึงเหรอ?
เมื่อคิดได้แบบนี้ เซียวซู่ก็อดคิดไม่ได้ที่จะหันไปมองเย่โมเช่น
เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วแน่น อุณหภูมิในร่างกายของเขาต่ำลงอย่างน่ากลัว เซียวซู่ทิ้งความคิดไร้สาระของเขาไป
“ในเมื่อไม่มีคำอธิบาย ผมจะทำเป็นไม่เห็นแล้วกัน
ควรจะจัดการยังไงก็จัดการอย่างนั้น” พูดจบเย่โม่เซินเข็นล้อรถเข็นกลับไป เซียวซู่จ้องมองด้วยสายตาที่เบิกกว้าง “คุณชายเย่……”
แต่ เย่โม่เซิน ดูเหมือนจะไม่ได้ยินมันและเข้าห้องไปในไม่ช้า
เสิ่นเฉียวมองไปข้างหลังเขา เธอตระหนักถึงอะไรขึ้นมาได้ เธออยากจะเรียกเขา แต่สายตาเย็นชาของเขาวิ่งผ่านหัวของเธอไป ดังนั้นเฉินเสิ่นเฉียวจึงหยุดริมฝีปากตัวเองไว้
เซียวซู่อดไม่ได้ที่จะมองผู้ช่วยเสิ่นและกระซิบเบาๆ “คุณตั้งใจจะไม่อธิบายจริงๆเหรอ?”
แปลกมาที่ตามมาที่นี่ จะต้องอธิบายแน่นอน
เสิ่นเฉียวละสายตาลง “ฉันพูดแล้วเขาจะเชื่อเหรอ?”
อย่างไรก็ตามเขาดูถูกเธอเสมอดังนั้นไม่พูดจะดีกว่า ยังไงผลที่ได้ก็เหมือนกัน
“คุณ……”
“ผู้ช่วยเซียวคนคนนี้ ….. จะให้จัดการยังไงครับ?”
บทสนทนาเมื่อกี้ทำให้ลูกน้องบางคนเข้าใจ เสิ่นเฉียว และ เย่โม่เซิน รู้จักกันดีและท่าทีของเซียวซู่ที่มีต่อเชียวเฉียวนั้นไม่ธรรมดา นี่แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ของ เสิ่นเฉียว กับพวกเขานั้นดีทีเดียว แต่สัมพันธ์กันยังไงก็ไม่รู้
เซียวซู่คิดและเม้มริมฝีปากของเขา คุณชายเย่ไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ตัวตนของเธอไม่ใช่คนธรรมดา พวกนาย…..สบายใจได้แล้วกัน”
หมายความว่าอย่าทำร้ายเธอ
พวกเขามองหน้ากันแล้วค่อยๆพยักหน้าทีละคน
เสิ่นเฉียว ถูกนำตัวลงไปทันที และการซักถามในห้องยังคงดำเนินต่อไป
เซียวซู่กลับมาอย่างรวดเร็วและยืนอยู่ข้างหลังเย่โม่เซิน
“ต่อกันเถอะ!”
ผู้หญิงคนนั้นมองไปข้างนอกและถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้น?”
เซียวซู่กล่าวว่า “ไม่มีอะไรเลย มันมีอะไรมาแทรกนิดหน่อย จะไม่ส่งผลกระทบใดๆ คุณรีบพูดเถอะ คุณไปไหนและคุณทำอะไรในวันนั้น? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษไหม?”
ผู้หญิงคนนั้นหยุดสักครู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเยโม่ลึก ดวงตาของเธอเงยขึ้นเล็กน้อย “เรื่องพิเศษคืออะไร?”
เซียวซู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและเขากำลังจะพูด ริมฝีปากเรียวบางของ เย่โม่เซิน เปิดขึ้นพร้อมกับเสียงเย็นชาของเขา “อนุญาตให้คุณถามเหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงด้วยออร่าที่ทรงพลังในตัวเขา เธอใช้เวลาสักพักถึงดึงสติกลับมาได้ “ฉันแค่อยากรู้ว่าเรื่องพิเศษที่คุณกำลังพูดถึงนั้นคืออะไร ไม่มีความหมายอื่น”
เซียวซู่ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วเช่นกันถ้าไม่ใช่ เย่โม่เซิน อยู่ที่นี่เขาเกือบจะติดกับดักของผู้หญิงคนนี้ “บอกให้พูดก็พูด ใช่ไม่ใช่เรื่องพิเศษเธอพูดออกมาพวกเราก็รู้เอง!”
ผู้หญิงกัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่พูด ก้มหัวมองลงไปที่พื้นดิน
“พูดสิ?”
“ทำไมฉันต้องบอกเรื่องนี้กับพวกคุณด้วย?” จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มออกมา แล้วพูดเบาๆ “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันแม้ว่าคุณจะพาฉันมาที่นี่ แต่ฉันมีสิทธิ์เลือกที่จะเงียบๆไว้?”
เย่โม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองผู้หญิงตรงหน้า แล้วก็หมุนล้อไปข้างๆเธอ อยู่ใกล้ๆเขา
เธอถูกปกคลุมด้วยออร่าที่ทรงพลังในตัวเขา
ริมฝีปากของเธอสั่นเทา หัวใจเต้นแรง
เธอลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัวและพยายามที่จะใกล้ชิดกับเย่โม่เซิน
ผลที่ได้คือยังไม่ทันได้ใกล้ชิด กลิ่นฉุนของน้ำหอมจากร่างกายเธอ ทำให้เย่โม่เซินถอยไปสามฟุต
“พาเธอออกไป!”เย่โม่เซินจู่ๆก็สั่งออกมาอย่างเยือกเย็น
“คุณชายเย่?”
เซียวซู่มองกลับไปที่เย่โม่เซินอย่างไม่เข้าใจ
เกิดอะไรขึ้น? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาพูดเองเหรอ?
ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายออกไป? ไม่ง่ายเลยนะที่จะหาคนที่พอดีกับที่เลือกไว้เจอ!
“พาออกไป”เย่โม่เซินมีน้ำเสียงที่รุนแรงมากขึ้น
เห็นได้ชัดว่าเสียงของเขาโกรธมาก
เซียวซู่ไม่กล้าลังเลอีกต่อไปรีบพาเธอออกไป!
รอจนคนอื่นออกไปหมดแล้วเซียวหันกลับมา ถึงได้พบว่าตรงที่ผู้หญิงคนนั้นนั่ง มีกลิ่นแรงมากจริงๆตอนแรกเขายืนอยู่ไกลมากเลยไม่ได้กลิ่น
“คุณชายเย่ กลิ่นน้ำหอมทำให้รู้สึกไม่สบายเหรอ?”
เซียวซู่ถาม เขาไปเปิดที่หน้าต่างออก ตรงนั้นมีลมโกรก ไม่มีกลิ่นแปลกๆ
เย่โม่เซินเม้มปากไม่พูดอะไร ตาของเขาลดลง
ขนตายาวบดบังดวงตาสีดำของเขา ไม่สามารถมองเห็นความรู้สึกในดวงตาเขาได้
คืนนั้นผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีกลิ่นแรงขนาดนี้ ค่อนข้างสะอาดเป็นพิเศษ
ดังนั้น เย่โม่เซิน ที่ถูกวางยาจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ครู่หนึ่งเพราะต้องการเธอ
ขั้นตอนทั้งหมด เพราะความเยาว์วัยและความแน่นขนัดของผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาเป็นบ้า และเธอยังเป็นเหมือนกระต่ายสีขาว เธอไม่ใช่คนเมื่อกี้อย่างแน่นอน เธอยักคิ้วหลิ่วตาพยายามจะยั่วยวนเขา และบนตัวเธอกลิ่นน้ำหอมแรงมาก
เย่โม่เซิน หรี่ตาของเขาลง นึกถึงคืนนั้นภายใต้สายฝนที่ตกหนักเขายังจำได้ดี
“คุณชาย คุณชาย ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
ต่อมาเขาล็อกเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เธอกลัวจนตัวสั่นตลอดเวลา เธอแค่อยากจะผลักเขาออกไป แต่ไหนเลยเขาจะปล่อยเธอไป? ลมหายใจที่สะอาดในร่างกายของเธอนั้นช่างเหลือเกิน เขาเป็นเหมือนหมาป่าที่ถูกเปิดผนึกกินอย่างสมบูรณ์กินเธอไปทั้งตัว แม้แต่กระดูกก็ไม่มีเหลือ
แต่ไม่คิดว่าหลังจากเขาตื่นขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นที่หนีไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ทิ้งข่าวคราวไว้ให้เขาเลยสักนิด
แต่ก็สามารถมองออก อีกฝ่ายเป็นคนที่ขี้กลัวมาก
ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยตรง
หรือบางที…..เพราะเป็นครั้งแรก เธอเลยหนีไป
ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็เงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากของเขายิ้มเยาะ
ตราบใดที่เธออยู่ในเมืองนี้ เขาจะสามารถหาเธอเจอได้แน่
“ใช่แล้วคุณชายเย่ คนของเราทั้งหมดอยู่ทั่วเมืองเป่ย หรือผู้หญิงที่คุณพูดถึง มันเป็นไปได้ไหมที่จะเป็นคนเมืองอื่น?”
คำถามของเซียวซู่ทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่น
ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้น…..อาจจะมาจากเมืองอื่น? ถ้าเธอไม่ใช่คนในเมืองนี้ล่ะ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดวงตาของเย่โม่เซินก็เฉียบคมขึ้นมาทันทีและเสียงของเขาก็ค่อนข้างเย็นชา
“ถ้าอย่างนั้นก็ส่งคนไปเพิ่มอีก ออกไปตามหา!”
เซียวซ่งพยักหน้า “โอ้ ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งคนไปเพิ่ม แต่คุณชายเย่…..ผมยังคิดอยู่ว่าเราควรตรวจสอบคนที่ทำแท้งด้วยหรือไม่? ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่จะคลอดลูกของคนแปลกหน้าหรือเปล่า? ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหน ถึงจะเป็นดอกไม้ที่งดงามมหัศจรรย์ขนาดนั้นได้?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สิ่งที่เซียวซู่นึกถึงอีกเรื่องคือ “มีอีกเรื่องหนึ่ง พวกเราจะตรวจสอบดูแค่ที่โรงพยาบาลไม่ได้ไหม? ผู้หญิงคนนั้นอาจไม่ได้ตั้งครรภ์ …..”
หลังจากได้ยิน เส้นเลือดบนหน้าผากของ เย่โม่เซิน ก็ผุดขึ้นมาทันที เหมือนจู่ๆโดนเซียวซู่ชกเขาด้วยหมัด
“สมควรตาย เรื่องพวกนี้นายควรจะคิดได้ตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังกล้าที่จะมาถามต่อหน้าฉันอีก?”
