บทที่ 78 เขาเปลี่ยนไป
โรงพยาบาล
หลังจากที่แพทย์ตรวจเสิ่นเฉียว เสร็จแล้วเขาก็หันมาพูดกับ เย่โม่เซิน ว่า“ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจกลัวเป็นอย่างมาก”
ตื่นตกใจกลัว? เย่โม่เซิน หรี่ตาลง เธอพักอยู่ในห้องตลอด เธอจะตกใจได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหม…
เย่โม่เซินจำได้ว่าตอนที่เข้าไป วิลล่ามืดไปหมด
หรือที่แท้แล้วเธอจะกลัวความมืด?
“ผู้ป่วยน่าจะได้รับความตื่นตกใจและหวาดกลัวเป็นอย่างมากทำให้เธอตกอยู่ในห้วงจินตนาการของตัวเองในตอนนี้ดังนั้น ……”
“เธอถูกตรวจดีแล้ว นอกจากความดันโลหิตต่ำกับสมรรถภาพทางกายไม่ดี ก็ไม่มีความผิดปกติอื่น แต่เธอท้องใช่ไหม ต่อไปอย่าให้เธอได้รับความตกใจแบบนี้อีกมันมีเค้าลางสัญญาณเตือนถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกบ่อยๆมันอาจจะทำให้แท้งได้ตลอดเวลา”
“แต่คุณหมอ สุดท้ายแล้วเพราะอะไรเธอถึงเป็นแบบนี้ได้”
เซียวซู่เล่าถึงสถานการณ์ในตอนนั้น หมอก็คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้งว่า“อาจเป็นไปได้ว่าผู้ป่วยมีความฝังใจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมนี้ ดังนั้นจึงสร้างความเสียหายทางจิตใจต่อเธอจะรุนแรงกว่าคนทั่วไปสิบเท่า”
“ฝังใจ?” เซียวซู่หันไปมองเย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัว
เข้าเม้มปากของเขา สายตาของเขาก้มมองไปบนใบหน้าเสิ่นเฉียวแล้วนิ่งเงียบเหมือนเดิม
“”แล้วคุณหมอเธอจะตื่นเมื่อไหร่?””
“รอก่อนเถอะ ปล่อยให้สมองเธอทำงานช้าๆ ผู้ป่วยต้องปรับตัวก่อนที่จะตื่น”
เซียวซู่ผงะไป เกือบจะถามว่าแล้วถ้าคนไข้ปรับตัวเองไม่ได้ล่ะ?
หลังจากที่คุณหมอออกไป ก็เหลือแค่เพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วย
“คุณชายเย่ ผู้ช่วยผู้ช่วยเสิ่นคืนนี้——อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้วนะครับ”
ทันทีที่เขาพูดจบเซียวซู่ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเขาเย็นลงมาก เขารีบถอยหลังออกมาสองก้าวอย่างรวดเร็ว：“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปดูว่าป้าเฉินมาแล้วหรือยัง”
หลังจากพูดจบ เซียวซู่ ก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดห้องพักผู้ป่วยก็เงียบสงบ เย่โม่เซิน จ้องมองหน้าใบหน้าซีดของ เสิ่นเฉียว ที่ไม่ขยับเขยื้อน
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
มีความฝังใจกับที่มืด?
*
เสิ่นเฉียวมีความฝันที่ยาวนาน
ในความฝันเธอเป็นคนเดียวที่ตัวเล็กลง ดูเหมือนจะสี่หรือห้าขวบเธอถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆ ที่ไม่มีแสงสว่างไม่มีน้ำไม่มีอาหาร
ในห้องมีเพียงเตียงเล็กๆ ที่มีผ้าห่มบางๆวางอยู่
เธอขดตัวเหมือนลูกบอลเล็กๆ ซุกอยู่ที่มุม และได้ยินเสียงข้างนอกเป็นครั้งคราวซึ่งทำให้เธอตัวสั่นด้วยความกลัว
เธอหิวมาตลอดสามวัน ร่างกายเล็กๆของเธอเกือบจะเหลือแต่กระดูก เบ้าตาลึกโบ๋ดูไม่เหมือนคน
แอ๊ด——
ประตูถูกเปิดออก มีเงาคนที่เดินเข้ามาหาเธอแล้วหยุดสูบบุหรี่!
เสิ่นเฉียว ตัวน้อยไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้และกรีดร้องออกมา
“ถ้าแกยังกล้าตะโกน แกต้องชดใช้ค่าเสียหาย!ยังจะกล้าตะโกนไหม!”
“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ!”
“ฉันวันนี้ทำให้แกเจ็บ ทำให้แกไม่ฟัง ฉันให้แกไม่ฟังคำพูดฉัน!”
“ไม่เอา เจ็บ……อย่าตีหนู……”
ในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงบ เสิ่นเฉียวซึ่งนอนอยู่เงียบๆบนเตียงโรงพยาบาล จู่ๆ ก็ตะโกนออกมา ก็ดึงความสนใจจากสายตาของเย่โม่เซินให้หันมามอง
“อย่าตี เจ็บ……แม่……”
เย่โม่เซินเลื่อนรถเข็นเข้ามาใกล้ ครู่เดียวร่างก็สูงโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอเล็กน้อย ได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
อย่าตี?
เจ็บ?
จากทั้งสองคำดูเหมือนเขาจะได้รับข้อมูลที่สำคัญบางอย่างและเสิ่นเฉียวยังดูเหมือนจะอยู่ในความสับสน เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมา คำพูดเหล่านี้ทั้งหมดเธอโดยไม่รู้ตัว เธอพูดแต่ประโยคแรกแต่ไม่ได้พูดประโยคถัดไป
เย่โม่เซินขมวดคิ้วของเธอขึ้นเล็กน้อย แล้วลูบหน้าผากของเธอโดยไม่รู้ตัวปลายนิ้วของค่อยไล่ไปที่หางตาของเธอและเช็ดน้ำตาเหล่านั้นตรงหางตา
ในวันปกติใบหน้าของเธอเกือบพันเข้าด้วยกัน
ความรู้สึกนี้……เจ็บปวดมากหรือเปล่า?
“ตื่นขึ้นมา!” จู่ๆเสียงของเย่โม่เซินก็รุนแรงขึ้นมา!
“เจ็บ……เจ็บ……” เสิ่นเฉียว พูดคำนี้ซ้ำๆ เย่โม่เซิน เห็นว่าใบหน้าของเธอเจ็บปวดจริงๆ มือใหญ่ของเขาจับข้อมือสีขาวบางของเธอเอาไว้ ค่อนข้างแรง “ตื่นขึ้นมา!ไม่ได้อยู่ในความฝัน!”
อาจเป็นเพราะเขาใช้แรงมากเกินไป เสิ่นเฉียวxiu ขมวดคิ้วแน่นขึ้นและยิ่งเจ็บปวด แต่ก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว
โดยไม่มีสัญญาเตือนมาก่อนสายตาของเธอได้สบตาเข้ากับ เย่โม่เซิน เช่นนี้ เย่โม่เซิน คลายมือของเขาโดยไม่รู้ตัว
ก็เห็นรอยช้ำบนข้อมือสีขาวของ เสิ่นเฉียว
อย่างไรก็ตาม เย่โม่เซิน ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกับ เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียว ก็ทรุดตัวลงแล้วปิดตาทั้งสองข้างลง
เย่โม่เซิน “……”
หลังจากหลับตาลงในครั้งนี้ เสิ่นเฉียว ไม่ได้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดใดๆอีกต่อไป และสีหน้าของเธอก็กลับคืนสู่ภาวะปกติเหมือนก่อนหน้านี้
เมื่อก่อนเป็นอย่างไรนะ?
แม้ว่าเย่โม่เซินไม่เคยเห็นคนตาย แต่ก่อนหน้านี้เสิ่นเฉียวก็ให้ความรู้สึกว่าเหมือนเธอได้ตายไปแล้ว เธอนอนเงียบๆไม่ขยับทั้งใบหน้าไม่มีชีวิตชีวา
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้เธอยังนอนหลับตาอยู่แต่ใบหน้าของเธอมีชีวิตชีวา
เย่โม่เซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดวงตาของเขาก้มลงบนข้อมือของเธอและเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง นิ้วมือของฉันถูเบาๆบนรอยช้ำ การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนแม้แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น
ประมาณสิบห้านาทีต่อมาเซียวซู่พาป้าเฉินกลับมา และเมื่อป้าเฉินเข้ามาเธอเห็นเสิ่นเฉียวนอนอยู่บนเตียง
ก็มีสัมผัสของความทะนุถนอมปรากฏในดวงตาโดยไม่รู้ตัว
“คุณนายน้อยสองคนนี้ ทำไมร่างกายของเธอเป็นแบบนี้? ครั้งที่แล้วก็เข้าโรงพยาบาล วันนี้ก็เข้าโรงพยาบาลอีก”
“ดูแลเธอให้ดี” หลังจากเย่โม่เซินสั่งป้าเฉินจบ เขาก็เข็นรถเข็นออกไปข้างนอกแล้วเซียวซู่ก็รีบตามไป
“คุณชายเย่?”
“ไปตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของ เสิ่นเฉียว รวมถึงข้อมูลในอดีตของเธอไม่ว่ารายละเอียดจะเป็นอะไรก็ตามทุกอย่างจะถูกตรวจสอบ”
เมื่อได้ยิน เซียวซู่หยุดก้าวไปครู่หนึ่ง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“คุณชายเย่? ทำไมจู่ๆถึงคิดอยากจจะตรวจสอบข้อมูลผู้ช่วยเสิ่น? เธอไม่ใช่ว่า……” แต่งงานเข้ามาแล้วเหรอ? อีกทั้งอีกครึ่งปีพวกเขาก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว ตรวจสอบข้อมูลเพื่ออะไร?
“ฉันต้องการพรุ่งนี้ตอนเช้า”
หลังจากนั้นทันทีสิ่งที่ เย่โม่เซิน พูดเสร็จก็ทำให้ใบหน้าของเซี่ยวซูเปลี่ยนไป “อะไรนะ? ต้องการพรุ่งนี้เช้าถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ได้นอนทั้งคืน……”
“มีปัญหา?”
เขากวาดสายตามา
เซียวซู่ยืดหลังตรง “ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!”
“ผมจะส่งข้อมูลให้คุณพรุ่งนี้เช้า!”
ถึงจะพูดแบบนี้ แต่จะตรวจสอบข้อมูลของคนคนหนึ่งทั้งคืน เหมือนอยากจะเอาชีวิตเขาจริงๆ
โดยเฉพาะที่เขาทิ้งขว้างเวลาไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้เวลาผ่านไปถึง 10 โมงแล้ว เขาเหนื่อยจะตายมาตั้งแต่เช้า ยังต้องไปหาข่าวอีก
*
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เย่โม่เซิน ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเสร็จ เซียวซู่ก็ส่งมอบข้อมูลให้เขาตรงเวลา
“คุณชายเย่ จากที่เมื่อคืนคุณให้ผมหาข้อมูล ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าทำไมผู้ช่วยเสิ่นเป็นแบบนั้น คุณลองดู”
หลังจากพูดจบเซียวซู่ก็ส่งข้อมูลไปข้างหน้า
เย่โม่เซินขมวดคิ้ว “ทำไม?”
