บทที่ 832 คนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว
ตอนที่ตวนมู่เสว่เข้าไปหาเย่โม่เซิน เย่โม่เซินกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส กำลังครุ่นคิด ที่นี่ตึกสูงมาก ตัวอยู่ที่นี่ เขาแทบจะมองเห็นสิ่งมากมายที่คนอื่นในเมืองนี้ ไม่สามารถมองเห็นได้
แต่ว่า ในใจยังคงสับสนยิ่งนัก
ทั้งหมดนี้สำหรับเขาแล้ว ยังคงเป็นเรื่องแปลกมาก แต่กลับเป็นหานมู่จื่อ ที่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกับเขา
ถ้าคุณตายืนยันที่จะให้เขาหมั้นกับตวนมู่เสว่ ถ้าอย่างนั้น ข้อเสนอของ เฉียวจื้อ……ก็ดูดีทีเดียว แม้ว่าสำหรับเขาแล้ว เขารู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
คนที่เขาเย่โม่เซินต้องการ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหยุดเขาได้
ที่เขาไม่ต้องการ ก็ไม่มีใครบังคับเขาได้
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะดังขึ้น เย่โม่เซินดึงสติกลับมา พูดอย่างเย็นชา “เข้า”
แต่ไม่ได้หันกลับมามอง ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เลย ว่าคนที่เข้ามาคือใคร
หลังจากที่ตวนมู่เสว่เข้ามา ก็เห็นเย่โม่เซินยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส พร้อมกับหันหลังให้พวกเธอ เธอเหลือบมองไปที่พนักงานแผนกต้อนรับ ส่งสัญญาณให้เธอออกไปก่อน
สาวพนักงานต้อนรับกะพริบตา แล้วเดินออกไป
ตั้งแต่ประตูถูกเปิดออก ดูเหมือนจะเงียบอยู่ตลอด เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าไม่ใช่พี่หลินคือมู่จื่อ?
ในขณะที่เขากำลังจะหันหน้ากลับ ร่างที่นุ่มละมุนก็สวมกอดเขาจากด้านหลังกะทันหัน มือที่นุ่มนวลโอบเอวของเขาไว้โดยตรง ในเวลาเดียวกัน กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคย ก็พุ่งเข้าสู่ลมหายใจของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
กลิ่นอายที่แปลกประหลาดนี้……
ม่านตาของเย่โม่เซินขยายทันที ร่างกายตอบสนองอย่างรวดเร็ว บีบมือนั้นไว้โดยตรง แล้วผลักเธอออกไป
“พี่เซิน…… อ๊ะ!”
ตวนมู่เสว่ เพิ่งสวมกอดจากด้านหลัง ก็รู้สึกว่ามือของตัวเองถูกจับไว้แล้ว เธอแอบดีใจ แต่ทันทีที่ส่งเสียงร้องออกมา ก็ถูกโยนออกไป
เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ ถอยหลังไปหลายก้าว แต่เพราะเธอสวมรองเท้าส้นสูงไว้ สุดท้ายก็ไม่สามารถทรงตัวไว้ได้ ทั้งตัวกระแทกล้มลงบนพื้นแข็งที่เย็นยะเยือก
วินาทีที่บั้นท้ายกระแทกลงบนพื้น ตวนมู่เสว่รู้สึกว่า ความเจ็บปวดทั้งร่างกาย ถูกปลุกขึ้นมาทันที เจ็บปวดจนเธออยากจะแยกเขี้ยวยิงฟัน
แต่เมื่อนึกถึงว่า เย่โม่เซินยังอยู่ที่นี่ ภาพการแยกเขี้ยวยิงฟันนั้นน่าเกลียดเกินไป ดังนั้นจึงต้องควบคุมการแสดงออกทางสีหน้าของตัวเอง เงยหน้าขึ้นเรียกเย่โม่เซินด้วยหน้าตาน่าสงสาร
“พี่เซิน คือฉันเอง…… ฉันคือเสี่ยวเสว่……”
เย่โม่เซินได้หันหน้ากลับมาแล้ว มองเธออย่างเคร่งขรึมเยือกเย็น ดวงตานั้นมืดสนิทไม่มีแสงสว่างสักนิด ซึ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวจากใจ
เมื่อเห็นสายตานี้ ตวนมู่เสว่รู้สึกขาดความมั่นใจเล็กน้อย บีบน้ำตาไหลออกมา “พี่เซิน…… เสี่ยวเสว่ ล้มเจ็บมากเลย”
ทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี เป็นสัญชาตญาณของผู้ชาย
โดยทั่วไปแล้ว ต่อให้จะเป็นผู้ชายที่เย็นชามากแค่ไหน เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ล้มลงต่อหน้าเขา เขาก็น่าจะแสดงท่าทางสุภาพบุรุษของตัวเอง ต่อให้จะไม่ชอบเธอ แต่อย่างน้อยก็จะต้องช่วยพยุงตัวเธอนะ?
แต่เย่โม่เซินไม่เพียงแต่ไม่ก้าวไปช่วยพยุงเธอแล้ว กลับยังชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา แล้วถามว่า “ใครให้คุณเข้ามา
ตวนมู่เสว่ รู้สึกว่า หัวใจของตัวเองแตกสลายในทันที
เป็นแบบนี้ได้ยังไง?
ทั้งที่ตัวเองล้มลงแล้ว และยังเป็นเขา ที่ผลักตัวเองออกไป ถ้าไม่ใช่เขาผลักออก ตัวเองจะไม่ล้มแน่นอน เขาไม่เพียงแต่ไม่ช่วยพยุงเธอขึ้นมา ยังใช้สายตาที่เย็นชาเช่นนี้ จ้องมองตัวเอง
หัวใจของ ตวนมู่เสว่เจ็บจี๊ดในทันที เธอกัดริมฝีปากล่างไว้ จ้องมองเย่โม่เซิน ด้วยแววตาแดงก่ำ “ฉันอยากจะมาหาพี่เซิน เลยให้คนในบริษัทของพี่ พาฉันเข้ามา พี่เซิน……ฉันล้มเจ็บมากเลย พี่ช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม?”
หลังจากพูดจบ เธอยังยื่นมือไปให้เย่โม่เซิน
ในขณะนี้ หานมู่จื่อก็ได้มาถึงหน้าประตูห้องทำงานแล้ว เธออยากจะมาดูเสียหน่อย แต่เธอไม่ได้คิดที่จะเข้าไป แค่อยากได้ยินสถานการณ์เท่านั้น
แต่ไม่คาดคิดว่า ประตูห้องทำงานไม่ได้ปิดไว้ เธอเพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้ ก็ได้ยินเสียงที่อ่อนแอและสะอึกสะอื้นของตวนมู่เสว่ “พี่เซิน ฉันล้มเจ็บมากเลย พี่ช่วยพยุงฉันหน่อยได้ไหม?”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ รอยเท้าของหานมู่จื่อก็หยุดชะงัก จากนั้นสองมือกอดอกไว้ เริ่มครุ่นคิด
เท่าที่จำได้ ดูเหมือนเธอจะไม่เคยพูดกับเย่โม่เซิน ด้วยน้ำเสียงแบบนี้
คิดไม่ถึงว่า ตวนมู่เสว่นี้ ถึงกับ……
เธอหวังจะให้เย่โม่เซินทะนุถนอมกับเธอเหรอ? หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก พิงประตูฟังเสียเลย
หลังจากที่ตวนมู่เสว่พูดจบ ดวงตาคู่นั้น แม้จะเปื้อนน้ำตายังคงงดงาม กำลังจ้องมองเขา ดวงตามืดสนิทของเย่โม่เซิน หรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวไปหาเธอ
เมื่อเห็นเช่นนี้ ตวนมู่เสว่ ดีใจยิ่งนัก
เป็นไปตามคาด สำหรับผู้หญิงแล้ว……สัญชาตญาณของผู้ชาย ยังคงรู้จักทะนุถนอม
ตวนมู่เสว่ก้มหน้าลง หยดน้ำตาค้างอยู่ในขนตา ทำให้ท่าทางของตัวเองในเวลานี้ ดูน่าสงสารน่าเอ็นดูมากขึ้น
และตอนที่เย่โม่เซินเดินไปถึงตรงหน้าเธอ ตวนมู่เสว่ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่ก็ได้เห็นเย่โม่เซินเดินผ่านเธอไป ด้วยสีหน้าเย็นชา ไปที่โต๊ะทำงานโดยตรง
ตวนมู่เสว่ตกตะลึง เบิกตากว้าง หันมองไปที่เย่โม่เซิน
มือของเขากำลังปลดกระดุมเสื้อสูทของตัวเอง จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทออกอย่างหงุดหงิด ในตอนแรก ตวนมู่เสว่ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร
แต่ต่อจากนั้น เย่โม่เซินก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดผืนหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก เช็ดมือของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างจริงจัง
ตวนมู่เสว่ “……”
เธอรู้ตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่สวยงามสีหน้าซีดเซียว
เขากำลังขยะแขยงตัวเอง ดังนั้นจึงถอดชุดสูทที่เธอสัมผัสออก เพราะเคยจับแขนของเธอ ดังนั้นตอนนี้จึงเช็ดฝ่ามือของตัวเองอยู่ตรงนั้น
ตวนมู่เสว่เคยได้ยินว่าเขามีนิสัยรักความสะอาดเกินเหตุ แต่ไม่คิดว่า……เขาถึงกับเป็นมากขนาดนี้ สำหรับตัวเองแล้ว ก็ยังเป็นเหมือนกัน
ในใจเจ็บปวดอย่างรุนแรง ตวนมู่เสว่กัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้อย่างหนัก รู้สึกได้ถึงกลิ่นความหวานที่มาจากริมฝีปาก
“ฉันจะให้เวลาคุณสิบวินาที ออกไปจากที่นี่”
หลังจากที่เย่โม่เซินเช็ดนิ้วสุดท้ายเสร็จ ก็โยนผ้าเช็ดหน้าลงถังขยะข้างๆอย่างไม่แยแส ราวกับว่าไม่เห็นตวนมู่เสว่นั่งอยู่ที่นั่นเลย
ตวนมู่เสว่กล้าที่จะไม่ออกไปหรือ?
เดิมทีเธอก็ไม่ได้รับเชิญเลย แอบมาด้วยตัวเอง ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะมายั่วยวนเย่โม่เซิน ครั้งหนึ่งไม่สำเร็จก็ครั้งต่อไป
แต่เย่โม่เซินเย็นชาเช่นนี้ และดวงตาของเขาในเมื่อกี้ ดูเหมือนจะสังหารคน ถ้าภายในสิบวินาที เธอไม่ได้ออกไปจากที่นี่ คาดว่าเขาจะต้องหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนมาโยนเธอออกไป
ถึงเวลานั้น คนทั้งบริษัท ก็จะต้องรู้เรื่องของเธอตวนมู่เสว่แน่นอน
ครั้งหน้าเธอจะมาหาเย่โม่เซิน นั้นก็จะไม่มีโอกาสที่จะได้ขึ้นมาอีกเลยสินะ?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ตวนมู่เสว่ ก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ลุกขึ้นจากพื้น แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน “พี่เซิน พี่อย่าโกรธเลยนะ ฉันจะไปตอนนี้ทันทีเลย”
หลังจากพูดจบ เธอก็เดินกะเผลกออกไป
หลังจากที่เธอจากไป ในห้องทำงาน ยังคงมีกลิ่นของผู้หญิงคนนั้น เย่โม่เซินขมวดคิ้วอย่างอึดอัด ดึงเนคไทที่หน้าอกของตัวเอง แล้วโทรเรียกพี่หลิน
“ต่อไปคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว อย่าพาเข้ามาในห้องทำงานของฉัน”
“หือ?” พี่หลินยังไม่ไม่ทันตอบสนอง อีกฝ่ายก็วางสายไปแล้ว
เมื่อฟังสายไม่ว่างจากอีกปลายสาย ใบหน้าของพี่หลิน ยังคงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
“นี่……เกิดอะไรขึ้น? ตระกูลตวนมู่ กับ ตระกูลยู่ฉือ มีความสัมพันธ์ที่ดีงามหลายชั่วโคตรไม่ใช่เหรอ?
ทำไมถึงกลายเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องได้ราว……
