บทที่ 835 จัดการให้ฉัน
“เธอเป็นผู้ช่วยที่ฉันรับเข้ามา” พี่หลินตอบอย่างเรียบเฉย
ตวนมู่เสว่หยุดชะงัก “ผู้ช่วยของคุณ? แล้วคุณยังต้องการผู้ช่วยอีกไหม? ฉันก็สามารถเป็นผู้ช่วยของคุณได้”
เป็นผู้ช่วยของเลขา งั้นเธอก็สามารถเห็นเย่โม่เซินได้ทุกวัน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ พี่หลินก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณตวนมู่คุณพูดเช่นนี้ ช่างทำให้ลำบากใจจริงๆ ฉันเป็นแค่เลขาเล็กๆ ของบริษัทตระกูลยู่ฉือเท่านั้น เรื่องการรับผู้ช่วย ก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถตัดสินใจเองได้ และงานของบริษัท ก็ไม่ได้เยอะมากจนถึงขั้นต้องรับผู้ช่วยถึงสองคน”
ตวนมู่เสว่ รู้สึกผิดหวังยิ่งนัก “ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำอะไรได้ล่ะ? ฉันแค่อยากจะช่วยพี่เซินเท่านั้น คุณพี่เลขา คุณช่วยคิดวิธีให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
ทั้งสองเข้าไปในลิฟต์แล้ว พี่หลินกดปุ่มลิฟต์ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันเป็นแค่เลขาตัวน้อยๆเท่านั้น ทำอะไรไม่ได้เลย”
ตวนมู่เสว่ เบะปากไว้ รู้สึกโกรธเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปหาคุณปู่ยู่ฉือ ให้ท่านช่วยจัดตำแหน่งให้ฉัน”
เธอพูดอย่างนั้นแล้ว นั้นมันก็ยิ่งไม่ใช่เรื่องที่เลขาอย่างเธอ จะเข้าไปแทรกแซงแล้ว เมื่อเห็นว่ากำลังจะถึงชั้นล่างแล้ว พี่หลินจึงพูดความหมายของ ยู่ฉือเซินที่ฝากบอกให้กับตวนมู่เสว่
“คุณตวนมู่ โดยปกติแล้วงานของบริษัทตระกูลยู่ฉือ จะค่อนข้างยุ่ง ความหมายของท่านประธาน คือหวังว่าต่อไปคุณอย่ามารบกวนเขาในช่วงเวลาทำงานอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตวนมู่เสว่ ก็จ้องเขม็งทันที “คุณพูดอะไรนะ?”
เธอยังกำลังคิดหาวิธี ไม่อยากทำให้พี่หลินขุ่นเคืองใจ แต่คิดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมา พี่หลินก็ไม่ไว้หน้าเธอสักนิดเลย
พี่หลินสัมผัสถึงการแสดงออกของสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ ถอยหลังเล็กน้อย “ทั้งหมดนี้คือความหมายของท่านประธาน วันนี้คุณตวนมู่ได้ไปถึงรบกวนประธานหรือเปล่า?”
รบกวน?
ตวนมู่เสว่ กัดริมฝีปากล่างด้วยความโกรธ “ฉันแค่เข้าไปครู่เดียว จะรบกวนเขาได้อย่างไร? คุณเข้าใจความหมายของพี่เซินผิดหรือเปล่า? เมื่อก่อนพี่เซินไม่สบาย เป็นฉันที่ดูแลเขามาโดยตลอด ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับพี่เซิน อนาคตก็ต้องหมั้นกันอีกด้วย”
เธอร้อนรนขึ้นมา จึงพูดทุกอย่างออกมาในทันที
พี่หลินได้ยินว่าพวกเขาจะหมั้นกัน ก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
ในความเป็นจริง ถ้าระหว่างตระกูลยู่ฉือและตระกูลตวนมู่มีข่าวการหมั้นกัน กระจายออกมาจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงจะรู้สึกปกติธรรมดา
เพราะยังไงแล้วการหมั้นกันระหว่างสองตระกูลใหญ่ เป็นเรื่องธรรมดายิ่งนัก
แต่ว่า……
ประโยคนั้นของท่านประธาน พูดด้วยความเกลียดชัง การหมั้นนี้…… อาจจะไม่สามารถหมั้นสำเร็จ
ดิ๊ง——
ในเวลานี้ ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี พี่หลินยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับ พูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันก็ส่งคุณตวนมู่ ถึงที่นี่แล้วกัน ถ้าหากคุณตวนมู่สามารถรอกลางคืนหลังเลิกงาน ไปถามที่ ตระกูลยู่ฉือด้วยตนเอง”
ตวนมู่เสว่ เดินออกจากลิฟต์ด้วยความหมดหวัง
หลังจากที่พี่หลินกลับไปถึงห้องทำงานเลขา หานมู่จื่อกำลังถ่ายเอกสาร เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา เลยตะโกนเรียกเธอ “พี่หลิน”
“อืม” พี่หลินพยักหน้า
หานมู่จื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “ขอบคุณพี่หลิน ที่ช่วยฉันแก้สถานการณ์ในเมื่อกี้”
เมื่อได้ยิน พี่หลินก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “แก้สถานการณ์? แก้สถานการณ์อะไร? ฉันช่วยคุณแก้สถานการณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
หานมู่จื่อ “……”
ดูเหมือนว่าเธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ถ้าเป็นเช่นนี้ หานมู่จื่อก็ได้แต่ยิ้มจางๆ และไม่ได้พูดต่อ
พี่หลินไม่ได้ตั้งใจที่จะไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้เลย แต่เมื่อเห็นเธอเงียบลง ทันใดนั้นเธอก็เริ่มรู้สึกสงสัย เดินไปหาเธอ แล้วถามด้วยเสียงเบา
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคุณถึงเจอกับเธอในห้องน้ำ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หานมู่จื่อก็ถอนหายใจเล็กน้อย เธอก็ไม่ได้คิดว่า ตัวเองจะได้เจอกับตวนมู่เสว่ในห้องน้ำ เธอเข้าไปในห้องน้ำ เพราะอยากจะปล่อยให้โชคชะตาจัดการเอง
แต่โชคชะตาก็ให้พวกเธอได้พบกันจริงๆ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็หัวเราะเบาๆ “ฉันกำลังเข้าห้องน้ำ เธอก็เข้ามา ดังนั้นเราจึงเจอหน้ากัน”
เมื่อเห็นเธอพูดด้วยท่าทีสบายอารมณ์ พี่หลินครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และยังคงรู้สึกผิดปกติ “เธออคติกับคุณมาก คุณรู้สึกได้ไหม?”
หานมู่จื่อพยักหน้า
“เพราะท่านประธาน?”
วินาทีต่อมา พี่หลินถามคำถามหานมู่จื่อ ซึ่งไม่เคยคาดคิดมาก่อน เธอนิ่งอึ้ง สายตามองไปทางพี่หลิน
พี่หลินมองดูเธออย่างสงบ “คุณไม่จำเป็นต้องพูดมากกว่านี้ ฉันคิดว่าฉันเดาได้แล้ว ฉันรู้ว่าตอนนี้พวกเด็กผู้หญิง มักจะชอบผู้ชายอย่างท่านประธาน แต่ว่า……คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าครอบครัวของเขา จะยอมรับคุณหรือเปล่า? พี่หลินไม่ได้โจมตีคุณ แต่ในโลกนี้ เรื่องมากมายล้วนเป็นความจริง เราจำเป็นต้องยอมรับ”
คำพูดของพี่หลิน ไม่ถือว่าอ้อมค้อม แต่ก็ไม่ถือว่าตรงเกินไป แต่หานมู่จื่อก็ยังสามารถได้ยินความหวังดีจากคำพูดของเธอ น้ำเสียงของเธอก็เบาสบาย”
“พี่หลิน สิ่งที่พี่พูดทั้งหมดนี้……ฉันเคยคิดหมดแล้ว”
“อะไรนะ คุณเคยคิดหมดแล้ว?” พี่หลินประหลาดใจเล็กน้อย “ดูเหมือนว่า……คือฉันเองที่ประเมินความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับท่านประธานต่ำเกินไป แล้วพวกคุณตอนนี้…… พัฒนาไปไกลแค่ไหนแล้ว?”
การสอดรู้สอดเห็นเป็นธรรมชาติของมนุษย์ รวมทั้งพี่หลินด้วย
หูของหานมู่จื่อแดงเล็กน้อย “พี่หลิน ฉัน……”
“ได้ๆๆ ไม่ถามๆ” พี่หลินโบกมือไปมา “ฉันก็ไม่ควรสอดรู้สอดเห็นขนาดนี้ จะได้ไม่ต้องหาเรื่องใส่ตัว พวกคุณหนุ่มสาวทั้งหลายน๊า ~~”
หลังจากพูดจบ ก็หันออกไปโดยตรง
หานมู่จื่อยืนอยู่กับที่คนเดียว หลังจากที่พี่หลินออกไป ความละอายบนใบหน้าของเธอ ก็จางหายไป ในแววตาถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม
ตั้งแต่เธอได้เข้ามาในบริษัทนี้ เธอคิดว่า สักวันหนึ่งจะต้องได้พบกับ ยู่ฉือจินอย่างแน่นอน
มันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอได้พบกับตวนมู่เสว่ก่อนแล้ว วันที่เธอจะได้พบกับ ยู่ฉือจิน จะใกล้เข้ามาแล้วหรือเปล่า?
น้าส้งเธอ……ก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว?
เธอก็รู้สึกละอายใจ ที่จะโทรไปเร่งตลอด เดิมทีก็รบกวนคนอื่นมากอยู่แล้ว
ตระกูลยู่ฉือ
“คุณปู่ยู่ฉือ คุณต้องจัดการให้เสี่ยวเสว่นะ เสี่ยวเสว่ชอบพี่เซิน ด้วยความจริงใจ เพียงแค่สามารถหมั้นกับเขา ชาตินี้เสี่ยวเสว่ต่อให้ตาย ก็จะไม่เปลี่ยนใจ คุณปู่ยู่ฉือ คุณช่วย เสี่ยวเสว่หน่อยได้ไหม?”
ตั้งแต่เธอกลับมาจากบริษัท ก็ร้องไห้งอแง ยู่ฉือจิน ถูกเธอรบเร้าจนปวดหัว หลังจากที่ตัวเองเกษียณ ให้ยู่ฉือเซินรับช่วงต่อ ก็เพื่อต้องการความเงียบสงบ
คนจำเป็นต้องยอมรับในความชราภาพ เขาถึงในช่วงวัยหนึ่ง ทำอะไรหลายๆเรื่อง ก็จะรู้สึกไม่มีพลังตามที่ใจปรารถนา
ตอนนี้หาหลานชายเจอ เขาก็อยากจะมอบทุกอย่างให้กับยู่ฉือเซินตัวเองถอยออกมา อยู่อย่างสงบสบาย
แต่ในช่วงเวลาที่เขาถอยออกมานั้น เขารู้สึกว่า ตัวเองไม่เพียง แต่จะไม่ได้รับความสงบสบาย แต่ยังมีเสียงดังรบกวนข้างหูตลอดทั้งวัน โดยเฉพาะในช่วงนี้
ทันทีที่ตวนมู่เสว่ เข้ามาร้องไห้ต่อหน้าเขา ยู่ฉือจิน ก็รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก เขายังคงรู้สึกว่า ผู้หญิงควรมีเกียรติยศ ศักดิ์ศรีหน่อย ต่อให้จะชอบ ต่อให้จะเสียใจ ก็อย่าแสดงออกมาตลอดเวลา
แต่ถึงอย่างนั้น ตวนมู่เสว่ ก็ยังคงเป็นหลานสะใภ้ที่เขาถูกใจ ยู่ฉือจิน ทำได้เพียงแค่ปลอบใจเธอเท่านั้น
“เอาล่ะ เธออย่าเสียใจเลย เธอก็แค่อยากจะเข้าบริษัทไม่ใช่หรือ? ถึงเวลานั้นฉันสั่งการออกไป หาตำแหน่งลอยให้เธอตามสะดวก เธอสามารถเห็น อาเซินได้ทุกวัน”
ดวงตาของ ตวนมู่เสว่สว่างขึ้นทันที “จริงเหรอคะคุณปู่ ขอบคุณค่ะ! แต่ว่า……ในบริษัทมีคนคนหนึ่ง……”
