บทที่ 840 ขอบคุณอั่งเปาแรกพบของคุณตา
แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้พบกันอย่างเป็นทางการ แต่ยู่ฉือจินก็คุ้นเคยกับหานมู่จื่อเป็นอย่างดี ผู้หญิงคนนี้มีความพัวพันกับชีวิตหลานชายของตัวเองมากมาย เป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาเป็นเวลานานที่สุด
แต่เพียงแค่ ยู่ฉือจินรู้จักเธอย่างดีเท่านั้น หานมู่จื่อไม่รู้จักเขาเลยสักนิด
ดังนั้นแวบแรกที่ยู่ฉือจิน ได้เห็นหานมู่จื่อ เขาก็จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครในทันที
หานมู่จื่อยืนนิ่ง ยืนอยู่กับที่ กะพริบตาด้วยรอยยิ้มให้กับยู่ฉือจิน “คุณท่าน คุณรู้จักฉันหรือ?”
คำพูดหนึ่ง ดึงสติของ ยู่ฉือจินกลับมา
เขามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า ปากระบายรอยยิ้ม ดูแล้วแววตามีความเจ้าเล่ห์ สีหน้าเคร่งขรึมทันที
“คำถามของเธอนี้ ถามได้น่าสนใจมาก”
เธอถึงกับถามตัวเองว่า รู้จักเธอไหม?
ยังทำท่าทางที่ไม่รู้จักตัวเอง ยู่ฉือจินหัวเราะเยาะในใจ ดูเหมือนว่ายัยคนนี้ จะฉลาดกว่าที่เขาคิดไว้
แต่เมื่อมองดูเธอแล้ว ในใจของยู่ฉือจินยังคงตกตะลึงมาก
ก่อนที่เขาจะมา เคยคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นแค่นักศึกษาหญิงที่เพิ่งเรียนจบ หรืออาจจะเป็นเพียงผู้หญิงที่รักลาภยศเงินทองเท่านั้น เพียงแค่ให้เงินกับเธอ แล้วข่มขู่อีกไม่กี่คำ ก็สามารถจัดการออกไปได้ เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว
แต่สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดเลยก็คือ อีกฝ่ายไม่ใช่นักศึกษาหญิงและก็ไม่ใช่คนธรรมดา
เขาน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว นิสัยของหลานชายตัวเองแบบนั้น จะชอบใครง่ายๆได้อย่างไร ……
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาเคยรักผู้หญิงคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น
คิดไม่ถึงว่า……
คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ จะเสียหลักอยู่ในมือของเธออีกครั้ง
ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ยุ่งยากแล้ว!
“คุณท่าน คำถามนี้……มันน่าสนใจตรงไหน?” หานมู่จื่อเอียงหัว มองไปที่ยู่ฉือจินแล้วถามขึ้น
เธอคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่ายู่ฉือจินรู้จักตัวเอง แต่ก่อนที่เขาไม่ยอมรับด้วยตัวเอง งั้นเธอ…….ก็สามารถแสร้งทำเป็นโง่ได้
เพราะยังไงแล้ว เขาลบเรื่องระหว่างตัวเองกับเย่โม่เซินทิ้งทั้งหมด โดยไม่มีคำอธิบายสักคำ
ยู่ฉือจินมองพิจารณาผู้หญิงตรงหน้า ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย เธอสวยกว่าที่เห็นในรูปเล็กน้อย อวัยวะบนใบหน้ามีมิติรูปหน้าก็เป็นแบบคลาสสิค บวกกับบุคลิกที่เย็นสงบบนตัวเธอ พรรณนาความงดงามอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิงตะวันออก ถึงอีกระดับหนึ่งจริงๆ
หลานชายของตัวเองชอบผู้หญิงแบบนี้ สายตาก็ไม่เลว
อย่างไรก็ตาม ในใจของเขา มีเพียงตวนมู่เสว่เท่านั้น ที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นหลานสะใภ้ของเขา คนตรงหน้านี้ ไม่ว่าจะดูดีแค่ไหน ก็ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ
ในเมื่อเธออยากจะแกล้งโง่ เขาก็ให้เธอสมหวัง
ยู่ฉือจินส่งเสียงเยาะเย้ย ดึงสายตากลับ “เธออยู่ในบริษัท ตามรังควานหลานชายของฉันไม่ปล่อย ไม่เคยสอบถามเลยหรือ ว่าฉันเป็นใคร? ยังกล้าถามฉันว่า รู้จักเธอหรือเปล่า? ใจกล้าไม่เบานัก”
หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณคุณท่านที่ชื่นชม แต่ว่า…… สิ่งที่คุณพูด ฉันไม่ค่อยเข้าใจ
อะไรที่เรียกว่า……ฉันตามรังควานหลานชายของคุณไม่ปล่อย ตั้งแต่ฉันเข้ามาในบริษัทจนถึงตอนนี้ ทำทุกอย่างอยู่ในกฎระเบียบ ดูเหมือนว่าจะไม่เคยทำอะไรล่วงเกินเลยนะ?”
คำพูดเหล่านี้ เข้าหูของยู่ฉือจิน ก็คือการเล่นลิ้น ส่งเสียงอย่างเย็นชา ตบมือลงบนโต๊ะอย่างแรง “ยังกล้าพูดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรล่วงเกิน อยากจะให้ฉันจับคนมาหน่อย เปิดโปงเธอต่อหน้าหรือ?”
“ฉันทำเรื่องอะไร มีจิตสำนึกรู้จักละอายใจตัวเอง ต่อให้คุณจะหาคนมามากมาย มาประจันหน้าโดยตรง ฉันก็ไม่รู้สึกผิด”
เธอยิ้มอย่างใจเย็น ไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด
ยู่ฉือจิน หรี่ตาลง หากไม่ใช่ว่าเมื่อคืนยู่ฉือเซินพูดกับตัวเองอย่างแน่วแน่ จะไม่หมั้นกับตวนมู่เสว่และจะไม่ยอมปล่อยคนที่ตัวเองรักไป เขาเกือบจะคิดว่า ยัยเด็กตรงหน้านี้ ไม่มีมีอะไรเกี่ยวข้องกับยู่ฉือเซิน แต่หลังจากที่เขาพูดคำพูดเหล่านั้นแล้ว เขาจะยังเชื่อได้อย่างไร?
ก็คนยัยเด็กนี่ปากแข็ง เล่นลิ้น
“ตาหนู กล้าทำไม่กล้ารับ มันไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจนะ”
“คุณท่าน ฉันไม่เข้าใจว่าคุณต้องการให้ฉันยอมรับอะไร”
ยู่ฉือจินส่งสายตาไปที่พ่อบ้านข้างๆตัวเอง พ่อบ้านก็หยิบซองจดหมายซองหนึ่ง ออกมาจากกระเป๋าทันที แล้วเดินไปตรงหน้าหานมู่จื่อ
“นี่คือสิ่งที่คุณท่านบอกว่าให้คุณ” พ่อบ้านเอาซองจดหมายให้ หานมู่จื่อด้วยความเคารพ ท่าทียังถือว่าเป็นมิตร สีหน้าดูแล้วก็ไม่ได้ดูโหดร้ายเลยสักนิด
หานมู่จื่อกล่าวขอบคุณกับเขา แต่ก็ไม่ได้รับซองจดหมายในมือของเขา
“ในซองจดหมายนี้ มีเช็คใบหนึ่ง เธอเอาไป!”
ยู่ฉือจิน พูดอย่างเย็นชา
หานมู่จื่อไม่ได้ขยับ มองไปที่ซองจดหมายนั้นแล้วกะพริบตา “คุณท่าน ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณ ทำไมถึงต้องรับเช็คของคุณด้วย”
ยู่ฉือจินหมดความอดทน “อย่าแกล้งโง่แล้ว ยู่ฉือเซินเป็นหลานชายของฉัน เช็คใบนี้ เธอจะเอาหรือไม่เอา?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานมู่จื่อก็ทำเสียงเข้าใจ ใบหน้าท่าทางดูเหมือนว่าคิดได้ทันที จากนั้นก็ยื่นมือไปรับซองจากพ่อบ้าน แล้วยังยิ้มให้กับพ่อบ้านด้วย “ขอบคุณนะ คุณอา”
พ่อบ้านมองเธอด้วยความแปลกเล็กน้อย อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ถอยห่างออกมา
เพียงแค่สายตาของเขาที่มองหานมู่จื่อ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เมื่อคืนเขาได้ยืนอยู่นอกห้องทำงาน ดังนั้นจึงได้ยินสิ่งที่ยู่ฉือเซิน พูดโดยปริยาย
เขาพูดออกมาอย่างแน่วแน่ ว่าจะไม่หมั้นกับตวนมู่เสว่และจะไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งที่ตัวเองรัก แม้กระทั่งเอาฐานะของตัวเอง มาข่มขู่คุณตาของเขา
ในตอนนั้นพ่อบ้านรู้สึกเพียงว่า เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ที่สามารถทำให้คุณชายหลงรักและดื้อรั้นได้ขนาดนี้ วันนี้เขาจะต้องมาดูให้ดีๆ
ดังนั้นในตอนแรกที่หานมู่จื่อไม่ได้รับซองจดหมายนั่น ในใจของพ่อบ้านยังรู้สึกดีไม่น้อย แต่คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายเธอก็ได้รับไว้
เฮ้ย คุณชายของบ้านเขา จะต้องผิดหวัง ความรักความจริงใจทั้งหมด ทิ้งลงในแม่น้ำ ไหลผ่านไปกับกระแสน้ำแล้วสินะ?
หลังจากที่หานมู่จื่อรับซองมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูอ่อนหวานขึ้นอีกเล็กน้อย เธอโค้งคำนับไปทางของ ยู่ฉือจิน จากนั้นกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ คุณตา”
พ่อบ้านชะงัก เกือบจะคิดว่าตัวเองได้ยินผิด
เขาจึงมองไปทางยู่ฉือจินถามด้วยสายตา เมื่อกี้ที่เขาได้ยิน คือคำว่า คุณตา ใช่ไหม?”
เห็นได้ชัดว่ายู่ฉือจินก็ได้ยินเช่นกัน แล้วตำหนิขึ้น “เธอพูดอะไรนะ?”
หานมู่จื่อถือซองไว้ “ขอบคุณคุณตาไง คุณรู้ว่าฉันคบหากับอาเซินไม่ใช่หรือ? เลยตั้งใจมาให้อั่งเปาแรกพบกับฉันโดยเฉพาะ? แม้ว่าฉันจะคิดว่า คุณตาไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองมากขนาดนี้ แต่ว่า……ถ้านี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยของคุณตา ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้แน่นอน”
หลังจากพูดจบ หานมู่จื่อยังฝืนยิ้มให้ยู่ฉือจิน “คุณตา ครั้งหน้าตอนที่คุณจะเข้ามา จะต้องบอกฉันล่วงหน้าก่อนนะ ฉันจะได้เตรียมของขวัญแรกพบให้คุณด้วย ไม่เช่นนั้น……ฉันได้รับอั่งเปาจากคุณตา แต่ไม่ได้เตรียมของขวัญแรกพบให้คุณตา ซึ่งน่าละอายมากเกินไปแล้ว”
ยิ้มของเธออ่อนหวานมาก ใบหน้าที่ขาวผุดผ่อง แก้มแดงเล็กน้อย
พ่อบ้าน “……”
ยู่ฉือจิน “……”
ทุกคนในเหตุการณ์ “……”
สาวน้อยคนนี้ สมองเพี้ยนหรือไง?
ดูไม่ออกเลยหรือ ว่าคุณท่านให้เช็คเธอ คืออยากจะให้เธอออกไปจากคุณชายยู่ฉือ? เธอถึงกับยังคิดว่า ยู่ฉือจินมามอบอั่งเปาแรกพบให้กับเธอ? สมองของเธอเติบโตยังไง?
ตกลงเธอคิดยังไงกันแน่?
ยู่ฉือจินแทบจะโมโหจนเป็นลม กับคำพูดของเธอ กุมหน้าอกของตัวเองไว้ ชี้ไปที่หานมู่จื่อ “เธอ……เธอ……”
