บทที่ 853 ห้ามไปไหน
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แววตาของหลัวลี่ที่มองเฉียวจื้อก็ได้เปลี่ยนไปบ้างแล้ว
“นายพูดอะไร? นายเป็นเหมือนกับในข่าวลือเหรอ?”
เฉียวจื้อ：“……หลอกเธอ เรื่องพวกนั้นก็ล้วนเป็นคนอื่นที่ส่งออกไปมั่วๆ ที่จริงฉันรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเองไม่ให้ด่างพร้อยเป็นอย่างมาก ที่เลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เธอก็เป็นการแสดงการขอโทษ เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าทำให้เธอตกใจแล้วเหรอ?”
หลัวลี่ไม่อยากจะเชื่อเขา และได้ดื้อรั้นกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้
“หากว่าฉันหลอกเธอ ฉันถูกฟ้าผ่าตายได้ไหม?”
หลัวลี่มองเขาทีหนึ่ง และได้หรี่ตาขึ้นด้วยความระแวง “ช่างแล้ว นายไม่ต้องพูดคำที่น่ากลัวเช่นนี้ ฉันก็คิดซะว่านายขอโทษแล้ว ส่วนเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ฉันก็ไม่ต้องแล้ว”
พอดีกับที่เวลานี้ประตูลิฟต์ได้เปิดออกแล้ว หลัวลี่ก้าวเท้าเดินออกไปแล้ว
เมื่อเฉียวจื้อเห็น ก็ทำได้เพียงตามขึ้นไปทางด้านหน้า: “หากว่าเธอไม่รับปากให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอละก็ ถ้าเช่นนั้นเธอก็ไม่ได้ให้อภัยฉัน คิดว่าคำขอโทษไม่จริงใจ”
หลัวลี่：“……นายต้องการยังไงกันแน่?”
“เลี้ยงข้าวแสดงการขอโทษเท่านั้น เธอวางใจเถอะ……เธอเป็นถึงพี่สะใภ้……”คำพูดของเขาได้หยุดชะงัก และก็ได้เปลี่ยนคำพูด: “คนของบริษัท ฉันจะมั่วยังไงก็ไม่กล้าทำอะไรกับคนของบริษัทของยู่ฉือ เป็นเพียงแค่แสดงการขอโทษเท่านั้นจริงๆ”
เมื่อได้ฟังคำพูดตอนท้ายของประโยคนี้ ชั่วขณะหลัวลี่ก็รู้สึกว่าน่าเชื่อถือ เธอก็อยากจะกินของจริงๆ
แต่ว่า กินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“ไปเถอะ ไปเถอะ”
ก็ได้อยู่ในตอนที่หลัวลี่ลังเล เฉียวจื้อจึงถือโอกาสจูงมือเธอขึ้นกลับเข้าสู่ในลิฟต์ใหม่แล้ว หลังจากนั้นก็กดไปที่ลานจอดรถ
“นี่!” หลัวลี่โมโหจนหายใจไม่ทันสะบัดมือของเขาออก: “ฉันยังไม่ได้รับปากนายล่ะ นายมีสิทธิ์อะไรพาฉันไปตรงๆแบบนี้?”
“แสดงการขอโทษก็ต้องทันเวลาไง นี่ถึงสามารถแสดงออกได้ถึงความจริงใจของฉันไง”
“ฉันยังต้องทำงานล่ะ”
“ลางานเถอะ~”
หลัวลี่：“……ไม่ได้ ลางานจะต้องหักเงินเดือน การปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดกับโบนัสของฉัน……”
เฉียวจื้อรับไม่ได้จริงๆ และได้พูดตรงๆ: “ผู้หญิงอย่างเธอคนนี้ทำไมคำพูดมากขนาดนี้? หักเงินเดือน การปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดยังมีโบนัสฉันให้เธอได้แล้วใช่ไหม? ตอนนี้ก็หุบปากเชื่อฟัง แล้วไปกินอาหารมื้อใหญ่กับฉัน”
หลัวลี่：“ท่าทางอะไรของนาย?”
“……ฉันผิดไปแล้ว เงินพวกนั้นฉันชดเชยให้เธอ ก็คิดว่าเป็นฉันที่ขอร้องให้เธอออกไปกินข้าวกับฉันได้ไหม?”
“นายอย่าแตะต้องตัวฉัน” หลัวลี่สะบัดมือเขาออก จากนั้นก็เดินไปยืนอยู่ในมุม
เบ้าตาของเธอมีความแดงอยู่บ้าง เมื่อกี้ที่เฉียวจื้อพูดคำพูดพวกนั้นได้เหยียบไปถึงความเจ็บปวดของเธอแล้ว คิดถึงเมื่อก่อนที่เธอใช้เงินเป็นเบี้ย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็มีคนมาดูแล ตอนนี้ล่ะ?
เพื่อการปฏิบัติหน้าที่ครบวันที่กำหนดแล้วเธอก็ไม่กล้าลางานตามอำเภอใจ คิดไม่ถึงว่ายังถูกผู้ชายคนหนึ่งพูดว่าตัวเองพูดมาก เอาเงินมาให้ตัวเอง……
แต่ว่าก็สามารถทำอะไรได้? ทางเส้นนี้เป็นเธอที่เลือกด้วยตัวเอง จึงทำได้เพียงเดินต่อไปแล้ว
*
ห้องทำงาน
หานมู่จื่อถูกอุ้มเข้าไปในห้องทำงาน เวลานี้ชั้นบนก็ไม่มีคนอยู่แล้ว พี่หลินก็ได้เลิกงานกลับบ้านไปกินข้าวแล้ว ดังนั้นก็แม้ว่าคือถูกอุ้มเข้าไปในห้องทำงาน เดิมทีก็ไม่มีใครเห็น
เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน หานมู่จื่อก็ถูกวางอยู่บนโต๊ะทำงานแล้ว หลังจากนั้นเย่โม่เซินก็ได้ก้มต่ำเข้ามา
ตอนที่หานมู่จื่อถูกวางอยู่บนโต๊ะทำงาน ในห้องทำงานเวลานี้มีโซฟาและก็มีเก้าอี้ แม้กระทั่งด้านในยังมีห้องพักผ่อน ทำไมเขาจะต้องเอาตัวเองมาวางอยู่บนโต๊ะทำงาน?
ทันใดนั้นในหัวก็ได้คิดไปถึงภาพวาดที่นุ่มนวลอะไร จากนั้นหานมู่จื่อก็ได้เคร่งเครียดขึ้นมาชั่วขณะ ตอนที่ต้องการแอบย่องไปกลับได้ถูกเย่โม่เซินพิงเข้ามาแล้ว
“คิดจะไปไหน?”
เขาได้จับแขนเธอเอาไว้ มือข้างหนึ่งรัดเอวของเธอนำเธอลากมาทางด้านตัวเอง
ร่างกายของทั้งคู่ได้เข้าใกล้กันไปชั่วขณะ จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อได้ยกมือขวางอยู่ตรงหน้าอกของตัวเอง เพื่อขวางกั้นทั้งสองคน “นายให้ฉันออกไป”
“ยังไม่ได้พูดชัดเจน ก็ห้ามไปไหน”
เย่โม่เซินไม่ได้ทำอะไร ก็มองเธอไว้อย่างเงียบๆ
หานมู่จื่อ：“……ไม่มีอะไรจริงๆ เฉียวจื้อเพียงแค่มาหาฉันเพื่อกินข้าวสักมื้อก็เท่านั้น”
“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินได้เข้าใกล้ ลมหายใจที่อบอุ่นได้แปะติดเธอ: “งั้นตวนมู่เจ๋อมาทำอะไร?”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ท่าทางบนใบหน้าของหานมู่จื่อก็ได้เปลี่ยนไปโดยฉับพลัน
เขารู้ได้ยังไงว่าตวนมู่เจ๋อมาแล้ว? หรือว่าเขาติดตามตัวเองอยู่ตลอด?
แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าตอนที่ตัวเองได้ขึ้นลิฟต์มาถึงได้พบกับเขา คิดไปคิดมา หานมู่จื่อก็ไม่กล้าถามออกไปอย่างตามใจ เกรงกลัวว่าตัวเองจะไม่ระวังทำร้ายเขาแล้ว
สุดท้าย เธอทำได้เพียงมองตาเขาและถามอย่างระมัดระวัง: “นาย……”
“แปลกใจว่าฉันรู้เรื่องเขาได้ยังไง?”
หานมู่จื่อพยักหน้าไปมา แต่ว่าไม่ช้าก็พูด: “เพียงแต่ก็แม้ว่านายรู้ ฉันก็เชื่อว่านายจะไม่ทำร้ายฉัน เพียงแต่ว่า……ที่ตวนมู่เจ๋อกับฉันพบกันก็คือเพื่อเรื่องน้องสาวของเธอ”
ประมาณว่าเย่โม่เซินก็คาดเดาได้ตั้งนานแล้ว บนใบหน้าก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่หลังจากที่เธอพูดจบ เขาก็ได้ยื่นมือไปกอบหน้าเธอเอาไว้ เข้าใกล้ปลายจมูกกดเธอไว้
“หลังจากนี้ห้ามพบกับเขาตามอำเภอใจ นอกจากมีฉันอยู่”
หานมู่จื่อกะพริบตา มองเย่โม่เซินที่อยู่ในระยะที่ใกล้มาก ไม่ได้พูดต่อ
“ได้ยินหรือยัง? แม้ว่าเขาคือมาพบเธอเพื่อน้องสาวเขา แต่อย่างไรเสียพวกเขาก็คือแซ่ตวนมู่ หากว่าผิดต่อเธอ…..”
“ตอนนั้นเฉียวจื้อก็อยู่ ดังนั้นฉันก็ไม่ได้……”
เอ่ยถึงเฉียวจื้อขึ้นมา เย่โม่เซินก็ได้ส่งเสียงไม่พอใจออกมา เจ้าหนุ่มคนนี้แอบอิงความสัมพันธ์ที่ดีกับตัวเองไว้ ก็ได้นัดผู้หญิงของเขาออกไปเจอกับคนอื่นตามอำเภอใจ รอครั้งหน้าค่อยจัดการเขาอีก
“สรุป หลังจากนี้ห้ามไปพบกับผู้ชายคนอื่นตามอำเภอใจ ครั้งหน้า……หากว่าให้ฉันจับได้……”
คำพูดด้านหลังเขาไม่ได้พูดต่อ แต่ว่ากลับได้พิงเข้ามาอย่างกะทันหัน และได้ฉกฉวยริมฝีปากเธอไว้อย่างรุนแรง
การกระทำของเขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิด อีกทั้งยังป่าเถื่อนมาก หานมู่จื่อรู้สึกเพียงว่าหนังตรงปากเจ็บ ความรู้สึกแบบนี้ยากที่จะรับได้ ตอนที่เธอต้องการผลักเขาออก เย่โม่เซินก็ได้ออกไปด้วยตัวเองแล้ว
หลังจากนั้นเขาก็ได้ก้มหอบหายใจใส่หน้าผากของเธอ
“ครั้งหน้าหากให้ฉันเห็นเธอพบกับผู้ชายคนอื่นอีก ก็จะไม่ได้เป็นเพียงแค่แบบนี้แล้ว”
ก่อนหน้านี้ทั้งคู่เกือบจะทำสิ่งที่ไม่คาดคิดและทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด ความหมายที่เขาพูดประโยคนี้ในเวลานี้ชัดเจนมากแล้ว
หากว่ายังมีครั้งหน้าละก็ เขาจะต้องไม่ปล่อยตัวเองไปง่ายแบบนี้แน่ๆ
เธอได้ลดสายตาลง เดิมทีก็ไม่ได้ความกล้าไปพบสายตากับเย่โม่เซิน
เขาเป็นผู้ชายแท้คนหนึ่งจริงๆ ก็แม้ว่าได้สูญเสียความทรงจำไป ความเป็นเจ้าของยังแข็งแกร่งเช่นนี้ เพียงแต่ว่าก็แค่พบกันเท่านั้น ก็ได้หึงจนกลายเป็นแบบนี้?
*
ในห้องอาหาร
หลัวลี่มีความยัดกินอย่างมูมมามอยู่บ้างในการกินอาหารที่ละเอียดงดงามในจาน กิริยาท่าทางทำลายล้างได้ทำให้เฉียวจื้อตกตะลึงจนตาค้าง ผ่านไปแล้วครู่หนึ่ง เขาได้ดึงกระดาษเช็ดหน้าแผ่นหนึ่งส่งมอบให้กับหลัวลี่：“เช็ดหน่อย”
เมื่อรับกระดาษเช็ดหน้าเข้าไป หลัวลี่ก็ได้กวาดตามองเขาทีหนึ่ง ในปากยังคงยัดของไว้ล่ะ และด้านหนึ่งก็ได้พูด: “ขอบคุณ”
เฉียวจื้อแสยะปาก: “กลืนอาหารลงไปก่อนแล้วค่อยพูดกับฉันได้ไหมล่ะ?”
หลัวลี่ส่งเสียงไม่พอใจออกมา ไม่สนใจเขาไปครู่หนึ่ง และได้ก้มหัวกินของต่อ
น้อยมากที่จะเห็นเด็กผู้หญิงกินเหมือนกับเธอ ก็แม้ว่าจะหิว แต่ว่าที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ
เธอก็ไม่สามารถสำรวมสักหน่อยเหรอ?
อีกทั้ง เงินเดือนและสวัสดิการของพนักงานในบริษัทตระกูลยู่ฉือไม่ดีงั้นเหรอ? คาดไม่ถึงว่าจะทำให้คนหิวจนกลายเป็นผีเช่นนี้……
“ฉันว่า เธอหิวขนาดนั้นเลยเหรอ? ข้าวในโรงอาหารของยู่ฉือไม่อร่อย? อีกทั้งเธอก็ไม่ต้องการภาพลักษณ์แล้ว? ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง!”
