บทที่ 879 อธิบายอย่างละเอียดให้ครบห้ามตกหล่นเด็ดขาด
ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าไร้สาระมากขึ้นเท่านั้น ยู่ฉือจินก็ลบล้างความคิดนี้ออกโดยตรง
“เป็นไปไม่ได้ เสี่ยวเสว่ยัยคนนี้เป็นคนที่ฉันเลี้ยงมาจนโต เธอจะทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร？ไอ้สารเลว นายทำเพื่อไม่ให้หมั้นกับเสี่ยวเสว่ คิดไม่ถึงว่านายกับเฉียวจื้อจะมาพูดโกหกคนแก่อย่างฉันคนนี้?”
เฉียวจื้อ “…คุณปู่ยู่ฉือ พวกเราจะรวมหัวกันโกหกท่านได้อย่างไร？เรื่องแบบนี้เกี่ยวกับชื่อเสียงถ้าไม่เป็นความจริง พวกเราจะพูดมั่วซั่วได้อย่างไรกัน？”
ในตอนนี้ ทว่าเย่โม่เซินกลับหัวเราะอย่างเย็นชา แม้ว่าเขาจะกำลังหัวเราะอยู่ แต่เสียงหัวเราะนั้นฟังดูเย็นเข้าไปจนถึงกระดูก ไม่มีความอบอุ่นใดๆเลยสักนิด
“ ผมเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณตาจะไม่เชื่อ ดังนั้น … ”
เสียงของเขาหยุดชะงัก ต่อมาก็มีคนสองคนเดินเข้ามาจากข้างนอก พาคนรับใช้คนหนึ่งเข้ามาพอดี
ฉากนี้ทำให้เฉียวจื้อกะพริบตา และดูเหมือนสติของเขายังไม่กลับมาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ยู่ฉือจินมองไปที่คนรับใช้คนนั้นที่ถูกพาเข้ามา และจำได้ว่าเธอเป็นคนที่เสิร์ฟน้ำชาคนนั้นในทุกเช้าเสมอ ทันใดนั้นดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
เพียงแค่เขาคิดไม่ถึงว่า หลานชายของเขาเอง การกระทำจะเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้
คนรับใช้ถูกชายชุดดำสองคนนำตัวเข้ามา เมื่อเห็นคนในห้องโถงนั้น ก็ตกใจจนสีหน้าซีดขาวทันที “ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ พวกคุณปล่อยฉันเถอะนะคะ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันไปเถอะ… “
ยังไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร ปฏิกิริยาที่บ้าคลั่งของเธอเช่นนี้ได้บ่งบอกทุกอย่างไว้หมดแล้ว
นายท่านยู่ฉือมองไปที่การแสดงออกอันบ้าคลั่งของสาวใช้ จู่ๆก็รู้สึกว่าสิ่งที่เย่โม่เซินและเฉียวจื้อพูดนั้นอาจจะเป็นความจริง ตวนมู่เสว่ยัยเด็กคนนั้นทำเรื่องที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายเช่นนั้นจริงๆ
เพียงแค่… ถ้าหากเรื่องแบบนี้แพร่กระจายออกไปจริงๆ เดาว่าชื่อเสียงของตระกูลตวนมู่อาจจะถูกเสี่ยวเสว่จนป่นปี้
เขามีมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับตระกูลตวนมู่ขนาดนั้น จะปล่อยให้ตวนมู่เสว่ยัยเด็กคนนี้ทำลายชื่อเสียงของตระกูลตวนมู่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ยู่ฉือจิน ก็พูดขึ้นทันทีว่า “เธอมาร้องอะไรที่นี่ เสียงดังจนทำให้ฉันปวดศีรษะไปหมดแล้ว รีบลากตัวเธอออกไปเดี๋ยวนี้!”
ในความทรงจำของทุกๆคนนั้น ยู่ฉือจิน ไม่ค่อยปฏิบัติต่อคนรับใช้ในครอบครัวรุนแรงขนาดนี้ เขามักจะปฏิบัติต่อคนรับใช้อย่างอ่อนโยน และไม่ดูถูกคนรับใช้มาโดยตลอด
แต่ตอนนี้ที่เขากลับพูดแบบนี้ งั้นก็แสดงว่าเขาตื่นตระหนกจริงๆแล้ว และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลตวนมู่ และตระกูลยู่ฉือ
แต่ว่าเย่โม่เซินจะทำตามความปรารถนาของเขาได้อย่างไรกัน?
แม้ว่าจะเป็นคุณตาของเขา แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ต้องเปิดเผยต่อสาธารณชน เขาไม่ได้ชอบชีวิตที่ถูกคนอื่นกดหัวไว้เช่นนั้น
“ คุณตารีบร้อนอะไรครับ？ ลองฟังสิ่งที่เธอพูดต่อไปก่อนสิครับ รอให้เธอพูดจบแล้วค่อยลากเธอออกไปก็ไม่สายเกินไปนะครับ”
ยู่ฉือจินกลับหายใจเข้าลึก ๆ และอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเย่โม่เซิน
ดวงตาของทั้งสองคนประสบกัน เป็นครั้งแรกที่ยู่ฉือจินเพิ่งรู้ว่าดวงตาของเย่โม่เซินนั้นทั้งเย็นชาและเลือดเย็นขนาดนี้ บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าเย่โม่เซินจะไม่มองเขาในฐานะคุณตาในไม่ช้านี้แล้ว
คำพูดที่ หยูโป พูดกับเขาก่อนที่จะลงไปชั้นล่างนั้นก็ดังขึ้นในสมองของเขามา
“ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคุณชายเซินก็เป็นหลานชายของท่านที่ตามหาเจอได้ไม่ง่าย คุณท่านอย่าเป็นเพราะเรื่องใดเรื่องหนึ่ง …มาทำร้ายจิตใจของคุณชายเซินเลยนะครับ “
ทันใดนั้นคำพูดเหล่านี้ก็ก้องอยู่ในหูของเขา ยู่ฉือจินมองไปที่เย่โม่เซิน และก็พูดไม่ออกอย่างฉับพลัน
เขาคิดไปเองว่าเขาทำเพื่อหลานชายคนนี้มาโดยตลอด ไม่อยากให้เขาเดินตามรอยของคุณแม่ของเขา แต่ทำไม … ทำไมผลลัพธ์ของทุกครั้งถึงเป็นเช่นนี้？
เรื่องที่เขาทำ ผิดตรงไหนกันแน่?
คนรับใช้เอาแต่ตะโกนและร้องไห้ เย่โม่เซินกวาดตามองด้วยสายตาที่เฉียบคมหนึ่งครั้ง นำพาแววตาสังหารที่ดุร้าย เธอกลัวจนหุบปากทันที จากนั้นก็ก้มศีรษะและไม่กล้าส่งเสียงอีกเลย
เย่โม่เซินหัวเราะเยาะ “ไหนพูดมาสิว่า เมื่อคืนนี้เธอทำอย่างไร อธิบายอย่างละเอียดให้ครบ ห้ามตกหล่นเด็ดขาด”
แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะพูดกับคนรับใช้ แต่ว่าสายตาของเย่โม่เซินกลับมองไปที่ ยู่ฉือจิน แหลมคมเหมือนสายฟ้า ไม่ยอมให้คนอื่นหลบหนีไปได้
หลังจากที่คนรับใช้ได้ยินเสียงของเขานั้น ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัวขึ้นมา จากนั้นเธอขาของเธอก็อ่อนยวบทรุดลงกับพื้นทันที จากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างหลั่งน้ำตาเต็มหน้าว่า “คุณชายเซิน ยกโทษให้ฉันเถอะนะคะ ฉันสติเลอะเลือนเหมือนถูกผีเข้าสิง ถึงทำเรื่องแบบนี้ได้”
ถ้าหากเธอรู้ว่าเธอจะถูกจับได้ เธอจะไม่มีวันทำแบบนี้แน่นอน
แรงผลักดันในร่างกายของเย่โม่เซินทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากจริงๆ ตอนที่เขากวาดสายตาไปที่เธอนั้น ขาของเธอก็อ่อนยวบลง เมื่อนึกถึงเมื่อคืนนี้ที่ตัวเองใส่ยาลงไปในน้ำชาของเขานั้น เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอเกือบจะมอบให้กับเวลาในตอนนี้แล้ว
“เธอพูดให้รู้เรื่อง!” เฉียวจื้อเห็นเธอพูดจาไม่ชัดเจน ก็ก้าวไปข้างหน้าและถามเธอว่า “เมื่อคืนนี้เธอทำอะไรลงไปกันแน่ ขั้นตอนเป็นอย่างไร หมายถึงว่าใครเป็นคนสั่งให้เธอทำ ทุกอย่างพูดออกมาให้ชัดเจน ถ้าหากเธอกล้าพูดผิดไปสักคำ ฉันจะ … “
“พอแล้ว!”
ยู่ฉือจิน อดไม่ได้แล้วจริงๆเลยตะคอกไปหนึ่งครั้ง
เขาไม่ใช่คนโง่ คนรับใช้พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร
เพียงแค่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตวนมู่เสว่จะทำเรื่องแบบนั้นได้ ถ้าหากว่าพูดออกมาอีก …
“คุณตา สงสารตวนมู่เสว่แล้วเหรอครับ?” เย่โม่เซินยกยิ้มริมฝีปากอย่างเย็นชา “แล้วผมล่ะ?”
แล้วผมล่ะ? ?
คำถามนี้ทันใดนั้นก็กระทบจิตใจของยู่ฉือจิน ดวงตาของเขาหดลงเล็กน้อย มองไปที่เย่โม่เซินอย่างพูดไม่ออก
“ผมเป็นหลานชายแท้ๆของคุณตาใช่ไหม？”
ยู่ฉือจินเอ่ย “แน่นอนสิ ยังจะต้องสงสัยอีกเหรอ？”
“ แล้วทำไม หลานชายของท่านได้รับความไม่เป็นธรรม แต่ท่านกลับช่วยคนนอกปกปิดเรื่องด้วย?” ดวงตาของเย่โม่เซินแน่นขึ้น คมชัดและลึกล้ำ
มองไปที่ดวงตาเช่นนี้ ยู่ฉือจิน ก็รู้ว่า ถ้าหากไม่ปล่อยให้เขาทำเรื่องนี้จบ กลัวว่าเขาจะรู้สึกผิดหวังต่อคุณตาของเขาคนนี้แน่นอน
“พูดต่อ”
เมื่อเห็นว่ายู่ฉือจินไม่ได้ห้ามต่อ เย่โม่เซินก็ยกริมฝีปากขึ้น และกล่าวอย่างเย็นชา
เฉียวจื้อชี้ไปที่คนรับใช้ “ได้ยินไหม？รีบพูดมาสิ ฉันจะบอกเธอให้ถ้าหากว่าฉันไม่เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงฉันจะต่อยไปตั้งนานแล้ว เธอคงจะไม่อยากลิ้มรสหมัดนี้หรอกสินะ？”
แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการข่มขู่ของเฉียวจื้อหรือเปล่า คนรับใช้ตกใจจนตัวสั่น และพูดทันทีว่า“ ฉันจะบอก ฉันจะบอกทั้งหมด ใช่ค่ะ เป็นคุณหนูตวนมู่ที่สั่งให้ฉันทำแบบนี้!”
พูดเสร็จ เธอใกล้จะหมดอาลัยตายอยากแล้ว ไม่นานดวงตาของเธอก็เป็นสีแดง และเสียงก็สั่น“ เมื่อคืนนี้ฉันไปเสิร์ฟน้ำชาให้คุณท่านและคุณชายเซินตามปกติ จู่ๆคุณหนูตวนมู่ก็ปรากฏตัวขึ้นและให้ยาฉันมาหนึ่งซอง ให้ฉันใส่ลงไปในแก้วของคุณชายเซิน หลังจากนั้นก็บอกฉันว่าจะให้เงินก้อนใหญ่ เพื่อให้ฉันและครอบครัวจะได้อยู่อย่างสบายไปตลอดชีวิต ฉันกังวลว่าจะถูกจับได้ แต่คุณหนูตวนมู่ก็บอกไปอีกว่ายานี้ไม่มีสีและไม่มีรส จะไม่ถูกจับได้อย่างแน่นอน คุณหนูตวนมู่ยังบอกอีกว่า เพียงแค่ฉันทำเรื่องนี้สำเร็จ เธอก็จะรับให้คนไปส่งฉันออกไปทันที พอถึงตอนนั้น … ก็จะไม่มีคนตามหาฉันได้ “
ใครจะรู้ว่าตวนมู่เสว่ได้รับบาดเจ็บแล้ว แถมยังไม่ประสบความสำเร็จ และคนที่จัดการส่งตัวเธอออกไปก็ช้ามากๆด้วย เรื่องในของการแข่งกับเวลาเช่นนี้ เธอจึงถูกจับได้อย่างรวดเร็ว
“ฉันได้พูดไปหมดแล้ว คุณท่าน คุณชายเซิน ฉันสำนึกผิดแล้วค่ะ และฉันก็สติเลอะเลือนเหมือนถูกผีเข้าสิงถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ออกมา เห็นแก่การที่ฉันอยู่ในตระกูลยู่ฉือมาหลายปีได้ไหม ให้อภัยฉันในครั้งนี้เถอะค่ะ”
ยู่ฉือจินหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า และถอนหายใจเฮือกใหญ่
