บทที่ 892 คุณรู้ไหมว่าเธอตั้งท้องอยู่
ส้งอานนั่งอยู่ที่โต๊ะลำพังนานพอสมควร แต่หานมู่จื่อก็ยังไม่กลับมา มือถือที่วางบนโต๊ะสั่นขึ้นมาครั้งนึง ส้งอานหยิบขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นข้อความจากเย่โม่เซิน
แต่ไม่เห็นหานมู่จื่อแม้แต่เงา
รอให้เธอกลับมาค่อยตอบข้อความละกัน
ส้งอานวางมือถือไว้ที่เก่า ผ่านไปสักพัก หานมู่จื่อก็ยังไม่กลับมา
ส้งอานขมวดคิ้ว รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ
เธอเรียกพนักงานมาเช็คบิล แล้วหยิบกระเป๋ากับมือถือของมู่จื่อขึ้นมา ขอให้พนักงานพาเธอไปที่ห้องน้ำ
ปรากฏว่าที่ห้องน้ำว่าง คนสักคนก็ไม่มี
“เกิดอะไรขึ้น คนล่ะ” ส้งอานถามพนักงาน
พนักงานทำหน้าแปลกใจ “ผมก็ไม่ทราบ คุณผู้หญิงคนนั้นมาถามตำแหน่งห้องน้ำแล้วก็เดินไป หลังจากนั้น….ก็ไม่เห็นเธอเดินออกมา ผมคิดว่าเธอจะปวดท้องหนัก เลยไม่ได้ถาม”
ไม่เห็นเขาออกมาเหรอ
“นอกจากห้องน้ำตรงนี้แล้ว ร้านนี้ยังมีห้องน้ำอื่นอีกไหม”
พนักงานกัดริมฝีปากและส่ายหน้า “ไม่มีแล้วครับ มีห้องเดียว พวกเราพนักงานก็ใช้ห้องนี้”
เมื่อได้ยินว่าร้านอาหารมีห้องน้ำแค่ห้องเดียว ส้งอานเรียบเรียงเรื่องราวก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
แย่แล้ว
“คุณลูกค้า หรือเรา….จะเข้าไปหาดู”
ส้งอานตั้งสติได้ พูดเสียงเยือกเย็น “ไม่ต้อง ข้างในไม่มี”
ส้งอานพอจะเดาได้ว่าหานมู่จื่ออยู่ที่ไหน แววตาและบรรยากาศรอบตัวของเธอก็เยือกเย็นขึ้นทันที
ยู่ฉือจิน
ส้งอานหันหลังกลับ บังเอิญเห็นบนทางเดินทางอ้อม จึงเดินไปในนั้น
“อ๊ะ ประตูนี้เปิดได้ยังไง”
ตอนนี้ส้งอานสามารถยืนยันได้ทุกอย่างแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับมู่จื่อบ้าง คิดไม่ถึงว่าพ่อของเธอ ยู่ฉือจิน จะทำเรื่องแบบนี้ได้
หึ อยากให้เธอยอมรับเขาเป็นพ่อเหรอ ชาตินี้ก็ไม่มีวัน
ส้งอานหันหลังเดินออกจากร้านอาหาร พอดีมือถือของมู่จื่อดังขึ้น เป็นสายจากเย่โม่เซิน
คงเป็นเพราะมู่จื่อไม่ได้ตอบข้อความเขาจึงโทรเข้ามา
ถ้าบอกเขาเรื่องนี้ จะทำให้เรื่องยิ่งซับซ้อนไหม….
ที่จริงเป็นเรื่องของเธอกับยู่ฉือจิน แต่มู่จื่อกลับติดร่างแหไปด้วย
เธอขอจัดการเองดีกว่า
คิดแบบนี้ส้งอานจึงไม่รับสาย ตั้งมือถือเป็นเสียงสั่น แล้วเดินต่อไปข้างหน้า
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีรถมาจอดขวางหน้าเธอ ผู้ชายสามสี่คนล้อมเธอเอาไว้
เธอจำพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าตอนนี้หายไปสองคน
หึ
ส้งอานยกมือขึ้นมา หันไปเยาะเย้ยพวกเขา “ทำไมล่ะ จะจับตัวฉันด้วยล่ะซิ”
พูดจบเธอยกมือสองข้างขึ้นมา “มัดมือหรือมัดเท้าล่ะ”
คนที่เป็นหัวหน้าได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยน ส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว “ไม่กล้าครับ คุณส้งอานพวกเราแค่มาเชิญคุณ”
“เชิญเหรอ” ส้งอานส่งสายตาพิฆาต “เชิญฉัน ถึงกับต้องจับตัวคนใกล้ตัวฉันด้วยเหรอ”
คนที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น “พวกเราจำเป็นครับ คุณส้งอานขึ้นรถเถอะครับ”
“เขาอยู่ที่ไหน”ส้งอานถามน้ำเสียงเยือกเย็น แต่ก็ไม่ได้ก้าวเดินไป “ถ้าพวกแกถ้าแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ เชื่อไหมฉันจะฟ้องพวกแกให้อยู่ในคุกจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน”
ผู้พูดสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา รีบอธิบาย
“คุณส้งอานวางใจได้ ขอแค่คุณไปกับเรา พวกเราจะไม่ทำอะไรเธอแน่นอน”
ได้ฟังดังนั้น ส้งอานเดาได้ว่าหานมู่จื่อไม่ได้อยู่ในรถคันนี้ ถึงขึ้นไปก็ไม่ได้เจอ
แต่ถ้าไม่ขึ้นก็ยิ่งไม่ได้เจอ
“คุณส้งอาน เชิญขึ้นรถครับ”
คนที่เป็นหัวหน้าเปิดประตูรถให้ แสดงท่าทีของการเชิญ ส้งอานเม้มริมฝีปากแล้วขึ้นรถไป
ที่ตระกูลยู่ฉือ
ยู่ฉือจินนั่งอยู่ในห้องรับแขก ในมือถือกรอบรูป ในกรอบรูปนั้นเป็นภาพหมู่ ในภาพเป็นคนในครอบครัว4คน
ในภาพถ่ายยู่ฉือจินดูหนุ่มมาก ถึงแม้จะเป็นวัยกลางคนแล้วแต่ก็ยังหล่อมาก และผู้หญิงที่ยืนข้างเขาก็ดูอายุรุ่นๆเดียวกัน แต่บนใบหน้าไม่มีร่องรอยของอายุเลย แสดงให้เห็นว่าได้รับการบำรุงอย่างดี ดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและสุภาพมาก
เด็ก2คนข้างๆ สูงเตี้ย มือน้อยๆจับกันอยู่ ร่างเล็กๆยืนชิดติดกัน ดูสนิทสนมกันมาก
ในตอนนั้น4คนกลมเกลียวรักใคร่ เป็นที่อิจฉาของคนรอบข้างมากๆ
แต่ตอนนี้ล่ะ
ทั้งตระกูลยู่ฉือ เหลือชายชราอย่างเขาแค่คนเดียว
ผิวหนังบนมือที่เหี่ยวย่น ยู่ฉือจินใช้ปลายนิ้วลูบไปบนรูปของภรรยาและลูกๆ หางตาก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา
หยูโปที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ก็ถอนหายใจหนักในใจ
“นายท่านครับ เลิกดูเถอะ เรื่องบางเรื่องก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว”
ยู่ฉือจินเงยหน้าขึ้นมา เห็นน้ำตาได้ชัดเจน ในมือยังถือกรอบรูปไว้พร้อมกับพึมพำว่า “หยูโป นายว่าไหมว่าฉันทำเรื่องเลวๆไว้เยอะ ดังนั้นจึงถูกลงโทษแบบนี้”
แม้ว่าชื่อของเขาจะเป็นที่รู้จัก ทรัพย์สินของบริษัทก็มากมายมหาศาล แต่ครอบครัวกลับแตกไปคนละทิศละทาง ไม่มีใครคอยดูแลใส่ใจสักคน
ขณะนี้หยูโปพูดไม่ออก เห็นชายชราในสภาพนี้ มันน่าเศร้าจริงๆ
ในขณะที่ทั้งสองต่างนิ่งเงียบ ก็มีคนสองคนเดินเข้ามา
“นายท่านครับ คุณส้งอานมาแล้วครับ”
หยูโปและยู่ฉือจินชะงักไปครู่นึง จากนั้นก็ตั้งสติและหันไป เหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
ทันใดนั้นหยูโปก็ยิ้มขึ้นมา “เห็นไหมนายท่าน สวรรค์ก็ดีกับท่านไม่น้อย คุณอานอานกลับมาแล้วนี่ครับ”ยังไม่รีบไปเชิญคุณส้งอานเข้ามาอีก
คนที่มารายงานรีบเดินออกไป
เขาพาส้งอานเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบเดินออกไปรอด้านนอก
ทางยู่ฉือจินที่เห็นส้งอานมายืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง รู้สึกมึนงงเล็กน้อย คิดว่าตัวเองตาฝาด ไม่คิดว่าลูกสาวที่ไม่ยอมเจอหน้าเขา วันนี้จะมาปรากฏตัวที่หน้าเขา
ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเขา ยู่ฉือจินคิดว่าหรือจะมาเพราะเรื่องของโม่เซิน
ยู่ฉือจินครุ่นคิดอยู่ เมื่อรู้สึกตัวพบว่าหางตาของตัวเองเปียกอยู่จึงรีบเอามือเช็ด แล้วพูดกับหยูโป “พ่อบ้านหยูรีบไปบอกคนใช้ให้เตรียมของว่างกับน้ำชาด้วย”
ส้งอานเห็นรอยน้ำตาของยู่ฉือจิน เธอผงะไป รู้สึกเหมือนมีอะไรติดขัดอยู่ในใจ แต่ก็ถูกความโกรธมาแทนที่อย่างรวดเร็ว
ความโกรธที่ไม่มีที่ระบายที่เธอสะสมมาตลอดทาง ถูกรวบรวมอยู่ขณะนี้ทั้งหมด
ในที่สุดเมื่อเห็นยู่ฉือจิน ส้งอานจึงเดินขึ้นไปข้างหน้าและตะโกนเสียงดัง
“ไม่ต้องมาเสแสร้ง คุณรู้ว่าที่ฉันมาไม่ใช่เพื่อมาดื่มชากินขนม ยู่ฉือจิน คุณยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม ตอนนี้คุณสั่งให้คนไปจับตัวเขามา คุณรู้หรือเปล่าว่าเขาตั้งท้องอยู่”
