บทที่ 911 ยอมให้เขาหน่อย
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกปวดหัวกะทันหัน
ทันทีที่ตัวเองใจร้อน ก็ถึงกับพูดจาโดยไม่คิด
เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ในเวลานั้น เห็นว่าเธอรักลูก และเมื่อเทียบกับเรื่องต่างๆก่อนหน้านี้ เขาก็เลยขาดสติ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ทราบข่าวการตั้งครรภ์ของเธอที่โรงพยาบาล ปฏิกิริยาแรกของเขา คือบอกตัวเองว่า ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องเชื่อใจเธอ
แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญ ทำไมถึงมาตกม้าตายจนได้?
มือน้อยของเสี่ยวหมี่โต้วกอดอกไว้ พึมพำสองสามคำ “ถ้าแดดดี้ขอร้องฉัน ฉันสามารถขอความเมตตาจากหม่ามี๊ให้แดดดี้ได้”
เย่โม่เซิน “……”
“เมื่อกี้หนู…… เรียกฉันว่าแดดดี้อีกแล้ว?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวหมี่โต้วสีหน้าเปลี่ยนทันที เพราะเขารู้มาตลอดว่า เย่โม่เซินเป็นแดดดี้ของตัวเอง ดังนั้นตอนที่พูดขึ้น จึงมักจะเรียกโดยความเคยชิน
“เจ้าตัวเล็ก แม้ว่าหนูไม่อยากเล่าความเป็นมาของเรื่อง ก็ไม่เป็นไร”
เขาน่าจะเดาได้หมดแล้ว
“คุณนั่นแหละที่เป็นเจ้าตัวเล็ก ไม่ คุณเป็นไอ้คนเลว เมื่อกี้คุณยังจะรังแกหม่ามี๊ ฉันกับหม่ามี๊และลูกในท้องของเธอ จะไม่ให้อภัยคุณเลย!”
เย่โม่เซินมองเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า ที่หน้าตาเหมือนตัวเองทุกระเบียบนิ้ว กล่าวหาตัวเองต่อเนื่อง แม้กระทั่งยังจ้องเขม็งเขาด้วย
แต่หัวใจของเย่โม่เซิน กลับละลายนุ่มนวลอย่างระเนระนาด
ดังนั้นเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วพูดจบ เย่โม่เซินก็เอื้อมมือออกไปกะทันหัน กอดร่างเล็กตรงหน้าเข้าไว้ในอกตัวเองทันที
“อ๊ะ แดดดี้แย่ พูดก็ส่วนพูด ทำไมถึงต้องลงมือด้วย?”
เสี่ยวหมี่โต้วยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกเย่โม่เซินกอดไว้แล้ว ผ่านเสื้อขนเป็ดและเสื้อสเวตเตอร์ตัวหนา เขาก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ท่วมท้นของเย่โม่เซิน
แบบ……ความอบอุ่นที่เฉพาะของพ่อ
เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกตะลึงเล็กน้อย
ดูเหมือนว่า……นี่เป็นครั้งแรกที่แดดดี้กอดเขาแบบนี้?
และเมื่อดูท่าทางของแดดดี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะรู้สึกซึ้งใจไม่น้อย? ตัวเองได้ด่าเขาแบบนั้นแล้ว แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย
“ฮึ่มๆ อย่าคิดว่าคุณกอดฉันแล้ว ฉันก็จะยกโทษให้คุณง่ายๆ!”
เสี่ยวหมี่โต้วยังคงทำท่างอน
ส่วนในห้อง หลังจะที่เสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่เข้าไป ก็พร้อมกับปิดประตูด้วย แล้วก็สบตากับหานมู่จื่อที่อยู่ในห้องพอดี
เพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วปรากฏตัวกะทันหัน ทำให้หานมู่จื่อตกตะลึงยิ่งนัก ตอนนี้เห็นเสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ ก็เข้าใจทุกอย่างในทันใด
ที่แท้คือเสี่ยวเหยียนกับเซียวซู่ที่พาเขามาด้วยกัน
“พวกคุณ……” หานมู่จื่อเพิ่งจะเอ่ยปาก เสี่ยวเหยียนก็ทำท่าทางอ้อนวอนขอความเมตตาทันที “มู่จื่อๆ มู่จื่อคนดี ไม่ใช่ว่าฉันจะพาเสี่ยวหมี่โต้วมา แต่คือเสี่ยวหมี่โต้วที่บังคับให้ฉันพาเขามา เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้ ถ้าคุณจะโทษ ก็โทษเสี่ยวหมี่โต้วของคุณแล้วกัน”
เสี่ยวเหยียนโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว อย่างไร้ยางอายยิ่งนัก
ยังไงสักเสี่ยวหมี่โต้วก็เป็นลูกของเธอ หานมู่จื่อจะไม่โกรธหรอก
อีกอย่าง ก่อนหน้านี้พวกเธอก็ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว
เซียวซู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เสี่ยวเหยียนจะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เสี่ยวหมี่โต้ว
ตรงกันข้ามคือหานมู่จื่อ ที่ไม่รู้สึกแปลกใจสักนิดเลย แล้วยังหรี่ตาลงมองพิจารณาเสี่ยวเหยียน
“จริงเหรอ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว ลูกในไส้คุณเอง คุณรู้ดี!”
หานมู่จื่อไม่ได้มีอารมณ์อะไร เธอก็ไม่ได้โทษเสี่ยวเหยียน ความสามารถในการตอแยคนอื่นของเสี่ยวหมี่โต้ว เธอย่อมรู้ดีอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ มันกะทันหันเกินไป
เสี่ยวหมี่โต้วมาหาเธอ มันไม่มีปัญหาอะไร เธอก็คิดถึงเขาเช่นกัน ได้เจอเขาหน่อยก็ดีไม่น้อย
แต่ว่า……สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ เสี่ยวหมี่โต้วมาแล้ว เย่โม่เซินก็อยู่ที่นี่ด้วย
สองพ่อลูกนี้ ก็ได้เจอกันอย่างกะทันหันแบบนี้
ตอนนี้ เย่โม่เซินได้พาคนออกไปข้างนอกแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรกับเสี่ยวหมี่โต้ว แต่ตอนนี้ความคิดในใจของเขาเป็นอย่างไร? ในสถานการณ์ที่สูญเสียความทรงจำทั้งหมด ทันใดนั้นก็เห็นเด็กที่หน้าตาเหมือนตัวเองทุกระเบียบนิ้ว แรงต้านทานของเขาในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?
สามารถรับได้ไหม? เมื่อกี้ตอนที่เห็นเขาเกือบจะขาดสติไป หานมู่จื่อตกใจแทบจะเสียขวัญ
จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็ปรากฏตัวอีก ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า เป็นความช็อคต่อเนื่องสองครั้ง
หานมู่จื่อก้มหน้าครุ่นคิด เดิมทีเสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอคงจะต้องโต้เถียงกับตัวเองสักพัก ใครจะไปรู้ว่า เธอเงียบตลอดเวลา
เสี่ยวเหยียนรู้สึกค่อนข้างผิดปกติ เชื่อมโยงกับเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้ ก็เข้าใจในทันที
เธอรีบพูดขึ้นว่า “เอ่อ……ฉันก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ เดิมทีฉันแค่อยากจะพาเสี่ยวหมี่โต้วมาเจอคุณ เขาคิดถึงคุณมากจริงๆ
ฉันก็รู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วน่าสงสารยิ่งนัก เขาแค่อยากจะเจอหม่ามี๊ของตัวเองเท่านั้น
หลังจากที่พวกเรามาถึง ก็ตามที่อยู่ก่อนหน้านี้ จนหามาถึงที่นี่ เดิมทีแค่อยากจะเจอคุณเท่านั้น ใครจะรู้ว่า ประตูของพวกคุณไม่ได้ปิดไว้ดี หลังจากที่พวกเราสามคนมาถึง ก็ได้ยินเสียงพวกคุณทะเลาะกันพอดี ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งออกไป พวกเราอยากจะขวางไว้ก็ไม่ทันการณ์แล้ว”
เธออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้รอบหนึ่ง หานมู่จื่อถึงได้เงยหน้าขึ้น สายตาจ้องมองหน้าเธอ พูดขึ้นเบาๆ “เรื่องนี้ไม่โทษคุณ ฉันรู้ดี ฉันแค่รู้สึกกังวล……”
ในขณะที่กำลังพูด เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วก็ดังมาจากข้างนอกกะทันหัน
“แดดดี้ แดดดี้แย่ หม่ามี๊……รีบเข้ามา”
หานมู่จื่อตกใจเสียขวัญกับเสียงร้องนี้ รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
เสี่ยวเหยียนมองหน้ากับเซียวซู่ แล้วก็รีบตามไป
หลังจากประตูถูกเปิดออก หานมู่จื่อก็พบว่าเย่โม่เซินเป็นลมหมดสติไปอย่างเฉียบพลัน ตอนนี้กำลังทับอยู่บนตัวของเสี่ยวหมี่โต้ว
เสี่ยวหมี่โต้วใส่เสื้อผ้าไว้หนามาก บวกกลับถูกเย่โม่เซินที่ตัวใหญ่โตทับไว้ ยังไงก็ดิ้นตัวไม่ออก
เดิมทีฉากนี้น่าจะตลกมาก แต่ตอนนี้หานมู่จื่อกลับหัวเราะไม่ออกเลยสักนิด เพราะเย่โม่เซินที่เป็นลมหมดสติไป สีหน้าซีดเซียว และมีเหงื่อออกตรงหน้าผากมากมาย
นี่มัน……เกิดอะไรขึ้น?
ยันไม่ทันให้หานมู่จื่อตั้งตัวได้ เซียวซู่กับเสี่ยวเหยียนก็รีบก้าวไปข้างหน้า แยกทั้งสองออกจากกันอย่างรวดเร็ว เซียวซู่พยุงเย่โม่เซินไว้คนเดียว และเสี่ยวเหยียนก็ได้ดึงเสี่ยวหมี่โต้วออกมา แล้วตบหลังของเขาเบาๆ ตบเสื้อผ้าของเขาที่ให้สะอาด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวเหยียนถามอย่างสับสนมึนงง
หานมู่จื่อจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเย่โม่เซิน เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “อย่าพึ่งถามสาเหตุ ท่าทางของเขาดูไม่ค่อยดีนัก ฉันไปเอากุญแจขับรถ พวกคุณช่วยฉันพยุงตัวเขาเข้าไปในรถที่ชั้นล่าง”
“ได้”
เซียวซู่เป็นผู้ชาย มีพละกำลังมาก ไม่ช้าก็ช่วยพยุงตัวเย่โม่เซิน ลงไปชั้นล่างได้อย่างง่ายดาย เสี่ยวเหยียนจูงมือของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ แล้วเดินตามลงไปชั้นล่าง
หานมู่จื่อเดินกลับไปในบ้านค้นหา แล้วก็หาเจอกุญแจรถที่เย่โม่เซินทิ้งไว้บนโต๊ะน้ำชา หลังจากที่เธอหยิบขึ้นมา ก็กลับไปที่ห้องนอนไปเอากระเป๋าของตัวเอง จากนั้นก็ได้ล็อคประตูแล้วลงไปชั้นล่าง
คนทั้งหลายได้ส่งเย่โม่เซินเข้าโรงพยาบาล
เสี่ยวหมี่โต้วถูกเสี่ยวเหยียนจูงมือไว้ แต่สายตามองไปที่หานมู่จื่อ ที่ยืนอยู่ไม่ไกล
ตั้งแต่เขาปรากฏตัวจนถึงตอนนี้ หม่ามี๊แค่มองเขาแวบเดียวเท่านั้น จิตใจทั้งหมด หมกมุ่นอยู่ที่แดดดี้แย่ของเขาคนนั้น ตัวเองข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเธอ สุดท้ายหม่ามี๊ไม่แม้แต่จะกอดเขาเลย
แค่คิด ก็รู้สึกผิดน้อยใจ
แต่ว่า……เมื่อมองดูเย่โม่เซินที่ถูกส่งตัวมาโรงพยาบาล เสี่ยวหมี่โต้วก็ต้องกลืนความน้อยใจเหล่านี้ กลับเข้าไปในท้อง
ช่างเถอะ เห็นแก่แดดดี้ที่เป็นผู้ป่วย ยอมให้เขาหน่อย!
