บทที่ 916 แก้ขัดไปก่อนนะ
แต่ว่า……เธอไม่ได้เผชิญหน้ากับยู่ฉือจินบ่อยนัก ทั้งหมดก็เป็นเพราะเย่โม่เซินปกป้องเธอเป็นอย่างดี
เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ไม่มีความลำบากอะไรหรอก เขามีชีวิตรอดกลับมา ก็เป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันแล้ว ฟ้าให้โอกาสฉันได้พบกับเขาอีกครั้ง แล้วยังให้ฉันกลับมาข้างกายเขาอย่างราบรื่น ถึงแม้ว่าจะให้ฉันได้รับความลำบากยากแค้นมากขึ้นอีก ก็เป็นเรื่องปกติ อีกอย่าง……ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณตาของโม่เซิน”
ตรงกันข้าม เธอยังรู้สึกขอบคุณยู่ฉือจินมาก
หานมู่จื่อจับจ้องไปที่ยู่ฉือจินที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
เสี่ยวเหยียน “ยอมใจคุณจริงๆ ตาแก่ที่ดื้อรั้นเช่นนี้ คุณยังไม่เกลียด นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอเขา ฉันยังรู้สึกว่าเขาจัดการไม่ง่าย”
ขณะที่พูด เสี่ยวเหยียนก็ถามอย่างสงสัย “แต่ว่า ทำไมคุณถึงไม่เกลียดเขาล่ะ?”
หานมู่จื่อหรี่ตาลง อารมณ์ดูเหมือนตกต่ำเล็กน้อย
“เพราะว่า ชีวิตของโม่เซิน คือเขาที่ช่วยไว้”
ตอนแรกสีหน้าของเสี่ยวเหยียน เต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย แต่หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเสี่ยวเหยียน ก็แข็งทื่อในพริบตา แล้วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
ตอนนั้นที่เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุ มีผู้คนมากมายตายอยู่ในทะเล ลึก และแม้แต่ศพก็ยังหาไม่พบ
เกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกว่า เย่โม่เซินไม่สามารถกลับมาได้แล้ว แต่ว่า……เขายังมีชีวิตอยู่ แค่เปลี่ยนนามสกุลและเปลี่ยนชื่อเท่านั้น
นี่จะต้องเป็นพรจากฟ้าที่ยิ่งใหญ่มากแค่ไหน เขาถึงได้มีชีวิตรอด
และผู้ที่มอบชีวิตใหม่ให้แก่เย่โม่เซิน ก็คือยู่ฉือจิน
ถ้าไม่ใช่เพราะว่ายู่ฉือจินช่วยเขาไว้พอดีล่ะ?
เมื่อคิดถึงอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนก็ตัวสั่นสะดุ้ง ทันใดนั้นก็ไม่กล้าที่จะคิดต่อไปอีก เธอเหลือบมองไปที่ชายชราที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา คำตำหนิดำเดียว ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
ถ้ามองตามคำพูดเหล่านี้ของหานมู่จื่อ ยู่ฉือจิน……ก็ดูเหมือนจะไม่น่ารำคาญมากขนาดนี้
ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับหานมู่จื่อนั้น ในสภาวะที่สิ้นหวังมากที่สุดอย่างนั้น ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือเย่โม่เซิน
อย่าพูดว่าเกลียดตาแก่เลย ต้องซาบซึ้งมากแน่ๆ
“ฉันรู้แล้ว ต่อไปฉันจะไม่ว่าเขาอีกแน่นอน เธอไม่ต้องกังวล มู่จื่อ!”
หานมู่จื่อหน้ายิ้มมองเสี่ยวเหยียน เธอเป็นคนที่พูดจารู้เรื่องจริงๆ
ในสายตาของหานมู่จื่อแล้ว เธอไม่เคยต้องการเป็นศัตรูกับยู่ฉือจินเลย แม้ว่าเขาจะไม่ชอบตัวเอง แต่เธอก็จะพยายามจัดการกับเขาด้วยวิธีที่อ่อนโยน ให้เขายอมรับตัวเอง
แต่เธอจะไม่มีวันเกลียดชายชราคนนี้ เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร แต่เธอจะไม่เปลี่ยนแปลง
*
ตอนที่ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน เตรียมทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่ ยู่ฉือจินมองดูฉากตรงหน้า หัวใจสั่นสะเทือน
มีกี่ปีแล้ว……
เวลาเขากินข้าว จะมีเพียงเขาคนเดียวเสมอมา มีแต่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ คอยดูแลเขาปรนนิบัติเขา แต่ข้างหลังเขา……ไม่มีคนในครอบครัวแม้แต่คนเดียว
บางครั้ง ยู่ฉือจินจะพูดความในใจกับหยูโป แต่ยังไงแล้ว หยูโปก็เป็นคนมีครอบครัว ในเทศกาลสำคัญ จะไม่อยู่กับเขา
“ลุงหยู ดื่มน้ำซุปสักชาม อุ่นท้องก่อน”
เมื่อยู่ฉือจินได้ยินเสียงของหานมู่จื่อ ก็ตื่นจากภวังค์ เงยหน้าขึ้นก็เห็นหานมู่จื่อ ใบหน้ายิ้มแย้ม กำลังยกซุปร้อนๆถ้วยหนึ่งให้กับ หยูโป หยูโปรีบลุกขึ้นยืน สองมือรับไว้ แล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณหญิงน้อย”
หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย “ลุงหยู ลุงเรียกฉันว่ามู่จื่อก็ได้แล้ว”
เดิมทีเขาก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เรียกตัวเองคำว่าคุณหญิงน้อย มันน่าเก้อเขินจริงๆ และยังต่อหน้ายู่ฉือจินด้วย
เรียกครั้งหนึ่ง เตือนครั้งหนึ่ง
ตามที่คาด ยู่ฉือจินยกเคราขึ้นทันที ท่าทางดูโกรธเคือง
ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำคุณหญิงน้อยว่าของหยูโป หรือเพราะหานมู่จื่อไม่ได้ยกซุปให้เขา ถึงได้โกรธ
และในตอนที่ยู่ฉือจินไม่ชอบใจขึ้นเรื่อยๆ ซุปร้อนๆถ้วยหนึ่ง ก็เสิร์ฟไว้ตรงหน้าเขา
“คุณตา”
ยู่ฉือจินเงยหน้าขึ้น ก็พบกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหานมู่จื่อพอดี “……ใครให้เธอเอาซุปมาให้ฉัน จุ้นจ้าน!”
แม้จะพูดอย่างนี้ แต่ยู่ฉือจินก็ไม่ได้ผลักซุปถ้วยนั้นออกไป แต่จ้องมองอย่างกระหาย เพื่อดูว่าปริมาณในนั้นน้อยกว่าของหยูโปหรือเปล่า?
และหลังจากที่เห็นว่า ปริมาณของเขาเยอะกว่าของหยูโปนิดหน่อย ยู่ฉือจินถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย
แต่หานมู่จื่อไม่ได้ถือสา ยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปตรงที่นั่งของตัวเอง
แต่กลับเป็นส้งอานที่รู้สึกไม่พอใจ มองตรงไปที่ยู่ฉือจินที่อยู่ตรงข้าม แล้วโจมตีเขา
“ตาเฒ่า ถ้าคุณมีอะไรที่ไม่พอใจ คุณกลับไปเลยจะดีกว่า กลับไปที่บ้านหลังใหญ่ของคุณ ให้คนรับใช้ที่เต็มไปทั่วบ้านของคุณ เสิร์ฟซุปให้คุณ อย่ามารังเกียจคนอื่นที่นี่”
ถูกส้งอานโจมตีแบบนี้ ยู่ฉือจินก็เงียบไปในพริบตา ไม่ได้ตอบกลับเธอ
ส้งอานโจมตีอย่างสะใจ ตัวเองตักซุปดื่มคำหนึ่ง
ท่าทางที่พ่ายแพ้ของตาเฒ่านี้ ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นทั้งกายและใจจริงๆ
ที่ส้งอานเตรียมไว้คือหม้อไฟ ในเวลาที่หนาวแบบนี้ กินหม้อไฟสบายที่สุด โดยเฉพาะในตอนท้าย ที่กินจนเหงื่อออกทั้งตัว จะอุ่นเป็นพิเศษ
หานมู่จื่อเปิดหน้าต่างทั้งหมดโดยเฉพาะ สามารถระบายอากาศ และปลอดภัยด้วย
วัตถุดิบเตรียมไว้หมดแล้ว อยากจะกินอะไร สามารถทำได้ด้วยตัวเอง
และนี่คือหม้อไฟสองช่อง ไม่อยากกินเผ็ด ก็สามารถทานรสอาหารทะเล
เสี่ยวเหยียนพบว่า มีเห็ดเข็มทองและแผ่นมันฝรั่งที่เธอชอบ รู้สึกตื่นเต้นดีใจในทันที ตักคำโตใส่ลงในหม้อเผ็ดเพื่อต้มสุก ตอนที่ตักขึ้นมา แผ่นมันฝรั่งกับเห็ดเข็มทองก็ถูกย้อมเป็นสีแดงหมดแล้ว แค่เห็นก็ยั่วน้ำลายมาก
เพราะมันร้อน แต่เสี่ยวเหยียนก็ใจร้อน กินในขณะที่เป่าลมใส่แผ่นมันฝรั่งด้วย
ยู่ฉือจินมองเสี่ยวเหยียนในท่าทางแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว ทานอาหารไม่มีภาพลักษณ์เลย นี่ยังเหมือนเด็กผู้หญิงอีกไหม?
และในตอนที่ยู่ฉือจินกำลังจะว่าอะไรเสี่ยวเหยียน ก็เห็นส้งอาน ลูกสาวของตัวเอง ตักเบคอนและเนื้อผักที่เสียบเป็นไม้ๆด้วยตัวเองจากหม้อไฟจำนวนมาก จากนั้นท่าทางก็เหมือนกับเสี่ยวเหยียนเลย ในขณะที่เป่าลมก็กินเข้าไปในปากด้วย
หลังจากนั้น ส้งอานยังรู้สึกว่ารสชาติไม่ครบรส ก็จุ่มลงในซอสเผ็ด แล้วใส่เข้าปากคำใหญ่
ยู่ฉือจิน “……”
ไม่คาดคิดว่าลูกสาวที่ไม่เจอมานานหลายปี……จะกลายเป็นแบบนี้
ยู่ฉือจินผิดหวังมาก แล้วมองไปที่หานมู่จื่อ ก็พบว่าเธอไม่ได้กินอาหารคำโตเหมือนกับเสี่ยวเหยียนและส้งอาน เธอถือที่กระบวยลวกสุกี้ที่ใช้ส่วนรวม ลวกในหม้ออาหารทะเลด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ในไม่ช้า เธอก็ลวกเนื้อวัวจนสุก แล้วเทลงบนจานสีขาว แล้วราดซอสลงไป ลุกขึ้นเดินไปที่ด้านข้างของยู่ฉือจิน
“คุณตา”
ยู่ฉือจินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าหานมู่จื่อไม่ได้มัวแต่กินเอง แต่ยังลวกเนื้อวัวให้กับเขาด้วย
แม้จะไม่เคยคิดว่าเธอจะดูแลตัวเอง ยู่ฉือจินแปลกใจมาก แต่ก็ยังคงหยิ่งทะนงตัวถือศักดิ์ศรี “นี่ลวกอะไรกัน เนื้อวัวลวกจนแก่ขนาดนี้ จะกินยังไง?”
หานมู่จื่อก้มมองเนื้อวัวที่ตัวเองลวก
เนื้อวัวที่เธอลวก อันที่จริงไม่แก่เลยสักนิด ความนุ่มนี้กำลังพอดี และอาหารประเภทเนื้อ ก็ขึ้นอยู่กับรสชาติเท่านั้น หากไม่ได้ปรุงจนสุก ก็จะกินพยาธิในเนื้อเข้าไปได้ง่าย
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็เลยยิ้มเล็กน้อย “คุณตา ฉันลวกเนื้อครั้งแรก ไม่ค่อยชำนาญ คุณกินแก้ขัดไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะลองลวกเนื้อแพะให้คุณ”
