บทที่ 918 เขาอยู่ในโรงพยาบาล
ส้งอานวางชามในมือลงบนโต๊ะเสียงดังปั้ง ตอบกลับอย่างดุเดือด
เรื่องเกี่ยวกับเย่โม่เซิน ยู่ฉือจินไม่สามารถสงบลงได้ แม้ว่าลูกสาวของตัวเองจะโกรธ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันมาเพื่อรออาเซินจริงๆ แต่ทำไมตัวเขาไม่อยู่ที่นี่ ก็ต้องพูดให้มันชัดเจนสิ”
บรรยากาศที่คึกคักในตอนแรก กลายเป็นน้ำแข็งในทันที ในโต๊ะอาหาร ไม่มีใครมีใจอยากกินอีกต่อไปแล้ว ทันใดนั้นห้องอาหารก็เงียบสงบลง มีเพียงหม้อไฟที่กำลังเดือดปุดๆ
เสี่ยวเหยียนเห็นแผ่นมันฝรั่งที่ตัวเองโยนลงไปนั้น ถูกต้มจะเกือบจะละลายแล้ว อยากจะตักขึ้นมา แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธอก็ไม่กล้า ทำได้แค่อดทนไว้ตลอด
เนิ่นนาน หานมู่จื่อถึงได้พูดขึ้น
“เขาอยู่ในโรงพยาบาล”
ยู่ฉือจินหายใจอย่างรวดเร็วในทันที ลุกขึ้นยืนอย่างเฉียบพลัน “โรงพยาบาล? ทำไมถึงไปในโรงพยาบาล? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ตอนแรกยู่ฉือจินคิดว่าเย่โม่เซินไม่อยู่ แค่ออกไปข้างนอก ดังนั้นจึงมีใจที่จะนั่งลงทานอาหารข้ามคืนต้อนรับปีใหม่กับพวกเธอ แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเย่โม่เซินอยู่ในโรงพยาบาล เย่โม่เซินก็หมดอารมณ์ทันที
“หยูโป ไม่ต้องกินแล้ว เราเตรียมตัวไปโรงพยาบาล”
แต่ส้งอานกับพูดหยุดพวกเขาไว้ในเวลานี้
“พวกคุณอย่าเสียแรงไปเลย ตอนนี้ไปโรงพยาบาล พวกคุณทำอะไรไม่ได้เลย หลานชายที่แสนดีของคุณ เขาอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพียงแค่ความจำของเขาถูกกระตุ้นเท่านั้น ทนรับไม่ไหว เลยเป็นลมหมดสติไปเท่านั้น นอนพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาล มีปัญหาอะไรไหม?”
ตอนที่ได้ยินส้งอานบอกว่า ความทรงจำถูกกระตุ้น ยู่ฉือจินชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาที่ขุ่นมัวก็ประกายขึ้น
ความหมายของประโยคนี้คือ…..หลานชายของเขาเย่โม่เซินกำลังจะฟื้นความทรงจำแล้ว?
ทันใดนั้น ยู่ฉือจินก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองขาดหายไปช่องหนึ่ง ตอนนี้เย่โม่เซินยังไม่ฟื้นความทรงจำ ก็ต่อต้านเขาอยู่ตลอด หากรอให้เย่โม่เซินฟื้นความทรงจำในเมื่อก่อน ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะยิ่งไม่ให้ความสนใจกับคุณปู่ของตัวเองแล้วใช่ไหม?
แต่ความทรงจำของเขาถูกกระตุ้นได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ก็ดีมาตลอดเลยไม่ใช่หรือ? หลังจากที่ได้เจอหานมู่จื่อ ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาที่พิเศษอะไร
“ทำไมถึงแสดงปฏิกิริยาแบบนี้?” ส้งอานลุกขึ้น สองมือกอดอกจ้องมองยู่ฉือจิน
“กังวลใช่ไหมว่า หลังจากที่เขาฟื้นความทรงจำแล้ว ก็จะทิ้งคุณตาคนนี้ แล้วจากคุณไป? ฉันขอแนะนำคุณคำหนึ่ง ถ้าคนเรามักดื้อรั้นมากเกินไป ก็จะสูญเสียสิ่งต่างๆมากมาย หลายปีมานี้ ถ้าคุณยังไม่สำนึกผิด ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ”
ในห้องนั่งเล่น ตกอยู่ในความเงียบที่แปลกประหลาด
ขณะนี้ในโรงพยาบาล
“ลุงเซียว ถ้าแดดดี้ไม่ตื่นมาทั้งคืน ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พวกเราก็จะต้องเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินเข้า เซียวซู่ก็นึกคิดขึ้น แล้วมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว
“คุณชายน้อยเหนื่อยแล้วใช่ไหม? หรือไม่……ลุงเซียวโทรหาหม่ามี๊ของหนู รับหนูกลับบ้าน?”
เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินเข้า ส่ายหัวอย่างแรงปฏิเสธ
“ไม่เอา ฉันจะอยู่ที่นี่ รอแดดดี้ตื่นขึ้นมา”
หลังจากพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็นึกอะไรออก ลืมตาจ้องมองเขาอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า “บางสิ่งบางอย่างและมองเขาอย่างจริงจังพร้อมกับลืมตาและพูดว่า: “ลุงเซียวคุณไม่เรียกฉันว่าคุณชายน้อยได้ไหม?”
เซียวซู่ชะงักไปครู่หนึ่ง “ทำไมล่ะ?”
“ฉันรู้ว่าลุงเซียวทำดีกับแดดดี้มากๆเลย ดังนั้นลุงเซียวเรียกชื่อของฉันก็พอแล้วนะ ฉันชื่อ เสี่ยวหมี่โต้ว”
เรียกลูกชายของคุณชายเย่ว่า เสี่ยวหมี่โต้ว เขากล้าที่ไหน?
“ลุงเซียว? เสี่ยวหมี่โต้วขอเพียงแค่นี้ ได้หรือเปล่า?”
มองดูใบหน้านี้ และท่าทางที่น่ารัก แววตาและน้ำเสียงที่คาดหวัง เซียวซู่พบว่า……ตัวเองไม่สามารถปฏิเสธได้จริงๆ เขาพยักหน้าเบาๆ เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ
“ได้”
เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มกว้างทันที เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดเรียงเป็นแถว “ลุงเซียว ถ้าอย่างนั้นลุงลองเรียกให้ฟังหน่อย”
เซียวซู่ “……”
เจ้าตัวเล็กคนนี้ช่างเจ้าเล่ห์จริงๆ หาเรื่องเขาเก่งเสียด้วย
แต่ว่า โชคดีที่อีกฝ่ายยังเป็นเด็ก ให้เขาเรียก เสี่ยวหมี่โต้ว ก็ไม่ยาก
“เสี่ยวหมี่โต้ว”
เซียวซู่เรียกไปครั้งหนึ่ง เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยิน รอยยิ้มที่มุงปากก็ยิ่งกว้างมากขึ้น ทันใดนั้นเซียวซู่ก็รู้สึกว่า เด็กตรงหน้าคนนี้ ดูเจริญตามากกว่าคุณชายเย่อย่างมาก แม้ว่าจะมีใบหน้าที่เหมือนกัน แต่บุคลิกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ในขณะที่กำลังครุ่นคิด เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก็ถามขึ้นมาจนทำให้คนสะดุ้งตกใจ
“ลุงเซียว คุณชอบน้าเสี่ยวเหยียนใช่ไหม?”
ตอนที่ได้ยินประโยคนี้ เซียวซู่แทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง หลังจากที่ตั้งตัวได้ จ้องมองเสี่ยวหมี่โต้วอย่างน่าสงสัยประหลาดใจ แววตาล่องลอย
ความคิดของเขา ถูกเด็กคนหนึ่งดูออกหรือ?
และยังอยู่ในช่วงเวลาที่สั้นขนาดนี้? เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ?
อย่างนั้นก็…… เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้เหมือนกัน?
เมื่อนึกถึงอย่างนี้ สีหน้าของเซียวซู่ก็ดูไม่ดีเล็กน้อย
หางตาของเขา ชำเลืองมองไปที่รอยแผลเป็นที่น่าเกลียดบนใบหน้านั้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อก่อนอาการชอบเสี่ยวเหยียนของเขา จะซ่อนไว้ในก้นบึ้งของหัวใจมาโดยตลอด
ตอนนี้มีแผลเป็นที่น่าเกลียดนี้เพิ่งมา เขาก็ยิ่งไม่มีสิทธิ์แล้ว
เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กยังคงจ้องมองตัวเอง เพื่อรอคำตอบ เซียวซู่ก็อดใจไม่ไหว ยื่นมือไปลูบหัวของเขา แต่ตอนที่ใกล้จะสัมผัส โดนหัวของเสี่ยวหมี่โต้ว มือของเซียวซู่ก็หยุดลงกะทันหัน จากนั้นก็ดึงกลับมา ยิ้มปฏิเสธ
“พูดเหลวไหลอะไรกัน? ไม่มีเรื่องอย่างนี้”
เมื่อก่อนเขาก็ไม่มีสิทธิ์ ตอนนี้ยิ่งไม่มี
ไม่มีสิทธิ์ไปชอบหญิงสาวที่ดีงามขนาดนี้ และไม่มีสิทธิ์ไปแตะต้องเจ้าตัวเล็กที่น่ารักตรงหน้าคนนี้
ทุกการกระทำของเซียวซู่ เสี่ยวหมี่โต้วมองอยู่ในสายตา ทั้งๆที่เห็นว่ามือของเขายื่นเข้ามาอยู่ใกล้ที่หัวของตัวเองแล้ว แต่ก็ได้ดึงกลับไปอีก
เสี่ยวหมี่โต้วทำปากมุ่ย “ลุงเซียว ลุงยื่นมือเข้ามา”
เซียวซู่ชะงัก “มีอะไรเหรอ?” จากนั้นก็ยื่นมือตัวเองออกไป เสี่ยวหมี่โต้วจัดตำแหน่งมือของเขาไว้ จากนั้นก็เริ่มขยับหัวของตัวเองเข้าไป
เซียวซู่รู้สึกเพียงว่า หัวเล็กๆถูกับฝ่ามือของตัวเอง สัมผัสที่คันเล็กน้อย ส่งผ่านไปยังหัวใจของเขาอย่างชัดเจน มองไปที่เจ้าตัวเล็กตรงหน้านี้ ทันใดนั้นเซียวซู่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยสักคำ
“ลุงเซียว ชอบก็คือชอบสิ ทั้งๆที่คุณอยากจะลูบหัวของเสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมถึงต้องดึงมือกลับไปด้วย ไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้ลุง เซียวจับสักหน่อย”
หัวใจของเซียวซู่ร้อนขึ้นเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าความคิดของเสี่ยวหมี่โต้ว จะชัดเจนกระจ่างเช่นนี้ เดาความคิดของเขาถูกทั้งหมด และประโยคหลังของเขา…… เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงเรื่องที่เขาชอบเสี่ยวเหยียน
ชอบแต่ไม่กล้ายอมรับ เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้ว่าเขาชอบเธอ
คือเขาที่คิดมากไปเอง หรือว่าเด็กคนนี้ฉลาดเกินไป……
ไม่…… แค่เด็กอายุสี่ห้าขวบคนหนึ่งเท่านั้น จะรู้มากขนาดนี้ได้ยังไง?
เซียวซู่ลูบหัวของเขาเบาๆ ลูบอยู่สักพัก ก็ดึงมือกลับมา
“โลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนมาก เรื่องมากมายที่ไม่ได้ง่ายอย่างนั้น ยากที่จะพูด”
เสี่ยวหมี่โต้วเอียงหัวไว้ “แต่เสี่ยวหมี่โต้วคิดว่ามันไม่ซับซ้อน ลุงเซียว ลุงดูหม่ามี๊กับแดดดี้ของฉัน ก็เป็นเพราะพวกเขาคิดจนให้เรื่องซับซ้อนมากเกินไป เลยต้องแยกจากกันหลายปีขนาดนี้ ~”
“……”
เซียวซู่นิ่งอึ้ง แม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่……ดูเหมือนจะเป็นอย่างนี้จริงๆ
