บทที่ 920 แดดดี้พาหนูกลับบ้าน
เสี่ยวหมี่โต้วไม่เคยคิดมาก่อนเลย วันหนึ่งตัวเองก็จะสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและความรักที่ส่งผ่านมาจากตัวพ่อ
เพราะในความทรงจำของเขาแล้ว เขาใช้ชีวิตกับหม่ามี๊มาโดยตลอด
หม่ามี๊ดีกับเขามาก น้าเสี่ยวเหยียนก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี คุณลุงก็รักและเอ็นดูเขามาก
เมื่อก่อนเขาเคยสงสัยตลอด ถ้าเขามีความรักความเอาอกเอาใจของแดดดี้ ความรักแบบนี้ เหมือนกับคุณลุงหรือเปล่า
แต่ต่อมา เสี่ยวหมี่โต้วเอาน้าเสี่ยวเหยียนมาเปรียบเทียบกับหม่ามี๊ ก็รู้สึกว่าความรักของพ่อและความรักของลุงนั้น จะต้องไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน แน่นอนว่า ไม่ได้หมายความว่าคุณลุงและน้าเสี่ยวเหยียน ไม่ได้รักเขามากเท่าแดดดี้ หม่ามี๊
ตรงกันข้าม พวกเขาดีกับตัวเองอย่างมาก
แต่เพียงความรู้สึกบางอย่าง ก็คือไม่สามารถถูกแทนที่ได้
แดดดี้ก็คือแดดดี้ หม่ามี๊ก็คือหม่ามี๊ ก็ไม่เหมือนกัน
เสี่ยวหมี่โต้วดูเย่โม่เซินถูบาดแผลของตัวเองเบาๆ รู้สึกอยากจะร้องไห้ ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจแล้วว่า แดดดี้ทำให้ตัวเองรู้สึกตื้นตันใจ
ในไม่ช้า เสี่ยวหมี่โต้วก็ตอบสนอง ส่งเสียงร้องออกมาดึงมือตัวเองกลับ
เย่โม่เซินชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นถามเขา “มีอะไรเหรอ?”
เขาอยากจะดึงมือเขาอีกครั้ง แต่เสี่ยวหมี่โต้วผลักเขาออกไป แล้วเลื่อนลงจากเตียง ห่างจากเขาไกลหน่อย
เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กอยู่ห่างจากตัวเองมาก ใบหน้ายังมีท่าทางโกรธเคือง เย่โม่เซินคิดว่า เขาน่าจะโกรธท่าทีที่เขาทำกับหานมู่จื่อก่อนหน้านี้
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เย่โม่เซินก็เม้มริมฝีปากบาง “อยู่ไกลขนาดไหนเพื่ออะไร? เข้ามา”
หลังจากเสี่ยวหมี่โต้วได้ยิน ก็ทำหน้าทะเล้นใส่เขา หันวิ่งออกจากห้องผู้ป่วย
เย่โม่เซินขมวดคิ้ว ดึงผ้าห่มออก อยากจะออกจากเตียง อาจเป็นเพราะการเคลื่อนไหวรุนแรงไป สมองส่งความเจ็บปวดที่รุนแรง ทำให้เขาหยุดการเคลื่อนไหว เขายื่นมือออกไปกุมขมับตัวเองโดยสัญชาตญาณ
เมื่อกี้ในสมองมีแสงสีขาวสว่างวาบอีกครั้ง ภาพมากมายวิ่งตรงเข้ามา
สถานการณ์แบบนี้ ก่อนหน้านี้ก็เคยเกิดขึ้นหลายครั้ง
ครั้งหนึ่งคือเจอกบหานมู่จื่อ จากนั้นคือเจอส้งอาน ต่อจากนั้น……คือได้เจอกับเสี่ยวหมี่โต้ว
ดังนั้น ความทรงจำของเขา คือได้รับความกระทบกระเทือนครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นคือต้องการทำลายผนึกที่ปิดไว้หรือ?
เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางอย่างไม่พอใจ ดวงตาเย็นชา แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เขายังจำอะไรไม่ได้ แต่ว่า……สิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า สามารถอธิบายได้ทุกอย่างแล้ว
เซียวซู่กำลังอยู่ตรงทางเดิน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็วิ่งออกมา
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมออกมาแล้วล่ะ?”
หรือว่าเกิดอะไรขึ้น
เสี่ยวหมี่โต้วหยุดเดิน “ลุงเซียว แดดดี้ของฉันตื่นแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซู่ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นในแววตาก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุข
“คุณชายเย่ตื่นแล้ว? ฉันเข้าไปดูเขาหน่อย”
เซียวซู่เดินผ่านเสี่ยวหมี่โต้วไปโดยตรง เดินเข้าไปข้างใน หลังจากเข้าไปแล้ว เซียวซู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จากนั้นก็ถอยหลังออกมา อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปพร้อมกัน
เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วยังอยากจะดิ้นรน แต่เมื่อคิดถึงท่าทางของแดดดี้ที่อยู่ข้างใน ก็ไม่ดิ้นรนแล้ว เอามือคล้องคอของเซียวซู่เอง
ทำท่าให้ดูเหมือนสนิทสนมมาก
ตอนที่เจ้าตัวเล็กเข้าใกล้ เซียวซู่รู้สึกแข็งกระด้างไปทั้งตัว
เขาโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยอุ้มเด็กอย่างสนิทสนมขนาดนี้มาก่อน และเด็กคนนี้ ยังเป็นลูกของคุณชายเย่ แล้วยังใกล้ชิดกับตัวเองขนาดนี้ ทันใดนั้นเซียวซู่ก็รู้สึกว่า เด็กก็น่ารักเหมือนกัน
ถ้า…… เขาเองก็มีคนหนึ่ง……
ความคิดเพิ่งมาถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็หยุดลงทันที ไม่กล้าคิดต่อไปอีก
เขาอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย
เย่โม่เซินบรรเทาความเจ็บปวดอยู่ชั่วขณะ ตอนที่กำลังจะออกไปตีเสี่ยวหมี่โต้ว ก็เห็นชายร่างสูง อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้ามา
ฉากนี้ ทำให้เย่โม่เซินชะงักไว้ พร้อมหรี่ตาลงอย่างอันตราย
ลูกชายของเขา ถูกชายร่างสูงคนหนึ่งอุ้มไว้ แล้วยังกอดคอของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ ทั้งสองท่าทางเหมือนสนิทสนมมาก
ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?
เซียวซู่อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วเดินเข้ามา ตอนที่เห็นเย่โม่เซินลุกขึ้นแววตาก็เต็มไปด้วยความดีใจ
คุณชายเย่ไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว
แต่ความคิดนี้ ยังรักษาได้ไม่นาน ก็จางหายไปแล้ว เพราะเซียวซู่ สัมผัสถึงไอสังหารและความเย็นชาจากร่างกายของเย่โม่เซิน
ไม่มีเหตุผล อธิบายไม่ได้ เขาสับสนมึนงงไปหมด
เขาเพิ่งเข้ามาเองนะ คุณชายเย่……ทำไมถึงเป็นอคติกับเขา? แววตานั้นเยือกเย็นราวกับอาบยาพิษ มองจนเขารู้สึกอกสั่นขวัญแขวน แทบจะอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วไม่ไหวแล้ว
ในใจของเสี่ยวหมี่โต้วเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก หลังจากที่สัมผัสถึงความโกรธในตัวของเย่โม่เซิน ก็กอดคอของเซียวซู่แน่นขึ้นอีก สนิทสนมยิ่งนัก
เดิมทีเซียวซู่ก็ยืนอย่างกล้าๆกลัวๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเสี่ยวหมี่โต้วกอดเขาแน่นขึ้นอีก เขาคิดในใจว่า เด็กคนนี้ออดอ้อนจริงๆเลย หรือว่ามีพรหมลิขิตที่อยากจะอธิบายกับเขา? รอยแผลเป็นที่น่าเกลียดบนใบหน้าของตัวเอง ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้เขาตกใจหนีไป แต่เขายังสนิทสนมกับตัวเองมากขนาดนี้ เซียวซู่รู้สึกซึ้งใจยิ่งนัก
แค่ความซึ้งใจนี้ รักษาได้ไม่นาน ก็จางหายไปแล้ว เพราะเซียวซู่ สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าหลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วกอดคอเขาแน่น ความดุเดือดบนตัวเย่โม่เซิน ก็พุ่งสูงขึ้นไม่น้อย
เซียวซู่ตะลึง หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว
ที่แท้ เขาถูกเสี่ยวหมี่โต้วหลอกใช้แล้ว
ในชั่วขณะหนึ่ง ความซาบซึ้งในหัวใจของเซียวซู่ วิ่งไปอย่างสะอาดหมดจด
เป็นลูกของคุณชายเย่จริงๆ เขาไม่ควรคาดหวังอะไรเลย คุณชายเย่เป็นปีศาจ ทายาทของเขา ก็ต้องเป็นปีศาจตัวน้อยแน่นอน!
“นาย” สายตาของเย่โม่เซิน มองอยู่บนตัวเซียวซู่ ริมฝีปากบางเพิ่งจะเอ่ยออกมาคำหนึ่ง
เซียวซู่รีบเผยฐานะของตัวเองทันที
“คุณชายเย่ ฉันคือเซียวซู่ ผู้ช่วยของคุณ”
เซียวซู่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น รีบแสดงฐานะของตัวเอง ยืนยันบริสุทธิ์ทันที เพราะยังไงนิสัยปีศาจของคุณชายเย่ เขารู้ดีอยู่แล้ว
และแล้ว หลังจากได้ฟังคำพูดของเซียวซู่ เย่โม่เซินก็หรี่ตาลง พลังอำนาจที่น่าเกรงขามในตัว ก็ลดลงครึ่งหนึ่ง
“ผู้ช่วย?”
“ใช่ครับ” ในขณะที่เซียวซู่พูด ก็ดึงตัวเสี่ยวหมี่โต้ว อยากจะมาวางเขาลงบนพื้น อธิบายเสียงเบา “หลังจากที่คุณชายเย่เกิดอุบัติเหตุ ฉันกังวลมาก ดังนั้นครั้งนี้จึงมาพร้อมกับคุณชายน้อยใน”
ผู้ช่วย…… คุณชายน้อย
คำเรียกทั้งสองนี้ ทำให้เย่โม่เซินเข้าใจฐานะของทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
กลิ่นอายที่น่าเกรงขามบนตัวของเขาลดลงไป และถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา
หลังจากที่รู้ว่าเซียวซู่เป็นผู้ช่วยของตัวเอง และไม่ได้มีภัย เย่โม่เซินก็ไม่ได้มองเขาด้วยสายตาที่ดุร้ายแล้ว แต่หันไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว
“เจ้าตัวเล็ก มานี่”
เสี่ยวหมี่โต้วรีบกอดคอของเซียวซู่อย่างรวดเร็ว ส่ายหัว
ดวงตาของเย่โม่เซินมืดลง
เซียวซู่ยิ้มแห้ง พูดกระซิบกับเสี่ยวหมี่โต้ว
“คุณชายน้อย คุณชายเย่กำลังเรียกคุณ รีบลงไปเถอะ”
เสี่ยวหมี่โต้วกอดคอเขาแน่น เซียวซู่รู้สึกว่าตัวเองแทบจะหายใจไม่ออก จนปัญญาสิ้นดี
“ลุงเซียว แดดดี้ร้ายมาเลย ลุงรีบโทรหาหม่ามี๊ของฉัน ให้หม่ามี๊มารับเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้าน เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากอยู่กับแดดดี้ ฉันจะกลับบ้าน”
เซียวซู่ “……”
เย่โม่เซิน “……”
เมื่อพูดถึงหานมู่จื่อ แววตาของเย่โม่เซิน ก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย แต่ก็กลับไปเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปหาเสี่ยวหมี่โต้วทีละก้าว ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องโทรหาหม่ามี๊ของหนู แดดดี้ก็สามารถ พาหนูกลับบ้านได้”
