บทที่ 948 ผมก่อน แล้วค่อยเป็นเขา
ทำไมถึงบังเอิญเช่นนี้？
ตาของเซียวซู่มีความมืดมนแว๊บผ่าน หลังจากนั้น ก็ได้เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วเดินไปข้างหน้า มองหน้าเสี่ยวเหยียนที่เชื่อฟังขึ้นมาทันที เปิดปากพูด：“บ้าพอหรือยัง？”
เสี่ยวเหยียนไม่กล้าพูดอะไร
เซียวซู่เอื้อมมือไปดึงแขนของเธอ
แต่แล้วหานมู่จื่อก็เห็นฉากนี้พอดี
เซียวซู่กับพี่ชายตัวเอง ดึงแขนผู้หญิงไว้คนละข้างต่อหน้าตัวเอง เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังชมละครศึกแย่งชิงสาวสวยอยู่อย่างไรอย่างงั้น
กระพริบตาไปหลายที หานมู่จื่อได้เดินถอยหลังไปสองก้าว แต่กลับชนเข้าไปในอ้อมกอดของใครบางคน
เย่โม่เซินได้ยื่นมือไปโอบเอวของเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองไว้ จากนั้นก็พูดเบาๆ：“เวลาเธออาละวาดเมา คุณควรจะอยู่ห่างเธอไว้หน่อย กลับห้องไปก่อนเถอะ”
พูดจบ ไม่สนใจว่าหานมู่จื่อจะเต็มใจหรือเปล่า ก็พาเธอกลับห้องไปเลย
เสี่ยวหมี่โต้วเห็นแล้ว ทำท่าสีหน้าดุร้ายตามขึ้นไป
“แด๊ดดี้ใจร้าย พอผมไม่ทันสั่งเกตก็แอบพาหม่ามี๊ไปเลยนะ หยุดนะ！~”
แต่แล้วสิ่งที่รอเขาคือเสียงปิดประตูปั้งทีนึง
เสี่ยวหมี่โต้วถูกปิดกั้นอยู่ข้างนอก หานมู่จื่อยังไม่ทันได้สติกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้ยินเสียงเย่โม่เซินกดล๊อคประตูดังขึ้น
“……”
ไอผิดทะเลนี่ กลางวันแสกๆคิดจะทำอะไรของเขา？อีกอย่าง ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ เขาพาเธอเข้าห้องอย่างเปิดเผยแบบนี้ และยังปิดประตูใสเสี่ยวหมี่โต้วปล่อยให้เขาอยู่ข้างนอกแบบนี้
ถึงพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรในห้อง คนข้างนอกก็อาจจะเข้าใจผิดว่าพวกเขาทำอะไร……
จะพูดให้ตายก็ไม่มีใครเขาจะเชื่อ
“แด๊ดดี้ใจร้าย เปิดประตูนะ！จะทำอะไรหม่ามี๊ของผม？หม่ามี๊ หม่ามี๊รีบเปิดประตูซิครับ~เสี่ยวหมี่โต้วจะเข้าไปช่วยหม่ามี๊ตีแด๊ดดี้ให้น่วมไปเลยครับ”
เสี่ยวหมี่โต้วโวยวายอยู่นอกประตูแบบนี้ หานมู่จื่อรู้สึกไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว แค่เฉพาะเด็กคนเดียวเธอก็รู้สึกลำบากใจมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ข้างนอกยังมีพี่ชายและเซียวซู่อยู่ด้วย
ต่อจากนี้จะให้เธอสู้หน้าคนอื่นยังไง？
เพราะฉะนั้น รอหานมู่จื่อได้สติกลับมาแล้วก็รีบยื่นมือไปจะเปิดประตูออก กลับถูกเย่โม่เซินกดข้อมือเอาไว้ พูดด้วยเสียงเบา：“อย่าเปิด”
หานมู่จื่อ：“……”
เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาระแวง：“คุณจะทำอะไร？สถานการณ์ข้างนอกคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่เห็น”
“ผมเห็นแล้ว”
มุมปากของเย่โม่เซินยกขึ้น ยิ้มออกมาบางๆ ระหว่างพูดนั้นเขาก็ได้จับมือสองข้างของเธอไว้แล้ว เข้าไปชิดเธออย่างช้าๆ ลมหายใจยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้
“ก็เพราะเห็นแบบนี้ เลยจะฉวยโอกาส……แบบนี้ไงล่ะ”
ฉวย……โอกาสงั้นหรอ？
หานมู่จื่อยังกำลังคิดอยู่ฉวยโอกาสที่เขาว่าคืออะไร ก็เห็นหน้าของเย่โม่เซินขยายอยู่ต่อหน้า ต่อจากนั้นก็จูบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ
“……”
หรือฉวยโอกาสที่ว่าคือนี่งั้นหรอ？？？
ทันใดนั้น ใจของหานมู่จื่อหมดคำบรรยายกับเขาจริงๆ
ตรงหน้าเป็นเย่โม่เซินที่ลมหายใจเร่าร้อนจูบเธออยู่ ข้างหลังเป็นบานประตูที่แข็งทื่อ อีกทั้งยังมีเสียงเคาะประตูและเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมา
จูบนี้ หานมู่จื่อไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ไม่มีความหมายกับเธอเลยแม้แต่นิด
เพราะฉะนั้น เธอได้ผลักเย่โม่เซินออกในไม่นาน พูดด้วยความโกรธ：“ข้างนอกยังมีคนอื่นนะ คุณคิดว่าฉันไม่เอาหน้าหรอ？”
ได้ยินแบบนี้แล้ว เย่โม่เซินหัวเราะออกมาเบาๆ：“มีคนแล้วไง？ตอนนี้ พวกเขาไม่มีเวลามาสนใจเราสองคนหรอก”
“ถึงพวกเขาจะไม่มีเวลามาสนใจ แต่ก็ยังมีเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ทั้งคน”
“ถือเป็นการลงโทษ”
เย่โม่เซินพูดคำนี้ออกมา
หานมู่จื่อ：“？？？”
ลงโทษอะไรกัน？
พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ เงาดำในตาของเย่โม่เซินยิ่งเข็มขึ้นมา ลมหายใจของเขาได้พ้นใส่หน้าของเธอ
“แค่นี้ก็ลืมไปแล้วหรอ？ใครเป็นคนพูดในโทรศัพท์ว่ารักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่าผม？”
“……คุณคงไม่หึงแม้กระทั่งลูกชายตัวเองหรอกมั่ง？”
ตอนที่หานมู่จื่อถามคำถามนี้ สีหน้าและแววตาแอบแฝงอารมณ์ที่เย่โม่เซินดูไม่เข้าใจ แต่ว่า ราวกับว่าถ้าเขายอมรับว่าตัวเองหึงแม้กระทั่งลูกชายตัวเองล่ะก็ เธอก็จะเผยสีหน้าดูถูกเขาออกมาอย่างไรอย่างงั้น
แต่ตอนนี้ เขาไม่อยากสนใจแล้วว่าเธอจะดูถูกตัวเองหรือเปล่า ตอนนี้เขา……แค่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของ
คิดถึงนี่แล้ว ตาคู่นั้นของเย่โม่เซินได้หรี่ตาลงอย่างช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
“ผมถึงจะเป็นผู้ชายที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ”
“ถึงจะเป็นลูกชายของผมก็เหอะ ก็ห้ามมาเทียบเท่าผม ผมต้องมาก่อน หลังจากนั้น ถึงจะเป็นเขา”
หานมู่จื่อ：“……”
นี่เขาหึงเสี่ยวหมี่โต้วจริงๆซะด้วย เพราะฉะนั้น เหตุผลที่เขาดึงเธอเข้ามาฉวยโอกาส หรือว่าก็เพราะที่เธอพูดในโทรศัพท์ว่ารักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่าเรื่องนี้ ？
หานมู่จื่อไม่แน่ใจว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่นอกประตูจะได้ยินหรือเปล่า ก็เลยได้แต่ต้องอธิบายด้วยเสียงเบา：“คุณทำไมถึงได้ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วอายุเท่าไหร่ แล้วคุณอายุเท่าไหร่แล้ว？เขายังเด็ก แล้วคุณล่ะ？”
แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เย่โม่เซินก็ยังดื้อรั้นคิดว่า：“ผมต้องเป็นอันดับหนึ่งในใจของคุณ”
“โอ๊ะโอ！”ระหว่างบานประตูที่กั้นอยู่ เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินเสียงของเย่โม่เซิน
ถึงแม้หานมู่จื่อจะตั้งใจเบาเสียงลงก็ตาม แต่เย่โม่เซินกลับไม่เลย กลับกัน เขายังตั้งใจพูดให้เสียงดังเพื่อให้เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่นอกประตูได้ยิน
ไอ้เด็กแสบ ตอนเที่ยงเขายังทำท่าสมน้ำหน้าเขาอยู่เลย แถมตอนท้าย ยังทิ่มแทงหัวใจของเขาไปหลายที
ตอนนี้ ทิ้งเขาอยู่นอกประตูรสชาติเป็นยังไงบ้างล่ะ？
เสี่ยวหมี่โต้วใช้แรงเคาะประตู：“หม่ามี๊ครับ หม่ามี๊อย่าไปเชื่อแดดดี๊ใจร้ายนะครับ หม่ามี๊รักเสี่ยวหมี่โต้วที่สุด หม่ามี๊รีบหาวิธีเปิดประตูซิครับ เสี่ยวหมี่โต้วจะเข้าไป”
ตามที่เย่โม่เซินพูดจริง ข้างนอกๆจากเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว คนอื่นๆไม่มีเวลามาสนใจพวกเขาเลยจริงๆ
เพราะจู่ๆเสี่ยวเหยียนก็อาละวาดเมาขึ้นมาอีก แต่ครั้งนี้ คนที่เธออาละวาดเมาใส่คือหานชิง
เธอจู่ๆเห็นหานชิงแล้วก็วิ่งเข้าไปกอด หลังจากนั้นก็เรียกพ่อซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
หานชิงอยากจะผลักเธอออก แต่แขนขาของเธอราวกับปลาหมึกกอดพันเขาไว้แน่ไม่ยอมปล่อย แล้วเรียกเขาว่าพ่อไม่หยุด ฉันคิดถึงพ่อแทบตายพูดกับเขา
เซียวซู่เห็นหน้าของหานชิงดำไปทั้งหน้า สีหน้าของเขาเองก็ไม่ได้ดีไปถึงไหน
หานมู่จื่อไม่มีวิธีเปิดประตู เพราะมือของเธอถูกเย่โม่เซินคุมเอาไว้ ดวงตาคมลึกคู่นั้นของเขาจ้องมองตัวเองอยู่
ราวกับว่าถ้าเธอไม่ยอมรับ เขาก็จะไม่ปล่อยเธออย่างไรอย่างงั้น
หานมู่จื่อไม่มีวิธี ได้แต่รีบพูด：“คุณเป็นที่หนึ่ง หลังจากนั้นค่อยเป็นเสี่ยวหมี่โต้ว แบบนี้พอใจหรือยัง？รีบปล่อยฉันได้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วรอไม่ไหวแล้ว”
พูดจบ หานมู่จื่อก็ได้กางมือของเย่โม่เซินออก หลังจากนั้นก็ไปเปิดประตู
ประตูเพิ่งจะเปิดออก เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้วิ่งพุ่งเข้ามาราวกับสายลม“แดดดี๊ใจร้าย ออกมานะ”
เย่โม่เซินเชื่อว่าคำพูดที่หานมู่จื่อพูดนั้น เสี่ยวหมี่โต้วคงได้ยินหมดแล้ว คราวนี้อารมณ์ดียิ้มขึ้นมา“ได้สิ มีเรื่องอะไร เราสองพ่อลูกคุยกันเป็นส่วนตัวเอาเอง”
พูดจบ เขาก็ได้เอื้อมมือไปหิ้วเสี่ยวหมี่โต้วที่ท่าทางดุร้ายขึ้นมา เดินไปอีกฝั่ง
หานมู่จื่อ：“……”
เดิมที เธอยังอยากจะพูดอะไรหน่อย แต่พอหลังเปิดประตู เห็นสภาพอนาถของพี่ชายตัวเองแล้ว เธอได้ตัดสินใจเก็บเรื่องสองพ่อลูกนี้ไว้ก่อน จัดการเรื่องของเสี่ยวเหยียนเสร็จแล้วค่อยว่ากัน
เสี่ยวเหยียนยังอาละวาดไม่ยอมหยุด ตอนที่หานมู่จื่อเดินเข้าไปนั้น เซียวซู่ถึงได้สติกลับมา
“คุณนายน้อย”
“เสี่ยวเหยียนดื่มเหล้าเข้าไปเท่าไหร่เนี่ย？พาเธอเข้าไปในห้องก่อนเถอะ ฉันดูแลเธอเอง”
“ ไม่ได้ ” หานชิงปฏิเสธข้อเสนอของหานมู่จื่อ ขมวดคิ้วขึ้นพูด：“ตอนนี้ เธอตั้งครรภ์อยู่ เวลาเธออาละวาดเมาขึ้นมา อาจจะทำเธอบาดเจ็บได้ตลอด”
หานมู่จื่อ：“……นั้นทำยังไง？”
“ฉันดูแลเธอเอง”
