บทที่949เหตุผลที่ไม่ชอบล่ะ
เซียวซู่พูดในเวลาที่เหมาะสม
หานมู่จื่ออึ้ง มองไปที่เซียวซู่หลายทีด้วยจิตใต้สำนึก เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงคนที่พูดนั้นจะเป็นเซียวซู่
มองดวงตาและท่าทางของเซียวซู่ตอนนี้แล้ว มีความคิดนึงแว๊บเข้ามาในสมองของหานมู่จื่อ แต่ไม่สมจริงไม่นานก็หายไปจากสมองเธอ
หลังจากเซียวซู่พูด ก็เดินไปด้านข้างของหานชิง เพื่อรับเสี่ยวเหยียนมาจากอ้อมอกของเขา
คำพูดที่เดิมทีกลิ้งมาที่ลำคอของหานชิง จางหายไปหลังจากที่เซียวซู่พูด เขาหลุบตาเล็กน้อย ให้ขนตาบดบังอารมณ์ทั้งหมดภายในดวงตา แล้วส่งเสี่ยวเหยียนให้เซียวซู่อย่างเงียบๆ
“อ๊า！อย่าทิ้งฉันไป! ฮือๆ……ไม่เอาๆเสี่ยวเหยียน ผมชอบคุณ……จริงๆ……”
คำพูดเดียว ก็ทำเอาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เก้อเขินจนทำอะไรไม่ถูก
เซียวซู่จับแขนของเสี่ยวเหยียนไว้ ใช้แรงไปนิดหน่อย ถึงได้ดึงเสี่ยวเหยียนที่โวยวายเสียงดังเข้ามาในอ้อมอกของตัวเอง ดูเหมือนว่าเสี่ยวเหยียนก็โวยวายจนเหนื่อยแล้ว นาทีนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนพยุงเธอหลับตาลงและเอนไปด้านหลัง
เซียวซู่เห็นสถานการณ์นี้แล้ว ได้ขวางช่วงเอวของเธอไว้และอุ้มเธอขึ้นมาในแนวนอน
“คุณนายน้อย นายหาน ผมขอพาเธอไปดูแลก่อน มีเรื่องอะไรผมจะแจ้งให้พวกคุณทราบครับ”
พูดจบแล้วหันหลังเดินจากไป
หานมู่จื่อมองดูเงาหลังของเขา
หากความคิดในตอนนั้นยังคลุมเครืออยู่ งั้นตอนนี้ก็ชัดเจนแล้ว
ที่แท้ เซียวซู่ชอบเสี่ยวเหยียน
นี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ทำไมเธอถึงไม่รู้ข่าวคราวอะไรเลย？
เป็นเพราะเธอใส่ใจเสี่ยวเหยียนน้อยไป หรือเซียวซู่เก็บความรู้สึกของตัวเองได้ดีเกินไป？
หานมู่จื่อนึกอะไรขึ้นมาได้อีก ทันใดนั้นได้มองไปที่หานชิงพี่ชายของตัวเอง
หานชิงมองดูแผ่นหลังของเซียวซู่ ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“พี่?”
ได้ยินคำพูดนี้ หานชิงก็มองมาที่เธอ กานมู่จื่อเฝ้าสำรวจเขา กลับพบว่าเขาไม่มีอารมณ์ใดๆเลย ขนาดแววตายังดูไม่มีอารมณ์ที่มากกว่าเลย
เห็นแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อผิดหวังจะแย่
เสี่ยวเหยียนชอบหานชิงขนาดนี้ แต่ตอนนี้เธอถูกผู้ชายอีกคนอุ้มไปแล้ว หานชิงกลับไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น หรือว่า……เสี่ยวเหยียนไม่มีความหวังแล้วจริงๆ？
ที่สำคัญไปกว่าคือ ระยะเวลาที่เสี่ยวเหยียนชอบเขามานั้น มันไม่มีประโยชน์แม้แต่นิดเลยหรอ？
“พี่หานชิง พี่ไม่ชอบเสี่ยวเหยียนแม้แต่น้อยเลยหรอ？”
ดวงตาของหานชิงเย็นชา มองไปที่น้องสาวของตัวเอง
“เหตุผลที่จะชอบเธอ?”
หานมู่จื่อพบว่าตัวเองตอบไม่ได้ ได้แต่ถามกลับ：“แล้วเหตุผลที่ไม่ชอบล่ะ?”
หานชิงดึงสายตากลับ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ：“ความรักไม่สำคัญสำหรับพี่”
ภารกิจของเขาคือการตามหาน้องสาวที่หายตัวไป ประคับประคองตระกูลหาน อีกทั้งยัง….……
นึกถึงเรื่องนั้นแล้ว แววตาของหานชิงค่อยๆมืดมนลง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
หานมู่จื่อกลับถูกคำที่บอกว่าความรักไม่สำคัญของเขาทำเอาจะเครียดตายอยู่แล้ว เธอพูดอารมณ์ขึ้น：“อะไรคือความรักไม่สำคัญสำหรับพี่? ถ้าหากพี่เพื่อตามหาน้องสาวคนนี้แล้วโสดมาโดยตลอด งั้นตอนนี้พี่ก็ตามหาฉันเจอแล้วหนิ พี่สามารถสร้างครอบครัวได้แล้ว ฉันไม่อยากให้วันที่ฉันมีลูกสาวลูกชายครบแล้ว เห็นพี่ชายของฉันยังโดดเดี่ยวเดียวดาย พี่……พี่ไม่ถือว่าไม่ชอบเสี่ยวเหยียนหรอก งั้นพี่ก็สามารถ………”
คำพูดของเธอถูกขัดจังหวะ หานชิงพูดด้วยรอยยิ้ม：“ถ้ากลัวพี่อ้างว้างเดียวดายล่ะก็ ถึงเวลาเธอก็คลอดลูกเพิ่มอีกคน มอบให้พี่ก็พอแล้ว”
แม้ว่าเขาจะยิ้มและพูดแบบติดตลก แต่หานมู่จื่อกลับฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์ขันเลยแม้แต่น้อย
บางที หานชิงอาจจะเคยคิดจริงๆกับเรื่องที่จะมอบลูกให้เขาเลี้ยง ถ้าอย่างนั้น……ชีวิตนี้เขาไม่คิดจะแต่งงานมีลูกแล้วจริงๆหรอ？
ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวล่ะก็ ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอะไรก็ตามหานมู่จื่อไม่มีทางมาสนใจ แต่ตอนนี้คนๆนั้นดันเป็นพี่ชายของตัวเอง แถมยังเป็นพี่ชายที่แสนดีกับตัวเอง หานมู่จื่อรู้สึกทรมานใจขึ้นมาทันที
แม้ว่าเธอจะเป็นคนยุคใหม่ รับได้กับการศึกษาสังคมใหม่ๆ มีอิสระในเรื่องความรัก มีอิสระในเรื่องแต่งงาน ถึงหานชิงจะไม่แต่งงานจริงๆ เธอที่เป็นน้องสาวก็ได้แต่อวยพรเขา
แต่เธอกลับรู้สึกว่า หานชิงมีเหตุผลของตัวเอง
“พี่ เพราะอะไรกันแน่คะ?”
หานมู่จื่อยังอยากถามต่อ แต่หานชิงกลับหันหลังเดินออกไป เดินไปพูดไป：“พี่ได้สำรวจดูแล้ว บ้านหลังนี้ไม่มีห้องเหลือ ดังนั้นพี่ตัดสินใจจะไปพักโรงแรม”
พักโรงแรม？
หานมู่จื่อถึงกับอึ้ง “พี่ไปพักคนเดียวหรอ?”
“อืม”
จู่ๆเธอก็รู้ทรมานจนพูดไม่ออก พี่ชายตัวเองเดินทางมาซะไกล แต่กลับจะไปพักโรงแรม เธอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ อยากบอกเขาว่าอย่าไป แต่ที่นี่ก็ไม่มีห้องว่างให้เขานอนจริงๆ
“รอก่อน”
จู่ๆเสียงของเย่โม่เซินก็ดังขึ้นมา ทั้งสองมองไปที่เขา เขาได้สวมใส่เสื้อกันหนาวเรียบร้อยแล้ว ในมือยังถือกุญแจรถไว้ “ในบ้านมีห้องไม่พอ ห้องของผมเอาให้พี่ชายคุณพัก ให้เสี่ยวหมี่โต้วมานอนกันคุณ ผมกับเซียวซู่ออกไปนอนข้างนอก”
หานมู่จื่อฟังเขาเหมือนจัดแจงได้พอสมควร เธอขมวดคิ้ว：“แล้วคุณล่ะคะ?”
“ผมจะไปพักโรงแรมกับเซียวซู่”
“……”
เย่โม่เซินมองไปที่หานชิง เดิมทีสายตาของเขาเย็นชาอยู่แล้ว แต่คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่ชายของภรรยาเขา งั้นก็ถือเป็นพี่ชายของเขาเหมือนกัน
คำว่าพี่ชาย….……
เย่โม่เซินขมวดคิ้ว ถึงแม้จะอึดอัดมาก แต่ยังคงพยักหน้าให้หานชิงแล้วเรียกว่าพี่ชาย
หานชิง：“……”
ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้เมื่อก่อนนั้น กระทั่งมาเจรจาต่อรองกับตัวเองด้วยนั้น ตอนนี้มาเรียกว่าพี่ชาย ความรู้สึกที่พูดยากนี้เป็นยังไงกันแน่？
แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้เย่โม่เซินที่อยากแสดงเจตนาดีผิดหวัง จึงได้พยักหน้าตอบตกลง
หานมู่จื่อเข้าไปช่วยเย่โม่เซินเก็บเสื้อผ้า เก็บไปด้วยและพูดไปด้วย：“หรือไม่……ฉันพาเสี่ยวหมี่โต้วไปพักที่โรงแรมกับคุณ ให้พวกเขาพักที่บ้าน คนละห้องพอดีเลย?”
พูดจบ หานมู่จื่อรู้สึกว่าความคิดของตัวเองฉลาดสุดยอดจริงๆ เธอควรจะคิดได้เร็วกว่านี้ แบบนี้มันก็ดีต่อทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ？
ใครจะไปรู้ว่าเย่โม่เซินปฏิเสธความคิดของเธอ
“ไม่ได้”
“ทำไมคะ?”
“ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์อยู่ วิ่งไปมาไม่ได้”
หานมู่จื่อโกรธ: “ฉันแค่จะไปพักกับคุณที่โรงแรม วิ่งไปมาตรงไหนคะ？อีกอย่างเราก็ไม่ต้องหาโรงแรมที่มันอยู่ไกล พวกเราสามารถหาโรงแรมใกล้ๆ และฉันคิดว่ามันสะดวกดี”
เยโม่เซินคิดถึงเรื่องที่ตัวเองจะทำต่อจากนี้ ดวงตาอึมครึมเล็กน้อย
ถ้าเขาพามู่จื่อไปด้วย งั้นก็สะดวกต่อการที่เธอจะพบเห็นในไม่ช้า
ยังไงก็พาเธอไปด้วยไม่ได้ เย่โม่เซินจับคางเธอไว้: “อยากออกไปกับผมขนาดนี้เลยหรอ？อยากหาโอกาสอยู่กับผมสองต่อสอง?”
หานมู่จื่อ：“……”
กำลังพูดอยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆถึงพูดหยอกเย้าเธอขึ้นมาล่ะ？มู่จื่อตบมือของเขา และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: “ฉันพูดจริงจังกับคุณนะ ฉันแค่รู้สึกว่าความคิดเห็นของฉันในเมื่อครู่ดีมาก คุณรีบพิจารณาเถอะ อีกอย่างลูกในท้องของฉันก็คงที่แล้ว ไม่ถือว่าเหน็ดเหนื่อยหรือทรมานร่างกายหรอกค่ะ”
เย่โม่เซินเก็บเสื้อผ้าตัวเองลงกระเป๋า พร้อมพูดว่า：“เอาตามที่ผมพูดก่อนหน้านี้แหละ กลางวันผมจะกลับมา”
หานมู่จื่อผิดหวังเล็กน้อย ดูท่าเขาคงตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว
