บทที่97 ฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก
“ผู้ช่วยเสิ่น ชุดๆนี้คุณชายเย่เป็นคนเลือกเองกับมือ”
เซียวซู่ห้ามตัวเองไม่ไหว จนต้องพูดขึ้นมา
“อ๋า?” เสิ่นเฉียวทำหน้างงๆหันไปมองเย่โม่เซิน เย่โม่เซินหลบตาเธอ กระแอมขึ้น “ฉันเลือกหรอ ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้?”
“…… เอ้อ ใช่ครับๆ ชุดนี้ผมเป็นคนเลือกเอง ขอโทษด้วยครับผู้ช่วยเสิ่น”
“……”
เซียวซู่บ่นในใจ คุณเย่ชาย นี่คุณชายไม่รู้สึกละอายบ้างหรอ?
เซียวซู่ไม่ค่อยรู้ว่าเย่โม่เซินรู้สึกยังไงกับเสิ่นเฉียว แต่ในฐานะลูกน้อง เขาก็ทำได้เพียงแสร้งว่าไม่รู้อะไรทั้งนั้น
“ไปกันได้แล้ว”เย่โม่เซินเตือน เสิ่นเฉียวถึงได้เดินมาผลักรถเข็น
ทั้งสามคนเข้าไปในลิฟต์ ออกมาขึ้นรถ ผ่านไปแป๊บเดียวก็ถึงสถานที่จัดงาน
เสิ่นเฉียวมองวิวระหว่างทางที่มางาน เธอพบว่าระหว่างทางนั้นไม่เห็นมีบึงน้ำเลยสักแห่ง เมื่อลงจากรถเธอถึงตระหนักได้
เธอกำลังโดนเย่โม่เซินแกล้งอีกหนแล้ว
บึงน้ำอะไร! ไม่เห็นจะมี นี่เขากำลังแกล้งเธออยู่ชัดๆ
คิดถึงตรงนี้ เธอก็ผลักรถไปข้างหน้าอย่างโมโห “คุณโกหกฉันอีกแล้ว! ตอนนั่งรถมาฉันไม่เห็นบึงน้ำเลยสักแห่ง”
ได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้น “เด็กโง่”
เพราะเสียงของเขาเบามาก เธอเลยไม่ได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไร เธอเลยจำเป็นต้องโน้มตัวไปข้างหน้า “อะไรนะคะ?”
เย่โม่เซินหันมาเห็นพอดีว่าตอนที่เธอที่โน้มตัวลงมา หน้าอกของเธอก็โผล่ออกมาด้วย เขาสูดลมหายใจเข้า “เงยหน้า”
เสิ่นเฉียวถึงจะไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามเขาสั่ง
“ห้ามก้มหัวอีก” ที่นี่คนเยอะจนตาลาย ถ้าเธอก้มลงมา คนคงได้เห็นกันหมดพอดี
เขามองเห็นไม่มีปัญหา แต่เมื่อคิดถึงว่าก็มีคนอื่นมองเห็นด้วยเหมือนกัน ใจเขาก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป
เวรจริง! รู้แบบนี้เขาคงเลือกชุดที่เรียบร้อยกว่านี้ให้เธอ
เสิ่นเฉียวยังคงสับสน “ตกลงมีอะไรหรอคะ?”
“เธอทำตัวให้มันดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยกว่านี้ไม่ได้หรอ?”
ได้ฟังเธอก็เบิกตาโต “ฉันไม่เรียบร้อยตรงไหนคะ?”
เสิ่นเฉียวก้มลงมองชุดที่ตัวเองสวม ยิ้มเยาะ “คุณชายเย่ ชุดนี้ไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนเลือกเองหรือคะ? ตอนนี้มาว่าฉันทำตัวไม่เรียบร้อย ไม่ใช่ว่ากำลังตบหน้าตัวอยู่หรือไง?”
“เซียวซู่ไม่ได้บอกแล้วหรอ ว่าเขาเป็นคนเลือกชุดนี้”
เซียวซู่ที่ยืนอยู่ข้างๆรีบตอบ “ขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะเลือกชุดที่ดูเรียบร้อยกว่านี้ครับ”
เย่โม่เซินมองคาดโทษเซียวซู่ และเขาก็ทำได้เพียงกรีดร้องในใจ
การเปิดตัวของเย่โม่เซินได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนรถเข็นแต่ว่าตระกูลเย่ในเมืองเป่ยถือว่าเป็นตระกูลดังอันดับต้นๆ อีกทั้งเย่โม่เซินยังเป็นประธานของบริษัทตระกูลเย่ การปรากฏตัวของเขาสามารถเรียกสายตาจากคนมาร่วมงานได้เป็นอย่างดี
ตอนที่แสงไฟและสายตาจับจ้องอยู่ที่เย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวที่เดินอยู่ข้างๆก็ไม่ได้โดนมองข้าม อย่างน้อยวันนี้ชุดที่เสิ่นเฉียวสวมก็เป็นชุดราตรีสีเทา ผมของเธอปล่อยยาวประบ่า มองดูแล้วดูสวยงาม เรียบร้อย สะอาดตา
ทำให้ดึงดูดสายตาทั้งของชายหนุ่มและหญิงสาวที่มาร่วมงาน
จำนวนครั้งที่เย่โม่เซินเข้าร่วมงานเลี้ยงแค่มือข้างเดียวก็นับได้ และระยะห่างในการเข้าร่วมงานแต่ละครั้งนั้นห่างกันค่อนข้างนาน นับตั้งแต่ที่เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทตระกูลเย่ก็หลายปีแล้ว เขาเข้าร่วมร่วมงานเลี้ยงน่าจะเพียง5-6ครั้งเท่านั้น
แต่คำเชิญที่เขาได้รับทุกครั้งจะเป็นเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ หรือไม่ก็เป็นงานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นเพราะงานวันเกิดของลูกสาว ส่วนใหญ่เขาจะปฏิเสธการเข้าร่วม
นานๆเข้า ในแวดวงชนชั้นสูงเย่โม่เซินก็เหมือนกับเทพที่เจอตัวได้ยาก
ชายคนนี้ลึกลับเกินกว่าจะหาอะไรมาเปรียบเทียบ แต่เขากลับจัดการเรื่องราวต่างๆเร็วราวกับพายุ หน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตร แถมยังมีหัวด้านการค้าอีก
แต่ เพราะว่าเขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสาวๆเลย เพราะงั้นก็เลยเริ่มมีข่าวลือว่าเขานกเขาไม่ขัน นานวันเข้า ทุกคนก็คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง
ตอนนี้ ต่อให้จะมีคนอยากจะมีสัมพันธ์ฉันท์เครือญาติกับเขาแค่ไหน พอได้ยินเรื่องเขานกเขาไม่ขันก็มักจะพิจารณาเรื่องคบหาแทนลูกสาว
เพราะฉะนั้นครั้งนี้เมื่อเห็นเย่โม่เซินควงสาวมาด้วย แถมยังเดินคู่กันเข้ามาภายใต้สายตาของคนมากมาย ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่หลายๆคนจะให้ความสนใจ
“ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆคุณชายเย่นั่นใครกัน? หน้าตาใช้ได้เลยนะ ลูกสาวของบริษัทไหนหรือเปล่า?”
“ไม่น่าจะใช่นะ ดูชุดที่เธอสวมก็ดูแพงใช้ได้อยู่ แต่ว่าอย่างอื่นก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษนี่ ผู้หญิงแบบนี้น่าจะเป็นแค่ผู้ช่วยของคุณชายเย่ไม่ก็ตำแหน่งอื่นมากกว่า”
“ฉันเคยได้ยินคนในบริษัทพวกเขาพูดว่า คุณชายเย่มีผู้ช่วยเพิ่มขึ้นมาคนนึง ครั้งก่อนแม่สาวผู้ช่วยคนนี้ก็เคยออกงานคู่กับเขามาแล้วครั้งนึง แต่ว่าครั้งก่อนเธอแต่งตัวธรรมดาๆ เพราะงั้นครั้งก่อนเลยไม่มีใครสนใจเธอ กับครั้งนี้ก็น่าจะเป็นคนๆเดียวกันนะ”
“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง แย่จริง…. ฉันก็นึกว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ข่าวลือเป็นเรื่องโกหกเสียอีก”
พวกผู้ชายหัวเราะกันยกใหญ่ ทุกคนมารวมตัวคุยกัน คนที่ไม่เข้ากลุ่มก็มารวมฟังด้วย
“ถ้าเป็นแค่ผู้ช่วย งั้นพวกเรา…. รออีกแป๊บเข้าไปหาเธอกันเถอะทั้งหน้าตาทั้งหุ่น ก็ดีใช้ได้ บางที…. เรื่องบนเตียงก็น่าจะไม่แพ้กัน?”
“ความคิดนี้ใช้ได้ แต่ว่าฉันเห็นเธอก่อน พวกนายห้ามแย่ง”
“ใครจะแย่งนายกัน พวกเราก็ต่อคิวหรือไม่ก็จัดเป็นกลุ่มๆ”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ”
เสิ่นเฉียวเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังโดนจับจ้องจากทุกทิศทางเธอก็รู้สึกประหม่าจนต้องหลุบตาลง มือที่กำลังจับที่ตัวจับรถเข็นของเย่โม่เซินก็เริ่มแน่นขึ้น ภาพตรงหน้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ
ดูเหมือนว่าอาการเก่าๆของเธอกำลังกลับมา
เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าปากกับคอของเธอแห้งไปหมด ตัวของเธอก็เริ่มโงนเงนไปมา
เย่โม่เซินรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆของเธอ เขาขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”
เสิ่นเฉียวส่ายหน้า “ไม่ ไม่เป็นไร”
แต่ว่าเสียงที่เปล่งออกมาของเธอสั่นๆ
เย่โม่เซินขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเก่า คิดถึงครั้งที่กำลังเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้า ตอนนั้นเธอต้องเผชิญหน้ากับสายตาสอดรู้และตำหนิของคนอื่น เธอไม่ทันได้โต้ตอบอะไรกลับไป เธอก็ตาปรือแล้วเป็นลมล้มลงไปเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะเขารับเธอเอาไว้ได้ทันเวลา เธอคงได้ลงไปนอนอยู่บนพื้น
เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าภาพด้านหน้าของเธอค่อยๆมืดลงทุกที แต่เธอก็ทำได้เพียงกัดริมฝีปากตัวเองแล้วอดทนเอาไว้
มือเธอได้รับสัมผัสอุ่นๆ เย่โม่เซินวางมือของเขาใกล้ๆกับมือของเธอ เสียงทุ้มถาม “ตื่นเต้นหรอ?”
เสียงนุ่มทุ้มในลำคอของเขาฟังแล้วทำให้รู้สึกเหมือนมีแรงมากขึ้น มือเล็กๆที่เย็นเฉียบของเธอเทียบกับมือใหญ่ของเขา มือของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับกองไฟกองใหญ่ มันทำให้เธอนั้นรู้สึกอุ่นขึ้นไปถึงหัวใจ
เสิ่นเฉียวที่อยู่ในอาการประหม่าเมื่อกี้ พอได้ยินคำพูดของเขาก็ได้แต่กระพริบตามองท้ายทอยของเจ้าของคำพูด
เหมือนกับเขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาเลยพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “มีฉันอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก”
ตึ้ง!
คำพูดเมื่อกี้ มันเหมือนกับเป็นเสียงเตือนของนาฬิกา เสียงตึ้งของมัน ดังลั่นเข้าไปในใจของเสิ่นเฉียว
เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวและเร็วขึ้น เย่โม่เซินที่อยู่ด้านหน้าก็ดูตัวโตขึ้น ความรู้สึกที่ถูกดูแลทำให้เธอไม่ได้กลัวเขาอย่างที่ผ่านมา เมื่อเงยหน้าอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเธอก็เปลี่ยนมาเป็นปกติ
เสิ่นเฉียวไม่เคยรู้ตัวว่าอาการของเธอก็สามารถรักษาให้หายได้ ตั้งแต่…..เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอก็กลัวสถานที่ที่มีคนรวมตัวเยอะๆ โดยเฉพาะเวลาที่มีคนมองมาทางเธอมากๆ
