บทที่100 ทายสิว่าเขาจะมาช่วยเธอไหม
แววตาของเย่โม่เซินเยือกเย็นยิ่งกว่าเก่า น้ำเสียงที่เขาพูดราวกับว่ามันรอดผ่านไรฟันออกมา
“แกกล้า!”
ลู่สุนฉางหัวเราะเหอะ “ยังไงเสียตอนนี้ฉันก็เป็นไอ้คนโดนตอนแล้ว นายคิดว่าตอนนี้ฉันมีอะไรที่ยังไม่กล้าทำอีกบ้าง? เย่โม่เซิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะให้เวลานายอีก3นาทีแต่ตอนนี้….. นายคิดว่าฉันยังกลัวอะไรอีกไหม?”
ตู๊ดๆๆ
พูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งไปทันที
เย่โม่เซินตัดสินใจไม่รอช้า “หาที่อยู่ของเบอร์โทรนี้มาเดี๋ยวนี้ แล้วรีบไปที่นั่นด่วนที่สุด แล้วก็ให้คนเตรียมการรักษาเอาไว้ด้วย”
“ครับ!”
เซียวซู่ไม่กล้าชักช้า เขารีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งการทันที แถมยังรีบเข็นเย่โม่เซินออกจากงานเลี้ยง
ฝั่งลู่สุนฉาง เมื่อวางโทรศัพท์แล้ว เขาก็หันมามองผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนเตียง เธอยังคงอยู่ในสภาพไม่ได้สติ ข้างๆมีถ้วยยาถ้วยใหญ่วางอยู่
สายตาของลู่สุนฉางเหมือนคนที่ตกอยู่ภายใต้อาการหลอนยาเสพติด “กรอกยาให้เธอกินเดี๋ยวนี้!”
“ครับ! คุณชาย”
พวกลูกน้องเมื่อได้รับคำสั่ง ก็ช่วยกันเปิดปากของเสิ่นเฉียวแล้วจับยากรอกลงไป
เสิ่นเฉียวฟื้นเพราะสำลัก เธอจับคอของตัวเองไว้และไอออกมาอย่างแรง ตอนที่ได้สติถึงได้รู้ว่าพวกเขากำลังเอายากรอกปากเธออยู่ เธอจึงใช้มือปัดให้ถ้วยยานั่นคว่ำลง
แต่ว่าตอนนี้เธอกินยาไปตั้งครึ่งถ้วยใหญ่แล้ว
ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยยิ้มร้ายของลู่สุนฉางกำลังมองมาที่เธอ
เสิ่นเฉียวเอามือปิดปากตัวเองและถอยไปมุมๆหนึ่ง ดวงตาคู่สวยกำลังมองเขา
“ผู้ช่วยของเย่โม่เซิน เห้อ~ ตอนแรกฉันก็ว่าตั้งใจจะเล่นกับเธอหน่อย แต่เธอดันไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเสียนี่ งั้นก็รอให้เธอรู้สึกต้องการจนเหมือนโดนไฟเผาจนตายแทนแล้วกันนะ”
ฟังจบ เสิ่นเฉียวตาโต “แก เมื่อกี้แกให้ฉันกิน…”
“เธอลองเดาดูสิว่าเย่โม่เซินจะมาช่วยเธอไหม?”
เสิ่นเฉียวหน้าซีด เธอก้มหน้าล้วงคอตัวเองอย่างแรง ต้องการให้ตัวเองอ้วกยาที่กินเข้าไปเมื่อกี้ออกมา
“ไม่มีประโยชน์หรอก” ลู่สุนฉางยิ้มๆ รอยยิ้มนั้นไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าที่กำลังแยกเขี้ยวข่มขู่เหยื่อ “อีก10นาทียาก็จะออกฤทธิ์ แล้วยาตัวนี้ก็เป็นตัวที่แรงที่สุด ต่อให้เย่โม่เซินมาถึง… เขาก็เป็นแค่คนพิการที่นกเขาไม่ขัน คงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้?”
พวกลูกน้องเมื่อได้ยินก็พากันหัวเราะอย่างไร้มารยาท พวกมันเอามือมาถูๆกัน “คุณชายลู่ คุณชายเย่ไร้น้ำยาจนช่วยเธอไม่ได้ ถึงตอนนั้นให้พวกเรา….”
ลู่สุนฉางส่งเสียงหึขึ้นมา กลอกตามองไปรอบๆ “ล็อกตายประตูกับหน้าต่าง แล้วจุดเทียนซะ รอให้เย่โม่เซินมันเดินมาติดกับก่อนเถอะ”
“เย่โม่เซินมันไร้น้ำยา ยังจะทำให้คนอื่นเป็นเหมือนมันอีก ฉันจะให้มันลิ้มรสความอยากจนบ้าคลั่งแต่ว่าระบายออกมาไม่ได้ดู”
เสิ่นเฉียวเห็นพวกมันจุดเทียนทุกเล่มในห้อง เมื่อเอามาโยงเข้ากับเรื่องที่ลู่สุนฉางพูดเมื่อกี้ เธอก็เดาออกโดยทันทีว่ามันคืออะไร สีหน้าเธอเปลี่ยนไป เธอพยายามลุกขึ้น แต่ว่าเธอไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย ทั้งแขนและขาอ่อนแรงนุ่มนิ่มเหมือนนุ่น
“แก ไอ้สาระเลว…”
จุดเทียนเสร็จลู่สุนฉางก็พาคนของตัวเองออกไปทันที เสร็จแล้วเขาก็ปิดล็อกประตูห้อง
ห้องทั้งห้องเงียบลง มีเพียงเสิ่นเฉียวที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เธอลองขยับนิ้ว พยายามจะดันตัวเองขึ้น
ในที่สุดเธอก็ดันจนตัวเองนั่งได้ แต่เพราะไม่ระวังเลยกลิ้งตกลงจากเตียง เธอลงไปนั่งทิ้งตัวอยู่บนพื้นเย็นๆ
เจ็บจัง…..
เสิ่นเฉียวเจ็บจนหน้ายู่
ลู่สุนฉาง!ไอ้คนสาระเลวจนหาความดีไม่ได้ เขารู้ดีว่าเย่โม่เซินไม่สามารถทำเรื่องนั้นได้… เขายังจะเอายานั่นให้เธอกิน แถมยังจุดเทียนยาสลบไปทั่วห้อง ถ้าเย่โม่เซินเข้ามาในห้องนี้ คงเป็นแบบเธอแน่
แต่ว่า…. ตอนนี้เธอขยับไม่ได้เลย เรี่ยวแรงตอนนี้มันไม่มีเหลือเลยสักนิด
หนังตาก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ปากของเสิ่นเฉียวโดนตัวเองกัดจนห้อเลือด สุดท้ายเธอกระพริบได้แค่สองครั้งแล้วก็สลบไป
“คุณชายเย่ หาเจอแล้วครับ”
“เธออยู่ไหน?”
“อยู่ที่lโรงแรมลี่หาวครับ”
“เร็วขึ้นอีก”
ไม่นาน เย่โม่เซินรอให้คนไปถึงจุดหมาย รถเพิ่งหยุดลง เซียวซู่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ระบุจุดหมายได้อย่างชัดเจนแล้วครับ คุณชายเย่ ให้พวกเราขึ้นไปตอนนี้เลยไหมครับ?”
“อืม”
“แต่ว่า…..” เซียวซู่หยุดเล็กน้อย “ผมคิดว่าทางที่ดีคุณชายเย่อย่าขึ้นไปเสี่ยงเองจะดีกว่า ปล่อยให้คนของเราขึ้นไปช่วยผู้ช่วยเสิ่นลงมาแทน”
เย่โม่เซินกดคิ้วต่ำลง เขากำลังจะขยับปาก เสียงโทรศัพท์ก็ดังแทรกขึ้นมา
เป็นลู่สุนฉางที่โทรมา เย่โม่เซินกดรับโทรศัพท์อย่างใจเย็น
“ดูแล้วคุณชายเย่จะให้ความสำคัญกับผู้ช่วยคนนี้จริงๆสินะ”
เมื่อได้ยิน เซียวซู่ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน เขาหันมองรอบทิศ
เย่โม่เซินไม่แสดงอาการอะไร ไม่ตอบคำถามของลู่สุนฉาง
ลู่สุนฉางหัวเราะแล้วพูดต่อ “ผู้ช่วยของนายโดนกรอกยาปลุกเซ็กส์ชนิดรุนแรง ถ้าคุณชายเย่ไม่ไปช่วยเธอด้วยตัวเองแล้วล่ะก็ ลูกน้องนายที่ไปช่วยเธอก็คงเห็นหมดทุกอย่างหรือไม่ก็เธออาจจะทนพิษของยาไม่ไหวดึงลูกน้องนายไปนอนด้วย แน่นอนว่าฉันอยากจะเตือนนายเอาไว้สักหน่อย ยาที่ฉันให้เธอมันมากกว่าปกติถึงสามเท่า ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมงเธอยังไม่ได้รับการปลอดปล่อย ทวารทั้งเจ็ดของเธอก็คงจะเลือดออกจนตาย เป็นผู้ช่วยที่น่าสงสารจริงๆ”
เซียวซู่กัดฟันกำหมัดแน่น “ลู่สุนฉางแกมันไอ้คนเลวไร้สำนึกจนหาความดีไม่ได้!”
เย่โม่เซิน ฉันดีใจมากที่จะได้เห็นแกอยากจนจะบ้า แต่กลับปลดปล่อยออกมาไม่ได้ ฉันจะรอดู”
พูดจบลู่สุนฉางก็วางสายอีกครั้ง
“นี่เป็นแผนที่ลู่สุนฉางล่อให้คุณชายเย่ไปติดกับ คุณชายเย่ คุณห้ามหลงกลมันเด็ดขาดนะครับ”
เย่โม่เซินมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสงบ “พาฉันขึ้นไป”
“คุณชายเย่!”
“ทำไม? เย่โม่เซินจำเป็นต้องให้คนอื่นช่วยแม้แต่เรื่องผู้หญิงของตัวเองงั้นหรอ?”
“แต่ว่า!”
“นายรีบโทรแจ้งโรงพยาบาล อีกกลุ่มรีบหาพิกัดของลู่สุนฉางให้เจอ จับมันมาให้ได้”
ใต้ความอ่อนใจ เซียวซู่ทำได้แต่ทำตามคำสั่ง เขาพาเย่โม่เซินเข้าไป แล้วหันไปสั่งคนที่เหลือ “พวกนายได้นายที่คุณเย่สั่งหรือยัง? รีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!”
“ครับ”
หลังจากแบ่งงานเสร็จเรียบร้อย เซียวซู่ก็พาเย่โมเซินกับลูกน้องอีกไม่กี่คนขึ้นไปด้านบน
เมื่อถึงห้อง เซียวซู่ถีบประตูห้องให้เปิดออกโดยทันที ยังไม่ทันจะมองสภาพในห้องให้ชัดเจน เย่โม่เซินก็สั่งเสียงเย็น “หลับตา!”
เซียวซู่รีบกลับหลังหัน เขาทำหน้าดุใส่ลูกน้องที่เหลือ “ให้ทุกคนรออยู่ด้านนอก ห้ามเข้าไปเด็ดขาด”
เย่โม่เซินไถล้อรถเข็นเข้าไปในห้องเพียงคนเดียว เซียวซู่ตกใจจนห้ามเขาเอาไว้ “คุณชายเย่!”
เย่โม่เซินได้กลิ่นหอมที่กำลังลอยอยู่ในอากาศ เขาขมวดคิ้ว “ให้ทุกคนเอามือปิดปากกับจมูกเอาไว้ ในห้องมีเทียนยาสลบ”
เซียวซู่พยักหน้า แจกหน้ากากให้คนอื่นสวมไว้ แล้วก็ให้เย่โม่เซินสวมเอาไว้เช่นกัน ถึงปล่อยให้เย่โม่เซินเข้าในห้องได้คนเดียว
เสิ่นเฉียวรู้สึกตัวเองร้อนจนแทบจะระเบิดเธอนอนอยู่บนพื้น เสื้อผ้าของเธออยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อย เธอที่ไร้เรี่ยวแรง สุดท้ายก็ทนต่อฤทธิ์ยาไม่ไหว เธอถอดเสื้อผ้าตัวนอกของตัวเองออกหมดเหลือก็ไว้แค่เพียงชุดชั้นในติดตัวเท่านั้น ไอเย็นจากพื้นไหลเข้าตัวเธอ ทำให้เธอรู้สึกสบายตัวขึ้น
แต่ว่ามันไม่สามารถช่วยเธอได้ตรงจุด
สติของเธอพร่าเลือน ความรู้สึกที่แปลกประหลาดในท้องตีขึ้นมาจนเธอรู้สึกอาย!
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนึงเธอจะโดนคนอื่นวางยา แถมร่างกายของเธอไม่สามารถต่อสู้กับมันได้เลยแม้แต่น้อย สัญชาตญาณภายใน ก็โดนยาพวกนี้ปลุกขึ้นมาได้ง่ายๆ
บีบรัด ทรมาน เจ็บปวด สิ้นหวัง….. ความรู้สึกต่างๆกำลังพุ่งเข้ามาหาเสิ่นเฉียว
