เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 157 โลกของคนสองคน

“เขาบอกว่าพี่กับพี่เขยอันหนานก็แค่เล่นๆกัน ไม่ได้จะแต่งงานจริงๆ บอกว่าผมมีพี่เขยแค่คนเดียวชื่อหนานกงเฉิน”
“เธอ … ” จูฮุ่ยรู้สึกกังวล”ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าพูดแบบนี้กับหนานกงเฉิน อย่าพูดถึงหลินอันหนานต่อหน้าหนานกงเฉิน นี่จะฆ่าตัวเองกับพี่สาวหรือไง?”
“ อะไรกัน พี่เขยไม่เห็นเป็นคนใจแคบอย่างที่แม่พูดเลยนี่ครับ”
“เธอแค่ไม่เคยเห็นตอนที่พี่เขยโกรธเท่านั้นแหละ เขา … ”
“พอแล้วค่ะ แม่ … ” ไป๋มู่ชิงขัดคำพูดที่วิตกกังวลของแม่ด้วยรอยยิ้มและตบเบาๆที่หลังมือ “แม่อย่าโทษเสี่ยวอี้เลย เสี่ยวอี้ยังเด็กไม่เข้าใจอะไร อีกอย่างเสี่ยวอี้เองก็พูดถูก คุณชายเฉินไม่ได้น่ากลัวอย่างที่แม่คิดหรอกค่ะ”
“ เขาบีบบังคับให้ตระกูลไป๋จนมุมแบบนั้น ยังไม่น่ากลัวอีกเหรอ?”
“ นั่นเป็นเพราะตระกูลไป๋ทำให้เขาขุ่นเคืองก่อน” อันที่จริงไป๋มู่ชิงค่อนข้างแปลกใจที่หนานกงเฉินไม่โกรธ เธอสามารถจินตนาการได้ว่าการแสดงออกของเสี่ยวอี้จะเป็นอย่างไรเมื่อเขาถามเขาด้วยคำเช่นนั้น
เสี่่ยวอี้ยังเด็ก ดังนั้นเขาจึงไม่เป็นอย่างที่เขาเคยเป็นงั้นเหรอ?
“พูดถึงเรื่องนี้ ฉันรู้สึกแปลกใจมากเลย อยู่ๆหนานกงเฉินก็ให้อภัยฉันอย่างง่ายดายแบบนี้” เธอหันไปหาจูฮุ่ย “แม่ แม่เคยพูดอะไรกับเราหรือเปล่า เรื่อง… เกี่ยวกับฉันและไป๋ยิ่งอัน ”
“แน่นอนว่าฉันพูด” จูฮุ่ยพูดด้วยความกลัว”ตอนที่เขาจับฉันกับเสี่ยวอี้ไปจากโรงพยาบาล ฉันตกใจแทบแย่ ฉันกลัวว่าเขาจะทำกับฉันเหมือนกับที่ทำกับตระกูลไป๋ ฉันยังคุกเข่าขอร้องให้ปล่อยเธอสองพี่น้องไป ในตอนนั้นเขาไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งได้พบเขาครั้งที่สอง เขาใจเย็นลงและบอกกับฉันว่าให้โอกาสฉันได้อธิบาย จากนั้นฉันจึงบอกเขาไปหมดทุกอย่าง ”
จูฮุ่ยสูดหายใจ“ ตอนนั้นเขาไม่พูดอะไรสักคำ และก็ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่ วันนี้เป็นวันที่สามที่ฉันเจอเขา เขาบอกว่าจะพาฉันกับเสี่ยวอี้ไปเจอเธอ ฉันยังคิดว่า…. ”
เธอดึงกระดาษทิชชู่เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “มู่ชิง บอกฉันทีว่าฉันไม่ได้ฝันไป บอกฉันทีว่านี่ไม่ใช่หนึ่งในแผนการแก้แค้นของเขา … ”
“แม่ นี่ไม่ใช่ความฝัน” ไป๋มู่ชิงเดินไปรอบ ๆ และกอดไหล่แม่ของเธอ “เพราะฉันไม่ดีเอง ทำให้แม่กับเสี่ยวอี้ต้องเจ้บช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ว่าวางใจเถอะนะคะ หนานกงเฉินยกโทษให้ฉันแล้วจริงๆ ไม่ใช่แผนการแก้แค้นอะไรหรอกค่ะ ”
ไป๋มู่ชิงต้องยอมรับว่าเมื่อเธอได้ยินจูฮุ่ยพูดแบบนี้ เธอเองก็มีความคิดนี้อยู่ในใจเล็กน้อย เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่านี่จะเป็นแผนการเสแสร้งของหนานกงเฉิน เป็นเพราะเธอเชื่อใจเขามากเกินไปหรือเปล่านะ?
ไม่ หนานกงเฉินจะต้องไม่ทำแบบนี้ และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้ด้วย
หากเขาต้องการที่จะแก้แค้นเธอ ก็ขังเธอไว้ในคฤหาสน์ ปล่อยให้เสี่ยวอี้ตายไปก็ได้นี่? ทำไมจะต้องลงทุนลงแรงทำถึงขนาดนี้
“ แม่ หนานกงเฉินก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนแยกแยะไม่เป็นนะคะ อย่าทำให้ตัวเองตกใจไปเลยค่ะ?”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิคะ” ไป๋มู่ชิงยิ้มและหยิบสร้อยเพชรรอบคอของเธอขึ้นมา “ดูสิ นี่เป็นของขวัญที่เขาให้ฉันเมื่อเช้านี้ ดูออกเลยว่าเขาใส่ใจเป็นอย่างมาก และอาการป่วยของเสี่ยวอี้ก็ดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ ยังให้ห้องพักฟื้นที่ใหญ่ขนาดนี้อีก”
“ ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดสินะ” จูฮุ่ยพูดกับตัวเอง
ไป๋มู่ชิงคุยกับแม่ของเธอนานกว่าหนึ่งชั่วโมงและเล่นกับเสี่ยวอี้สักพักก็ได้เวลาเข้านอน
เสี่ยวอี้พูดกับไป๋มู่ชิงว่า”พี่ ผมไม่ได้นอนกับพี่นานแล้ว คืนนี้ผมอยากนอนกับพี่”
ไป๋มูชิงลูบศีรษะเขาอย่างแผ่วเบา”ได้สิ”
“อะแฮ่ม … ” เสียงไอเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านบนของบันได หนานกงเฉินกล่าวขณะเดินลงไปชั้นล่าง”เสี่ยวอี้ ต่อไปนี้พี่สาวจะต้องนอนกับพี่เขยเท่านั้น นี่เป็นกฎ”
“ทำไมล่ะ ก็ผมอยากนอนกับพี่จริงๆนี่นา”
“ฉันอยากมากกว่าเธอซะอีก” หนานกงเฉินคว้าแขนของเขาและสั่งด้วยท่าทีขึงขัง “ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง ต่อไปจะไม่ให้เจอพี่สาวอีกเลยนะ”
ไป๋มู่ชิงทนดูไม่ได้จึงพูดว่า “เฉิน คุณอย่าเป็นแบบนี้สิ แค่คืนเดียวเอง”
“คืนเดียวก็ไม่ได้ นี่เป็นกติกา” หนานกงเฉินยังคงกระซิบด้วยน้ำเสียงสั่งการ “รีบไปนอนเถอะ”
“เสี่ยวอี้ เชื่อฟังพี่เขยเถอะ” จูฮุ่ยก้าวไปข้างหน้าและพาลูกชายของเธอไปที่ด้านข้างของเขาและพูดกับทั้งสองว่า “ฉันจะพาเสี่ยวอี้กลับไปนอน พวกเธอก็รีบๆนอนล่ะ”
“ ราตรีสวัสดิ์ค่ะแม่ ราตรีสวัสดิ์นะเสี่ยวอี้”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่ พี่เขย” เซียวอี้พึมพำและเขย่าแขนทั้งสองแล้วเดินตามจูฮุยกลับไปที่ห้อง
ทันทีที่ทั้งสองจากไป ไป๋มู่ชิงใช้นิ้วตีไปที่อกของหนานกงเฉินและท้วงด้วยเสียงต่ำ“ ดุกับเสี่ยวอี้ขนาดนี้เลยเหรอ ! ”
หนานกงเฉินไม่เห็นด้วยและจับมือเล็ก ๆ ของเธอ”ฉันแค่บอกว่านี่เป็นกติกา ใครก็ตามที่กล้าแย่งภรรยาของฉันไปจากฉัน ฉันไม่สุภาพกับใครเลย”
ไป่มู่ชิงกลอกตาของเธออย่างเงียบ ๆ “เสี่ยวอี้เป็นน้องชายแท้ๆของฉันนะ แล้วเขาก็ยังเด็กอยู่เลย”
“น้องสาวแท้ๆก็ไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงน้องชายแท้ๆหรอก ใครให้ฉันมีภรรยาคนเดียวแบบนี้ล่ะ “หนานกงเฉินกอดเอวของเธอแล้วอุ้มเธอขึ้น ไป๋มู่ชิงร้องเสียงหลงพลางโอบรอบคอเขา
“คุณปล่อยฉันลงนะ เดี๋ยวแม่กับเสี่ยวอี้จะมาเห็นเข้า … ”
“เห็นแล้วไง พวกเราแต่งงานอย่างถูกกฎหมายนะ” หนานกงเฉินกอดร่างของเธอแน่นและก้าวขึ้นไปชั้นบน
ไป๋มู่ชิงต้องปิดปากและปล่อยให้เขาพาตัวเองไปที่ห้องนอนที่ชั้นสอง
“ฉันยังมีของขวัญวันเกิดที่ยังไม่ได้ให้เธอ” หลังจากวางเธอลงบนเตียง หนานกงเฉิน ก็มองลงมาที่เธอด้วยความจริงจัง
ไป๋มู่ชิงยิ้มให้เขา “วันนี้คุณให้ของขวัญกับฉันมากมายแล้ว และยังเป็นสิ่งที่ลืมไม่ได้ไปชั่วชีวิต”
“ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เธอจะไม่มีวันลืม”
“มันคืออะไร” ไป๋มู่ชิงอยากรู้อยากเห็น สงสัยว่าเขาจะทำให้ตัวเองประหลาดใจอะไร?
หนานกงเฉินยกนิ้วขึ้นและชี้ไปที่ตัวเอง ใบหน้าของไป๋มู่ชิงร้อนผ่าวขึ้นแต่เสแสร้งทำเป็นงง”อะไร?”
“ฉันจะให้ตัวเองกับเธอถ้าโชคดีอาจจะมีของขวัญเล็กๆติดไปด้วยอีกชิ้น เอาไหม” หนานกงเฉินยกมือขึ้นและกดการ์ดที่ด้านหลังศีรษะของเธอจากนั้นใส่การ์ดได้อย่างอิสระและโยนมันลงบนโต๊ะข้างเตียงพลางก้มหัวลงแล้วจูบที่ริมฝีปากอีกครั้งพร้อมกับยิ้ม
ไป๋มู่ชิงหัวเราะเบา ๆ และจับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาด้วยมือของเธอ “ไม่เอาดีกว่ามั้งคะ ฉันยังต้องเก็บแรงไว้ดูดอกลาเวนเดอร์พรุ่งนี้”
ผมของเธอหลุดร่วงติดกิ๊บกระจัดกระจายบนหมอนเหมือนเมฆและน้ำไหล
“เธอปฏิเสธของขวัญวันเกิดที่ฉันให้งั้นเหรอ ไหนเธอบอกว่าไม่ว่าฉันจะให้อะไรเธอก็ดีใจหมดไง” หนานกงเฉินใช้มือลูบไปที่คางของเธอ “หรือว่าเธอโกหกฉันอีกแล้ว?”
“ ไม่ใช่นะคะ”
“ งั้นก็รับของขวัญจากฉันไปอย่างเชื่อฟัง” หนานกงเฉินพูดจบ ไป๋มู่ชิงยิ้มและตะโกนขณะที่บิดตัวเพื่อประท้วง “มีแบบนี้ที่ไหนกัน บังคับให้คนรับของขวัญ ระวังนะว่าฉันจะไปเปิดโปงความชั่วร้ายของคุณที่บริษัท”
“เอาสิ ต้องถ่ายรูปแนบไปด้วยไหม”
หนานกงเฉินยิ้มอย่างมีเลศนัย “ยังบอกไม่เอาอีกนะ ยัยผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“ตกลงว่าว่าต้องการหรือไม่ต้องการ” หนานกงเฉินจงใจแกล้ง
ไป๋มู่ชิงอ้าปากค้างเบา ๆ ยกมือขึ้นปิดหน้า “ฉันต้องการ … ”
หลังจากนั้นเธอก็ไม่กล้ามองไปที่หนานกงเฉินท่กำลังยิ้มเยาะ ในขณะเดียวกันเธอแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง ที่แท้ก็กลายเป็นผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจจริงๆสินะ !
แน่นอนว่าหนานกงเฉินมอบของขวัญวันเกิดให้เธออย่างร้อนแรง ซึ่งทำให้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า
หนานกงเฉินกอดร่างของเธอที่มีเหงื่อและมองไปที่สีชมพูที่น่าดึงดูดบนร่างกายของเธอเขายกมุมริมฝีปากของเธอด้วยความพึงพอใจและกระซิบข้างหูของเธอ “พอใจไหม?”
“พอใจมากค่ะ” ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเธอพลางจ้องมองเขา “ฉันไม่มีแรงแต่งตัว คุณช่วยฉันด้วย”
หนานกงเฉินก้มศีรษะลงและชำเลืองมองร่างที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้านวมแล้วยิ้มเบา ๆ “ไม่จำเป็นต้องใส่หรอก ฉันชอบนอนกอดเธอแบบนี้แหละ”
“ใส่ไว้ดีกว่า ฉันไม่ชินกับการนอนเปลือยกาย” ไป๋มู่ชิงพูด
แม้ว่าเธอจะชอบกอดเขานอนแบบนี้ แต่เธอก็ทำไม่ได้ ถ้าหากหนานกงเฉินอาการป่วยกำเริบในตอนกลางคืน เวลานั้นเธอจะต้องดูแลเขาในขณะเดียวกันก็ต้องรีบใส่เสื้อผ้า จะมีผลกระทบต่อการดูแลเขา
“ก็ได้ งั้นใส่เท่านี้พอ” หนานกงเฉินหันไปรอบ ๆ และหยิบชุดนอนที่เขาโยนไว้ใต้เตียง มือหนึ่งจับเธอไว้อีกมือสวมเดรสชุดนอนให้กับเธอ และผูกผ้าคาดเอวให้เรียบร้อย
ร่างที่สมบูรณ์แบบถูกห่อด้วยชุดนอนผ้าไหมเท่านั้น หนานกงเฉินมองไปที่เธอภายใต้ตัวเธอและลำคอของเธอก็เริ่มร้อนขึ้นอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว และท่าทางที่ดูง่วงเหงาของเธอมันช่างดึงดูดใจสุด ๆ
เมื่อเห็นว่าเธอง่วงมากเขาจึงต้องกลั้นความต้องการที่พุ่งพล่านภายในร่างกายของเขาและเอื้อมมือไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
ไป๋มู่ชิงขยับแขนและพูดด้วยความงุนงง “หนานกงเฉิน ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ”
“มีอะไรจะบอกงั้นเหรอ?”
“ เมื่อครู่แม่ถามฉันว่าถ้าจู่ๆคุณก็ปฏิบัติกับฉันอย่างดีขนาดนี้ มันจะมีเหตุจูงใจแอบแฝงหรือเปล่า คุณโกหกฉันเพื่อล้างแค้นหรือเปล่า ……หลังจากตื่นมาจะไม่เหลืออะไรเลยหรือเปล่า? “เธอลืมตาขึ้นอย่างโกรธ ๆ พยายามที่จะดูการแสดงออกบนใบหน้าของเขา
หนานกงเฉินยิ้มและส่ายหัวและบิดจมูกด้วยมือของเขา “งั้นลองดูสิว่าพรุ่งนี้ตื่นมาจะไม่มีอะไรเหลือเลยหรือเปล่า”
“ ถ้าแม่เดาถูก จะทำยังไง?”
“นั่นสินะ เธอจะทำยังไง ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”
“ฉันจะ … กระโดดลงจากตึก”
“ทำไม?”
“ เพราะฉันไม่อยากสูญเสียคุณไป”
“จริงเหรอ?”
“ คุณไม่ได้กำลังหลอกฉันจริงๆใช่ไหม?” ไป๋มู่ชิงมองไปที่การแสดงออกที่สงบบนใบหน้าของเขาและผละออกจากอ้อมแขนของเขาพลางพูดอย่างร้อนใจ“ หนานกงเฉิน ฉันขอเตือนคุณนะ ถ้าคุณกล้าหลอกฉัน ฉันจะฆ่าคุณทิ้งซะก่อนจะกระโดดตึก!”
“ฉันกลัวจังเลย” หนานกงเฉินแสดงท่าทีกลัวเธอ
ไป๋มู่ชิงกังวล”ฉันจริงจัง”
เมื่อเห็นดวงตาสีแดงของเธออย่างกังวลในที่สุดหนานกงเฉินก็หยุดแกล้งเธอ ดึงกลับเข้ามาในอ้อมแขนพลางจูบผมของเธอและยิ้ม “เธอจิตนาการล้ำเลิศขนาดนี้ ทำไมไม่ไปเขียนนิยายล่ะ?”
ไป๋มู่ชิงพลิกตัวและนอนทับเขา “คุณหมายความว่า … ฉันคิดมากเกินไปหรือคุณไม่ได้ทำอย่างนั้น?”
“ที่รัก ในใจของเธอ ฉันดูน่ากลัว ดูเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ” หนานกงเฉินจูบเธออีกครั้ง”ไม่ต้องกังวล พรุ่งนี้เธอตื่นมาจะได้เจอกับทุ่งลาเวนเดอร์ที่เธอชอบ ไม่มีเรื่องอะไรที่หักมุมหรอก”
“จริงๆเหรอ?”
“อืม”
“ขอบคุณนะคะ สามี” ไป๋มู่ชิงก้มหัวลงและจูบริมฝีปากของเขา หนานกงเฉินเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เธอ: “ฉันสัญญาซาบซึ้งขนาดนั้นแล้ว เธอก็ต้องสัญญาอะไรบางอย่างกับฉันบ้างหรือเปล่า?”
“คุณต้องการให้ฉันสัญญาอะไร?”
“ เธอคิดว่าไงล่ะ”
“ฉัน … ” ไป๋มู่ชิงคิดสักพักแล้วยกนิ้วขึ้น “ฉันจะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต และดูแลคุณไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตฉันจะไม่มีวันจากคุณไป ฉันจะมีลูกที่แข็งแรงให้กับคุณ แล้วก็เลี้ยงดูพวกเขา ถ้าคุณให้ฉันไปทิศตะวันตก ฉันจะไม่ไปทิศตะวันออก ถ้าคุณจะให้ฉันยอมสละชีวิต ฉันจะไม่มีวันปฏิเสธ ”
เธอจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้ม“ แค่นี้พอไหมคะ”
“พอแล้ว” หนานกงเฉินพยักหน้า ดันตัวเธอลงจากตัวของเขา “ฉันจำไว้หมดแล้วนะ”
“ฉันก็จำได้เหมือนกัน” ไป๋มู่ชิงยิ้มและพูดว่า “แต่หลักฐานคือคืนนี้คุณต้องปล่อยให้ฉันนอนหลับสบาย” หลังจากพูดเสร็จเธอก็คว้ามือของเขาที่สอดเข้าไปในกระโปรงของเธอออกมา และนอนลงพลางหลับตา
หนานกงเฉินยิ้มและกอดเธอไว้แน่นและหลับตาลง
เช้าวันรุ่งขึ้น หนานกงเฉินและไป๋มู่ชิงออกเดินทางไปยังโพรวองซ์ ดินแดนแห่งลาเวนเดอร์
ตั้งแต่เริ่มรับประทานอาหารเช้าเสี่ยวอี้พึมพำว่าเขาอยากไปชมทุ่งดอกไม้กับพวกเขาทำเอาไป๋มู่ชิงรูสึกหนักใจ
เธอจับแขนของหนานกงเฉินและพูดว่า “ทำไมคุณไม่พาเสี่ยวอี้ไปด้วยล่ะ ยังไงก็ไปชมวิวทิวทัศน์ ไม่ได้ออกกำลังกายหนักอะไรเลย”
ท่าทีของหนานกงเฉินแน่วแน่เหมือนเดิมและกล่าวว่า “ไม่ได้ ถ้าเสี่ยวอี้อยากไปก็รอให้เขาหายป่วยก่อนแล้วค่อยไปกับพวกเขา วันนี้เธอ …เป็นของฉันเท่านั้น ” หนานกงเฉินชี้ไปที่ตัวเองอย่างมีอำนาจเหนือกว่า
หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็หันไปหาเสี่ยวอี้จับไหล่ของเขาด้วยมือทั้งสองข้างและพูดอย่างจริงจัง “เสี่ยวอี้ เธอรู้ไหมว่าโลกของคนสองคนคืออะไร?”
“ ผมไม่รู้” เสี่ยวอี้ส่ายหัว
“โลกสองคนคือที่ที่คนสองคนที่รักกัน อยู่ด้วยกันตามลำพัง ตัวอย่างเช่นฉันกับพี่ของเธอ ถ้าเราสองคนไม่อยู่ในโลกของคนสองคนล่ะก็ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก”
“ผลที่ตามมาคืออะไรครับ”
“ ตัวอย่างเช่น … พี่สาวของเธอและฉันจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี จะหย่าร้าง คือเราจะแยกทางกัน”
“ เหมือนกับพี่สาวและพี่เขยอันหนานเหรอ?” เสี่ยวอี้ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
หนานกงเฉินหยุดนิ่ง ไป๋มู่ชิงหันกลับมาพร้อมกับยิ้มและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
จูฮุ่ยกำลังรีบเธอรีบดึงเสี่ยวอี้ออกไปจากหนานกงเฉิน และกล่าวขอโทษ”คุณชายเฉินอย่าโกรธเสี่ยวอี้เลยนะคะ เขาไม่ได้มีเจตนาทำให้คุณขุ่นเคือง อย่าโกรธเลยนะคะ”
“แม่ … ” ไป๋มู่ชิงกลอกตาอย่างเงียบ ๆ เธอบอกไปแล้วเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องกลัวหนานกงเฉินขนาดนั้น ไม่ต้องอ่อนน้อมถ่อมตัวต่อหน้าเขาขนาดนั้น
หนานกงเฉินยืนขึ้นจากพื้นไม่ได้หันกลับมาและจากไป แต่พยักหน้าให้เสี่ยวอี้ “ใช่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไม่ได้เจอพี่เขยอีกต่อไปเหรอ?” เสี่ยวอี้ไม่มีท่าทีเกรงกลัวหนานกงเฉินแม้แต่น้อย
“ใช่ ดังนั้นเธอต้องเข้าใจนะ”
เสี่ยวอี้คิดอยู่พักหนึ่งจึงพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่ไป”
“ดีจริงๆ” หนานกงเฉินใช้มือแตะที่ศีรษะด้านบนของเขาหันมาจับไหล่ของไป๋มู่ชิงแล้วเดินไปที่ประตู
หลังจากขึ้นรถไป๋มู่ชิงมองเขา จากนั้นใช้แขนกระทุ้งเขาไปหนึ่งที “เฮ้ คุณโกรธอยู่เหรอ?”
หนานกงเฉินส่ายหัวและยักไหล่อย่างไม่แยแส”ทำไมฉันต้องโกรธ ตอนนี้เธอเป็นของฉัน”
“ เป็นเรื่องยากที่คุณจะยังมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในเรื่องความชอบธรรม” ไป๋มู่ชิงโอบแขนของเขาพิงใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอบนไหล่ของเขา และเอ่ยขึ้น“ ไม่น่าแปลกใจที่ฉันชอบคุณมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่แท้คุณก็เริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆแบบนี้นี่เอง”
หนานกงเฉินเอาแขนของเธอออกจากอ้อมแขนของเธอจ้องมองเธอและพูดเตือนว่า “ฉันให้เวลาเธออีกหนึ่งเดิน ถ้าฉันยังได้ยินชื่ออันหนานออกจากปากเธอหรือเสี่ยวอี้อีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ ”
ไป๋มู่ชิงหดตัวลงโดยคิดว่าเขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ที่แท้ก็ …
เธอกลั้นยิ้มและถามอย่างแจ่มแจ้ง: “คุณจะไม่เกรงใจฉันยังไงคะ?”
“เธอรู้อยู่แก่ใจ” หนานกงเฉินยิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย ใบหน้าของไป๋มู่ชิงเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันทีจากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นและตบเบาๆ “วันทั้งวันก็คิดถึงแต่เรื่องนี้ ไม่มีสไตล์ของบอสหน่อยเหรอคะ? ”
“ฉันกำลังพูดถึงการหักโบนัสของเธอ”หนานกงเฉินจงใจมองไปที่เธอ “ใครคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งวัน?”
ถ้าเป็นเช่นนั้นใบหน้าของไป่มู่ชิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
แม้ว่าฤดูกาลจะผ่านไปแล้วและไม่ใช่ฤดูลาเวนเดอร์ที่สวยงามที่สุดอีกต่อไป แต่ไป๋มู่ชิงก็ยังรู้สึกตื่นเต้นมาก
ตอนที่เธอยังเป็นเด็กเธอฝันว่าวันหนึ่งเธอและคนที่รักจะอ้าแขนหลับตาและหายใจเข้าลึกๆ ในคฤหาสน์ที่สวยงามและโรแมนติกแห่งนี้
หลังจากรอคอยมาหลายปี ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเธอหลับตาลงลมหายใจของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของลาเวนเดอร์
“ ฉันหวังว่าฉันจะได้อยู่ที่นี่ทุกวัน” เธอพ่นออกมาโดยไม่รู้ตัว
“มันยากไปหน่อยนะ” หนานกงเฉินเดินมากอดไหล่ของเธอรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขกับเธอ
“ที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวชั้นหนึ่งของประเทศห้ามนำออกไป” หนานกงเฉินหัวเราะเบา ๆ “ถึงเขาจะขาย แต่ก็ซื้อให้เธอไม่ได้”
“คุณซื้อไม่ไหวเหรอ” ไป๋มู่ชิงหันศีรษะและมองไปที่เขา “คุณไม่ใช่คนที่ร่ำรวยที่สุดหรือไง”
“ใครบอกเธอว่าฉันเป็นคนรวยที่สุด?”
“ข่าวลือข้างนอกน่ะ” ไป๋มู่ชิงแสดงสีหน้าตกใจ: “ฉันได้ยินผิดหรือเปล่า ความฝันของสุภาพสตรีที่ร่ำรวยที่สุดคนแรกของฉันกำลังจะแตกสลายเหรอเนี่ย?”
“ไม่แตกหรอก” หนานกงเฉินบีบคางเธอเบาๆ “ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ข้างๆคุณไม่มีค่าเท่าคฤหาสน์ลาเวนเดอร์คนนี้”
“ชิ…….”
“ เธอดูถูกฉันเหรอ?”
“ไม่มีค่า ไม่เห็นจะรู้สึกเลย แต่รู้สึกว่าคุณน่ะเหมือนก้อนคาราเมลมากกว่า สลัดยังไงก็สลัดไม่หลุด”
“ เธอพูดอีกครั้งซิ”
“ฉันบอกว่าฉันเป็นก้อนคาราเมล จะติดคุณไปตลอดชีวิต” หลังจากที่อยู่กับเขามานาน ไป๋มู่ชิงรู้วิธีสังเกตคำพูดและสีของเขา ปกติแล้วจะปลอบเขาหลังจากที่ว่าเขาไปแล้ว
แน่นอนว่าเมื่อครู่ใบหน้าของหนานกงเฉินที่จมดิ่งลงกลับเปลี่ยนเป็นสว่างไสวขึ้น
หนานกงเฉินดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขน วางนิ้วไว้ที่เอวและจี้เธอ พลางกัดฟังขู่เธอ”ฉันคิดว่าตอนนี้เธอกล้าขึ้นแล้วนะ แม้แต่ฉันยังกล้าขืนใจ”
ไป๋มู่ชิงหัวเราะคิกคักขณะที่โดนเขาจี พลางวิ่งหนีเขาที่กำลังตามมา
เนื่องจากไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวและมีนักท่องเที่ยวน้อยมาก หนานกงเฉินแทบจะไม่ละทิ้งความจริงจังและไล่ตามเธอไปอย่างไม่ใยดี คว้าหมวกกันแดดเธอไว้ได้
“อย่าทำหมวกฉันพังนะ … ” ไป๋มู่ชิงหันหลังและตบหลังมือของเขาเพื่อประท้วง
เธอไม่รู้ว่าเท้าสะดุดกับอะไรเข้า ร่างของเธอเอนไปด้านหลังพร้อมกับเสียงอุทานที่ดังขึ้น
เธอดึงข้อมือของเขาอย่างแรงและหนานกงเฉินไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจของเธอ ทั้งคู่จึงล้มลงกลางทุ่งดอกไม้โดยมีร่างของเขาคร่อมอยู่
“โอ๊ย … !” ไป๋มู่ชิงรู้สึกได้ว่าเธอตกลงไปในสำลีนุ่ม ๆ ที่มีกลิ่นหอมมีดอกลาเวนเดอร์ที่ข้างกายและแม้แต่แก้มของเธอ และบนร่างของเธอคือผู้ชายที่เธอรัก
จู่ๆก็มีลมพัดมาอย่างแรง เธอหลับตาลงรู้สึกว่ากำลังจะตายในความรู้สึกโรแมนติกนี้
ไม่น่าแปลกใจที่มีคนบอกว่าโพรวองซ์เป็นสถานที่ที่โรแมนติกไปจนถึงตาย!
หนานกงเฉินพยุงร่างของเขาขึ้นเล็กน้อยและจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้ม”มาไกลมากขนาดนี้ เธอว่าฉันอยากจะจูบคุณที่นี่ดีไหม”
ไป๋มู่ชิงส่ายหัว “มาดึงฉันขึ้นไปเร็ว ๆ ทำทุ่งดอกไม้ของเขาเละแบบนี้ ระวังจะมีพนักงานมาโยนเราออกไป”
หนานกงเฉินเดินตามเธอไปด้วยและส่ายหัว: “ตอนนี้เป็นฤดูเก็บเกี่ยวลาเวนเดอร์ พวกเขาไม่สนใจหรอก”
“ นั่นก็ไม่ดีเหมือนกัน” ไป๋มู่ชิงยังคงพูดและหนานกงเฉินก็จูบที่ริมฝีปากของเธอแล้ว
เมื่อรู้ว่าเขาจะจูบไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไป่มู่ชิงยิ้มแอบอยู่ในใจ
หลังจากจูบกันสักพักหนานกงเฉินก็พอใจในที่สุด โดยใช้นิ้วแตะที่ปลายจมูกของเธอ “จำไว้ว่านี่คือจูบที่แสนโรแมนติกที่ฉันทิ้งไว้ให้เธอ”
“ ฉันจะจำมันไว้ค่ะ” ไป๋มู่ชิงพยักหน้า
หนานกงเฉินกำลังจะลุกขึ้นจากทุ่งดอกไม้ ทันใดนั้นไป๋มู่ชิงก็คว้าคอของเขาไว้ “เดี๋ยวก่อนฉันจำมันในใจไม่ได้ ฉันต้องถ่ายเก็บไว้ เอาโทรศัพท์คุณมาให้ฉันหน่อย”
หนานกงเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเขา เปิดกล้องจับเธอไว้แน่นด้วยมือข้างเดียวและซูมออกเลนส์ทำให้สามารถหยุดเลนส์ที่สวยงามนี้ได้สำเร็จ
“เดี๋ยวก่อนถ่ายอีกที” ไป๋มู่ชิงมุ่ยปากเล็ก ๆ ของเธอไปที่แก้มของเขาและส่งจูบที่น่ารักให้เขา
หลังจากถ่ายภาพ หนานกงเฉินก็มองไปที่ปากสีชมพูเล็ก ๆ ของเธอและพูดคุยกับเธออย่างไม่สนใจ “เป็นเถือนายหญิงน้อยแล้ว ยังทำแอ๊บแบ๊วน่ารักอะไรอีก”
“งั้นนายหญิงน้อยควรจะเป็นยังไงคะ”
“แบบนี้น่ะสิ” หนานกงเฉินก้มศีรษะลงและประทับริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธอและปลายลิ้นของเขาก็แทรกเข้ามา จากนั้นเขาก็ยืดแขนออก ภาพจูบที่เร่าร้อนนี้ถูกเก็บไว้ในโทรศัพท์ของเขาเป็นที่เรียบร้อย
“ดูสิ แบบนี้ดูดีกว่าอีกไม่ใช่เหรอ” หนานกงเฉินยื่นโทรศัพท์ให้เธอ ไป๋มู่ชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เธอยกมือขึ้นแล้วตีไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา”ลามก! ถ่ายรูปยังไม่ลืมจะเอาเปรียบคนเขาเลยนะ ”
หนานกงเฉินยิ้มและดึงเธอขึ้นจากทุ่งดอกไม้ “ไปกันเถอะ”
“ ทำไมออกเร็วจัง ฉันยังดูไม่เสร็จเลย” ไป๋มู่ชิงมองไปรอบ ๆ อย่างไม่เต็มใจ
“ ดอกไม้ที่เธอดุพวกนี้เหี่ยวหมดแล้ว เอาไว้รอปีหน้าฤดูดอกลาเวนเดอร์แล้วเราค่อยมากันใหม่”
“จริงเหรอ คุณพูดแล้วนะ”
หนานกงเฉินยกมือขึ้นและแตะที่หน้าผากของเธอ “เลิกถามฉันด้วยน้ำเสียงสงสัยตลอดเวลาแบบนี้ได้ไหม?”
เขาค้นพบว่าเธอจะชอบถามเขากลับแบบนี้เป็นพิเศษ หรือว่าในใจของเธอ ไม่เชื่อใจของถึงขนาดนี้เลยเหรอ
“ก็คนเขาแค่มีความสุขมากไปน่ะ” ไป๋มู่ชิงก็ตระหนักเช่นกันและยิ้มอย่างเขินอาย
ทั้งสองไปเยี่ยมคฤหาสน์ลาเวนเดอร์ด้วยกันตลอดทั้งบ่ายและในที่สุดไป่มู่ชิงก็เต็มใจที่จะเดินออกไปนอกคฤหาสน์
หลังจากออกจากคฤหาสน์ลาเวนเดอร์ หนานกงเฉินก็พาไป๋มู่ชิงไปที่ร้านขายลาเวนเดอร์ที่อยู่ใกล้ ๆ
เมื่อเห็นสินค้าที่เกี่ยวข้องกับลาเวนเดอร์มากมายอยู่ข้างใน ไป๋มู่ชิงรู้สึกประหลาดใจและดีใจ ผละมือออกจากหนานกงเฉิน จากนั้นก็เริ่มหยิบขึ้นมา
“น้ำมันหอมระเหยลาเวนเดอร์ที่นี่หอมมาก” เธอหยิบขวดทดลองแต่งหน้าแล้วไปที่จมูกของหนานกงเฉิน”คุณลองดมดูสิ”
“น้ำมันหอมระเหยลาเวนเดอร์ของที่นี่เป็นของแท้ เธอสามารถเลือกกลับได้”
“ ฉันทำได้ทุกอย่างเลยเหรอ?” ไป๋มู่ชิงมองน้ำมันหอมระเหยต่างๆบนชั้นวาง
หนานกงเฉินยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าเธอไม่กังวลเกี่ยวกับการถูกควบคุมตัวโดยศุลกากรแน่นอนว่าไม่เป็นไร” หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็โน้มตัวเข้ามาในหูของเธอ “แต่เธอห้ามเดินไปกับฉันนะ”
ไป๋มู่ชิงมองเขาอย่างเงียบ ๆ และต้องยอมทิ้งของน่ารักเหล่านี้
แม้ว่าเธอจะตัดใจวางของที่เลือกแล้วกลับไปที่ชั้นวางของ แต่เมื่อเธอเดินออกจากร้านไป๋มู่ชิงก็ยังถือกระเป๋าเต็มใบ คิดถึงการซื้อของในเมืองเมื่อวานเมื่อวานบวกกับวันนี้ไม่น่าแปลกใจเลยที่หนานกงเฉินต้องการสร้างความสนุกสนานให้กับเธอที่มาฝรั่งเศสเพื่อซื้อของ
หลังจากกินของว่างมื้อพิเศษเป็นมื้อเย็นแล้วก็เดินจับมือกันบนถนนที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ไป๋มู่ชิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “มันคือเมืองแห่งดอกไม้ คุณจะได้กลิ่นหอมบนถนน”
“ ที่นี่คือชานเมือง อากาศดีกว่าในเมือง”
“จริงค่ะ” ไป๋มู่ชิงพยักหน้าแล้วถามว่า “คืนนี้เราจะอยู่ที่นี่เหรอ”
“ อืม กลับปารีสพรุ่งนี้”
“ แล้วเราต้องกลับบ้านวันมะรืนเหรอคะ?”
“ไม่งั้นเธอยังอยากอยู่ที่นี่ไหม”
“ฉันอยากอยู่ที่นี่กับเสี่ยวอี้อีกสองวัน” ไป๋มู่ชิงครุ่นคิดสักพักแล้วกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณชายเฉินยุ่งมาก ไม่เป็นไรค่ะ คุณกลับไปก่อน ไม่กี่วันฉันจะตามกลับไป ”
หนานกงเฉินขมวดคิ้วและจ้องไปที่เธอ”เธอจะปล่อยให้ฉันกลับไปคนเดียวงั้นเหรอ?”
“ เป็นอะไรไปล่ะ แค่สิบชั่วโมงเอง นอนแปบเดียวก็ถึงแล้ว ”
“หลังจากตื่นล่ะ เธอจะให้อยู่อยู่คนเดียวในห้องว่างเปล่าอีกกี่วัน”
“เพียงไม่กี่วันเอง”
“แม้แต่วันเดียวก็ไม่ได้” หนานกงเฉินมองลงไปที่เธอ: “คุณหนูไป๋ ฉันว่าเธอลืมอะไรไปนะ
“อะไรคะ?”
“ ตอนนี้เธอยังชดใช้ให้ฉันอยู่นะ ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แล้วก็เธอเพิ่งจะเริ่มทำงานได้ครึ่งเดือน จะลาหยุดตั้งสิบวันงั้นเหรอ เธอไม่อยากทำแล้วหรือไง?”
“ไม่ค่ะ ฉันต้องการทำแน่นอน” ไป๋มู่ชิงรีบหัวเราะและเปลี่ยนคำพูดของเธอ “จริงๆแล้วสิ่งที่ฉันพูดคือเสี่ยวอี้อยู่ที่นี่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มีคนดูแลเขา ฉันก็วางใจค่ะ”
เธอขอมาทำงานด้วยความยากลำบากน่าเสียดายถ้าเขาเอามันคืนเธอแค่รู้สึกมีความสุขที่ได้ไปทำงานและเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดี เธอจะเต็มใจลาออกได้อย่างไร?
“ เธอคิดแบบนั้นก็ดี” หนานกงเฉินยิ้มและตบไหล่เธอ
แม้ว่าไป๋มู่ชิงจะปฏิเสธที่จะประนีประนอมเพราะเหตุนี้ แต่เขาก็ยังคงคิดหาวิธีอื่นที่จะคุกคามเธอ เขาแค่ไม่อยากกลับไปคนเดียวแล้วนอนคนเดียว
ผ่านมาหลายวันแล้วเขาไม่เคยชินกับการนอนกอดเธอเลยเหรอ?
พวกเขาสองคนเลือกอาคารขนาดเล็กที่ค่อนข้างไฮเอนด์และสง่างามในเมืองเล็ก ๆ อาคารหลังเล็ก ๆ มีลานและระเบียงที่เต็มไปด้วยดอกไม้และเถาวัลย์ เจ้าของบ้านเป็นคู่สามีภรรยาสูงอายุที่กระตือรือร้นมาก
ทันทีที่พวกเขาเห็นพวกเขาเข้ามาในประตู พวกเขาก็ขอให้พักผ่อนในสนามก่อนและกินผลไม้
ทั้งสองพักเหนื่อยอย่างไม่เกรงใจ นั่งอยู่ที่สวนพูดคุยกับสองสามีภรรยาพลางทานผลไม้ ต้องบอกว่าเป็นหนานกงเฉินคนเดียวที่พูดคุย เพราะไป๋มู่ชิงเธอพูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้ ฟังก็ไม่ออก ทำได้เพียงนั่งเดาจากสีหน้าเพียงเท่านั้น
เมื่อเห็นหญิงชราใช้คางพยักพเยิดมาทางเธอพลางพูดอะไรบางอย่าง ไป๋มู่ชิงจึงหันไปถามหนานกงเฉิน”เธอกำลังพูดถึงอะไรเหรอคะ?”
หนานกงเฉินโน้มตัวมาและพูดข้างหูของเธอ “พวกเขาบอกว่าคุณไม่สวยเลยและพวกเขาถามฉันว่าทำไมฉันถึงชอบคุณ”
“ แล้วคุณว่ายังไง”
“ฉันบอกว่าตาบอด ช่วยไม่ได้จริงๆ”
ไป๋มู่ชิงหัวเราะคิกคักแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจภาษาฝรั่งเศส แต่เธอก็สามารถบอกได้จากการแสดงออกของหญิงชราว่าหญิงชรากำลังชมเธออย่างชัดเจน
“คุณจงใจยั่วยุความสัมพันธ์ของฉันกับเธอให้แตกแยกใช่ไหม” เธอกล่าว
หนานกงเฉินยกมือขึ้นและสะบัดข้อความบนหัวของเธอ”ถ้าเธอเข้าใจแล้วถามทำไม?”
“ฉันแค่แกล้งคุณเพราะคุณไม่ซื่อสัตย์” ไป๋มู่ชิงยิ้ม
หลังจากพักผ่อนในสนามสักพัก ทั้งสองก็กลับไปที่ห้องนอนที่ชั้นสอง ไป๋มู่ชิงวางถ้วยน้ำมันหอมระเหยไว้บนโต๊ะ หนานกงเฉินที่ออกมาจากห้องน้ำมองไปที่น้ำมันหอมระเหย “เธอเอามาเยอะขนาดนี้ เอากลับไม่หมดหรอก แต่ว่าคืนนี้เธอก็ใช้มันให้ดีละกันนะ”
“ใช้อะไร เอาไปอาบน้ำเหรอ”
“ ก็ได้นะ ทำตัวเองให้หอมๆ”
ไป๋มู่ชิงคิดสักพักแล้วส่ายหัว “ไม่ได้ ฉันจะดึงดูดความสนใจของผู้อื่นไม่ได้ เดี๋ยวทำให้คนข้างๆเหนื่อยตายเลย ”
“ฉันไม่กลัวเหนื่อย เรื่องนี้ฉันขยันมาก”
“คนเลว” ไป๋มู่ชิงดุ
หนานกงเฉินยิ้มและอุ้มเธอขึ้นจากโซฟา ในขณะที่กอดเธอเธอยังลอกน้ำมันหอมระเหยและดอกลาเวนเดอร์แห้งจากโต๊ะ จากนั้นเธอและดอกไม้ก็ถูกโยนลงไปในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำ
ไป๋มู่ชิงพยายามลุกขึ้นจากน้ำและร้องเสียงดัง“ หนานกงเฉิน คุณกำลังทำอะไรคุณกำลังทำอะไรกับน้ำมันหอมระเหยของฉันน่ะ?”
หนานกงเฉินเพิกเฉยต่อเธอ เทน้ำมันหอมระเหยออกจากขวดและเทกลีบดอกลาเวนเดอร์แห้งลงในกล่องจากนั้นเงยหน้าขึ้นและพูดกับเธอว่า “เธอยังไม่รีบถอดเสื้อผ้าออกอีก”
“คุณออกไปก่อนฉันถึงจะถอด” ไป๋มู่ชิงหดตัวลงที่มุมอ่างอาบน้ำ
หนานกงเฉินลากเธอออกมาจากมุมแล้วดึงเสื้อผ้าของเธอลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเยาะเย้ย “นัวเนียอยู่กับฉันทุกวัน ยังต้องแกล้งทำเป็นใสซื่ออีกเหรอ?”
ทันใดนั้นเสื้อผ้าของไป๋มู่ชิงก็ถูกถอดอออกอย่างรวดเร็ว เธอต้องนั่งลงในน้ำอย่างรวดเร็วพร้อมกับก่นด่าด้วยเสียงต่ำ”หนานกงเฉิน คุณมันจอมเผด็จการ ถ้าคุณยังไม่เลิกเป็นแบบนี้ฉันจะหย่ากับคุณ! ”
“ยังไงก็ตามฉันจะเผด็จการหรือไม่เธอก็อยากจะไปอยู่แล้ว เผด็จการสักหน่อยยังดีกว่า หลังจากที่ หนานกงเฉินถอดเสื้อผ้าเธอเสร็จ เขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง
หลังจากที่ไป๋มู่ชิงสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขาเธอก็หน้าแดงพร้อมกับการเต้นของหัวใจและเอานิ้วแตะเขา “คุณคิดจะทำอะไรน่ะ ฉันขอเตือนคุณนะ ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ในห้องน้ำแน่ ทางที่ดีคุณควรใส่เสื้อผ้าซะ คุณได้ยินไหม ….”
ในคำเตือนของเธอ หนานกงเฉินลงมาแช่ในน้ำและหลับตา:”ฉันได้ยินมาว่าลาเวนเดอร์สามารถบรรเทาความเหนื่อยล้าได้ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงหรือเปล่า”
ไป๋มู่ชิงมองเขา น้ำอุ่นปกคลุมร่างกายครึ่งหนึ่งและกลีบดอกสีม่วงพลิ้วไหวบนหน้าท้องเซ็กซี่ของเขาช่างมีเสน่ห์ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ทำต่อ ความผิดหวังเล็กน้อยก็ผ่านเข้ามาในใจของเธอ
เธอหยิกที่ต้นขาอย่างตำหนิ สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? กลายเป็นคนหื่นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ กลายเป็นผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ แตกต่างยังไงกับผู้หญิงอย่างไป๋ยิ่งอัน?
เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอถูกผู้ชายตรงหน้าทำให้เป็นแบบนี้และเธอก็เอาแต่คิดเรื่องนี้ตลอดทั้งวัน
ทันทีที่หนานกงเฉินลืมตาขึ้นเธอก็เห็นว่าเธอกำลังตำหนิตัวเองและชะโงกหน้าไปมองเธอ:”ทำไม เธอไม่ได้ชอบกลิ่นลาเวนเดอร์นี้มาตลอดหรอกเหรอ?”
“ใช่…….”
“ แล้วทำไมดูไม่สบายใจล่ะ”
“ฉันเปล่าสักหน่อย ก็แค่ไม่ชินที่ได้แช่น้ำกับคุณ”
“เธอแช่ของเธอ ฉันก็แช่ของฉัน”
เอาล่ะ ต่างคนต่างแช่
ไป๋มู่ชิงสูดลมหายใจเบา ๆ กดความร้อนรนที่กระสับกระส่ายในใจของเธอลง จากนั้นก็หลับตาตามเขา
น้ำมันหอมระเหยลาเวนเดอร์และกลีบดอกไม้แช่ในน้ำร้อนแล้วมีหมอกบางเบาปรากฏขึ้นรู้สึกดีมาก
เธออาบน้ำด้วยน้ำมันหอมระเหยลาเวนเดอร์เป็นครั้งแรกและไม่เคยเห็นใครแช่มาก่อน
หลังจากเดินเล่นชมทิวทัศน์มาทั้งวันเธอเหนื่อยมากและอยากพักผ่อนให้เต็มที่จากนั้นเธอก็หลับไปในน้ำโดยไม่รู้ตัว
เธอนอนหลับสบายมากโดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า เธออุ้มขึ้นมาจากน้ำและวางลงบนเตียง
หนานกงเฉินช่วยซับหยดน้ำบนร่างกายของเธอให้แห้ง ดมที่คอของเธอและจูบลงไป จากนั้นขยับริมฝีปากไปที่หูของเธอ “เรื่องเล็กน้อย ฉันทำให้เธอหอมขนาดนี้แล้ว เธอไม่อยากให้ฉันชื่นชมสักหน่อยก่อนที่จะนอนเหรอ”
ไป๋มู่ชิงไม่รู้ว่าเธอได้ยินหรือเปล่า เธอหันกลับมาและนอนทับเขาแล้วพึมพำ “คุณก็หอมเหมือนกัน … ”
“ แล้วเธอต้องการฉันไหม” หนานกงเฉินพยายามแกล้งเธอ
“ ฉันอยากนอน…….”